Morgunblaðið - 31.12.1989, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 31. DESEMBER 1989

LIFIÐ
*
\Q„0
o
Lítil saga
um litla fugla
Eitt árið sem ég átti heima í
Reykjavík, var vetur óvenju
harður, kaldur og stormasamur.
Byljir tíðir, frost og fannir miklar.
Húsið sem ég bjó í, stóð á einni
hæðinni sem Reykjavíkurborger
reist á. Húsið var tvær hæðír, og
bjó ég á efri hæðinni. Hjónin sem
bjuggu á neðri hæðinni voru úr
sveit og héldu þeim góða sveita-
sið, að gefa smáfuglunum út á
gaddinn á lóðarblettinum sem
fylgdi húsinu. Virtist mér það oft-
ast vel þegið af þeim.
Nú var það einn dag, þegar hjón-
in höfðu gefið fuglunum, að á
skall eins og hendi væri veifað
þreifandi bylur með öskuroki.
Fuigarnirþutu upp af blettinum
frá máltíðinni, en virtust ekkert
ráða við sig í hríðinni og rokinu.
Ljós var í stofuglugganum
mínum, sem sneri að blettinum.
Lentu sumir á gluggarúðunum,
en gátu vitanlega ekki fótað sig
þar, og hröpuðu niður á þrepið
fyrir neðan gluggann. Þar létu
þeir fyrirberast um sinn. En rok-
inu og bylnum linnti ekki að sinni.
Þá sem gátu hamið sig á þrepinu,
o g þeir voru furðu margir, fennti
beinlínis á kaf á örskömmum
tíma. Hættan mun hafaþjappað
þeim saman. Eg leit öðru hvoru
út um gluggann, en þeir hreyfðu
sig ekki, þótt aðeins væri á milli
okkar þunnar rúðurnar sem var
þó óvenjulegt, því ef þessum fugl-
um er gef ið auga þótt úr meiri
fjarlægð sé, f ljúga þeir venjulega
upp. Þeir eru í eðli sínu fugla
mannfælnastir.
Loks stóðu dökku kollarnirþeirra
einir upp úr snjónum og voru eins
og dökkir dílar á skaf linum sem
hlóðst á gluggaþrepið. Ég var að
hugsa um að taka einn inn til
mín, en vissi, að ef ég opnaði
gluggann þá mundu allir hinir
hrekjast út í óveðrið.
í hverjum kolli glóði á tvær lif-
andi perlur. Það voru augu þeirra
sem þama sátu, ef laust óttaslegin
og döpur. Og það sem meira var
og mér kom á óvart, fuglamir
göptu allir, glenntu upp ginin svo
sást ofan í fölrautt kok þeirra,
og mér sýndist örþunn gufa
læðast upp úr þeim. Var þeim
svona heitt i skaf linum?
Þarna sátu þeir allir þegar ég fór
að hátta um kvöldið.
Ég lét lifa ljós í stofunni um nótt-
ina. Morguninn eftir þegar ég kom
á fætur o g rokinu og bylnum var
slotað, voru þeir allir farnir. En
stórir hópar snjótittlinga f lögruðu
glaðir sinn veg um ioftin blá milli
þrútinna óveðursskýja. Ég sópaði
snjónum af gtuggaþrepinu, ekkert
lík var þar. Litlu fuglarnir höfðu
allir bjargað sér úr skaf linum eft-
ir vonda veðrið.
Eru þetta bjargráð snjótittling-
anna í vondum veðrum, að láta
sig fenna? Höfðu þeir lært það
af veru sinni hér á landi um ár
og aldir, að láta sig fenna í fullu
fjöri.
Éru þetta bjargráð f leiri fuglateg-
unda í fárviðmm ? Hvað gerir rjúp-
an?
Bergsveinn Skúlason,
Fannborg 7,
Kópavogi.
ÞEGAR HORFT er um öxl, eins og menn
gera gjarnan við áramót koma upp í hugann
endurminningar um atvik, stór eða smá, sem
sitja eftir og hafa jaftivel haft djúpstæð áhrif
á einstaklinginn. Slíkar minningar geta verið
jákvæðar eða neikvæðar, skemmtilegar eða
alvarlegar. Fyrir jólin auglýsti Morgunblaðið
eftir stuttum lífsreynslusögum af þessu tagi
frá lesendum. Þátttaka var mjög mikil og
kann blaðið öllum þeim sem skrifuðu bestu
þakkir. Hér á opnunni og næstu síðu birtast
nokkur sýnishorn úr bunkanum.
Saga
af
mér!
Kvöld eitt var ég að laga
til eftir að aðrir fjöl-
skyldumeðlimir voru sofnaðir.
Eiginmaðurinn hefur óvenju-
hátt óreiðuþol og má segja að
snyrtimennska sé honum ekki
í blóð borin. Sem ég er að laga
til rek ég augun í linsubox
eiginmannsins og var það að
sjálfsögðu ófrágengið á borð-
inu. Ég snarreiddist og bölvaði
þeirri ráðstöfun Drottins að
skapa karlmenn með svo í-ýran
skítaviðmiðunarstuðul. Ég
náði í sterkt límband með lími
báðum megin og límdi
linsuboxið fast við borðið.
Þetta gladdi mitt hjarta og
mér rann reiðin. Ég leit í
kringum mig í stofunni. Jú,
þarna lágu sokkar á gólfinu.
