Morgunblaðið - 18.02.1990, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUÐAGUR 18. FEBRÚAR 1990
4
eftir Andrés Magnússon/Myndir: Ragnor Ih. Sigurðsson
Grétar Örvarsson og Sigríður Beinteinsdóttir hafa heldur
betur verið í sviðsljósinu undanfarna daga, eftir að „Eitt
lag enn“ eftir Hörð G. Ólafsson varð hlutskarpast í
söngvakeppni ríkissjónvarpsstöðvarinnar um síðastliðna
helgi, en sem kunnugt er er sigurlagið framlag
ríkissjónvarpsstöðvarinnar til söngvakeppni Evrósjón, sem
fram fer í Júgóslavíu í maíbyijun. Ekki síst vakti frískleg
sviðsframkoma þeirra Sigríðar og Grétars athygli og er
mál manna, sem hnútum eru kunnugir í poppheiminum,
að góð sviðsframkoma geti haft úrslitaáhrif í keppni, sem
söngvakeppni Evrósjón er. Sigríður og Grétar eru reyndar
engir nýgræðingar í bransanum, en söngvakeppnin er engu
að síður tímamót á ferli þeirra. En hver eru Sigríður
Beinteinsdóttir og Örvar Grétarsson?
SIGRÍÐUR
Þetta ei
vanabindandi
andsknti
„ÉG ÆTLAÐI ekkert að verða
söngkona," segir Sigríður þegar
hún er spurð um hvað hafi orðið
til þess að hún sneri sér að tón-
list. Ég lærði reyndar á blokk-
fiautu og seinna píanó í ein þrjú
ár þegar ég var lítil, en það varð
nú aldrei neinn ferill úr þvi. En
ég hlustaði alltaf mjög mikið á
tónlist, þannig að áhuginn var allt-
af fyrir hendi.
Þegar ég var svona sextán
ára gömul byrjaði ég hins
vegar að leika á kassagít-
ar. Fékk mér nótnabók
með öllum lögum bítlanna,
því í henni er sýnt hvar
skal styðja fíngrum á
streng til þess að úr verði
hljómur á réttum stöðum. Það var
byijunin.
En svo varð ég leið á kassagítam-
um og fékk mér bassa, sem ég átti
í smátíma, en var alls ekkert að
pæla í því að syngja. Einhvemtíman
vill þannig til, að ég er að glamra
einhver bítlalög á kassagítarinn og
syng undir, þegar besta vinkona
mín kemur í heimsókn. Og hún
spyr hvað ég sé að spila á kassagít-
arinn; segir að ég eigi að snúa mér
alfarið að söngnum. Eg tók því hins
vegar fjarri, en hún gaf sig ekki.
Þegar hún sá auglýsingu í Dag-
blaðinu þar sem verið var að aug-
lýsa eftir söngkonu eða söngvara
espaðist hún öll upp og heimtaði
að ég hringdi. Sagðist annars ekki
tala við mig meir! Það verður úr
að ég hringi, fer á æfingu og er
ráðin á staðnum. Síðan hef ég ver-
ið viðloðandi poppið,“ segir hún og
lætur sem þetta hafi allt gerst
meira og minna af tilviljun.
Svo er það HLH, segi ég. Fyrsti
smellurinn. „Já, ,Vertu ekki að plata
mig‘ var það, sem kom manni af
stað. Þá byijuðu hjólin að snúast
af alvöm. Þetta var 1984 ... Það
er langt síðan," segir hún hugsi.
Ekki varstu farin að lifa á list-
inni þá?
„Nei, nei. Ég vann talsvert hjá
pabba í dúkalögnum og þess hátt-
ar, sem hentaði mér mjög vel, ég
þurfti kannski að' ijúka út á land á
fimmtudegi og var ekki komin aftur
fyrr en á mánudegi, sem er ekki
hægt í hvaða vinnu sem er. Þannig
að ég var leggjandi dúka og syngj-
andi rokk til skiptis," segir hún
hlæjandi."
Ekki ertu enn að leggja dúka?
„Já og nei. Fyrir um ári fór ég
alfarið í poppið. Sumsé þegar ég
byijaði að syngja með Stjórninni.
