Morgunblaðið - 26.08.1999, Page 41

Morgunblaðið - 26.08.1999, Page 41
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR FIMMTUDAGUR 26. ÁGÚST 1999 41 Auðvitað gat Páll ekki gefið svo mikið frá sér nema vegna þess að hann bjó í einstaklega farsælu hjónabandi. Anna kona hans stóð ávallt með honum í blíðu og stríðu. Sama gilti um börn hans, bama- börn og tengdason að ógleymdum foreldrum, sem hann vildi ávallt um- vefja kærleik og hlýju. Fjölskyldan og velferð hennar var Páli ávallt efst í huga. Við vinir hans og fjölskyldur okk- ar sendum Önnu og fjölskyldu Páls okkar innilegustu samúðarkveðjur. Minningin um hinar mörgu góðu stundir munu ylja um ókomin ár. Spilafélagar. Hópurinn sem maðui’ kynnist á lífsleiðinni getur stundum verið stór. En kynni manna eru misjöfn og mislöng og þau eru í rauninni afar fá, sem endast. Einstaklingarnir þroskast í ýmsar áttir, fjarlægjast eins og gengur í fjölbreytileika lífs- ins og vegir liggja til ýmissa átta. Satt að segja má maður vera þakk- látur fyrir hver þau vinar- og tryggðabönd sem skapast á unga aldri og standa af sér öll átökin í lífs- ins ólgusjó. Páll Stefánsson var einn þeirra manna sem ég eignaðist að vini fyrir margt löngu. Og sú vinátta hélt velli þrátt fyrir margar ágjafir og stund- arskil. Við kynntumst í pólitíkinni, Sjálf- stæðisflokknum, þar sem Palli lét ungur að sér kveða. Hann hafði ekki langt að sækja þá flokkshollustu. Faðir hans, Stefán Pálsson var einn af máttarstólpunum í Verði, frægur kosningastjóri í þeim harða slag sem Sjálfstæðisflokkurinn háði í hverjum kosningum um yfirráðin í borginni og stöðu sína í landsmálunum. Palli tók upp þráðinn frá karli föður sín- um og gerðist fljótt starfsmaður flokksins, titlaður framkvæmda- stjóri hjá ungum sjálfstæðismönn- um og þar hnýttum við vinarböndin, þegar ég sat á formannsstóli í ung- liðahreyfingunni í nokkur ár. Saman gáfum við líka út Stefni og Páll sá um auglýsingamar og útgáfuna og seinna veitti hann byggingu Valhall- ar liðsinni sitt og enn var Páll í fót- gönguliðinu í síðustu kosningum. Rúmlega þrjátíu ára þjónusta og geri aðrir betur. Þegar ég hóf rit- stjórn á Vísi og síðar DV, var Páll aftur mættur sem auglýsingastjóri og saman háðum við þar marga hild- ina og stundum okkar í milli, því Páll stóð vörð um sínar auglýsinga- síður og lifði sig inn í starfið af með- fæddri samviskusemi og skyldu- rækni. Þá vai’ oft barið í borðið og skellt dyrum. Geð hans var heitt og stríðið heilagt. En eins og jafnan um geðríka menn, var hann að sama skapi fljótur að sættast, örlátur í sátt sinni og allur í því sem hann tók sér fyrir hendur. Sú var ástæðan fyrir vanda hans gagnvart Bakkusi á árum áður og sú var skýringin á þeirri staðfestu sem hann sýndi í þeirri baráttu síðasta aldarfjórðung- inn. Það var allt eða ekkert. Sam- starfið við Pál á þessum vinnustöð- um báðum var eftirminnilegt, litríkt og skemmtilegt. Þar var ekkert hálf- kák og ekki man ég til þess að Páli hafi skeikað að bjarga þeim málum sem bjarga þurfti. Þar fór saman húsbóndahollusta, harka gagnvart sjálfum sér og heiðarleiki. Trú- mennska var aðalsmerki Páls. Páll Stefánsson hafði sterka út- geislun, var fallegur maður