Ég náði í nagla og hamar og
negldi sokkana fasta við gólf-
ið. Og _þama var peysa á stól-
baki. Ég náði í band og festi
hana við stólinn og sömu örlög
fengu buxur sem lágu á stofu-
borðinu. Hann hafði að sjálf-
sögðu ekki sett skóna inn í
skáp þegar hann kom úr vinn-
unni svo ég límdi þá fasta við
gólf ið. Svei mér þá ef ég var
bara ekki kornin í besta skap
svo ég ákvað að setja punktinn
yfir i-ið. Ég fyllti töskuna
hans af klámblöðum. Hann er
kennari, og þið hefðuð átt að
fylgjast með honum þegar
hann var að koma sér í vinn-
una.
Höfúndur óskar
nafhleyndar.
Örlagarík viðgerð
Haustkvöld eitt árið 1955
klukkan rúmlega 10. Ég sat
inni í stofu á heimili mínu og hlust-
aði á fréttir í útvarpinu. Allt í einu
tekur það til að urga. Ég tek á
rafmagnssnúrunni þar sem hún
tengist við útvarpið og finn að
vírarnir eru iausir og þaðan stafár
urgið. Ég tek það því úr sambandi
og hyggst gera við þetta. Þegar ég
hef opnað klóna detta bæði stykkin
á gólf ið. Allt í einu fer um mig all-
an sterkur straumur. Fætur og
handleggir eru beinir og nötrandi.
Ég f inn hvernig ég skelf allur inn-
vortis. Ég reyni að brjótast um og
kalla en get ekkert, hvorki hreyft
mig né kallað. Þrátt fyrir þetta
ástand var hugsun mín skýr. Ég
gerði mér ljóst að ég var fastur við
rafmagnið á þann hátt að ég hélt
um báða vírendana bera, annan
milli þumalfingurs og vísifingurs
hægri handar og hinn milli þumal-
f ingurs og vísif ingurs vinstri hand-
ar.
Ég sat þarna einn í stól á þurru
og teppalögðu gólfi með fætur og
hendur beint út í loftið sem stafaðí
af því að straumurinn komst ekki
í jörð og varð því að hlaðast upp í
mínum eigin skrokki.
Ég var ekki hræddur en ég vissi
að bærist ekki hjálp strax þá væru
þetta mínar síðustu stundir. Ég man
að ég var ekki sáttur við að fara
strax og ekki á þennan hátt. Ég
bað til Guðs að mega lifa lengur
og bað hann að hjálpa mér. Ekki
veit ég hve lengi ég var í þessu
ástandi en mér fannst það langur
tími.
Næst man ég að ég sá dóttur mína
10 ára koma í stofudyrnar. Hún
verður hrædd og hverfur til baka
kemur síðan aftur með móður.sína
og er það það síðasta sem ég man
er ég sá konuna koma í dyrnar.
Hún stendur þar og tekur báðum
höndum fyrir eyrun sem var hennar
vani ef hún varð snögglega hrædd.
Til þessa hafði ég verið með fulla
meðvitund en nú vissi ég ekki meira.
Næst man ég eftir því að ég lá á
gólfinu og var laus við rafmagnið.
Ég stóð upp og hló dátt smá stund
en brast síðan í grát og grét með
ekka álíka lengi. Þanniggekk það
alla nóttina hlátur grátur, hlátur
og grátur.
Nú segir konan mín mér hvað gerst
hafði. Þar sem hún stóð þar í dyrun-
um og áttaði sig á því hvað komið
hafði fyrir mig þá sér hún mig detta
úr stólnum með krampa. Hún tók
eftir því að ég hélt um báða vírend-
ana. Þær tóku þá báðar í snúruna,
en náðu henni ekki úr höndum
mér, tóku þá strax í hina áttina og
losnaði snúran þá strax úr vegg-
tenglinum, og ég varð laus. Við
reyndum að tala saman en það var
erf itt, taugarnar voru búnar, allt
mitt tal og hugsun rugl. Á fingur-
gómum mínum voru 4 göt, ekkert
blæddi úr sárum þessum enda hold-
ið brunnið en í botni þessara gata
sást í hvítt beinið. Þessi brunagöt
voru um 5-6 mm í þvermál og voru
um 6 mánuði að holdfyllast.
Morguninn eftir talaði ég við lækni.
Hann skammaði mig fyrir að hafa
ekki leitað læknis strax er églosn-
aði. Þá hefði ég átt að fara strax
í bað til að afhlaða mig. Fyrstu vik-
urnar á eftir var ég algjörlega
óvinnufær.Því miður fór ég aldrei
til læknis. Ég neitaði að trúa þvi
að ég væri eins illa farinn andlega1
eins og ég var, ég átti heima á
taugadeild eða Kleppi fyrstu mán-
uðina þótt ég væri þar ekki. Síðan
hefur þetta verið sífelld barátta við
að láta sem ekkert væri að mér.
T.d. má segja að ég haf i ekki getað
skrifað rétt orð á annað ár eftir
slysið,
Þetta eru nokkrir punktar um raf-
lostið en af leiðingarnar eru efni í
lengri sögu en þessa. Ef ég ætti í
dag að velja á milli raflostsins og
af leiðinganna þá væri ég f ljótur að
velja raf lostið.
Stefán Jónsson
frá Vatnsholti