Morgunblaðið - 03.05.1994, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 3. MAI 1994
Jóhannes L. Gunn-
arsson - Minning
Fæddur 5. september 1952
Dáinn 24. apríl 1994
Ég undirrituð ætla að minnast
með nokkrum fátæklegu orðum ást-
kærs föður míns. Hann verður til
moldar borinn í dag eftir langa bar-
áttu við erfiðan sjúkdóm.
Pabbi minn var fæddur í Reykja-
vík en ólst upp í Kópavogi hjá for-
eldrum sínum, -þeim Friðriku Líka-
frónsdóttur og Gunnari Guðmunds-
syni sem nú er látinn. Hann gekk í
•^arna- og gagnflæðaskóla í Kópa-
vogi eins og gengur og gerist.
Snemma varð hann vinnusamur og
vann með skóla bæði við blaðasölu
og á bryggjunni eins og það er kall-
að. Hans aðaláhugamál, íþróttir,
tóku einnig sinn tíma. Pabbi stund-
aði sund á yngri árum en seinna
urðu hand- og fótbolti hans aðal-
greinar.
Eftir gagnfræðaskólapróf fór
hann ásamt föður sínum að vinna
við uppbyggingu Búrfellsvirkjunar
og var þar í tvö ár. Seinna stundaði
hann ýmsa verkamannavinnu, en
lærði síðan bílamálun sem hann vann
við meða! heilsan leyfði.
Um tvítugt kynntist hann móður
minni, Árnýju Elsu Þórðardóttur, og
hófu þau fljótlega sambúð. Þau eign-
uðust tvö börn, undirritaða og Guð-
mund Þór. Leiðir þeirra skildu síðan
er við vorum ung að árum. Vegna
þess að ég og bróðir minn bjuggum
fyrir austan fjall voru samskipti okk-
ar því minni við pabba þegar við
vorum yngri. En við fórum á hveiju
sumri í heimsóknir til hans. Ég á
margar skemmtilegar minningar frá
þessum heimsóknum, eins og ferða-
lag sem við systkinin og pabbi fórum
> í sumarbústað rétt hjá Akranesi eina
páskahelgi, og svo öllum bíó- og
skemmtiferðunum. Pabbi leyfði mér
líka alltaf að koma með sér á alla
leiki þegar hann var að spila hand-
bolta með Breiðabliki þó ég væri ung
að árum.
Þegar ég varð eldri sýndi pabbi
skólagöngu minni mikinn áhuga og
vildi að ég stæði mig vel í námi. Þó
samband okkar að vetri til væri
mestmegnis um síma þá var það
engu að síður náið og trúði ég hon-
um fyrir mörgum mínum hjartans
málum.
Á unglingsárum mínum reyndist
hann mér vel í þeim vandamálum
sem þá koma oft upp og hvatti mig
, ti! heilbrigðs lífernis. Einnig hafði
hann mikinn áhuga á því þegar
Guðmundur bróðir minn fór að
stunda handbolta á Selfossi og síðar
í Reykjavík og reyndi að sjá alla
leiki sem hann spilaði í.
Árið 1987 fór að bera á þeim sjúk-
dómi sem að lokum dró hann til
dauða. Á yngri árum var pabbi minn
ERFIDRYKKJUR
perlan sími 620200
Blómastofa
Friöfinm
Suðurlandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
Opið öll kvöld
til kl. 22,- einnig um helgar.
Skreytingar við ðll tilefni.
mjög stór og íþróttamannslega vax-
inn og sérstaklega hraustur, jafnvel
talinn með sterkari mönnum eins og
sést á því að þegar hann var 17 ára
að vinna í Búrfelli, þá var Banda-
ríkjamaður þar sem vildi fá hann
út með sér til að spila amerískan
fótbolta. Öll hlunnindi fylgdu með,
íbúð, háskólaganga, bíll og pening-
ar. Þessi Bandaríkjamaður gekk
lengi á eftir honum og kom meira
að segja heim til pabba til að reyna
að fá hann til að koma. En pabba
fannst hann of ungur til að fara.
Það var því mikið áfall fyrir okkur
öll fyrir um sjö árum þegar fór að
bera á þessum fyrstu einkennum
MND-sjúkdómsins. Hann fór að
missa mátt í höndum, var oft að
detta og tal fór að verða óskýrara.
Á þessum sama tíma var pabbi bú-
inn að sjá um að Guðmundur bróðir
færi í Verzlunarskóla íslands og
byggi hjá honum.
Á tveimur árum fór honum ört
hrakandi en hann var þó ótrúlega
viljasterkur að beijast við þennan
sjúkdóm og var í sífelldum æfingum
til að halda sér í formi bæði á
Reykjalundi og Grensás. Að lokum
fór hann á Hátún 12 sem var hans
heimili til síðustu stundar.
