Morgunblaðið - 19.06.1991, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 19. JÚNÍ 1991
Minning:
Dóra Thorberg
Þorsteinsdóttír
Fædd 12. júlí 1974
Dáin 10. júní 1991
Nú er hún Dóra vinkona mín
dáin.
Þetta er okkur öllum góðu vinum
hennar ótrúleg staðreynd.
Við kynntumst fyrst í ellefu ára
bekk Hvassaleitisskóla og urðum
við þá strax góðir vinir, hún var
svo opin og listræn og ég man eft-
ir fyrstu jólaskemmtuninni í skól-
anum, hún var með eftirhermur og
lék af hjartans list, maður sá strax
hvaða hæfiieika hún hafði, það
hefði ekki hvaða ellefu ára gamalt
barn farið upp á svið og leikið eins
og hún gerði fyrir fullan sal af vin-
um og foreldrum. Og man ég hvað
foreldrar mínir héldu upp á hana.
Hún var alltaf glöð í bragði og
gat komið manni í gott skap með
uppátækjum og sprelli. Hún flutti
úr hverfmu tólf ára gömul og hætti
þá í skólanum, þá missti ég að
mestu samband við hana um tíma,
þó þekktumst við alltaf og töluðum
saman þegar við hittumst á götu,
svo lágu leiðir okkar saman á ný
þegar ég kynntist stelpu sem bjó
við hliðina á henni og vorum við
þá fimmtán ára. Síðan hef ég hald-
ið miklu sambandi við hana. Ég
man hvað mér þótti gaman að hitta
hana aftur og skrítið að stelpan sem
ég er með væri vinkona hennar.
Henni var margt til lista lagt og
hún teiknaði skemmtilegar myndir
sem vöktu hlátur og glaðværð.
Nú upp á síðkastið vorum við
óvenju mikið saman, stundum fór-
um við tvö, ég og Dóra, og keyrðum
um bæinn og töluðum um lífið og
tiiveruna, hún var mín besta vin-
kona og gott að eiga hana sem trún-
aðarvin, hún hlustaði svo vel, ég
gat borið undir hana öll mín vanda-
mál og hún átti alltaf góð ráð en
þótti líka gott að eiga trúnað ann-
arra. Nú um hvítasunnuna fórum
við í sumarbústað norður í Eyja-
fjörð nokkrir krakkar saman og
áttum við þar skemmtilega helgi
saman, Dóra var þarna hrókur alis
fagnaðar að venju, þá grunaði auð-
vitað ekkert okkar að stutt væri í
aðskilnað.
Ég vona að hún hafí vitað hvað
okkur öllum þótti vænt um hana,
en hún var elskuð og dáð af þeim
sem þekktu hana vel. Það er okkur
mikill missir að þessi góði vinur er
nú horfinn úr hópnum og skilur
eftir sig óbætanlegt skarð.
Við kveðjum hana öll og sendum
foreldrum hennar og ættingjum
okkar bestu samúðarkveðjur, Guð
blessi Dóru okkar.
Hví fölnar jurtin fríða
og fellir blóm svo skjótt?
Hví sveipar bamið blíða
svo brátt hin dimma nótt?
Hví verður von og yndi
svo varpað niður í grðf?
Hví berst svo burt í skyndi
hin besta lífsins gjöf?
„Blóm eru ódauðleg. Þú klippir
þau á haustin, og þau vaxa aftur
á vorin — einhvers
staðar."
(Halldór Laxness.)
Mig langar að minnast elsku
frænku minnar, sem dó af slysför-
um 10. júní sl. Ég hef örugglega
verið 9 ára þegar ég sá Dóru fyrst,
eða þegar Siggi móðurbróðir minn
og Edith móðir Dóru kynntust
1977. Ég var þá sex árum eldri en
Dóra, þannig að við urðum aldrei
neinir „leikfélagar", heldur átti hún
meira sameiginlegt með Lilju systur
minni, en aðeins ár skildi þær
frænkurnar að. Samt man ég hvað
hún var alltaf lítil og sæt, enda
hafði mamma hennar gaman af því
að punta hana og gera fína, og hún
var ósjaldan í sniðugum heimagerð-
um fötum þar sem sköpunargleði
mömmunnar eða Dóru ömmu fékk
að njóta sín. Það áttu þær mæðgur
allar sameiginlegt að vera listræn-
ar, enda ber heimili þeirra þess
glöggt merki. Alls staðar er þar að
fínna eitthvað fallegt sem þær hafa
gert.
Nú í seinni tíð hef ég samt orðið
svo lánsöm að fá að kynnast henni
betur, bæði persónulega, sem og í
gegnum móður hennar, sem stund-
um bar okkur saman, því margt
af því sem Dóra gerði eða sagði
hafði ég eins gert á hennar aldri.
