Morgunblaðið - 08.10.1994, Blaðsíða 34

34 LAUGARDAGUR 8. OKTÓBER 1994
MORGUNBLAÐIÐ
+ Halldór Ás-
mundsson var
fæddur í Reykjavík
10. júlí 1974. Hann
lést af slysförum 30.
september síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Ásmundur Hall-
dórsson og Sigríður
Guðjónsdóttir, d.
9.7. 1984. Fóstur-
móðir hans síðustu
árin var Sigrún
Harðardóttir sam-
býliskona föður
hans. Systkini hans
sammæðra voru Ingólfur Arn-
arson og Linda Arnardóttir.
Systur hans samfeðra voru Ás-
rún Ásmundsdóttir, dóttir Sig-
rúnar Harðardóttur, og íris
MÉR VARÐ við eins og flestum
þeim sem síðar heyrðu af andláti
bróðursonar míns, Halldórs, að ég
trúði þessu ekki. Það gæti ekki stað-
ist að það yrði lagt á bróður minn
Ásmund og fjölskyldu hans að missa
annan son á sama árinu. En síðan
kom sorgin. Það er hörmulegt að sjá
á eftir ungum manni, sem rétt var
að hefja lífið. Enn erfiðara er að
sætta sig við að tveir ungir menn í
sömu fjölskyldu skuli hafa verið
hrifnir í burtu, báðir af slysförum
og það með aðeins fjögurra mánaða
millibili. Dóri frændi minn var rétt
að byija að ná sér eftir missi vinar
síns og fósturbróður, Heimis, en
hann tók fráfall hans í vor mjög
nærri sér. Dóri gat virkað harður
af sér, en var í raun mjög blíður og
viðkvæmur. Hann var mjög vin-
- margur og þykja vinum hans á
Húsavík og í Reykjavík höggvin stór
skörð í vinahópinn.
Við áttum tvö góð og löng símtöl
saman í sumar. I fyrra sinnið var
hann mjög niðurdreginn og miður
sín eftir lát Heimis. Hann sá ekki
tilgang með láti hans og fannst hann
endurlifa móðurmissinn. Ég reyndi
eftir bestu getu að hvetja hann til
jákvæðra gerða, taka t.d. þátt í fé-
lagsstarfi. Ég var því mjög glöð við
síðara símtalið þar sem hann var
mun jákvæðari, fullur bjartsýni, ætl-
aði að taka þátt í starfi björgunar-
sveitarinnar á Húsavík og hafði
fengið aukinn áhuga á skólanáminu.
Því getur maður spurt um tilganginn
með því að Dóri skuli hafa verið
tekinn frá okkur. Ég fyllist söknuði
en einnig reiði yfir því hversu mörg
ungmenni missa líf eða limi í bílslys-
um.
Halldór missti móður sína, Siggu
(Sigríði), þegar hann var tíu ára
gamall. Næstu árin voru honum,
systkinunum Ingó og Lindu og föður
hans Ásmundi mjög erfið. það var
honum mikil gæfa að faðir hans
skyldi kynnast Sirru (Sigrúnu) fyrir
sex árum. Þau bjuggu fyrst í Reykja-
vík en síðan á Húsavík, þar sem
þeir feðgar hafa unað sér vel og
Dóri farinn að festa rætur. Sirra,
fósturmóðir hans, hefur verið honum
sem besta móðir og urðu þau mjög
- góðir félagar. Það var Dóra og Heimi
mikið gleðiefni þegar þeir eignuðust
sameiginlega systur, Ásrúnu, fyrir
þremur árum. Það er Ása og Sirru
ómetanlegur styrkur að hafa þessa
litlu knáu hnátu núna þegar þau
hafa misst svo mikið.
Guð gefi Ása, Sirru og systkinun-
um styrk á þessum erfíðu stundum
og gefi að þeim takist að læra að
lifa með sorginni og verði opin fyrir
gleði og hamingju í framtíðinni.
Erna Bryndís
Halldórsdóttir.
Veit nokkur næsta árið
hver nár mun hníga í gröf?
An boða feigðarfárið
oft firrir lífsins gjöf.
Þó vanti ei veðrið mjúka
oft vorlauf bleik sjást fjúka.
En hver af oss, sem eftir þreyr,
með elsku tregar þann, sem deyr.
Dögg Ásmunds-
dóttir. Fóstursystk-
ini hans, börn Sig-
rúnar fósturmóður
hans, voru Guðrún
Eiríksdóttir og
Hörður Eiríksson
auk Heimis Eiríks-
sonar, sem lést af
slysförum í maí á
þessu ári, tuttugu
og eins árs að aldri.