og sam- svaraði sér vel. Hann var svipmikill og hvasseygur, gat verið brúna- þungur þegar sá gállinn var á hon- um en brosið var bjart og breitt og stutt í glens og gaman. Sterkasta lyndiseinkunn hans var þó ti’yggðin við þá sem hann batt trúss sitt við, enda átti Páll Stefánsson aðgang að mörgum mönnum, hvort heldur í kosningasmölun, auglýsingasöfnun eða öði’um mannlegum samskiptum. Þar sem Páll var annars vegar, þai’ voru engin svik, engin hálfvelgja. Hann tók það nærri sér þegar hann fann að honum var ekki treyst; vegna þess að hann sjálfur treysti. I þessum anda lifði hann og umgekkst Ónnu konu sína. „Hún Anna mín,“ var viðkvæði hans, þegar æskuástin hans barst í tal og saman hafa þau staðið í blíðu og stríðu, fyrirgefið, umborið og elskað hvort annað. Ný- lega höfðu þau hjónin flutt af Álfta- nesinu og keypt sér snotra íbúð í Hafnarfirði og létu vel af. En það átti ekki fyrir þessum heiðursmanni og góða dreng að liggja að njóta sjö- tugsaldursins og efri áranna. Blóð- þrýstingurinn þoldi ekki þetta öra geð, þessar sífelldu hólmgöngur. Og þó hafði hann stærra hjarta en flest- ir aðrir. Ellert B. Schram. Við andlát góðs vinar rifjast upp minningar sem menn geyma með sjálfum sér til þess e.t.v. að ylja sér við einhvern tímann seinna. Eg átti ekki von á því að að leita í þennan minningasjóð vegna Páls Stefáns- sonar núna. Svo óviðbúinn vai- ég andláti hans og var þar líkt farið og öðrum. Okkar síðustu fundir fjölluðu um það sem við hugðumst gera sam- an í næstu framtíð en ekki um það sem liðið var. Kynni okkar Páls eru orðin meir en 30 ára gömul og hófust innan Sjálfstæðisflokksins. Frá þeim tíma er margs að minnast, sigra og ósigra en umfram allt sam- stöðu og vináttu manna. Á þessum árum kynntist ég fyrst þeirri hjálp- semi sem Páli var svo ríkulega í brjóst borin og sem svo margir nutu góðs af. Ævistarf Páls tengdist fyrst og fremst þeim störfum þai’ sem sam- skipti við fólk skiptu mestu, enda naut hann sín þar best. Páll átti auð- velt með að kynnast fólki og ég hygg að flestir hafi metið kynnin við hann að verðleikum. Honum var einkar lagið að láta viðmælendur sína finna að hann hafði áhuga á því sem skipti þá máli. Kynni okkar Páls styrktust svo enn vegna vináttu eiginkvenna okkar, sem voru saman í spilaklúbbi. Páll var mikill vinur vina sinna og hópurinn sem tengdist þessum spila- klúbbi fékk sannarlega að njóta þess. Við hittumst öll við ótal tæki- færi og alls staðar var það Páll sem drýgstan hlut átti að undirbúningi og skipulagi slíkra gleðifunda. M.a. ferðuðumst við saman til útlanda og þar eins og annars staðar var Páll hinn sjálfkjörni skipuleggjandi og fararstjóri og átti stærstan þátt í því hversu vel tókst til. Við höfðum ráð- gert slíka ferð nú í september en sú ferð verður ekki farin, enda hefur Páll vinur okkar tekist á hendur aðra ferð og lengri. Fyrir hönd spilafé- laga Önnu og eiginmanna þeirra vil ég óska honum góðrar ferðar og þakka honum alla vináttuna og um- hyggjuna. Elskulegri vinkonu okkar, Önnu, og öðrum ástvinum Páls send- um við innilegar samúðarkveðjur. Ólafur B. Thors. Dáinn, horfinn! Harmafregn! Hvílíkt orð mig dynur yfir! En ég veit að látinn lifir, það