Eitt í dag og annað á morgun
var táknrænt fyrir Dóru. Það sást
t.d. á því hvað hún skipti oft um
háralit eða föt. Meira að segja þeg-
ar hún var smástelpa var hún alltaf
að breyta til. Dóra var líka alltaf
rosalega hress og hafði mjög
skemmtilegan húmor. Hún gat
hlegið sig máttlausa af því sem við
kölluðum fimmaurabrandara, eða
bara einhveijum karli eða keriingu
úti í bæ. Hún hafði líka alveg ótrú-
lega smitandi hlátur. Það var eitt-
hvað að þeirri manneskju sem ekki
hló með þegar Dóra fór að hlæja.
Hláturinn eigum við eftir að muna
lengi.
Sumir eru alia ævi að finna sér
farveg. Þó var ekki svo með Dóru,
því hún bjó yfir listrænum hæfileik-
um sem hún ætlaði að virkja, því
hún ætlaði að læra myndlist. Dóra
gat nefnilega teiknað, og hún var
Stúdenta tilboð!
6 myndir og tvœr
stœkkanir 20 x25 cmá
aðeins kr. 6.000,00
3. ÓDÝRASTIR
Ljósmyndastofan Mynd
sími 5 42 07
Barna oe fjölskyldumyndir
sími 1 26 44
Ljósmyndastofa Kópavogs
sími 4 3020
Gildir til 22. júní
REYKJALUNDUR
líka hugmyndarík og listræn í alla
staði, og sérlega næm. Oft hefur
verið sagt að enginn geti orðið lista-
maður nema hafa djúpa skynjun
og tilfinningu og það skorti Dóru
ekki. Það sást vel er hún vann á
röntgendeild Borgarspítalans við
aðhlynningu. Hún fann svo til með
sjúklingunum, og gaf svo mikið af
sjálfri sér að hún var hreinlega
þróttlaus bæði líkamlega og and-
lega er vinnudegi lauk. Að lokum
var svo komið að hún varð að hætta
starfi sínu, með mikilli eftirsjá þó,
því henni fannst ástæðurnar ekki
nógu sannfærandi. En enginn gefur
meira en hann á sjálfur.
Dóra var yndisleg stúlka og við
geymum mynd hennar í hjarta okk-
ar alla ævi. Fyrir mér var hún fal-
leg og skemmtileg manneskja, sem
vakti athygli fyrir hreinskilni og
ljúfa framkomu.
Elsku Edith, Siggi, Steini, Lella,
Trausti, ömmur, afar, frændur, og
frænkur. Guð styrki ykkur í sorg-
inni.
Bryndís
Nú ertu leidd, raín ljúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmunga og rauna frí,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unan og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
Dóttir, í dýrðar hendi
Drottins, mín, sofðu vært
hann, sem þér huggun sendi,
hánn elskar þig svo kært.
Þú lifðir góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú,
í eilífum andarfriði
ætíð sæl lifðu nú.
(Hallgrímur Pétursson.)
Með þessum orðum Hallgríms
Péturssonar kveð ég nú elsku Dóru
mína í þeirri einlægu trú að hún
taki á móti okkur á ný með brost-
inu sína blíða, eins og hennar var
vandi.
Ég bið Guð að blessa foreldra
hennar, Sigga pabba, systknin þijú,
afa, ömmur og alla sem nú sakna
Dóru svo sárt.
Gugga
Stutt er bilið á milli lífs og dauða.
Það rann upp fyrir mér þegar Dóra
vinkona lést. Dóra var búin að vera
mér náin og traust vinkona síðan
við fluttum á sama tíma í hverfið
fyrir um 5 árum.
Dóra var sannarlega vinur vina
sinna. Það var alltaf gott að tala
við Dóru þegar manni leið illa. Hún
hafði alltaf mikla samúð með öllum
og átti hún mjög stóran vinahóp.
Við áttum margar góðar stundir
saman sem aldrei munu gleymast.
Dóra var mjög glaðlynd, hló mik-
ið og hafði frábært skopskyn, hún
gat alltaf komið manni til að hlæja.
Dóru þótti alltaf gaman að vera
innan um vini sína, til dæmis þegar
við fórum í útilegur, á böll og fleira.
Dóra var viðkvæm á sinn hátt
og stundum var mjög erfitt að átta
sig á henni, því hún var mjögtilfinn-
ingarík og átti sín leyndarmál. Eitt
aðaiáhugamál hennar var að teikna
og hefði Dóra átt mikla framtíð
fyrir sér á því sviði ef ævidagar
hennar hefðu orðið fleiri. Hún var
hugmyndarík og átti auðvelt með
Benedikt Viggósson
Utileiktæki og
busllaugar
S x f ■ Ji I í ! , i f
I 1 i { ;
§ : ! i í í í 1 i f
||; * ' r | \ /I • L. t ? L -.i. ■ i:
i lu x n \ /1 ^ | ; L ítaatóStí* L
Róla og vegaróla,
verð kr. 8.400, stgr. kr. 7.980.
.Xfé

/y' s>. •• ■ .