Halldór bjó með
foreldrum sínum í
Reykjavík fyrri
hluta ævi sinnar en
fluttist með föður
sínum til Húsavíkur fyrir fimm
árum og stundaði þar nám í
Framhaldsskólanum á Húsavík.
Útförin fer fram frá Húsavík-
urkirkju í dag.
Sá andast einn með gleði,
sem iðkar sanna dyggð;
hans gröf er gerð að beði,
af guðs vemd'yfirskyggð;
þá hérvist endað hefur.
I helgri kyrrð hann sefur,
uns ungur vaknar aftur hann
við ársól dýrðar guðs í rann.
(Þýð. Steingrímur Thorsteinsson)
Undanfarnar vikur hefur hér á
landi orðið hvert umferðarslysið á
fætur öðru, þar sem ungmenni hafa
látið lífið. Margir eiga um sárt að
binda.
Bróðursonur minn og vinur, Hall-
dór Ásmundsson (Dóri), er einn
þeirra sem snögglega hverfa af sjón-
arsviðinu. Hann fórst í bílslysi 30.
september sl., aðeins tvítugur að
aldri. Fjölskyldan stendur eftir orð-
laus og máttvana frammi fyrir hin-
um kalda raunveruleika. Fyrr á
þessu ári fórst fósturbróðir Dóra,
Heimir Eiríksson, af slysförum, en
þeir voru miklir mátar.
Það sækja á marga hugrenningar
við slíkar aðstæður, eins og hver sé
tilgangurinn með þessu lífi yfirleitt
og undrun yfir hve tilveran getur
verið grá og jafnvel ósanngjörn.
Framan af aldri dvaldi Dóri oft
hjá okkur Guðmundi á Flúðum á
sumrin og tengdist börnum okkar
sterkum vináttuböndum. Eftir að
hann fluttist á Húsavík voru sam-
verustundirnir færri enda fjarlægðin
á milli heimila meiri. En ævinlega
voru það fagnaðarfundir þegar við
hittumst, og margt skemmtilegt rifj-
að upp. Dóri ferðaðist tölvuvert um
landið með okkur og það er ekki
langt síðan hann tjáði mér, að það
hefði komið honum vel í seinni tíð
sú árátta okkar að segja honum frá
nöfnum á fjöllum og öðru í landslag-
inu eins og þetta hefði nú verið
þreytandi þrugl á sínum tíma.
Dóri var snaggaralegur strákur,
stundum ör, en hlýr og hress í sam-
skiptum við fólk, enda vinmargur.
Það er óhætt að segja að það hafi
aldrei verið lognmoila í kringum
hann. Ingólfur bróðir hans hafði orð
á því að hann væri eins og hann
kallaði „útihátíðaróheppinn" eftir að
í tvígang hafði birst mynd af honum
á forsíðu í miðjum hópi líflegra ungl-
inga. Það var eftirtektarvert í fari
Dóra hve vel hann náði til allra ald-
urshópa. Hann virtist eiga jafn gott
með að blanda geði við sér yngra
fólk og þá sem eldri voru, laus við
feimni.
Með Dóra upplifðum við margar
gleðistundir en einnig sorgina. Þegar
hann var 10 ára gamall missti hann
móður sína úr hvítblæði og það kom
í minn hlut að segja honum frá því.
Það var mikil lífsreynsla fyrir mig
að reyna að útskýra fyrir drengnum
hvers vegna móðir hans væri ekki
lengur þessa heims og að nú væri
hún í guðsríki og þyrfti ekki að þola
meiri kvalir.
Fullorðið fólk sér ekki alltaf til-
gang með hlutunum, hvað þá börn.
Dóri var lengi að jafna sig eftir
móðurmissinn og ég hygg að sú
reynsla hafi sett mark á skapgerð
hans alla tíð.
Það var mikil gæfa fyrir Dóra,
IVIIIMNINGAR
þegar faðir hans Ásmundur hóf sam-
búð með Sigrúnu Harðardóttur, og
þau fluttu úr Reykjavík til Húsavík-
ur og komu sér upp fallegu heimili,
þar sem Heimir heitinn sonur Sirru
bjó ásamt þeim þremur og svo bætt-
ist við lítil systir fyrir þremur árum,
Ásrún, en hún er nú eins og ljós-
geisli í myrkrinu. Fyrst í stað fannst
Dóra Húsavík hafa fátt fram yfir
höfuðborgina en síðar kunni hann
mjög vel við sig fyrir norðan. Sirra
mágkona mín reyndist Dóra fádæma
vel og á hún miklar þakkir skildar.