er huggun harmi gegn. (Jónas Hallgr.) Mér datt þetta kvæði í hug þegar Selma, vinnufélagi minn á DV, hringdi í mig með þá sorgarfregn að Páll væri dáinn. Ég átti í fyrstu erfitt með að trúa þessu, þetta var svo skyndilegt. En blákaldur raun- veruleikinn blasti við, þreytta hjart- að hans hafði gefið sig og við sem eftir sitjum verðum víst að sætta okkur við það. Áfram lifir þó minn- ingin um góðan mann og það er huggun þeim sem eftir lifa. Mig langar til að kveðja með nokkrum orðum hann Pál, fyrrverandi yfir- mann minn og góðan vin. Fyrstu kynni mín af Páli voru þegar ég var u.þ.b. 16 ára. Faðir minn, Halldór Bragason, prentari hjá DV, ræddi við Pál, auglýsinga- og sölustjóra, og útvegaði mér þannig surnarstarf á smáauglýsinga- deildinni. Á þessum tíma var sú deild í Þverholti en stærri auglýs- ingar uppi í Síðumúla en þar var Páll með aðstöðu og höfðum við því ekki sést. Ég var aðeins búin að vinna í nokkra daga, það var föstu- dagur og nóg að gera en þar sem ég var ný kunni ég ekki allt sem þurfti. Skyndilega kemur maður stormandi inn, fer að afgreiða viðskiptavinina, hleypur út um allt og segir mér og öðrum fyrir verkum. Svo var hann horfinn jafnskjótt og hann hafði komið. Þá spurði ég Selmu, þáver- andi yfirmann minn, hvaða maður þetta hefði verið. „Þetta er bara Palli auglýsingastjóri." Mér brá náttúrlega og fór að hafa áhyggjur af því að ég hefði ekki gert allt rétt en róaðist stuttu síðar þegar Páll hringdi og ræddi við mig. Hann mundi það nefnilega eftir á að hann hafði ekki kynnt sig, baðst afsökun- ar á því og sannfærði mig strax um að allt væri í góðu lagi. Sumrin áttu eftir að verða fleiri, það var svo gaman að vinna á DV og Páll átti stóran þátt í því. Ég var síð- ar gerð að deildarstjóra smáauglýs- inga og þá unnum við meira saman. Samstarf okkar var gott, hann var góður yfirmaður, oft á tíðum strang- ur en samt sanngjarn, afar sérstak- ur karakter, opinn og skemmtilegur. Við vorum bæði skapstór en skildum hvort annað afskaplega vel. Páll stríddi mér oft á því að ég væri smá- munasöm en satt að segja var hann það sjálfur og þess vegna held ég að okkur hafi samið vel. Páll var dugn- aðarforkur, vinnusamur og vildi hafa nóg fyrir stafni. Flestir sam- starfsmenn muna eflaust eftir hon- um á fleygiferð um húsið eða sitj- andi í sæti sínu í tveimur símum í einu - þannig leið Páli best. Vinnu- gleði hans og samviskusemi var smitandi og hann hreif okkur undir- mennina með sér. Páll var einhvem veginn þannig að þótt hann sæti í herbergi með fjölda fólks og segði ekki orð var ekki hægt annað en að taka eftir honum. Ég væri samt ekki að segja satt ef ég segði að hann hefði ekki haft dálítið gaman af allri athygli og hann var yfirleitt hrókur alls fagnaðar þar sem hann kom. Ég gæti nefnt ótal dæmi en það sem er mér efst í huga er að ég bauð Páli og Önnu í brúðkaupið mitt og Páll spurði mig hvort það væri í lagi að hann héldi ræðu. Ég hélt það nú. Hann hélt afskaplega fallega og skemmtilega ræðu þar sem hann tók það m.a. fram að sér fyndist hann vera fjórði pabbi minn, þ.e.a.s. á eft- ir föður mínum, fósturföður og tengdaföður. Mér þótti vænt um þessi orð því þau voru orð að sönnu. Ég var búin að ákveða að halda ræðu fyrir hann þegar hann yrði 60 ára en af því varð því miður ekki. Við unnum saman í u.