Morgunblaðið - 28.04.1992, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 28. APRÍL 1992
35
Minning:
Lára Þorsteinsdóttir
Fædd 7. desember 1938
Dáin 18. apríl 1992
Þegar maður býr fleiri þúsund
kílómetra frá íslandi er ekkert
jafngaman og að fá símtal frá
klakanum, heyra í íslendingum og
íslensku. En á laugardaginn var
það frekar leiðinlegt símtal sem
ég fékk. Lára dó í morgun, 11.
apríl, var mér sagt og það dofnaði
heldur betur yfir mér. Ég kem til
með að sakna hennar mjög mikið
og allra þeirra skammarræðna sem
hún hélt yfir okkur strákunum
þegar við gerðum eitthvað sem var
henni á móti skapi.
Kæri Hjálmar, Steini, afi og
amma, þið fáið mína dýpstu sam-
úð. Ég finn mikið til með ykkur.
Gústi.
Laugardaginn 18. apríl andaðist
Lára B. Þorsteinsdóttir, Miðvangi
3, Hafnarfirði. Lára var fósturdótt-
ir hjónanna Þorsteins Auðunssonar
og konu hans Lili Hjördísar
Auðunsson.
Við höfðum um 14 ára skeið
haft nokkuð náin kynni af Láru
þar sem synir okkar höfðu fylgst
að í skóla frá 9 ára aldri og allar
götur til háskólanáms í Bandaríkj-
unum. Lára giftist ekki en eignað-
ist tvo syni, Þorstein iðnrekstrar-
fræðing, rekstrarstjóra og meðeig-
anda frystihúss á Dalvík, og
Hjálmar hagfræðing, starfar á
Skattstofu Hafnarfjarðar. Það var
Láru mikið keppikefli að synir
hennar gengju menntaveginn og
áttu þeir hennar stuðning til þess
óskiptan.
Lára átti um árabil við erfíðan
sjúkdóm að stríða, en aldrei lét hún
bugast, og stundaði vinnu fram
undir það síðasta. Lára var ein af
þessum hvunndagshetjum sem
stóð meðan stætt var.
Við biðjum guð að blessa hana
og sefa sorg aldraðra foreldra og
drengja hennar.
Karl, Oktavía, Vignir.
Það síðasta sem hún mamma tók
sér fyrir hendur var að prjóna
peysu á barnabarnið sitt, hann
Mikael litla sem var yndið hennar
og hamingja seinustu árin.
Mamma hafði mjög gaman af
því þegar Mikael Árni kom á Mið-
vanginn í heimsókn og dundaði sér
hjá Láru ömmu og hún hlakkaði
mikið til að sjá barnabarnið sem
nú er von á og töluðu þau Mikael
oft um það.
Við bræður söknum mömmu
okkar mjög en við vitum að hún
fylgist með okkur og okkar fjöl-
skyldum og að við getum ætíð leit-
að til hennar með vonir okkar og
þrár, hamingju og sorgir.
Mamma var svo dugleg, hún var
svo sterk, hvort sem það var í glím-
unni við veikindin sem stóðu svo
lengi eða bara til allra verka sem
hún tók sér fýrir hendur.
Hún lauk gagnfræðaprófí frá
Flensborgarskóla eins og þá
tíðkaðist og stundaði hún hin ýmsu
störf á lífsleiðinni en lengst af
starfaði mamma í Landsbanka ís-
lands eða rúman aldarfjórðung og
þar eignaðist hún marga góða vini.
Hún mamma kenndi okkur
bræðrunum gildi vinnunnar og
mikilvægi þess að stunda sitt starf
samviskusamlega, hvort sem það
fór fram í skóla eða úti í atvinnulíf-
inu.
Mamma skildi líka mikilvægi
menntunar og studdi okkur alla tíð
til náms.
Mömmu einkunnarorð voru líka
að vinna enda var hún mætt í
Landsbankann um leið og heilsan
leyfði og stundum líka þegar heils-
an leyfði ekki og.fór mamma þá
til vinnu oft á þijóskunni einni
saman og síðast aðeins nokkrum
dögum áður en hún dó.