Ég var svo heppin að vera hér í
skóla á veturna og gat heimsótt
hann á hveijum degi. Pabbi var yfir-
leitt í góðu skapi og hress þangað
til að mikið var af honum dregið.
Hann var ákveðinn í að fá heilsuna
aftur og talaði stundum um það en
'einnig komu tímabil sem hann var
aðeins niðurdreginn.
Samband okkar varð enn nánara
og töluðum við um heima og geima
þó að við værum auðvitað ekíd alltaf
sammála. Það gaf mér mikið að
heimsækja hann því það var alltaf
svo gott að tala við hann. Eftir að
ég byijaði í sálfræði í HÍ þá fékk
hann mikinn áhuga á sálfræði og
stundum var ég að lesa fyrir hann
það sem ég hafði lært um daginn.
Það sem átti stóran þátt í hversu
vel hann hélt sér andlega var um-
hyggjusemi starfsfólks í Hátúni 12.
Ég við þakka þessu fólki kærlega
fyrir alveg sérstaka umönnun og
læknum og hjúkrunarfólki en alveg
sérstaklega starfsstúlkunum á hæð
fimm sem önnuðust hann mest. Þar
var alltaf slegið á létta strengi og
gamansemin var í hávegum höfð
sem létti pabba mikið sitt sjúkdóms-
stríð. Ég vil líka þakka föðursystur
minni, Rósu Sigríði, fyrir aðhlynn-
ingu og umhyggjusemi í veikindum
hans.
Einnig vil ég þakka öllum þeim
sem komu til hans og áttu þátt í
að stytta honum stundir. Og vil ég
sérstaklega minnast á einn besta vin
pabba, Helga Þórisson. Hann sýndi
pabba tryggð og vináttu allt til síð-
ustu stundar.
Elsku pabbi minn, það er erfitt
að þurfa að kveðja þig svona allt
of snemma og það er svo tómlegt
núna að fara ekki lengur í heimsókn
til þín. En allar góðu minningarnar
um þig eiga eftir að lifa. Þakka þér
fyrir allt.
Margrét Auður
Jóhannesdóttir.
Erfidrykkjur
Glæsileg kíiíli-
hlaðbonl fidlegir
Sídir og nijög
góð þjóniistít
Upplýsingar
í síma 2 23 22
JS
FLUGLEIDIR
iÍTEL LOFTLEIIIII
í dag er til moldar borinn minn
kæri frændi, Jóhannes Líkafrón
Gunnarsson, f. 5. september 1952,
d. 24. apríl sl. Hann var sonur hjón-
anna Friðriku Betu Líkafrónsdóttur
og Gunnars Guðmundssonar, sem
nú er látinn.
Jonni, eins og hann var alltaf
kallaður, sleit barnsskónum á Álf-
hólsvegi 66 í Kópavogi og átti þar
alla tíð heima. Hann var næstelstur
fimm systkina, en þau eru Gunnar
Björgvin, tvíburasysturnar Sigríður
og Solveig og yngst er Hrönn Guðný.
Jonni var hár vexti og vel á sig
kominn og mikill að líkamsburðum.
Hann gegndi ýmsum störfum, meðal
annars var hann dyravörður í dans-
húsi á Smiðjuvegi í Kópavogi, á
meðan kraftar leyfðu. Jonni eignað-
ist sem barn marga vini í Kópavogi
og stóð vinátta þeirra alla tíð. Sann-
aðist þar orðtakið að sá er vinur sem
í raun reynist. Árið 1987 fór að
bera á þeim sjúkdómi, sem nú hefur
orðið honum að aldurtila, hinum ill-
víga MED-sjúkdómi.
Fyrstu árin annaðist móðir hans
og fjölskylda hann á heimili sínu,
af frábærum dugnaði og umhyggju-
semi, en heilsu hans hrakaði svo
ört, að ekki varð hjá því komist að
hann færi þangað sem hann fengi
alla þá hjálp, hjúkrun og umönnun,
sem honum mætti hlotnast. Hátún
12 varð því heimili hans síðustu árin.
Hann var algerlega háður hjólastó!
og einnig átti hann á allan hátt erf-
itt með að tjá sig. En vinir hans og
systrasynir gleymdu ekki vini sínum,
Jonna. Naumast leið sá dagur að
þeir heimsæktu hann ekki og reyndu
á allan hátt að gera honum lífið
bærilegra. Þá má ekki gleyma systur
hans, Sigríði, sem er sjúkraliði í
Hátúni 12, og gerði hún í hvívetna
allt sem henni var unnt honum til
hugarhægðar, svo og maður hennar,
Hannes, sem einatt var tilbúinn að
flytja hann í hjólastólnum í heimsókn
til móður hans, sem helgaði honum
allar sínar stundir af miklum dugn-
aði og umhyggju.