þ.b. 14 ár og satt að segja hefðu þau alveg mátt vera fleiri mín vegna. Páll var vinur vina sinna og hann reyndist mér vel á góðum og ánægjulegum stundum og líka þeim erfiðu, eins og þegar faðir minn dó. Við Páll hittumst því miður ekki eins oft eftir að hann hætti á DV og mér þótti það miður. Hann kom þó stundum við á DV og þá ræddum við saman. Mér verður hugsað til þess nú er við hittumst við jarðarför fyrrverandi vinnufé- laga. Páll var þá hress að vanda en ræddi þó alvarlega við mig um dauð- ann, lagaval við jarðarfarir og þess háttar. Ég bað hann að hætta að ræða þetta, það væri nægur tími til að hugsa um þetta síðar, en því mið- ur varð ég ekki sannspá. Þetta var síðasti fundur okkar þar sem næði gafst til samræðna. Páll er ógleym- anleg persóna, hann var gull af manni og það var ekki hægt annað en að þykja vænt um hann. Ég er viss um að hann fylgist með að allt sé í lagi hjá ástvinum sínum, sér- staklega hjá henni Önnu sinni sem honum hefur örugglega þótt afar erfitt að fara frá. Elsku Anna, fjölskylda og aðrir ástvinir. Ég votta ykkur mína dýpstu samúð og vona að guð gefi ykkur styrk á erfiðri stundu. Guð blessi minninguna um góðan mann. Ingibjörg Lilja Ilalldórsdóttir. Með sorg í hjarta kveð ég góðan vin og samstarfsmann. Fréttin um ótímabært andlát Páls kom sem reið- ai’slag. Við höfðum nokkrum dögum áður rætt saman um framtíðina og lifjað upp góðar minningar. Við skildum með það í huga að hittast aftur eftir nokkra daga til skrafs og ráðagerða og fá okkur súpu saman. Páli kynntist ég fyrst eftir hið hörmulega snjóflóð á Flateyri, en þá var hann einn af fulltrúum fjölmiðla í söfnunarátakinu Samhugur í verki. í því samstai’fi var Páll ráðagóður og boðinn og búinn að leggja allt sitt fram til að söfnunin tækist sem best. Síðar kom Páll til starfa hjá Hjálparstarfi kirkjunnar og tókst þá með okkur vinátta og gott samstarf. Páll leit strax á hjálparstarfið sem sitt starf, bar það fyrir brjósti af mikilli einlægni og talaði máli þess þar sem tækifæri gafst. Kom glöggt í ljós að hann bar sérstaka um- hyggju fyrir þeim löndum sínum sem minna mega sín, enda taldi hann það skyldu okkar að leggja þeim lið eftir megni. Páll sinnti fjáröflun fyrir Hjálpar- starfið og sá einnig um að útvega matvæli í matarbúrið okkar. Hann fann sig vel heima í því starfi og sá til þess í samstarfi við góða aðila að alltaf var eitthvað til í búrinu. Fyrir sl. jól lagði hann t.d. á sig mikið erfiði og langan vinnudag til þess að allir þeir sem þá leituðu til Hjálparstarfs kirkjunnar fengju einhverja matvöru til að taka með heim. Páll gekk inn í öll störf og ekkert var svo ómerkilegt að hann gæti ekki sinnt því. Páll var á margan hátt sérstakur maður og þakka ég fyrir að hafa fengið að kynnast honum og eiga hann sem félaga og vin. Hjálpsamari manni hef ég ekki kynnst. Állt vildi hann gera fyrir vini sína og tilbúinn að rétta þeim hjálparhönd ef færi gafst. Það er gott að eiga þannig vini. Ég þakka góðum Guði fyrir þann tíma sem við fengum að starfa sam- an. Góður drengur er burt genginn. Guð blessi