Með þessum orðum vil ég þakka
Dóra frænda mínum samfylgdina
og vona að góður guð styrki Ása,
Sirru og systkini Dóra á þessari
sorgarstundu og hjálpi þeim að læra
að lifa með sorginni, vinna úr henni
og njóta þess í framtíðinni sem lífið
hefur upp á að bjóða.
Helga G. Halldórsdóttir.
í dag kveðjum við Dóra frænda
eins og við frændurnir kölluðum
hann. Síðastliðinn föstudag fengum
við þær sorglegu fréttir að Dóri
frændi h'efði hitist af slysförum og
höfðu þærfréttir afar sláandi áhrif
og upprifjuðust þá allar þær góðu
stundir sem við áttum með honum.
Við slitum allir barns- og íþrótta-
skónum saman í Breiðholtinu og
vorum mjög samrýndir innan vallar
sem utan. Knattspyrna var okkar
sameiginlega áhugamál og var takt-
íkin hans Dóra baráttugleði og ber
annar undirritaðra þess varanleg
merki. Ein af okkar bestu stórhug-
uðu minningum saman, var í
Kambaselinu þegar byggja átti risa-
kofa með öllu, sem varð aldrei annað
en íjórar spýtur upp og fjórar langs-
um. Einnig er alltaf gaman að minn-
ast sumarsins ’82 á Siglufirði þegar
metist var um það hver gat borðað
flesta hamborgarana á hótelinu
þeirra Jónu og Viðars, þar sem Dóri
stóð alltaf uppi sem sigurvegari og
át okkur frændurna hvað eftir annað
undir boðið.
Áramótaskaupið ’81 var okkar líf
og yndi, mikið var á það horft og
kunnum við það bókstaflega utan
að. við gætum endalaust talað um
góðar stundir sem voru svo margar.
Við lítum á það sem mikinn heiður
að hafa fengið að kynnast jafn blíð-
um og ljúfum dreng, sem Dóri var.
En árin liðu og er Dóri fluttist til
Húsavíkur skildu leiðir okkar að
miklu leyti. En hann var þó alltaf
hjá okkur í Reykjavíkinni. Dóri var
aðeins tíu ára þegar hann missti
móður sína og hafði það mikil áhrif
á líf hans, þó var hann ótrúlega
sterkur og sjálfstæður ungur maður.
Með andláti Dóra langt fyrir aldur
fram, dó stór partur af samrýndum
frændum. Hans verður ávallt minnst
sem trausts og ljúfs frænda.
Elsku Ási, Sirra, Ingó, Linda, íris
og Ásrún, megi guð styrkja ykkur
á þessum erfiðu tímum.
Guðjón Kr. og Bjarni.
Ég vildi ekki trúa því sem ég
heyrði, þegar ég frétti að Halldór
frændi væri dáinn. Á stundu sem
þessari á maður erfitt með að trúa
að eitthvað gott sé yfirleitt til í þess-
um heimi, og að sætta sig við hversu
ranglátur hann getur verið.
Dóri var árinu eldri en ég og
bæði stærri og sterkari. Hann var
oft hjá okkur á sumrin og stundum
þótti mér erfitt að vera bæði minni
og aumari, en Dóri hafði stórt hjarta
og alltaf urðum við jafngóðir vinir
á ný.
Dóri þur-fti að lifa við aðrar að-
stæður en flestir aðrir. Þegar hann
var tíu ára gamall dó mamma hans,
en hann lét ekki bugast og var allt-
af sami hressi og góði drengurinn,
og finnst mér það sýna það hversu
kjarkmikill og sterkur persónuleiki
hann var.
Ég gleymi aldrei þegar ég fékk
að fara í bæinn í heimsókn til hans.
Þessar ferðir voru mér sem ævintýri
þar sem hann sýndi mér allt það sem
borgin bauð upp á.
Að lokum vil ég þakka þessum
góða dreng þær ánægjulegu stundir
og það hlýja viðmót sem maður fékk
frá honum og vona að minning hans
eigi eftir að búa í bijóstum sem
flestra um ókomna tíð.
Einn við bárum hauk á hendi,
hann var öðrum fuglum betri,
dauði, grimmur bogann bendi
beinskeyttur á köldum vetri.
Ein er huggun, ei fær grandað
ólpsjór, né fær á skeri
dauðans hann í dimmu strandað;
Drottinn sjálfur stýrir kneri.
(Grimur Thomsen)
Stefán Ari Guðmundsson.
Mig langar að minnast elsku Dóra
okkar með nokkrum orðum.