Tvö börn átti Jonni, þau Margréti
Auði og Guðmund Þór, hin mestu
efnisbörn, sem bæði stunda nám í
Háskólanum. Þau voru augasteinar
hans og hann var þeim afar kær.
Á stundum sem slíkum eru engin
orð, sem megna að svara þeim
spurningum sem á hugann leita.
Við, sem fylgjumst með hvernig
heilsu hans hrakaði stöðugt, vissum
að hveiju stefndi, en dauðinn er
samt eitthvað, sem ávallt eins og
kemur á óvart. Minningarnar eru
ótalmargar og þær verða ekki frá
okkur teknar.
Ég votta þér, Beta mín, Möggu,
Guðmundi, systkinum og mökum
þeirra, systrasonum og öllum hans
góðu vinum dýpstu samúð mína.
Megi Guð blessa ykkur og veita
ykkur styrk í ykkar miklu sorg.
Kristín L. Hrafnfjörð.
í dag kveð ég frænda minn og
vin Jóhannes L. Gunnarsson bíla-
málara, sem lést sunnudaginn 24.
apríl í Hátúni 12 í Reykjavík eftir
löng og erfið veikindi. Jóhannes var
fæddur 5. september 1952 í Reykja-
vík og var hann næstelstur í hópi
fimm bama þeirra hjóna Gunnars
Guðmundssonar og Friðrikku B.
Líkafrónsdóttur til heimilis á Álf-
hólsvegi 66 í Kópavogi. Ég var lít-
ill drengur þegar ég kynntist Jonna
fyrst, en man þó enn hversu vel
hann tók mér og hve skemmtilegur
hann var og hvað ég leit upp til
þessa stóra frænda míns.
Hann hafði mikill áhuga á íþrótt-
um og þá sérstaklega fótbolta og
handbolta, sem hann stundaði í
mörg ár með Breiðabliki á árum
áður, auk þess var áhuginn fyrir
taflmennsku mjög mikill. Jonni var
rétt um tvítugt er hann hóf sambúð
með Árnýju Elsu Þórðardóttur og
eignuðust þau tvö bráðmyndarleg
börn, þau Margréti Auði sem nú
stundar nám í Háskólanum og Guð-
mund Þór sem lokið hefur stúdents-
prófi frá Verslunarskólanum. Árný
Elsa og Jonni slitu samvistir. Jonni
lærði bílamálun hjá Agli Vilhjálms-
syni og starfaði við þá iðn upp frá
því.
Það var fyrir sjö árum að Jonni
greindist með mjög alvarlegan sjúk-
dóm. í fyrstu voru einkennin væg
en ágerðust svo smám saman svo
að hann þurfti að nota hjólastól síð-
ustu þijú árin. Árið 1991 fluttist
hann í Hátún 12, Sjálfsbjargarhús-
ið, þar sem öll aðstaða var miklu
hentugri fyrir hann. Naut hann
góðrar umönnunar starfsfólks þar,
uns yfir lauk.
Nú þegar sem lífsgöngu Jóhann-
esar er lokið vil ég votta börnum
hans, þeim Margréti Auði og Guð-
mundi Þór, móður hans Friðrikku
Betu og systkinum hans innilegustu
samúð mína.
Ó, minning þín er minning hreinna ljóða,
er minning þess, sem veit hvað tárið er.
yið barm þinn greru blómstur alls þess góða.
Ég bið minn guð að vaka yfír þér.
(V.F.S.)
Ægir Haraldsson.
Okkur langar til að kveðja elsku-
legan móðurbróður okkar sem lést
24. þesa mánaðar í Hátúni 12 eftir
langvarandi veikindi.
Erfitt er að kveðja þennan hressa
og skemmtilega mann sem átti svo
auðvelt með að sjá það spaugilega
í lífinu. Ef okkur langaði til að
gera eitthvað sem mamma okkar
vildi ekki að við gerðum þá sagði
Jonni, eins og hann var kallaður,
að við mættum gera allt sem við
vildum. Hann áleit að börn ættu
að fá að vera böm, en lifa fijálslegu
lífi svo framarlega sem engin óregla
fylgdi því.
Áhugi hans á íþróttum var mik-
ill og komst stundum ekkert annað
að og þá aðallega hand- og fót-
bolti. Það gat því verið nokkuð erf-
itt að ná sambandi við hann þegar
íþróttir voru í sjónvarpi eða útvarpi.
Islenskur efniviður
íslenskar steintegundir henta margar
afar vel í legsteina og hverskonar
minnismerki. Eigum jafnan til fyrir-
liggjandi margskonar íslenskt efni:
Grástein, Blágrýti, Líparít og Gabbró.
Áralöng reynsla.
Leitið
upplýsinga.
