Morgunblaðið - 30.06.1999, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 30. JÚNÍ 1999 4^"
BENEDIKT G.
RAGNARSSON
+ Benedikt Grétar
Ragnarsson
fæddist í Vest-
mannaeyjum 22. júlí
1942. Hann lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 20. júní síð-
astliðinn og fór út-
för hans fram frá
Landakirkju 26.
júní.
Þegar mér barst
fréttin um andlát góðs
vinar og félaga, leitaði
hugurinn til þeiiTa
mörgu ánægjustunda er við áttum
saman í leik og starfi.
Hinn 18. febrúar 1975 hóf ég
störf hjá Sparisjóði Vestmannaeyja
sem gjaldkeri og síðar skrifstofu-
stjóri. Benedikt G. Ragnarsson
hafði tekið við starfi sparisjóðs-
stjóra ári fyrr.
Samstarf okkar var mjög gott frá
fyrsta degi og bar aldrei skugga á.
Það var gott fyrir 19 ára peyja sem
var að byrja á vmnumarkaði að hafa
Benedikt sem yfirmann og njóta
trausts hans. Hann hafði sjálfur
byrjað ungur í Sparisjóðnum og gat
sett sig í mín spor, leiðbeint mér og
hvatt mig til dáða, enda þróaðist
samstarfið upp í mikla og góða vin-
áttu.
Hann var góður yfirmaður, sam-
viskusamur, hreinskiptinn, við-
ræðugóður og skemmtilegur félagi
og var ávallt gott að leita til hans.
Hann hafði ákveðnar skoðanir á
flestum málum og tjáði þær ætíð
umyrðalaust, því það var ekki hans
stíll að fara í kringum hlutina.
Það var yfirleitt mikið að gera í
Sparisjóðnum og því mikilvægt að
þar ynni gott fólk og starfsandi
væri góður. Þrátt fyrir annríki kom
það ósjaldan fyrir að við gáfum okk-
ur tíma til þess að slá á létta
strengi, því það var stutt í prakkar-
ann hjá Benedikt.
Hann hafði þá oft frumkvæði eða
var tilbúinn að taka þátt í ýmsum
uppátækjum sem framkvæmd voru
enda voru þau alltaf innan þeirra
mai-ka að ekki yrðu neinir eftirmál.
Þegar ég hætti störfum í Spari-
sjóðnum sumarið 1990 til þess að
taka við nýju starfi, var það ekki
síst Benedikt sem hvatti mig til
þess og var samband okkar jafngott
á eftir enda þótt samverustundum
hafi fækkað.
Benedikt var mikill félagsmála-
maður og lágu leiðir okkar oft sam-
an á þeim vettvangi. Við vorum
saman í félaginu Akóges, Bridgefé-
laginu og nú í vor vorum við farnir
að spila golf saman tvisvar til
þrisvar í viku.
Alls staðar sem Benedikt kom að
félagsmálum var hann einn af þess-
um traustu félögum, sem hægt var
að reiða sig á, tilbúinn að taka að
sér hver þau verk sem hann var
beðinn um og skilaði því öllu frá sér
eins og til var ætlast.
Ekki væri nema hálf sagan sögð
ef ekki væri getið eftirlifandi eigin-
konu Benedikts, Sigrúnar Þorláks-
dóttur. Það fór ekki fram hjá nein-
um sem til þekkti hversu mikill hlý-
hugur og gagnkvæm virðing ríkti á
milli þeirra hjóna og er missir henn-
ar og bamanna mikill.
Kæra Sigrún og fjölskylda. Við
Rósa biðjum þess að algóður Guð
megi styrkja ykkur á þessari sorg-
arstund. Endurminningin um góðan
dreng er besti minnisvarðinn hans.
Guðjón HJörleifsson.
Benedikt Ragnarsson er fallinn
frá.
Við Benni vorum æskuvinir, ekki
vorum við aldir upp á sama hlaðinu,
en mikill vinskapur var milli for-
eldra okkar og því lágu leiðir okkar
snemma saman. Meðal elstu minn-
inga sem ég á frá þeim árum, eru
minningar frá afmælisdeginum mín-
um, þegar ég varð fimm eða sex
ára. Þennan dag máttum við fara út
í góða veðrið og gæða
okkur á appelsíni og
rjómakökum, en Ola
hafði verið talið á
kökudiskinn, svo að ein
rjómakaka gekk af.
