Morgunblaðið - 20.01.1985, Blaðsíða 10

MORGUNBLADIÐ, SUNNUDAGUR 20. JANÚAR 1985
10 B
í
„Það var í
fyrsta skipti
sem óg fékk
kjöt aö borða
daglega.“
Bandaríkjamennina, sólbrúna, vöðvamikla, fullkomna
og með góða framkomu. Mér fannst ég vera f framför
og að ég ætti möguleika. Ég vissi að ég væri reiðubú-
inn til að gera hvað sem þyrfti til að komast á toppinn.
Ég gat þjálfað í tólf tíma á dag og borðað fleiri, fleiri
kíló daglega, það var auðvelt. Þegar ég var fimmtán
ára hafði mig dreymt um sjálfan mig sem sigurvegara
í Mr. Universe-keppninni, og sá draumur rak mig
áfram. Þetta var í rauninni mjög andleg tilfinning, því
ég hafði svo mikla trú á því sem ég var að gera að ég
efaðist eiginlega aldrei um að mér tækist þetta. Með
hverri endurtekningu, hverri æfingu, hverri klukku-
stund f þjálfun, komst ég þrepi nær markinu. Það var
mjög þægileg reynsla að láta innra afl teyma sig þang-
að. Eg sagði aldrei, „Ó, Drottinn minn, þessi sársauki.
Þessi kvöl.“ Sársaukinn var bara eitthvað sem flutti
þig áleiðis. Auk þess var hann aðeins tímaspursmál.
Og þetta gerðist mjögn fljótt. Ég var tvítugur þegar ég
vann Mr. Universe-titilinn.
Árið 1968 komst svo loks til Bandaríkjanna. Þú hefur
hinsvegar sagt að 1968 hafi verið versta ár ævi þinnar.
Hvers vegna?
Ja, ég kom hingað til að keppa — og sigra, að
sjálfsögðu — í Mr. Universe-keppninni í Florida. En
ég tapaði, og það var mikið áfall. Og svo var ég pen-
ingalaus. Ég hafði aðeins eina íþróttatösku með mér,
því þá hafði ég ekki ákveðið að setjast hér að. Ég var
eiginlega eins og hjálparlaus krakki. Þetta var mjög
þroskandi reynsla. Loks kom ég vestur til Kalifornfu.
Sá sem er heillaður af íþróttum kemst strax f sam-
band við aðra, sem eiga sér sömu markmið. Ég fór inn
í eina líkamsræktarstöðina, og allir sögðu, „Nei, sæll
Arnold. Hvernig hefur þú það?“ Það var mjög ánægju-
legt. Einu erfiðleikarnir voru í sambandi við máliö. Ég
KRAFTAKARUNN OG KVIKMYNDASTJARNAN
Amold
Schwarzenegger
að vera við útfbrina vegna þess að aðeins tveir mánuðir
voru eftir til æfinga fvrir mikla keppni, og ferðin hefði
getað trufiaö æfingarnar. Með því vildir þú segja að sá
sem ætlaði að ná meistaratitli yrði að vera fær um að
hemja tilfinningar sínar fyrir keppni. Þú sagðir: „Ég þjálf-
aði mig upp í það að verða algjörlega tilfinningalaus og
láta ekkert grípa hug minn.“ Eg verð að segja að þetta
fannst mér nokkuð biturt.
Já, en þetta var í rauninni ekki mín saga; þetta var
saga franska þjálfarans. Hann var svo upptekinn af
þjálfuninni að hann gat ekki verið við útför föður síns.
En George Butler, leikstjóra Pumping Iron, fannst að
ekki væri unnt að koma með nýjan leikara á þessu
stigi myndarinnar, svo ég sagði: „Jæja, ég verð að
segja þetta eins og það komi frá sjálfum mér. Ég verð
að segja þessa sögu svo menn skilji hvað íþróttir geti
verið krefjandi, og hve tilfinningalaus maður verður
að vera til að geta keppt.“ Svo ég sagði að þetta væri
mín saga, hvað það ekki var. Þegar móðir mín sá
myndina, varð hún mjög sár, þvf hún sagöi að ég gæfi
ranga mynd af sjálfum mér.
