Morgunblaðið - 20.01.1985, Blaðsíða 1

fHidírUnwMíiftifo
Sunnudagur 20. janúar
B 1
„Það sem ég hef komist hef
ég komist fyrir hjálp góðra
manna en síður fyrir eigin
verðleika,“ sagði Sören Sör-
enson í samtali við blm. Mbl.
á dögunum. Sören hefur til
að bera mikla andlega reisn
— eftir hann liggja Grettis-
tök á bókmenntasviðinu en
sjálfur er hann varla þekktur
að sama skapi og verk hans
eru mikil. Síðasta stórvirki
hans hefur þó vakið verðuga
athygli en það er Ensk-
Eg er forvitinn
UMALLT
SEM LÍFIÐ SNERTIR
— BÆÐI SJAANLEGT OG HULIÐ
Rœtt við Sören Sörenson sem þýtt hefur nokkur helstu
bókmenntaverk Indverja úr sanskrít og er höfundur
Ensk-íslensku orðabókarinnar sem nýlega kom út
íslensk orðabók sem út kom
hjá bókaforlaginu Erni og
Örlygi nú fyrir jólin. Sören
er mikill lærdómsmaður,
hann hefur ekki aðeins geysi-
lega tungumálaþekkingu
heldur einnig læknismenntun,
þó hann hafi aldrei starfað
sem læknir. Ég byrja á að
spyrja Sören um upppruna
hans og fyrstu æviár.
Viðtal: Bragi Óskarsson
Fátækt og basl
„Ég er fæddur hér í Reykjavík
og þar sem ég fylgi öldinni að ár-
um er ekki erfitt að sjá hversu
gamall ég er, sagði Sören. Foreldr-
ar mínir skildu þegar ég var í
vöggu og fór ég í fóstur til fátækra
hjóna sem lifðu við mikið basl og
efnaleysi. Ég eignaðist ekki stigvél
fyrr en ég fermdist — þangað til
gekk ég á sauðskinnsskóm. Þá
skiptist bærinn eiginlega í tvennt
— höfðingjarnir bjuggu í fínum
húsum í miðbænum, en fátækl-
ingarnir i allskyns leiguhúsnæði
inni í Skuggahverfi, sem var kall-
að, og þar ólst ég upp.
Eftir fermingu var ekki annað
framundan en fara að vinna fyrir
sér, því ekki var um skólagöngu að
ræða. Það „að fara á eyrina" þýddi
að fara I verkamannavinnu og
bera kol eða salt á sjálfum sér, eða
eitthvað álíka. Maður fór á fætur
kl. 5 á morgnana til að geta verið
kominn inn á Kirkjusand kl. 6 og
svo var þrældómurinn framundan
allan liðlangan daginn fram til
kvölds. Eftirsóknarvert líf var
þetta ekki. Fæstum þeim ungling-
um, sem i þessu lentu, tókst að
rífa sig upp úr þessu, og það hafa
verið örlög þeirra að vera verka-
menn allt sitt líf.
Þegar ég var 17 ára fékk ég
brennandi áhuga á andlegum mál-
um sem varð til þess að ég ákvað
að rífa mig upp úr verkamanna-
vinnunni. Það gerðist með þeim
hætti að ég kynntist ungum
manni, sem var í Guðspekifélag-
inu er þá var nýstofnað hér á
landi. Þessi maður var að vestan
og hafði verið á Vífilsstaðahælinu.
Guðspekifélagiö
Á Vífilsstaðahælinu gleypti fólk
í sig þessar guðspekikenningar
enda lifði það margt í skugga
dauðans. Þessi ungi maður var I
vinnu með mér um tíma og fór að
segja mér ýmislegt af starfi Guð-
spekifélagsins, og þar kom að ég
fór með honum á fund þar. Varð
ég svo hugfanginn af starfi og