Um köku þessa varð
mikill ágreiningur, mér
sem afmælisbami
fannst ég eiga að fá
hana, en Benna þótti
ég sem gestgjafi ekki
standa mig í stykkinu,
enda hafði honum verið
boðið til veislunnar.
Ekki minnist ég þess
að upp hafi komið á
milli okkar ósætti síðar, á okkar
uppvaxtarárum.
Snemma kom í ljós að Benni naut
trúnaðar manna og trausts. Þegar
við vorum ellefu eða tólf ára og við
félagarnir unnum í saltfiski í Hrað-
frystistöðinni, þá var Benni settur
yfir lifrakassann. Það var trúnaðar-
starf að sjá um færibandið og passa
upp á að kassinn yfírfylltist ekki.
I Gagnfræðaskólanum voru hon-
um aftur fengin trúnaðarstörf, að
vera valinn umsjónarmaður bekkjar
var ekki tilviljunarkennt val, sá
heiður féll aðeins þeim í skaut, sem
hafði áður sýnt að hann var trausts-
ins verður. Margt var brallað á
þessum árum og meðal annars fór-
um við félagamir, Benni, Kiddi og
ég, norður til Akureyrar og Mý-
vatns strax eftir ferminguna. Þetta
var ævintýraferð, skemmtileg og
lærdómsrík, en hræddur er ég um
að sumum fyrir norðan hafi þótt við
fullstórir upp á okkur, þegar við
þurftum sífellt að bera saman það
sem við þekktum úr Eyjum og
þennan norðlenska útnára sem okk-
ur þótti aldrei standast samjöfnuð.
Það mun hafa verið í fyrsta bekk í
Gagnfræðaskóla, sem séra Jóhann
Hlíðar fékk okkur Benna til að
ganga í hús, til að safna fé fyrir
veika konu sem komast þurfti heim
til Eyja. Við gengum í hvert einasta
hús í Eyjum, þar með talið austur á
bæi og upp fyrir hraun. Söfnun
þessi tók mörg kvöld og ekki varð
það síst fyrir elju og samviskusemi
Benna að svo ákveðið var gengið til
verka.
Sautján ára vorum við ráðnir tO
að beita, hvor við sinn bátinn, en
þar sem við vorum báðir viðvaning-
ar þurftum við að byrja snemma, til
að geta lokið beitningunni á sama
tíma og aðrir. Leið Benna lá fram-
hjá húsinu heima hjá mér, svo að oft
hittumst við seinni hluta nætur og
bárum saman bækur okkar, enda
nú orðnir menn með mönnum.
Eitt sinn spurði ég Benna, eftir
að hann fór að vinna í Sparisjóðn-
um, hvort gamli skólastjórinn okk-
ar, Þorsteinn Víglundsson, væri
jafn kröfuharður með skriftina og
hann hefði verið þegar við vorum í
skólanum. Þá hló Benni og sagði að
sem yfirmaður í Sparisjóðnum hefði
hann töluvert aðrar áherslur. En ég
veit að þar stóð Benni undir þeim
kröfum sem til hans voru gerðar,
eins og hann gerði ávallt í lífinu. Við
gosið 1973 dreifðist fólk, við hjónin
ásamt börnunum okkai- vorum með-
al þeirra sem ekki sneru til baka,
sem varð til þess að samskipti okk-
ar urðu lítil á síðari árum.
Ykkur Valla og Maríu og fjöl-
skyldum ykkar vottum við hjónin
okkar dýpstu samúð.
Kæra Sigrún, okkar leiðir hafa
ekki oft legið saman, þó komum við
hjón á ykkar fallega heimili og átt-
um þar notalega stund. Við biðjum
góðan Guð að styðja þig, börnin
ykkar og alla fjölskylduna. Minn-
ingin lifir um góðan dreng.
Halldór Svavarsson.