Að loknu menntaskólanámi f Graz fórstu beint í her-
inn.
Ég innritaði mig í herinn til þriggja ára herþjón-
ustu, en hætti eftir árið þegar mér var orðið ljóst að
það sem mig langaði til var að fara út í atvinnu-
mennsku í líkamsrækt — eignast heilsuræktarstöð. Ég
vann fyrsta titilinn, Evrópumeistaratitil í líkamsrækt
unglinga, eftir mánaðar herþjónustu. Þá var ég um 95
kíló. Þetta voru mikil vaxtarár, sérstaklega þegar ég
var í hernum, því það var í fyrsta skipti sem ég fékk
kjöt að borða daglega. Heima neyttum við kjöts aðeins
einu sinni í viku. Kjötneyzlan olli miklum breytingum
á Ifkamanum, sem nú fékk öll þessi eggjahvítuefni.
Eftir mð þú vannst þennan fyrsta titil hefur þér auðvitað
verið Ijóst hvað í þér bjó?
Nei. Mér fannst ég gæti náð langt, en hafði þá enn
ekki tekið þátt í alþjóðakeppnum. Ég hrökk við þegar
ég fór í fyrstu alþjóðakeppnina í London
— þá nftján ára — til að keppa
um titilinn Mr. Universe
og sá
Hvenær rann það upp fyrir þér að þú varst orðinn
ástfanginn?
Um ári síðar. Ég var f Washington að kynna bók
mína þar á hrekkjavöku (Halloween). Hún sótti mig á
hótelið, og var i einskonar grimubúningi, klædd eins
og sígauni með mikla eyrnalokka og dót, og ég hugsaði
með mér, „Guð minn góður, þetta er nú meiri konan.“
Mér líkaði þetta mjög vel. Hún var einnig mjög
skemmtileg og „lifandi" þetta kvöld. Svo fór ég til
Evrópu og hugsaði mikið til hennar. Ég hafði það á
tilfinningunni að það væri gagnkvæmt.
Það kann að hafa verið dálftið þvingandi að heim-
sækja Kennedy-fjölskylduna sérstaklega þar sem þú
varst nú að stíga í vænginn við eina dótturina.
Ég var ef til vill svolítið kvfðinn í upphafi, en ekki
eftir að ég kom þangað. Þessa fyrstu helgi sem ég
heimsótti Hyannisport kynntist ég svo til öllum, og
öll komu þau hlýlega og vingjarnlega fram við mig.
Þetta breyttist ekkert í sföari heimsóknum mfnum
þangaö, þótt samband okkar Mariu yrði nánara. Ég
held að þau hafi einnig metið mig fyrir að hafa
komizt áfram á eigin spýtur. Ég var enginn slæp-
ingi. Það gæti verið erfitt að komast að fjölskyld-
unni án þess að hafa sjálfur gert eitthvað. En það
var ekkert sem hét að líka eða mislíka á Shriver-
heimilinu. Þar ríkti einfaldlega sú skoðun að það
sem Maria vildi verðskuldaði stuðning þeirra, og
þessvegna studdu þau hana og studdu mig. Þó blöðin
hafi oft sagt að þeim mislíkaði samband okkar og
kysu heldur að hún væri með einhverjum lögmann-
inum í Washington, varð ég þess aldrei var. Mér var
alltaf tekið hlýlega og virðulega.
Hvernig líkar Kennedy-fjölskyldunni — þessum for-
ustumönnum bandarískra demókrata — það að þú
skulir vera repúblikani?