Oft finnst manni að þegar fólk
hefur yfirstigið erfiðleika og sálar-
kvöl, sem fylgir ýmsum æviskeiðum,
gerist eitthvað skelfilegt, eins og hjá
Dóra, tvítugur drengur sem loks
hafði náð jafnvægi á götu lífsins
deyr í hörmulegu bílslysi.
Það er fátt sem hægt er að hugga
sig við og læðist að manni efi um
tilgang lífsins, ekki síst vegna þess
að sjö manna fjölskylda er orðin að
fimma manna fjölskyldu á tæpum
fimm mánuðum. í maí síðastliðnum
misstu Dóri og fjölskylda hans
Heimi, sem líka var aðeins tvítugur.
Það hlýtur að vera að þessum ungu
drengjum sé ætlað æðra verkefni
hinum megin. Þeir deyja ungir sem
Guðirnir elska.
Við urðum þeirrar ánægju aðnjót-
andi að hafa Dóra hjá okkur í nokkra
mánuði í fyrra og eru þeir okkur
nú ómetanlegir.
Ég þekki fáa sem eru eins ófeimn-
ir við að segja manni hve mikið þeim
þótti vænt um mann og varð það til
þess að maður opnaði sig, að minnsta
kosti við hann.
Alltaf vara Dóri fínn, hann var
svo myndarlegur að fötin skiptu
ekki máli. Hvar sem hann kom var
hann hrókur alls fagnaðar, hann
hræddist ekkert.
í eitt af síðustu skiptunum sem
við sáumst bauð ég honum á hest-
bak. Hann var puttabrotinn en lét
það ekki aftra sér, hann var með
einn til reiðar og klárarnir ruku með
hann töluverðan spotta. Puttabrot-
inn náði hann að róa klárana og kom
hinn ánægðasti til baka. Þá hafði
hann ekki komið á bak j nokkur ár.
Dóri og sonur minn, Óttar, sjö ára
gamall, náðu mjög vel saman, Dóri
var mikil áhugamaður um fótbolta
og spiluðu þeir mikið saman. Ég
undraðist þolinmæðina sem hann
sýndi litla frænda, svo ungur sem
hann sjálfur var, og óttar ieit á hann
sem stóra bróður sem gat allt.
Alltaf hefur verið mjög gott sam-
band milli Dóra og hálfsystkina
hans, Lindu og Ingólfs, sérstaklega
mikil umhyggja og ástúð var á milli
þeirra. Þau ólust upp saman og
gengu sameiginlega í gegn um mikla
sorg er þau misstu móður sína fyrir
tíu árum, það styrkti systkinatengsl-
in enn frekar og efumst við ekki um
að nú gengur hann við hlið hennar
í Paradís.
Þó lífið sé ekki allt dans á rósum
eiga þau og við hin sem þekktum
Dóra ógrynni yndislegra minninga
um þennan lífsglaða og hlýja dreng.
Ég vil biðja góðan Guð og allar
góða vættir að styrkja alla syrgjend-
ur Dóra í sinni sorg. Elsku Ási, Sirra
og fjölskylda, Guð geymi ykkur.
Erna Rós mágkona.
Guð minn góður, ekki Halldór ég
trúi þessu ekki, hvað er hægt að
leggja mikið á hann Ása og fjöl-
skyldu hans.
Þetta voru mín fyrstu viðbrögð
þegar ég fékk fregnir af þessu
hræðilega slysi. Það eru aðeins lið-
lega fjórir mánuðir síðan annar ung-
ur drengur í blóma lífsins, Heimir
Eiríksson, var hrifinn burt af þessu
heimili. Og nú Halldór, sonur þeirra
Siggu og Ása. Halldór var heldur
ekki gamall þegar mamma hans var
tekin frá honum, hann átti aðeins
eftir einn dag í tíu ára afmælisdag-
inn sinn. Mér er svo minnisstætt
þegar við kvöddum hana Siggu okk-
ar blessaða í eldhúsinu heima á
Torfastöðum. Hún var að fara út til
lækninga, .ekkert okkar vildi hugsa
þá hugsun til enda að hún kæmi
ekki aftur, hugurinn leitaði stöðugt
til hennar þarna úti og þeirra sem
studdu hana í veikindunum. Við
báðum örugglega fyrir henni hvert
HALLDOR
ÁSMUNDSSON
í sínu horni þó - enginn talaði um
það. Blessuð sé minning hennar.
Ási minn og fjölskylda, það hlýtur
að vera einhver ástæða fyrir því að
þetta dugmikla fólk er kallað svo
fljótt frá fjölskyldu sinni og vinum.