Það vai' að morgni mánudagsins
21. þessa mánaðar að þær sorgar-
fréttir bárust um bæjarfélagið að
Benedikt Ragnarsson sparisjóðs-
stjóri hefði látist á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur. Við Vestmannaeying-
ar þekktum hann betur sem Benna í
Sparisjóðnum. Bæjarbúa setti
hljóða, enda var Benni hvers manns
hugljúfi og einlægur vinur vina
sinna. Kynni mín af Benna voru þó
ekki náin að öðru leyti en því að
saman störfuðum við að undirbún-
ingi þjóðhátíðar en hann og vinur
hans Valur í Dal voru oft í smíða-
gengi. Síðan fól hann mér að smíða
merkingar þær sem prýða hús
Sparisjóðsins og jólaskreytingar
sem byrjað var á o.fl. Þannig jókst
kunningsskapur okkar í gegnum ár-
in og ekki minni eftir að ég varð ör-
yrki og gat ekkert unnið. Þá reynd-
ist hann mér vinur í raun, sem því
miður er kannski of seint að þakka.
Þó er mér skylt að færa fram þakk-
ir mínar og um leið færa starfsfólki
Sparisjóðsins mínar innilegustu
samúðarkveðjur, þótt sorgin sé
mest hjá frú Sigrúnu og bömunum.
Þar er þungt högg fallið. Við þau vil
ég aðeins segja: „Guð gerir ekkert
óhugsað,“ og huggun hans er
óskeikul þótt sorg svíði.
Vertu sæll, vinur.
Magnús Magnússon.
Kær vinur og samstarfsfélagi,
Benedikt Ragnarsson, er látinn,
langt um aldur fram. Nú er það svo,
að á lífsleiðinni mótast og þroskast
einstaklingurinn af samferðafólki
sínu, svo sem foreldrum, mökum og
ekki síður af samstarfsfólki. Sam-
starf okkar Benedikts hófst fyrir
nær 15 árum og hef ég oft hugsað
gegnum árin hve mikil forréttindi
og hve lærdómsríkt það hefur verið
fyrir mig að fá að starfa við hlið
hans. Þá er ég ekki eingöngu að
tala um hin almennu bankastörf
heldur er ég að tala um hinn mann-
lega þátt. Að fá slíkan yfirmann
sem Benedikt var er sjaldgæft í
jafn erilsömu og ábyrgðarmiklu
starfi sem hann gegndi. Hann tók á
hinum ýmsum málum af réttsýni og
raunsæi og fyrir stofnun sem
Sparisjóð Vestmannaeyja verður
hans skarð vandfyllt, jafn trúr sem
hann var í sínu starfi. Eftir því sem
dagarnir líða frá andláti Benedikts
því erfiðara er að trúa því að ég eigi
ekki eftir að byrja vinnudaginn með
því að setjast niður hjá honum á
skrifstofunni og tala um daginn og
veginn, sjá spaugilegu hliðamar á
tilverunni sem honum var svo lagið
að koma auga á. Síðasta samtal
okkar lýsir honum vel, hann hafði
miklar áhyggjur af því að veikindi
hans myndu riðla sumarfrísáætlun
minni, hagur hans skipti minna
máli.
Elsku Sigrún, Iða Brá, Ragnar,
Bjamey, Óskar og fjölskyldur. Ég
og fjölskylda mín sendum ykkur
innilegustu samúðarkveðjur. Minn-
ingin um góðan mann mun ylja okk-
ur öllum.
Ólöf Jóna Þórarinsdóttir.
Sú sorgarfregn barst mér hinn
21. júní sl. að Benedikt Grétar
Ragnarsson hefði látist á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur. Segja má að þessi
tíðindi hafi verið mér harmafregn
því nú var skarð fyrir skildi þar sem
góður vinur og félagi var fallinn frá.
Kynni okkar hófust fyrir alvöru
þegar við Benni í Sparisjóðnum,
eins og hann var ávallt kallaður,
hófum að spila saman við bridge-
borðið 1987 hjá Bridgefélagi Vest-
mannaeyja sem par og höfum spilað
sem slíkir síðan þá. Við mótuðum
okkar eigið kerfi sem reyndist öðr-
um spilurum torsldlið. Þegar við
voram inntir eftir því hvaða kerfi
við spiluðum var svar mitt jafnan
það að við spiluðum Sparisjóðskerf-
ið, reyndar við litla hrifningu
Benna.