Mamma var dóttir Brands
Bjamasonar og Hildar Hjálmars-
dóttur og eignuðust þau hana ung.
Sæmdarhjónin Þorsteinn Auðuns-
son útgerðarmaður í Hafnarfírði
og Lili Hjördís Auðunsson tóku
mömmu í fóstur þegar hún var
rétt að verða þriggja ára gömul.
Þau bjuggu mömmu gott heim-
ili í Hafnarfirði og var samband
þeirra ætíð náið. Mamma ól allt
sitt líf í Hafnarfírði þar sem henni
Jeið best og þar sem hún ól okkur
upp.
Mamm byggði sína höll á Mið-
vangi 3 í Hafnarfírði þar sem hún
undi sér best. Verst hvað sjúkdóm-
urinn krafðist oft langra dvala að
heiman, stundum mánuði í senn á
sjúkrahúsum. Baráttan við nýma-
sjúkdóminn var oft hörð og oft var
mamma mikið veik, en vonin var
alltaf að fá nýtt nýra.
Árið 1986 fór mamma með hraði
til Danmerkur í nýrnaígræðslu og
var það langþráð ferö. En hamingj-
an er fallvölt og ekki tókst aðgerð-
in. Upp úr því var mamma mikið
veik en reif sig upp eins og oft
áður.
Síðustu dagana var mamma líka
mjög veik en við áttum alveg eins
von á því að hún myndi yfírstíga
það eins og alltaf áður.
En mamma andaðist að morgni
hins 18. apríl á Landspítalanum
eftir margra ára hetjulega baráttu
við sjúkdóminn. Við bræður viljum -
koma á framfæri innilegu þakk-
læti til starfsfólks Landspítalans,
á blóðskiljunardeild og hjúkrunar-
deild 14 G., svo og starfsfólki
Landsbanka íslands fyrir allan
þann stuðning, hjálp og umönnun
sem mamma fékk hjá þeim.
Við bræður kveðjum nú mömmu
okkar og vitum að núna líður henni
vel. Guð styrki afa okkar og ömmu
sem misst hafa einkadóttur sína.
Við viljum kveðja hana með
kvæði eftir afa hennar.
Hinn duldi máttur
Ég dáist að þeim kraftir, sem rikjum raíður
' einn,
þó ráði lífsins gátur og skilji ekki neinn.
Sólarljóssins herra á heima í hverri sál,
sem hjartað lætur tala og skriftar - guða
mál.
Ég er aðeins dropi, sem drýp í ljóssins haf
með draumsýni og vonir er alfaðir mér gaf.
Tilverunnar rúnir ég ræð á eða skil,
þá rökkur slær á himinn, ég hverf í þennan
hyl.
(Hjálmar frá Hofi)
Hvíli mamma í friði og guð blessi
minningu hennar.
Þorsteinn og Hjálmar
Péturssynir.
Vigfús Scheving Jóns-
son frá Vatnsskarðs-
hólum - Minning
Fæddur 4. janúar 1904
Dáinn 19. apríl 1992
Móðurbróðir minn, Vigfús Schev-
ing, eða Scheving, eins og hann var
ætíð nefndur af vinum og vanda-
mönnum, fæddist í Reynisholti í
Mýrdal, sonur Jóns Pálssonar
Scheving og Oddnýjar Ólafsdóttur.
Schevingsættin mun komin norðan
úr Skagafirði með Þórunni Hannes-
dóttur Scheving, fyrri konu Jóns
Steingrímssonar eldprests, en hún
var dóttir Hannesar Scheving sýslu-
manns á Munkaþverá.
í Reynisholti ólst Scheving upp
til fjögurra ára aldurs er foreldrar
hans fluttu að Vatnsskarðshólum.
Eftirlifandi af systkinunum frá
Reynisholti, ‘ eru þær Ólafía og
Guðný, látin eru auk Schevings,
Ragnhildur, Pálína, Sigurbjört Sig-
ríður og Guðný, sem dó barnung.
Á Vatnsskarðshólum ólst Schev-
ing upp við hefðbundin sveitastörf
og sjóróðra frá Dyrhólaey þegar
aldur leyfði. í unglingaskólanum í
Vík stundaði hann nám í tvo vetur
og naut hann þess náms alla tíð.