minningu hans. Önnu konu hans og börnum þeirra og skyldmennum votta ég innilega samúð og bið Guðs blessun- ar um ókomna tíð. Jónas Þórir Þórisson, framkvæmdastj óri Hjálparstarfs kirkjunnar. Vinur minn Páll er dáinn. Þessi frábæri og einlægi maður sem hafði alltaf svör við öllum spurningum og var alltaf til staðar þegar á þurfti að halda. Mikið getur lífið verið frá- bært að gefa manni tækifæri á að kynnast mönnum eins og Palla. Ég kynntist Páli fyrir yfir tuttugu árum þegar leiðir okkar láu saman vegna verkefnis sem ég var að vinna og tengdist DV. Mér er það mjög eftirminnilegt hvernig hann brást við beiðni minni þá og á sinn óvenju- lega hátt, sem var blanda af rök- festu, hörku, mýkt og kærleika. Hann var svo mikill fagmaður í eðli sínu og af Guðs náð að hann las yfir mér bláeygum unglingi, hvað i verkefninu myndi ganga upp og hvað ekki! Ég verð að viðurkenna að mér fannst maðurinn hálfskrítinn að tjá sig svona opinskátt um verkefið sem „hann hafði ekkert vit á“. Hann var algjörlega óvæginn á sjálfan sig og samstarfsfólk sitt. Hann þekkti svo sannarlega sitt heimafólk. Eftir þessi kynni urðum við góðir vinir og unnum oft saman eftir það í hinum ýmsu málum. Hann rétti mér oft hjálparhönd og studdi þegar á þurfti að halda. Síðasta stórverkefni sem við Páll unnum að sameiginlega var Sam- hugur í verki, söfnun fyrir fórnar- lömb náttúruhamfara á Flateyri. Þar vorum saman í söfnunarstjórn verkefnisins fyrir hönd þeirra fyrir- tækja sem við unnum fyrir þá og fylgdum því eftir til sjóðsstjórnar. Tengsl hans og persónutöfrar opn- uðu margar dyr og það var einstakt að fylgjast með hvað hann átti auð- velt með að laða ávallt það besta fram í öllu fólki. Mér finnst ég heppinn að hafa kynnst Páli Stefánssyni og átt með honum þessi fáu en skemmtilegu ár, ég er ríkari maður á eftir. Ég sendi eiginkonu hans og fjöl- skyldu mínar innilegustu samúðai’- kveðjur. Jón Axel Ólafsson. Það era mörg ár síðan ég sá Pál Stefánsson í fyrsta skipti. Ég var í menntaskóla og átti erindi inn að Galtafelli við Laufásveg þar sem Sjálfstæðisflokkurinn var til húsa. Þar starfaði Páll. Mér er þetta minnisstætt vegna þess að þar sem hann stóð, myndarlegur í hvítum frakka, sá ég brennheitan eld í aug- um hans og skynjaði hjá honum ein- hverja innri ólgu sem varð til þess að ég ákvað að ónáða hann ekki. Mörgum árum síðar lágu leiðir okkar saman. Þá var Páll orðinn auglýsingastjóri á Vísi. Hitinn og ákafinn var enn í augunum en ólgan hafði verið hamin. Páll hafði blásið til orrustu við Bakkus konung og sigrað. Hann var upp frá því alltaf boðinn og búinn að veita öðrum lið ít þeirri orrustu. Ósjaldan sagði hann: „Ég hjálpaði honum að hætta að drekka.“ Það leyndi sér ekki að sú lífsreynsla tengdi menn sterkum, órjúfanlegum böndum. Menn gleyma ekki slíkum vinargreiða. Áuglýsingastjórinn skapaði sér strax sérstakan stíl sem skar sig úr. Stíllinn byggðist á þeirri sannfær- ingu hans að ekkert gæti komið í staðinn fyrir mannleg samskipti. Samskiptatækni nútímans var í hans huga af hinu góða en hún var bara þægindaauki og uppfylling. Mann- leg samskipti í munni Páls þýddu ‘ auk þess annað og meira en kaffi- spjall tvisvar á ári eða