Margt skemmtilegt gerðist oft
við spilaborðið, t.d. átti ég það til að
fara út fyrir kerfið enda oft nokkuð
villtur í sögnum, þá vissi Benni ekk-
ert hvað ég var að fara, horfði hann
þá yfir til mín með undrun, yppti
öxlum og sagði: „Jæja, nú veit ég
ekkert hvað þú ert að fara, makker
minn.“
Margt fyrnist ekki af þeim minn-
ingum sem áfram lifa í huga mínum
og annarra í Bridgefélagi Vest-
mannaeyja. Ég á eftir að minnast
þín jafnan þegar spilum verður lyft.
Um leið og ég þakka vináttu í ár-
anna rás sendi ég Sigrúnu og böm-
unum mínar einlægustu samúðar-
kveðjur og óskir um að Guð styrki
ykkur í miklum söknuði ykkar.
Far þú í friði, makker og kær vin-
ur.
Sævar Guðjónsson og fjölskylda.
Vinur minn er látinn. Skyndilega
tæmist hugurinn og engin orð fá
lýst þeim tilfinningum sem inni fyr-
ir búa. Við Benni vorum vinir alla
tíð, ég man ekki lengur hvemig eða
hvenær við kynntumst en þau kynni
urðu að vináttu sem aldrei bar
skugga á. Þær vora margar
ánægjustundimar sem við áttum
saman tveir og síðar meir með fjöl-
skyldum okkar. Góðar stundir á
trillunni, í Suðurey, í siglingum með
Gullfossi og síðustu árin á golfvell-
inum.
Vinátta Benna og Sigrúnar náði
til allrar fjölskyldunnar, þau tóku
ávallt einstaklega hlýlega á móti
mér og mínu fólki og sýndu foreldr-
um mínum mikla ræktarsemi. Við
vinimir töluðum saman, þögðum
saman og hlógum saman og það var
einmitt það sem við gerðum að
kvöldi 20. júní þegar við áttum okk-
ar síðasta samtal. Margt bar á
góma, meðal annars það sem okkur
var ofarlega í huga, Suðurey og fjöl-
skyldurnar okkar. Benni var orðinn
spenntur að bíða eftir barninu
hennar Iðu Brár og ég mjög upp-
tekinn af mínu afahlutverki. Við
kvöddumst með handabandi og
brosi á vör og örfáum mínútum síð-
ar var vinur minn allur. Mínar inni-
legustu samúðarkveðjur til Sigrún-
ar og bamanna, þau hafa í einni
svipan misst eiginmann, föður og
afa. Framundan blasir við langur
vetur, ég bið þann, sem sólina skap-
aði, að sá vetur verði þeim bjartur
og mildur.
Valur Oddsson.
Það er sérstæð tilfinning sem
grípur um sig í litlu og nánu samfé-
lagi þegar skyndilegt andlát ber að.
Ekki hvað síst þegar um er að ræða
einstakling á besta aldri, sem sjald-
an hefur orðið misdægurt.
Vestmannaeyinga setti hljóða er
sú harmafregn barst um bæinn að
morgni mánudags 21. júní s.l. að
Benedikt Grétar Ragnarsson, spari-
sjóðsstjóri, hefði látist kvöldið áður
á Sjúkrahúsi Reykjavíkur, þar sem
hann var í rannsókn.
Benedikt var Eyjamaður í orðs-
ins fyllstu merkingu og vann nær
allan starfsaldur sinn í Eyjum og
lengstum við sömu stofnun, þ.e.
Sparisjóð Vestmannaeyja, þar sem
hann var búinn að vera sparisjóðs-
stjóri í aldarfjórðung. Hann útskrif-
aðist frá Gagnfræðaskóla Vest-
mannaeyja 1959 en þar var þá
skólastjóri Þorsteinn Þ. Víglunds-
son, sem jafnframt gegndi stöðu
sparisjóðsstjóra. Þorsteinn hefur
greinilega séð hvem mann Bene-
dikt hafði að geyma því árið 1962
var hann ráðinn til sjóðsins og tók
við af Þorsteini er hann lét af störf-
um 1974. Margur hefur sagt að þar
hafi fjórðungi brugðið til fósturs og
er ekki leiðum að líkjast. Samhliða
farsælu starfi átti Benedikt sæti í
stjórnum á vegum Sambands ís-
lenskra sparisjóða.
Það var því engin furða að þessi
ungi og mannvænlegi maður gengi
til starfs í félaginu AKÓGES, því
aðeins 22 ára var hann orðinn félagi
þar og þótti ráðagóður og ljúfur fé-
lagi, sem fljótlega var kosinn til
trúnaðarstarfa, og vann félagi sínu
af heilindum og fórnfýsi. Alls saP''
hann fjóram sinnum í stjórn félags-
ins og þar af einu sinni sem formað-
ur.