Þá hafði ég ekki lengur tíma til
þess að vera í hvom tveggja. Það
var bara of mikið að gera til þess
að þetta gengi upp.“
Ég spyr hvort þessi harða spila-
mennska sé ekki lýjandi og hún
hugsar sig aðeins um og játar að
það geti verið nokkuð þreytandi á
stundum. „Maður festist svolítið í
henni og þetta getur orðið voða til-
breytingarlaust. Á hinn bóginn er
þetta þægilegra en að vera að þeyt-
ast út um allt land.“ Hún þagnar
stutta stund og bætir svo við: „En
samt... þetta vill verða fullmikið
vanaverk.“
En ef þið verðið ekki á Hótel
íslandi í sumar, á þá bara að kýla
á hringveginn? „Já, er það ekki eina
alvöru útgerðin í þessum bransa?"
spyr hún á móti. Hún segist ekkert
hrædd við að fara af stað í slíka
ferð, þó það sé auðvitað meira
þreytandi en að vera í fastri vinnu
hér syðra. Ég minni á það orð, sem
farið hefur af poppumm í slíkum
vísitasíuferðum. „Auðvitað var allt
of mikið um drykkjuskap og þess
háttar hér áður fyrr, en þetta er
svo að segja búið. Það er komin
miklu meiri atvinnumennskublær á
þennan bransa og metnaðurinn er
annar og meiri. Eg segi ekki að ég
smakki ekki vín, en áfengi og spila-
mennska á einfaldlega ekki saman,
ekki frekar en áfengi á heima í
öðru starfi."
Ég spyr Siggu - eins og ég,
ókunnur maðurinn, er ósjálfrátt
farinn að kalla hana — hvort ekk-
ert komist að annað en músíkin.
„Ég á engin sérstök áhugamál, ef
það er það, sem þú átt við, en fyr-
ir utan þetta stúss vegna söngva-
keppninnar, sem tekur rosalegan
tíma, er ég að mestu að hugsa um
íbúð, sem ég er að kaupa. Hún er
á byggingarstigi, þannig að ég er
bara í því að koma mér þar inn,“
segir hún, kímir síðan við og bætir
við „og er svona aðeins að vinna í
dúknum þessa dagana, til þess að
ná mér í pening. En ég hugsa að
ég verði að hætta í því vegna anna,
maður hefur ekki tíma til neins
lengur. Ég hef varla getað hlustað
á útvarp, sem er mjög bagalegt,
því ég þarf beinlínis að fylgjast með
því. Helst að ég leigi mér myndbönd
til að fá smáhvfld frá þessu öllu.“
En á hvaða tónlist hlustar þú?
„Það er svo að segja hvað sem er.
Þegar ég var yngri var það nú aðal-
lega rokk. Nína Hagen var í miklu
uppáhaldi, nýbylgja og þetta dót.
Seinna tóku Pretenders og fleiri
við, en nú er það næstum allt. Aðal-
lega samt rokkið," segir hún afger-
andi. Á hún til að leggjast upp í
sófa og setja klassík á fóninn?
„Neeei,“ segir hún með semingi,
„ég get eiginlega ekki sagt að ég
hafi gert það. Ég á ekki margar
klassískar plötur. En það getur vel
verið að ég geri það í nýju íbúð-
inni,“ segir hún og brosir.
Hvemig ertu dags daglega? „Tja,
góð spuming! Ég veit það ekki...
Strákarnir em nú oft að kvarta
yfir því hvað ég sé lítið_ á ferðinni.
Og það er alveg rétt. Ég geri allt
of lítið af því að fara niður á Gauk
á Stöng og hlusta á þessi bönd, sem
em að spila og svo framvegis. Ég
þyrfti að fara meira á tónleika og
annað slíkt. En ég held að það sé
ekki af því að ég sé ekki nógu fé-
lagslynd, þvert á móti. Maður er
bara svo mikið að gera og maður
fínnur ekki allan þann tíma, sem
ég þyrfti að hafa til þess að geta
sinnt öllu því, sem ég vildi,“ segir
hún alvarlega. „Og það er akki al-
veg nógu sniðugt, því það er mikil
hætta á því að maður festist í þess-
um ballabransa og staðni, sem er
beinlínis hættulegt í poppinu. Það
er líka hætta á að þú missir það,
sem gerði þig sérstaka til að byija
með. Að maður týni sjálfum sér.“
Hvenær ertu helst að syngja
sjálf? „Það er auðvitað helst þegar
við emm að taka eigin lög. Þá er
maður ekki að herma eftir einum
eða neinum. En mér finnst mig
GRETAR
Allir hyrja
heir í Átt-
hagasalnum
„EIGUM VIÐ ekki bara að segja
að ég hafi músíkina frá mömmu?