jólahlaðborð á Hótel Borg. Mannleg samskipti þýddu meira, nánara og persónu- legra. Það var útilokað annað en að þykja vænt um þennan hlýja mann. Það fylgdi honum birta og hann var lausari við stærilæti eða drambsemi en flestir aðrir. Seinna skipti auglýsingastjórinn um starf og réð sig til Hjálparstofn- unar kirkjunnar en hafði svigrúm til þess að taka að sér verkefni á sviði auglýsinga- og markaðsmála sem ég ásamt öðrum nýtti mér í tengslum við vinnu mína. Það var svo í fyrra sem ég hringdi í Pál og spurði hann að því hvort hann væri tilbúinn til'x þess að gerast kosningastjóri minn í prófkjöri Sjálfstæðisflokksins. Hans fyrstu orð voru: „Veistu hvað þú ert að fara út í?“ Páll hafði reynslu af hinum fallvalta heimi stjórnmál- anna. Bæði hafði hann starfað í Sjálfstæðisflokknum um árabil og léð frambjóðendum lið í prófkjörum. Faðir hans, Stefán A. Pálsson, var einn helsti kosningastjóri flokksins á árum áður svo að stjórnmálin fylgdu með í uppeldinu. Ég var í höndum sérfræðings. Það var skemmtilegt ,f„ að vinna með Páli. Hann hafði sitt eigið verklag sem kom mér óneitan- lega á óvart. Hann hafði fremur óskipulagt yfirbragð en það vinnu- lag hans lærðist mér með tímanum að meta og virða. Hann kunni t.d. ekki á tölvur en þekkti vel mögu- leika þeirra og nýjungar í auglýs- ingaheiminum. Hann treysti á minn- ið og í besta falli skrifaði hann hjá sér á smámiða það sem hann vildi muna. Það sem varðaði okkur mikið sem unnum með Páli var einfaldlega að ef hann tók að sér verkefni þá fylgdi hann því eftir þar til því var farsællega lokið. Því flóknara sem verkefnið var og styttri tími til stefnu, því betur virtist honum líða. Páli fannst gaman að fara um víð- an völl og ræða málin ofan í kjölinn, enda sjálfur hafsjór af skemmtileg- um lífsreynslusögum. En þegar vinnufundir voru komnir út af spor- inu, og umræðan farin að snúast um allt annað en vinnuna, tók hann var- lega í taumana og sagði þá gjarnan „concentration, concentration". Við- eigandi suðrænar handahreyfingar fylgdu með. Með þeim góðlega hætti var þráðurinn tekinn upp að nýju. Sá okkar sem virtist njóta þess mest að ræða um menn og málefni hafði gætur á glaðværðinni og á að halda huganum við efnið. Páll var stemmningsmaður, meii-i tilfinningamaður en aðrir sem ég hef unnið með. Nokkrum sinnum kom! hann inn til mín á skrifstofuna og sagði: „Ég ætlaði að tala við þig um eitt mál en mér líst ekkert á svipinn á þér. Ég tala við þig á morgun.“ Þar með var hann rokinn. í prófkjörsstarfinu tókst enn meiri vinskapur með okkur Páli. Við vorum saman í tæpar þrjár vikur frá því snemma að morgni og fram til miðnættis. Stífar vinnulotur áttu vel við hann. Hann nánast naut þeirra. Þegar hann leit inn í vetur byrjaði hann stundum heimsóknirnar bros- andi á orðunum: „Ég bara leit inn. Ég er með fráhvarfseinkenni.“ I vor urðum við svo samstarfsmenn þegar Páll byijaði í íúllu stai’fi hjá Ingvari Helgasyni hf. Þekking hans og löng reynsla á sviði auglýsinga- og mark- aðsmála leyndi sér ekki og var mik- ils virði. Á fimmtudag í síðustu viku kvaddi Páll að vinnudegi loknum, glaður í<; SJÁ NÆSTU SÍÐU

x

Morgunblaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.