Skírnir - 01.01.1872, Side 139

DANMÖRK.
139
verður hún plöntuS í hjörtum bændaefDanna“, kynnu Grundtvigs-
sinnar aS segja. J>a8 getur veriS, en hitt er Jpó heldur, a8 hjer
er lögS mest stund á aS glæSa ena sjerstaklegu þjóSernistilfinning.
í dönskum háskólum eru söngvar Grundtvigs mjög viS hafSir, en
söngurinn um Holgeir danska getur ekki látiS svo Svíum eSa
NorSmönnum í eyrum, sem dönskum mönnum, ASrirsegja: „eptir
stúdentafundina hafa komiS fundir náttúrufræSinga, lækna, presta,
hagfræSinga*, og svo frv. J>etta er satt, og þeir fundir bera vott
um hiS sama, sem hinir, aS þjóSirnar á NorSurlöndum kannast
nú betur viS skyldleika sinn en áSur, og sjá, aS J>ær geta orSiS
hver annari til gagns og styrks; en J>etta er J>ó allt annaS en
sameiginleg þjóSernistilfinning, allt annaS en kappkostun til ein-
ingar (sem sú t. a. m., er þjóSernismenn á J>ýzkalandi hafa haft)
— og frá því er langt til sainbandslaga eSa einingarríkis yfir öll
NorSurlönd.
I
Skírnir hefir stundum áSur minnzt á bændaháskólana í Dan-
mörk, og hvern meginþátt Grundtvig og hans flokksmean hafa átt
í stofnun þeirra. J>ess hefir og veriS getiS, aS NorSmenn og Svíar
hafa tekiS þá upp eptir Dönum. Grundtvig er jafnast vanur aS
eiga þann fund viS sína menn á hverju ári, er hann kallar
„vinamót“ („Fennemöde„), en þaS sóttu í fy/ra (í byrjun júnímán.)
þeir menn frá Noregi, er þar standa fyrir bændaskólunum nvju,
og nokkrir aSrir, sem bæSi sinna því máli og vinsamlegu atfylgi
allra NorSurlanda. MeSal forstöSumannanna norsku var Kristoffer
Janson, skáld og „málstreitumaSur“ (sbr. Skírni 1868, bls.
163) og 'fleiri af þeim flokki. J>aS kora fram í ræSum þessara
manna, aS þeim þætti Dönum, sem fleirum, vcrSa mislitiS á mál-
streituna, er þeir segSu, aS hún drægi til sundrungar á NorSur-
löndum, því ekkert væri betur falliS til vináttu og fylgishugar, en
þaS, aS hver þjóSin lofaSi annari aS efla þjóSerni sitt og allar
þjóSeinkunnir, hvort sem tungan væri eSa annaS. Einn þeirra
minntist og á, aS alþýSumenn í Noregl kynnu þó bezt viS aS
heyra norska þjóSsöngva, þar sem sungiS væri um þeirra eigiS
ættland, en þar á móti ættu þeir bágt meS aS skilja eSa gera
sjer hjartnæmt kvæSi Plougs: Lœnge var Nordens herlige Stamme