Það eru alltaf allir að spyrja mig
hvort þettasé ekki komið frá
pabba,“ svarar Grétar þegar ég
spyr hann um hvernig þetta hafi
allt byrjað. Hann horfir á mig
með miklum alvöruþunga, en
skellir síðan upp úr, greinilega
orðinn vanur því að böndin ber-
ist að foður hans, Orvari Kristj-
ánssyni, hinum landsþekkta
harmonikkuleikara. „Ég er viss
um að þetta er í blóðinu og
mamma er líka afskaplega mús-
íkölsk."
Eg fæddist og ólst upp á
Höfn í Hornafírði og eign-
aðist fyrsta orgelið á
fermingarárunum. Þetta
var Yamaha-skemmtari
með tveimur hljómborð-
um, fótbassa og trommu-
heila og áður en ég varði
var ég byijaður að spila ásamt
tveimur öðrum á Hótel Höfn. Svo
er maður búinn að vera meira og
minna í músík, spilandi á öllum
sveitaböllum og svo framvegis."
Þú hefur þá verið með Önnu í
Hlíð á dagskránni? spyr ég. „Já
já, Önnu í Hlíð og allar þær systur
— Stína var lítil stúlka í sveit, Það
var um kvöld eitt að Kötu ég
mætti, Gunna var í sinni sveit og
hvað þær heita nú allar systum-
ar.“
En síðan lá leiðin suður. Grétar
byijaði einn í Skálafelli á Hótel
Esju, þar sem hann og Jónas Þór-
ir skiptust á, en gekk síðan til liðs
við Birgi Gunnlaugsson í Átthaga-
sal Hótel Sögu og stofnaði síðan
eigin hljómsveit á sama stað.
„Þetta var dæmigert árshátíða-
band og við vorum að í þijú ár.
Ég á mjög góðar minningar það-
an. Eins og vinur minn Trausti
Víglundsson þjónn segir: ,Allir
byija þeir í Átthagasalnum' og það
er mikið til í því. Þama hafa allir
verið.
Fyrsta alvörutækifærið var hins
vegar þegar ég tók þátt í söngva-
keppninni 1988. Lagið hét ,1
Fyrrasumar1 og var flutt af mér
og Gígju Sigurðardóttur, sem ég
hafði heyrt í í Látúnsbarkakeppn-
inni. Tilfellið er að það eru alltof
fáar söngkonur í sviðsljósinu, þrátt
fyrir að það sé urmull af stelpum
sem geta sungið. Við vomm bæði
ný og óþekkt til þess að gera, en
lagið komst í 7. sæti.
Eftir það ákvað ég að stofna
hljómsveit með ungu og fersku
fólki og fékk Öldu Björk Ólafs-
dóttur, Matthías Hemstock, Hilm-
ar Jensson, Einar Braga Bragason
og Eið Arnarsson. Flest allir
óþekktir, nema Einar Bragi nátt-
úmlega. Þetta var fyrsta Stjórnin.
Síðan kýldum við á þetta af fullum
krafti, æfðum út í það óendanlega
og fengum loks fyrir náð og misk-
unn að spila á Hótel íslandi," seg-
ir hann og brosir út í annað. „Gott
ef það var ekki kynningarafsláttur
á kaupi hljómsveitarinnar!“
„Síðan höfum við verið þarna
og leiðin legið upp á við. Við höf-
um átt gott samstarf við þá ís-
landsmenn, eins og ég kalla þá
J6a, Hörð og ég tala nú ekki um
Ólaf Laufdal. Þama er allt til alls
til þess að skila 100% vinnu ...
engar áhyggjur af hljóðinu eða
neitt. Og svo má auðvitað ekki
gleyma því að breiddin í gesta-
hópnum er mjög mikil. Þama er
fólk á öllum aldri og úr öllum
hópum þjóðfélagsins.“
En þú settir markið hærra? „Já.