Benedikt sóttist ekki eftir veg-
tyllum utan Eyja íyrir utan það að
ná í sína eftirlifandi eiginkonu til
Reylqavíkur í útlegðinni 1973.
Éyjar áttu hug hans óskiptan og í
starfi sínu hjá sparisjóðnum naut
hann sín í uppbyggingunni eftir
náttúruhamfarimar 1973.
Eyjamar hafa misst einn af sín-
um vænstu sonum langt um aldur
fram og Akógesfélagar sakna vinai:
í stað, en sem fyrr er það ástrík eig-
inkona, mannvænleg böm, ættingj:
ar og vinir sem sárast sakna. I
djúpri sorg er það huggun að geta
minnst góðs manns, föður og félaga,
er helgaði líf sitt samfélaginu og
umfram allt fjölskyldu sinni.
Slíkra manna er ljúft að minnast.
Akógesfélagar,
Vestmannaeyjum.
Benedikt Grétar Ragnarsson,
sparisjóðsstjóri í Vestmannaeyjum,
er dáinn. Við andlát hans langar
okkur að minnast hans fáeinum orð-
um. Kynni okkar hófust 1974 þegar
Benedikt var nýlega orðinn spari**»
sjóðsstjóri. Við sáum fljótt að þar
fór vandaður maður og góður
drengur. Hann var samviskusamur
stjómandi sparisjóðsins, alvarlegur
þegar það átti við en léttur og
skemmtilegur þess á milli. Hann
hafði sérstaklega sterkar taugar til
Sparisjóðsins og gerði allt til þess
að efla hann og styrkja. Þannig hafa
mál og þróast því undir öraggri
stjóm hans hefur Sparisjóðurinn
stækkað og eflst með hverju árinu.
Kynni okkar við Benedikt og eigin-
konu hans, Sigrúnu Þorláksdóttur,"'**
áttu síðan eftir að haldast og
aukast. Þau hjónin vora ákaflega
samrýnd þannig að eftir vai’ tekið.
Fjölskyldan átti sterka stoð í þeim
hjónum og börn og bamaböm voru
þeim miklir gleðigjafar.
Við aukin kynni komu ýmsir kost-
ir Benedikts betur og betur í Ijós.
Hann var ákaflega samviskusamur
við allt er snerti dagleg störf Spari-
sjóðsins og þá miklu ábyrgð er því
fylgdi. Hann vildi hafa allt á hreinu,
vera sanngjam og heiðarlegur
gagnvart viðskiptavinunum og það
tókst honum. Fyrir það var hann
virtur og ég býst við að flestir hafi
litið á Benedikt sem traustvekjandi
og samviskusaman spai’isj óðsstj óra^
Við áttum margar ánægjulegar
stundir með Benedikt og Sigrúnu,
bæði hér heima í Eyjum í tengslum
við Sparisjóð Vestmannaeyja en
einnig annars staðar á sameiginleg-
um vettvangi sparísjóðanna. A þeim
stundum var Benedikt jafnan hrók-
ur alls fagnaðar, skemmtilegur og
glaður. Þá gaf hann gjaman mikið
af sjálfum sér en það gera ekki aðr-
ir en þeir sem mikið hafa til branns
að bera. Hann hafði gaman af
skemmtilegum sögum sem hann var
óspar á að segja þegar svo bar und-
ir og gerði samverastundimar
ógleymanlegar.
Nú er Benedikt dáinn. Hans er
saknað og sorgin er mikil. Við votf^*
um Sigrúnu og fjölskyldu hennar
okkar innilegustu samúð. Minningin
um góðan dreng lifir.
Jóhanna og Ragnar Óskarsson.
+
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
HJÖRDÍS KAREN GUÐMUNDSDÓTTIR
frá Borg,
Áslandi 4A,
Mosfellsbæ,
iést á Landspítalanum þriðjudaginn 29. júní
Matthildur Ásta Hauksdóttir, Ingólfur Jóhannsson,
Gunnar Örn Hauksson, Lilja Dóra Harðardóttir,
Ægir Valur Hauksson
og barnabörn.