Róla. vegaróla, tvöfaldur stigi og kaðal-
stigi, verð kr. 13.300, stgr. 12.650.
Stór busllaug, 122x244
cm. Sterkur dúkur með
botnlokum á stálgrind.
Sæti og viðgerðarsett.
Verð kr. 10.900, stgr.
10.355.
Sendum i póskröfu. Kreditkort og
greiöslusamningar.
Varahlutir og viðgeröir. Verið vandlát
og verslið i Markinu.
414RKID
Ármúla 40 Símat 35320 - 688860
VARMO
SNJOBRÆÐSLA

að láta sér detta eitthvað nýtt í
hug. Dóra teiknaði mjög fallegar
og sérkennilegar myndir.
Þegar Dóra varð ástfangin
gagntók ástin hana. Hún var ástrík
og fann ekki raunverulega ham-
ingju í lífinu nema að hún væri elsk-
uð til baka, hún sagði að það væri
betra að elska og missa en að elska
ekki.
Það er mjög erfitt að sætta sig
við það og trúa því að besta vinkon-
an sé farin og komi aldrei aftur,
en Guð gaf og Guð tók. Það er
gott en erfitt að hugsa til þeirra
stunda þegar hún var glöð og fíflað-
ist með okkur vinkonunum, en núna
er Dóra í höndum Guðs þar sem
friður ríkir. Það sem mér þótti
vænst um í fari hennar er mér ljóst
í fjarveru hennar því ástin þekkir
ekki dýpi sitt fyrr en á skilnaðar-
stundinni.
Þessi missir er mjög erfiður og
megi Guð styrkja Edith, Þorstein,
Sigga, Lellu, Trausta, Þór og aðra
nána ættingja og vini hennar í sorg-
inni.
Megi Guð fylgja henni og varð-
veita.
„Ó hjartans vinur, vissir þú,
hvað vel ég man til þín.
Ég lít á blóm og lifí í trú,
að líkt þú saknir mín.
Svo ber ég þig á bijósti leynt,
þar byrgir ástin sig.
Og sem mitt blóm er himinhreint,
eins hreint ég elska þig.
(Stgr. Th.)
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá hug
þinn og þú munt sjá að þú grætur vegna
þess sem var gleði þín.
(K. Gibran.)
Kristrún
Elsku Edith, Siggi, Steini og
börn. Guð styrki ykkur í ykkar
miklu sorg. Mig langar að kveðja
Dóru með þessum ljóðlínum:
Sem fagurt blóm við björtu eyjasundin
svo blíð og saklaus þroskans vegu gekk.
Sem dagur vorsins létt og glöð var iundin,
við lindir dyggða holla svölun fékk.
I sólarátt hún sveigði krónu bjarta
og sendi ilm til þess, er nálægt var,
í bijósti hennar bærðist göfugt hjarta,
hið bjarta og fagra átti heima þar.
Hin djúpa þrá, að leita á lista brautir,
sér lýsti best í öllu, sem hún vann.
Er lagvirk höndin hafði unnið þrautir,
með hugargleði leit hún sigur þann.
I föðurgarði var hún vonarbamið,
sem vafði yl og ljósi dagleg störf.
Sem vorið bjart, sem bræðir vetrar hjamið,
hún bætti ailt, svo vonglöð, ljúf og djörf.
í hljóðri sorg, þar sundin björtu streyma
nú sitja þau, er áttu hið fagra blóm,
og iáta sig um góða dóttur dreyma
í dagsins önn, við straumsins þunga óm.
Þau horfa sæl á minninganna myndir
og morgunroða hennar ævidags.
Þau dvelja við þær ljúfu svalalindir,
það léttir sporin fram til sólarlags.
(Rnnbogi J. Amdal - Milli skúra)
Magga
Dáin, harmafregn. Oft er stutt á
milli skins og skúra.
Það kom eins og reiðaslag yfir
mann fregnin um að hún Dóra litla
væri dáin í blóma lífsins.
Þessi fátæklegu orð eru kveðju-
orð frá mér og hjartans þakkir fyr-
ir þá stuttu samleið sem við Dóra
áttum saman. Ég man alltaf hana
litlu brosmildu Dóru, þegar hún var
að koma í heimsókn til mín og
stundum í gistingu hjá Jósu frænku
eins og hún kallaði mig þá. Alla
erfiðleika sigraði hennar glaða og
góða skap þegar mamma þurfti að
fara. Þó samskiptin yrðu minni er
árin liðu rofnuðu þau aldrei. Hún á
alltaf þann bjarta reit sem hún
gróðursetti hjá mér á barnsárunum
sínum.
Ég bið góðan Guð að styrkja og
styðja foreldra hennar , systkini og
alla vandamenn. hjartans þakkir
fyrir alit flyt ég Dóru mminni.
Guð geymi hana.
Rósa
Af hveiju hún elsku Dóra vin-
kona okkar sem kvaddi lífið svo
fljótt, hún sem átti svo margt ógert
í lífinu. Hún átti svo ótal marga