Það var alltaf á stefnuskránni hjá
mér að fara í Evrósjón með band,
því ég trúi því að hljómsveit eigi
meira erindi í Evrósjón en annað
— tala nú ekki um með jafngóða
söngkonu og Sigga er. Hljómsveit
sem er eitthvað, en ekki einhver
tilbúningur. Og það er Stjórnin.
Við höfum verið að í meira en tvö
ár og bandið er annað og meira
en nafn utan um nokkra einstakl-
inga, sem svo vill til um að spila
saman. Þetta er ekkert plat,“ seg-
ir Grétar af sömu alvöru og þegar
hann fræddi mig á því hvaðan
tónlistargáfan kæmi, nema í þetta
skipti er alvaran ekta.
Eg spyr Grétar hvort hann hafi
einhvemtíman lært tónlist og hann
gefur lítið út á það. „Ég ætla mér
að læra seinna. Ætla einhvemtím-
an að taka mér frí frá poppinu í
eitt til tvö ár til þess að læra
klassískan píanóleik af alvöru. Það
er draumurinn."
Semur þú mikið sjálfur? „Alltof
lítið. Maður gefur sér aldrei tíma
til þess að setjast niður og semja,
það er alltaf eitthvað annað, sem
er meira aðkallandi þá og þá
stundina. Svo fer hreint ótrúlegur
tími í þetta Evrósjón-mál — það
er allur sólarhringurinn undirlagð-
ur. En þetta er vertíðin. Nú verður
maður bara í því að draga net
fram á vor. Og svei mér þá, þetta
er erfiðara en að draga net.“ Þú
getur vitnað um það? „Já. Þó ég
sé nú ekki mikil sjómaður, svona
í hinum gamla skilningi orðsins.“
Hvað ertu búinn að vera lengi
í poppinu einvörðungu? „Það em
ein fimm ár,“ segir Grétar eftir
nokkra umhugsun og bætir snöggt
við með gervistolti í röddinni: „Og
hef ekki unnið handtak með því.
----Þetta em alltaf sömu spurn-
ingamar, sem maður fær,“ segir
hann þegar hann hættir að hlæja.
„Þú ert alltaf í músíkinni, er nokk-
uð upp úr þessu að hafa? Fer þetta
ekki allt í sjálft sig? Er ekki voða-
leg óregla með þessu?‘ og svo kem-
ur lokaspurningin: ,Og hvað vinn-
urðu svo?“
En hvernig fer einkalífið út úr
svona vinnu? „Það bjargar mér að
ég á alveg ótrúlega þolinmóða og
skilningsríka konu, sem hefur
stutt mig í þessu stríði öllu af
miklum þroska. En það er nú
þannig að frá því að ég ákvað að
taka tónlistina föstum tökum, þá
hef ég varla haft tíma til nokkurs
annars. Maður prísar sig sælan
ef maður á frí á sunnudögum. Þá
fer maður út að aka, eða eitthvert
í heimsóknir til vina og ættingja
til þess að rækta þau tengsl. Þessi
vinna slítur mann alveg rosalega
frá vinum og fjölskyldu. Þetta er
ekki ,normalt‘ líf.“
Lífið er sumsé Evrósjón? „Já.
Það hefur tekið alveg æðislega á.“
Þú sefur á næturnar? „Já, já. Ég
sef mína 6-7 tíma.“
En hvað er skemmtilegast í
þessum bransa öllum? „Það er
skemmtilegast þegar vel gengur
og við náum upp góðri stemmn-
ingu á Hótel Islandi.. . þegar allt
verður vitlaust, liðið klappar og
argar á mig og maður veit að
maður er að gera góða hluti. Það
var líka frábær tilfinning að vinna
— bæði Landslagið og Evrósjón —
þá fann maður hvernig allt erfiðið
og streðið skilaði sér, þrátt fyrir
allt og allt.“
Þið spilið og spilið, en hafið þið
eitthvað velt fyrir ykkur plötu?
„Já. Stjórnin er að fara á plötu.
Svo er það spurningin hvenær við
finnum tíma, en það þárf að ger-
ast bara núna alveg á næstunni.
Það er kominn tími á okkur. Síðan
er spurning hvort Sigga fari ekki
I að gefa út sólóplötu. Það væri