Við verðum að trúa því að kraftar
þeirra komi sér betur annars staðar
en það er mikið á fjölskylduna lagt
til að aðrir fái notið þeirra.
Halldór minn, við sem þekktum
þig þurfum ekki að lesa það á prenti
hvernig þú varst. Minningin um
glettinn og fjörmikinn strák mun lifa
í hjörtum okkar, strák sem var full-
ur af orku og ætlaði sér svo margt.
Ég segi „strák“ því þú varst bara
lítinn skemmtilegur strákur þegar
ég bjó hjá ykkur í Vesturberginu,
þú taldi á fingrum þínum hvenær
pabbi þinn kæmi heim af sjónum og
þú varst örugglega ekki síðastur í
skóna þegar átti að leggja af stað
að sækja hann niður á bryggju. Þá
var alltaf tilhlökkunarglampi í aug-
unum. Pabbi var að koma heim. Þú
varst líka bara stáklingur þegar þu
varst hjá okkur í sveitinni. Þar sast
þú ekki auðum höndum frekar en
fyrri daginn. Ég minnist þess líka
hvað þér þótti gaman að fá að fara
ríðandi í réttirnar og á hestbak yfir-
leitt. Ekki man ég nú hvort þér þótti
jafn gaman að sækja kýrnar á
morgnana, þú hugsaðir örugglega
oft: „Druslurnar mínar, gátuð þið
ekki komið ykkur heim sjálfar?" en
gast þó örugglega samt brosað
framan í þær nývaknaður með stír-
urnar í augunum. Þannig varst þú,
brosmildur og alltaf pínulítið stutt í
prakkarann.
Eftir að þið fluttuð norður hefur
fundum milli þessara heimila heldur
betur fækkað, kannski má segja
svona eins og gerist og gengur.
Okkur mannfólkinu finnst yið alltaf
hafa nægan tíma, en það er kannski
ekki eitthvað sem við getum gefið
okkur, tíminn er svo afstætt hugtak.
Við vitum aldrei hver er næstur,
hver er næstur tekinn frá okkur og
jafnvel í blóma lífsins eir.s og nú
hefur gerst. Nei, við fáum ekki að
velja um það og eru það oft þeir sem
síst skyldi. Við ættum kannski að
vinna örlítið minna og njóta hvert
annars á meðan tími er til. Við ætt-
um öll að minnast þess í framtiðinni
að „vanræktur vinur er okkur
kannski meira virði en vinnan, en
við sjáum það oft ekki fyrr en tíminn
er útrunninn". Við trúum því Hall-
dór minn að þú fáir nú að hvíla í
faðmi móður þinnar, faðminum sem
þú fékkst að njóta svo stutt hérna.
Hvíl þú í friði, elsku vinur.
Þó ég sé látinn, harmið mig ekki með tár-
um. Hugsið ekki um dauðann með harmi
og ótta. Ég er svo nærri að hvert eitt ykk-
ar tár snertir mig og kvelur. En þegar þið
hlæið og syngið með glöðum hug, lyftist sál
mín upp i mót til ljóssins. Verið glöð og
þakklát fyrir allt sem lífið gefur, og ég,
þótt látinn sé, tek þátt í gleði ykkar yfir
lífinu.
(Ók. höf.)
Elsku Ási; Sigrún, Ingó, Linda,
íris Dögg, Ásrún litla, Haíldór og
Sigrún, við vottum ykkur og öðrum
ástvinum okkar dýpstu samúð á
þessum erfiðu stundum. Gæfan fylgi
ykkur í framtíðinni.
Með kveðju frá Torfastaðafjöl-
skyldunum,
Jensína Sæunn
Steingrímsdóttir.
Hann kom í skólann um síðustu
áramót eftir að hafa hvílt sig á skóla-
göngu frá því að hann lauk grunn-
skólanum fyrir nokkrum árum. Þessi
ár hafði hann unnið hörðum höndum
og um leið menntað sig og þroskast
vel af kynnum sínum við atvinnulíf-
ið. Ég hafði tækifæri til að sjá til
hans í sumar þegar hann var byrjað-
ur að vinna á námssamningi í vél-
smíði. Ég gladdist yfir áhuga hans
á starfinu og sá það í augnatillitinu
að hér fór þroskaður ungur maður
sem var sáttur við sjálfan sig og
samferðamenn sína og vissi vel hvað
hann vildi. í einn mánuð var hann
með okkur í skólanum og var þá
búinn að sýna að hann þekkti vel
markmiðin sem að var keppt og
ætlaði sér stóran hlut. Allt benti t.il
þess að skólagangan yrði honum
greið og ánægjuleg. Það fór ekki
framhjá neinum að Halldór Ás-