Skírnir - 01.01.1827, Síða 2

2
ara landa, einkum íldra Bretlands og Svíaríkis,
hvar meiri óáran vard enn her; urdu því korn-
prii’ar miklu hærri enn i mörg ár ad undan-
törnu, einkum á byggi, fem fte til 6§ Ríkis-
dalstunnan, og vard nær þvi jöfn ad verdlagi
vid hveiti (er hitans vegna hafdi vaxid beíl),
hvad vart mun ádur íkéd hafa; þó var rúg
dýrara. Vegna grasbreftfíns rírduft einnig
búfjár-nytjar mjög, og fmjör var férílagi
hardladýrt; líka urdu búmenn uni hauftid ad
fkéra íképnur ier til fkada> enn ílá hefta af,
hvörsvegna prifar brádum hækkudu á feríku
kjöti. — Sá hardtnær dæmalauíi fumarhiti i
Danmörku, er komft til jafns vid þann fem
vanalegureri Veftindiumedr allt ad 30 grádum
edur ftigum (á Reaumurs hitamælir) í íkugga,
varadi framm á h'auftid. Af honum leiddi
einnig vída íkort á nautnar - vatni, jafnvel i
Kaupmannahöfn. Um nýársleitid 1827 breyttiz
fú væga vedrátta í langvinnt vctrarfroft, þú
lengft af med lítillri fnjókomu hér i landi.
Nóttina milli þesfa i^daog i5da Janúarí íkédi
hér og í öllum Nordurlöndum eitt hid geyíileg-
afta ofvidri; föck þá vedurglasid undir jard-
fkjálftaílrik, hvartil hardla fá dæmi géfaft.
pegar undir vorid leid, tók froftid ad hardna,
og fté allt ad 15 grádum (fem hér ei í mörg
ár íkéd hafdi) med töluverdri fnjókomu og
ferdafóik nockurt vard þá fumftadar úti. Eyr-
arfund lagdi, fvo ad keyra mátti á vögnum
til Svíaríkis og frá, enn þann ís leyfti haftar-
lega í hláku og ftormvidri í öndverdum Martfí