BS. HELGAS0N HF
STEINSMIÐJA
SKEMMUVEGI 48 • SIMI 91-76677
Jonni hvatti okkur systkinin til
að stunda íþróttir og einnig fylgdist
hann vel með skólagörigu okkar.
Hann vildi að við stunduðum skól-
ann vel og vonandi förum við ætíð
eftir þeim leiðbeiningum í framtíð-
inni.
Elsku Jonni, okkur finnst leitt
hvað við hittum þig sjaldan eftir
að við fluttum á Djúpavog. Við
vonuðumst eftir að þú yrðir heil-
brigður á ný eins og þú ætlaðir
þér, en sú varð ekki raunin.
Að endingu kveðjum við þig,
elsku frændi, með þessu erindi:
Sælir þeir, er sárt til fínna
sinnar andans nektar hér;
þeir fá bætur þrauta sinna,
þeirra himr.aríkið er.
(V. Briem)
Anna Lovísa, Friðrik og
Jón Oddur, Djúpavogi.
Ég finn, hve sárt ég sakna,
hve sorgin hjartað sker.
Af sætum svefni að vakna,
en sjá þig ekki hér,
því svipur þinn á sveimi
í svefni birtist mér.
í drauma dularheimi
ég dvaldi í nótt hjá þér.
(K.N.)
í dag kveð ég vin minn, Jóhann-
es Gunnarsson. Manni verður tregt
um tungu, það er mikill söknuður
og tómleiki sem fyllir huga minn,
það er erfitt að kveðja slíkan vin,
sem hefur verið stór hluti af lífi
marins í svo langan tíma.
Jóhannes fæddist í Reykjavík,
foreldrar hans voru Gunnar F. Guð-
mundsson, sem látinn er fyrir fáum
árum, og Friðrika B. Líkafrónsdótt-
ir, sem býr í Kópavogi, en þangað
fluttu þau 1953.
Jóhannesi kynntist ég fyrir 34
árum og varð okkur strax vel til
vina, enda áhugamálin þau sömu,
íþróttir. Jóhannes æfði handbolta
með Breiðabliki í mörg ár og spil-
aði fjölda leikja með meistaraflokki
þess félags. Knattspyrnu hafði hann
einnig mikinn áhuga á og það voru
fáir sem vissu eins mikið um ensku
knattspyrnuna og hann. Hann var
mikill húmoristi, ljúfur og lipur í
allri umgengni, greiðvikinn og vildi
öllum vel. Jóhannes var lærður bíla-
sprautari og vann við það meðan
heilsan leyfði. Árið 1970 hóf hann
sambúð með Árnýju Elsu Þórðar-
dóttur, þeim varð tveggja barna
auðið. Þau eru: Margrét Auður,
nemi í HI, og Guðmundur Þór, stúd-
ent. Guðmundur Þór fór í fóstur til
prýðishjóna, þeirra Ólafar Krist-
jánsdóttur og Ágústs Guðjónssonar
sem eru búsett á Hrygg í Hraun-
gerðishreppi og stunda þar búskap.
Margrét Áuður ólst upp hjá móður-
afa sínum og ömmu, Þórði Gísla-
syni fyrrverandi skólastjóra Gaul-
veijarbæjarskóla, og Guðfinnu Jón-
asdóttur. Jóhannes var mjög stoltur
af skólagöngu barna sinna og fylgd-
ist mjög vel með hvernig þeim gekk.
Veikindi Jóhannesar byijuðu að
gera vart við sig 1987, ágerðust
með árunum og leiddu til þess að
hann andaðist að kvöldi sunnudags-
ins 24. apríl.
Síðustu þijú ár ævi sinnar bjó
hann í Sjálfsbjargarhúsinu, Hátúni
12.
Mig langar að þakka því fólki,
lækni, hjúkrunarfólki, íbúum húss-
ins og starfsfólki á fímmtu hæð,
fyrir þann hlýhug og góðleik sem
það sýndi honum.
Jóhannesi þakka ég kynnin í
þessu lífi. Börnum hans, móður og
systkinum, ættmennum og vinum
er vottuð innileg samúð.
Helgi Þórisson og fjölskylda.
Fallinn er frá langt fyrir aldur
fram félagi okkar og vinur, Jóhann-
es L. Gunnarsson, eða Jonni eins
og hann var jafnan kallaður.
Jonni var næstelstur fímm systk-
ina, en þau eru: Gunnar elstur, tví-
burarnir Rósa og Bjarney og Hrönn
yngst. Bjuggu þau ásamt foreldrum
sínum, þeim Gunnari Guðmunds-
syni, sem nú er látinn, og Friðriku
Betu Líkafrónsdóttur á Alfhólsvegi
66 í Kópavogi.
Við félagarnir ólumst upp saman
í austurbæ Kópavogs og vorum í