Morgunblaðið - 02.10.1999, Blaðsíða 79

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 2. OKTÓBER 1999 7»,
FÓLK í FRÉTTUM
Háskólabíó sýnir „Old Spice“ og „Lost Weekend"
Tómleiki og æðri
máttarvöld
I „Lost Weekend" vaknar plötusnúður eftir Ianga drykkjunótt
og hefur ekki hugmynd um hvar hann er staddur.
Dagur Kári tekur smáatriði fram yfír at-
burðarás, hengir ekki persónur upp á sögu-
þráð og vill fyrst og fremst gera persónu-
legar myndir. Hildur Loftsdóttir skráði.
„Old Spice“ gerist á rakarastofu í Reykjavík þar sem fastakúnni held-
ur tryggð við stofuna eftir dauðann. Hér eru Rúrik Haraldsson og
Karl Guðmundsson í hlutverkum sínum.
Dagur Kári skrifaði handritið að „Old Spice“ þegar hann sótti
um inngöngu í kvikmyndaskóla í Kaupmannahöfn.
DAG hefjast í Háskólabíói
sýningar á tveimur stutt-
myndum; Old Spice og Lost
Weekendeftir Dag Kára Pét-
ursson, sem unnu til verðlaun á
heimilda- og stuttmyndahátíðinni
Nordisk Panorama. Sýningamar
verða fjórar; í dag og á morgun kl.
20 og á mánudag og þriðjudag kl.
22, og er miðaverð 400 krónur.
Old Spice, sem Canal-t- veitti
Degi Kára sérstök leikstjómar-
verðlaun fyrir, gerist á rakarastofu
hér í bæ þar sem framliðinn
fastakúnni heldur áfram að koma í
klippingu. Það em Rúrik Haralds-
son og Karl Guðmundsson sem fara
með aðalhlutverkin. Lost Weekend,
sem var valin besta stuttmynd há-
tíðarinnar, er hins vegar lokaverk-
efni hans frá Danska kvikmynda-
skólanum og segir frá plötusnúð
sem vaknar upp eftir mikla drykkju
og hefur ekki hugmynd um hvar
hann er.
Faldi sig
á klósettinu
„Eg hafði lengi haft áhuga á kvik-
myndum, en það var á fyrsta ári í
menntaskóla að það rann upp fyrir
mér að kvikmyndaleikstjóm gæti
verið samnefnari fyrir það sem ég
var að grúska, eins og t.d. tónlist,
skriftir og Ijósmyndadelluna sem ég
var með á þessum tíma. Ég þyrfti
ekki að einbeita mér að einu heldur
gat ég frestað ákvörðuninni um
hvað ég ætlaði verða þegar ég yrði
stór.
Svo á kvikmyndahátíð Listahá-
tíðar 1988 datt ég alveg inn í þenn-
an heim. Ég borgaði mig inn á
þi'jú-sýningu, og faldi mig svo á
klósettinu á milli sýninga og kom
út eftir ellefu-sýningu. Ég sá í
fyrsta skipti myndir eftir
Jarmusch, Kaurismaki, Wenders
og þær höfðuðu strax mjög sterkt
til mín, þessar litlu ófullkomnu
myndir sem beinast meira að smá-
atriðum heldur en einhverjum
stórum atburðarásum."
Rakarinn hans afa
„Old Spice er gerð eftir handriti
sem ég skrifaði þegar ég sótti um í
skólann. Ég ætlaði upphaflega að
gera stuttmynd en fékk rangar upp-
lýsingar um skilafrestinn, og vai’ð
að láta handritið nægja. Ég bjóst
ekki við að það yrði nokkurn tímann
að mynd, en svo sendi ég það í
Kvikmyndasjóð og fékk fram-
leiðslustyrk og tókst að búa hana til.
Kveikjan að sögunni er sú að afi
minn hafði sama rakara í áratugi, og
þegar hann lá á spítala þá fór rakar-
inn líka þangað til að klippa hann.
Þegar afi dó hélt rakarinn sambandi
við fjölskylduna til að missa ekki al-
veg þennan þátt úr sinni tilveru.
Það var stór upplifun að vinna
með Rúriki og Karli sem hafa fimm-
tíu ára leikreynslu að baki og ég
ekki einu sinni skriðinn úr skóla. En
þeii’ létu mig aldrei finna fyrir því,
heldur unnum við allan tímann á
jöfnum grundvelli."
Persónuleikinn
byggist á göllunum
- Þú hefur þá vent kvæði þínu í
kross við það að fjalla um tilveru
ungs fólks í „Lost Weekend“?