Ekki var það algengt á þeim árum
að sveitaunglingar færu til fram-
haldsnáms, þó voru það frekar
drengir en stúlkur og tíðarandinn
í þá daga var þannig að talið var
að þær hefðu lítið með lærdóm að
gera, ættu einungis að hugsa um
börn og heimili.
Eftir að Scheving komst til full-
orðinsára fór hann um margra ára
skeið á vertíð til Vestmannaeyja.
Vann oft að beitingu framan af
vertíð en réri svo seinni part vertíð-
ar. Var m.a. um tíma á Maí hjá
Andrési Einarssyni frá Þórisholti. í
mars 1941 lenti Scheving í sjóslysi
við Vestmannaeyjar. í bókinni „For-
mannaævi í Eyjum“ efítr Þorstein
í Laufási segir: „7. mars sökk v.b.
Olga. Enskur togari sigldi á hana
fyrir vestan Álsey. Einn maður
drukknaði af Olgu, var það Sigurð-
ur Bjamason frá Djúpadal í Vest-
mannaeyjum. Formaður með Olgu
var Sigursteinn Magnússon úr
Vestur-Landeyjum.“
Á Olgu voru alls 5 manns og
komust 4 af. Tveir gátu stokkið
yfír í togarann um leið og árekstur-
inn varð en þrír lentu í sjónum, þar
á meðal Scheving. Vélstjórinn, Sig-
urður Bjarnason, sem fórst, lánaði
Scheving bjargbelti, sem hann var
með en hann var vel syndur, en
Scheving ekki. Togarinn var ljós-
laus þegar áreksturinn varð enda
slíkt algengt á stríðsárunum. Ekki
urðu togaramenn varir við árekst-
urinn og urðu því harla undrandi
þegar ókunnir menn birtust í
brúnni. Nokkum tíma tók að snúa
skipinu þegar loks tókst að gera
skipveijum ljóst hvað gerst hafði.
Scheving var hætt kominn er hon-
um var bjargað og var alllengi að
ná sér.
Scheving vann á sumrin að búi
foreldra sinna á Vatnsskarðshólum
og síðan hjá Eihari Eyjólfssyni
mági sínum og Ragnhildi eftir að
þau tóku við. Skömmu eftir að Ein-
ar missti heilsuna (fékk berklaveik-
ina) tóku þau Scheving og ólafía
búið að sér og sáu um það þar til
fjölskyldan flutti til Reykjavíkur
1948. Þar tóku þau að sér að sjá
um hænsnabú hjá Eiríki í Réttar-
holti, bróður Einars. Eftir 3ja ára
dvöl fluttu þau upp á Selás. I Rétt-
arholti létust þau Jón og Oddný en
þar höfðu þau notið góðrar umönn-
unar systranna einkum Ólafíu, en
Ragnhildur var lengst af heilsutæp.
Selásinn var í þá daga nánast eins
og sveit og heyjuðu þau handa einni
kú sem þau komu með frá Réttar-
holti.
Eftir að Scheving fór að vinna
hjá Rafveitunni og Ölafía í Þvotta-
húsi Landspítalans var önugt að búa
í Selásnum, samgöngur voru erfið-
ari þá en í dag. Því fóru þau í það
að kaupa sér kjallaraíbúð í Eskihlíð
14 ásamt Einari og Ragnhildi. Þar
dvölu þau í nokkur ár eða þar til
Ólafía og Scheving keyptu sér íbúð
á hæð í Mjóuhlíð 10, þar sem þau
bjuggu ásamt Einari og Ragnhildi
í 22 ár, eða til febrúar 1984 er þau
Ólafía og Scheving fluttu á Hrafn-
istu, þ.e. í Jökulgrunninn, en þá
vom þau Einar og Ragnhildur látin,
hún 1977 en hann 1983.
Hjá Rafmagnsveitu Reykjavíkur
starfaði Scheving fram yfir sjötugt.
Geta má þess að Rafveitan gaf
honum gullúr á sjötugsafmæli hans,
enda var hann annálaður fyrir trú-
mennsku í starfí.