Kosturinn við það að vera frjálslyndur er að þú
ert hleypidómalaus. Og það eru þau. Þar er engan
fjandskap að finna. Við Maria deilum aldrei um
stjómmál vegna þess að ég skil fyllilega að með
tilliti til uppvaxtarára hennar og uppeldis væri það
mjög óeðlilegt ef hún væri repúblikani. Ég er öðru-
vísi uppalinn en hún. í viðskiptarekstri mínum þykir
mér heimspeki Adams Smith þægilegri en kenning-
ar Keyes. Én enginn hefur á röngu að standa. Hún
hefur sínar skoðanir; ég hef mínar.
Ef Maria og þú eruð ekki sammála varðandi stjórn-
mál, hvað eigið þið þá sameiginlegt?
Við höfum spurt hvort annað að því. Við eigum
margt sameiginlegt! Fjölskyldumyndina, trúna —
við erum bæði kaþólsk — og jafnvel stjórnmál. Við
erum sammála um margt, sem þarft að gera hér —
við erum bara ekki sammála um leiðirnar. Hvað
atvinnuna snertir finnst okkur báðum að við verðum
að afkasta einhverju á ævinni, sækja fram að settu
marki, helga sig starfinu og vinna vel. Við höfum
bæði áhuga á íþróttum — sérstaklega hesta-
mennsku, skíðaferðum, hlaupum og líkamsæfingum.
Við höfum bæði gaman af ferðalögum, lærdómi,
lestri bóka og umræðum um það sem við höfum
lesið. Á vissan hátt erum við andstæður, en það
setur bara krydd í tilveruna. Ég segi alltaf að sam-
band okkar sé vel kryddað.
Heldur þú aó þið eigið eftir að giftast?
Einhverntfma gerum við það, já. Við höfum ekk-
ert ákveðið enn. Það liggur ekkert á. Fjölskylda
hennar er ekkert að reka á eftir. Við búum ekki
saman. Hún hefur sína íbúð, ég á mitt hús. Foreldr-
ar hennar eru sannarlega fyrirmyndarforeldrar
gagnvart þeim sem er með dótturinni, vegna þess að
þeim finnst ekki að þau þurfi alltaf að vera á hennar
máli. Þau segja oft við hana: „Ég held það sé vit í þvf
sem Arnold segir. Ég held hann hafi rétt fyrir sér.“
Ég ber virðingu fyrir Mariu, og því að hún sé af
góðum ættum. Þegar svo er, hefur það áhrif á það
hvernig þú kemur fram við stúlkuna.
Viltu að þið eignist börn?
Já, endilega. Einhvern tíma.
Dino De Laurentiis var framleiðandi beggja „Con-
an“-myndanna, og einnig Red Sonja, sem þú ert nú að
Ijúka við. Dino er einn umdeildasti maðurinn í kvik-
myndaiðnaðinum. Hvernig kynntust þið?
Samband okkar fór verulega illa af stað, en nú er
það mjög gott. Ég hitti hann fyrst þegar hann bað
mig að koma til viðtals í skrifstofu hans vegna
myndarinnar Flash Gordon. Þegar ég kom þangað,
varð ég hissa á því hve lítill hann var vexti. Svo var
ég alveg undrandi yfir því hve skrifborð hans var
stórt. Og eins og asni — ég var alls ekki að reyna að
gera lítið úr honum — glopraði ég út úr mér því
fyrsta sem mér datt í hug: „Guð minn góður, hvað
hefur lítill maður eins og þú að gera við svona risa-
stórt skrifborð?" Og allir í skrifstofunni frusu. Hann
reyndi að útskýra það að hann þurfti stórt skrifborð
vegna mikillar vinnu. En hann varð strax móðgaður.
Viðtalið tók eina minútu og fjörutíu sekúndur, og á
eftir sagði umboðsmaðurinn minn: „Þetta er það
versta sem ég hef heyrt nokkum segja sem var að
kunni dálítið í ensku, en gat ekki lesiö blöðin, þvf
orðaforðinn var takmarkaður. Svo ég sagði við sjálfan
mig, „Fjárinn hafi það. Ég ætla að komast inn f þetta.“
Ég fór í Santa Monica-háskólann og stundaði nám í
ensku, máffræði, réttritun og ritgerð. Ég var einmana,
vegna þess að tungumálið kom í veg fyrir að unnt væri
að eignast vini eins og heima. En það var allt f lagi. Ég
hef trú á baráttunni. Hún er þroskandi.