„Já, það er stórkostlegur munur
á þessum tveimur myndum og varla
hægt að sjá að þær séu eftir sama
leikstjóra, enda allt annað uppi á
teningnum þá.
Þessi lokamynd var búin að vofa
yfir mér í ijögur ár, og fólk sagði að
hún væri aðgöngumiði út í bransann.
Ég hafði alltaf búist við að þegar að
því kæmi yrði ég tilbúinn með sögu
og allt, en það var ekki og ég lenti í
dálítilli kreppu. En þá fengum við
mjög góðan kennara sem fékk okkur
til að hugsa um hvað okkur langaði til
að sýna heiminum, hvað okkur lang-
aði til að segja. Þetta reyndist ein-
stakt tækifæri til þess að skilgreina
fyrir sjálfum sér hvemig maðm- vill
gera bíómyndii’. Margir hefðu eflaust
reynt að gera bíómynd sem yrði
hnökralaus og höfðaði til breiðs hóps
svo allii’ gætu séð eitthvað gott í því,
en við reyndum að fara í gagnstæða
átt við það. Kennarinn kom líka með
ákveðna kenningu um að myndii’
ættu fyrst og fremst að vera per-
sónulegar, og að persónuleiki hvers
og eins væri byggður á göllum við-
komandi. I staðinn fyrir að vera
endalaust að slípa alla vankanta, voru
þeii’ allt í einu orðnir gulls ígildi. Það
var mjög gaman að gera þessa mynd,
og það losnaði um stíflu hjá okkur öll-
um við það að beina verkefninu inn á
þessa braut.“
Myndstíllinn úr tímaritum
- Hvað vildir þú sýna heiminum?
„Ég var þá mjög upptekinn af
ákveðnum tómleika sem mér fannst
vera í tilverunni. Og af þessari til-
finningu sem maður hefur að ann-
ars vegai’ séu æðri máttarvöld að
stýra lífi manns, og á hinn bóginn að
það sé ekki neitt. Þetta eru kannski
dálítið hátíðleg efni, en fyrst og
fremst vildi ég gera mynd sem yrði
skemmtileg upplifun.
Ég var líka mjög heillaður af lífs-
stílsblöðum og tímaritum fyrir ungt
fólk; ID, Dazed & Confused og
Face. Myndstíllinn á sér fyrirmynd-
ir í þessum blöðum sem eru mjög
yfirborðskennd en ég vildi nota
þessa fagurfræði án þess að vera yf-
irborðskenndur; vera með þyngri
undii'tón og meiri dýpt í sögunni."
- Ertu meira þú en í Old Spice?
„Já, ég held það mætti segja það.-r
Old Spice var svolítið hliðai’spor.
Lost Weekend er meira eftir þeim
leiðum sem ég er að kanna núna.“
Þarf kvikmynd að righalda?
„Mér finnst skemmtilegra að sýna
hvemig fólk er, og hvemig fólk
bregst við, heldur en að hengja per-
sónumar upp á einhvem söguþráð
sem maður verður svo að fylgja eins
og hveiju öðm jámbrautarspori. Það
er stór spuming hvort kvikmynd
þurfi að ríghalda frá upphafi til enda.
Hvort hún megi ekki vera meira eins
og geisladiskur, þar sem eitt lag er
frábært, annað ballaða, eitt svolítið
misheppnað og eitt stuðlag."
- Oghvert atriði er þá eins og eitt-
lag?
„Já, mér finnst það mjög
skemmtileg hugmynd að taka hvert
atriði eins og sjálfstæða mynd, eða
reyna það. I staðinn fyrir að hver
sena þurfí að þjóna sögufléttunni.
Mér finnst að það megi aðeins losa
um vissai’ formúlur í þessum heimi
sem er orðinn ansi forsniðinn. En
mér finnst það liggja í loftinu að það
skapist bráðum meira svigrúm fyrir
fólk til að sprengja þennan þrönga
ramma svolítið utan af sér.“
- Ert þú plötusnúðurinn í „Lost
Weekend"? +■
,Jíð mörgu leyti og að mörgu
leyti ekki. Maður á líklega alltaf ein-
hvern hluta í öllum persónunum.
Reyndar, þegar við vorum í tökum á
myndinni héldum við tvö partí í
stúdíóinu. Og í bæði skiptin vaknaði
ég í sama rúmi og söguhetjan, í
sama herbergi, og hafði ekki hug-
mynd um hvar ég var staddur."