í ágúst sl. var Scheving fluttur
á hjúkrunardeildina á Hrafnistu en
Ólafía á vistina. Nokkurri heilsu
náði hann aftur, komst meira að
segja út að hreinsa rusl í kringum
Hrafnistu en það hafði hann stund-
að síðan hann kom á heimilið enda
var til þess tekið hversu þrifalegt
væri þar umhverfís eftir að hann
kom á staðinn.
Scheving naut þess á efri árum
að ferðast, fór m.a. tvívegis kring-
um landið, fýrst á sjó og síðan land-
ieiðina auk fjölmargra styttri ferða.
Þá var það föst regla að koma einu
sinni eða tvisvar á ári í Mýrdalinn
en þar var hugurinn einatt. Bóka-
safn átti Scheving gott og hafði
smekk fyrir góðum bókum, sótti
hann til þeirra mikinn fróðleik enda
var hann fróður um hin margvísleg-
ustu málefni.
Scheving var mikið prúðmenni
og kom sér alls staðar vel hvort sem
var í vinnu eða öðrum félagsskap.
Siíkt var jafnaðargeðið að hans
nánustu muna vart eftir að sjá hann
skipta skapi.
Nokkrum dögum fyrir andlátið
fékk Scheving áfall og var rænu-
laus þar til hann sofnaði svefninum
langa að kvöldi páskadags á 89.
aldursári.
Að lokum vil ég flytja kærum
frænda alúðarþakkir okkar allra hér
á Skeiðflöt, fyrir órofa tryggð og
vináttu frá fyrstu tíð.
Blessuð sé minning hans.
Eyþór Ólafsson.
Þórhallur Bjama-
son - Kveðjuorð
Fæddur 6. ágúst 1932
Dáinn 30. mars 1992
Góður vinur er horfínn á braut.
Okkar kynni voru ekki löng en góð.
Við kynntumst á hjartadeild Borg-
arspítalans og tókst með okkur
góður vinskapur enda áttum við
sameiginlega hugsjón.
Þórhallur fæddist á Suðureyri við
Súgandafjörð 6. ágúst 1932, sonur
Bjarna Friðrikssonar sjómanns,
vitavarðar og verkalýðsleiðtoga þar
vestra og Sigurborgar Sumarlínu
Jónsdóttur frá Gelti í Súgandafirði.
Þórhallur var sjöundi í röðinni af
sextán systkinum en nú eru þau
níu á lífí. Þetta var dugmikill hópur
og varð Þórhallur ungur að hjálpa
til við að draga björg í bú og við
uppeldi systkina sinna. Honum varð
tíðrætt um æskustaðina, bæði á
Flateyri og Galtarvita, þar sem erf-
itt var að róa á litlum smábát fyrir
opnu hafí. Þurfti að beita gætni og
hyggjuviti til að ná landi án óhappa.
Þetta var harður skóli en dýrmætur.
Þórhallur var hæggerður og dul-
ur, gætinn til orðs og æðis, skarp-
greindur og staðfastur í skoðunum
og lét ekki eiga hjá sér ér á hann
var haliað. Hann var sannur jafnað-
armaður, harður í sókn og vöm eins
og krötum að vestan er einum hug-
að. Hann var vel inni í þjóðmálum
og gat því túlkað stefnu jafnaðar-
stefnunnar. Við höfum misst góðan
málsvara.
Þórhallur var snyrtimenni, heið-
arlegur og vandaður maður. Hann
byijaði sem barn að aldri að draga
físk úr sjó og var sjómaður á árabát-
um, vélbátum og togurum, og átti
sjórinn hug hans allan. Síðustu árin
starfaði hann í álverinu í Straums-
vík. Fyrir tveimur árum veiktist
hann af þeim sjúkdómi sem lagði
hann að velli langt fyrir aldur fram,
aðeins 59 ára, eftir erfíða baráttu.
Ég óska honum góðra vistaskipta
og ekki er vafi á að kynni við góð-
an dreng þroskar mann og því verð-
ur minningin ljúf.
Albert Magnússon.
i—<jj. ]
Minningarkort
Bandalags
íslenskra
skáta
Sími: 91-23190
L. Ba J1