Árið 1975 hættur þú þátttöku í líkamsræktarkeppni. Af
hverju?
Ég var orðinn hundleiður. En leiðinn kom smátt og
smátt. Svo ég sagði við sjálfan mig, „Ef áhuginn er
ekki lengur fyrir hendi, hættu þá.“ Það var ekkert
annað, sem gat komið í staðinn. Ég var að hefja rekst-
ur fyrirtækja minna og hugsaði sem svo að mig lang-
aði enn til að vinna sex Mr. Olympia-titla til að ná
meti, sem erfitt yrði að hnekkja. Svo kom ég reyndar
aftur árið 1980, eftir fimm ára hlé, og vann sjöunda
Mr. Olympia-titilinn. Ég ætlaði eiginlega aö hætta
alveg árið 1974, en þá kom George Butler til mfn og
kvaðst langa til að gera myndina Pumping Iron, en
fjármagn til kvikmyndunar fengist ekki nema ég væri
með í myndinni. Svo hann bauð mér greiðslu, eign-
arhlut i myndinni, og bað mig að aöstoða sig viö að
útvega meira fé og koma myndinni saman. og þetta
gerðum við.
Pumping Iron gerði þig samstundis að kvikmynda-
hetju. „Conan“-myndirnar tvær og The Terminator hafa
allar verið mjög arðbærar. Samt halda gagnrýnendur þvf
fram að vegna vaxtar þíns og hreims sé frami þinn í
kvikmyndum takmarkaður, líkamsburðir þínir beri til-
finningarnar ofurliði.
Hver veit? Séu líkamsburðirnir áberandi, halda
sumir að þig skorti tilfinningar. Ég er feginn að aðrir
áhyggjur af þessu, en ég hef ekki áhyggjur. Að
Arnold með móður
sinni og bróöur.
því er mig varðar, þá verð ég eftir örfá ár kominn
þangað sem topp-stjörnurnar eru nú — hvort sem það
eru Eastwood, Stallone eða Redford — þær sem bezt
eru launaðar. Ég er alveg sannfærður um að mér tak-
ist það.
Hefur þú umburðarlyndi gagnvart þeim, sem ekki eru
jafn framtakssamir og þú?
Já, en mér lfkar ekki við þá sem eru duglausir.
Þegar ég starfa, verður það að vera með öðrum sem
einnig hafa hugsjónir, vilja vinna.
Undanfarin sjö ór hafið þið verið saman, þú og Maria
Shriver fréttamaður CBS. Þér líkar bersýnilega vel við
bandarískar konur.
Eftir aö ég kom til Bandarikjanna hef ég lært betur
að meta konur, af því ég hef kynnzt vandamálum
þeirra. Mér Ifkar vel við bandarfskar konur af því þær
eru sjálfstæðar. Mér líkar vel við gáfaðar konur. Ég er
einnig hrifinn af þeim sem hafa kfmnigáfu.
Þegar þú fyrst hittir Mariu, ó Robert F. Kennedy-
tenniskeppninni í New York órið 1977, hvað laðaði þig þó
að henni? Var það óst við fyrstu sýn?
Nei, þetta fór hægt af stað. Mér fannst hún
skemmtileg og falleg, svo ég veitti henni athygli, en
þetta var þá ekkert alvarlegt. Svo var ég boðinn eina
helgi til Hyannisport þar sem ég kynntist henni betur,
en samband okkar var áfram eitt af þessum sem mað-
ur segir, „Ég sé þig f næsta mánuði þegar ég verð i
New York.“ Þannig var það í upphafi. Enginn æsingur,
allt mjög eðlilegt.