Skírnir - 01.04.1905, Qupperneq 26

122
Egill Skallagrimsson.
um fólgið í viðureign kraftanna, í sókn þeirra og' vörn,
ogþeg'ar hann er sjálfur úr leik, fyrir elli sakir, og »hvarfar
blindr of branda», þá vill hann gefa silfurkistur sínar
báðar til þess að etja mönnum saman á alþingi: »Ætla
ek at láta bera kisturnar til lögbergs, þá er þar er fjöl-
mennast. Síðan ætla ek at sá silfrinu, ok þyki mér
undarligt, ef allir skifta vel sín í milli. Ætla ek at þar
mundi vera þá hrundningar eða pústrar, eða bærist at
um síðir, at allr þingheimrinn berðist«. Hann telur fé
sínu bezt varið, er það fær að vera »rógmálmur«, eins og
það heitir í kenningum skáldanna.
Um fégirni Egils hefur mikið verið talað, en hún er
að nokkru leyti að eins ein hliðin á hinni ríku meðvit-
und hans um rétt og gildi sjálfs sín og ættarinnar. Að
missa þess fjár, er maður á tilkall til að lögum, er að
bera lægra hlut í viðskiftum við aðra menn, en það er
synd á móti æðsta boðorði Egils. Þess vegna verður Egill
»allófrýnn«, er Arinbjörn segir honum að hann geti ekki
náð fé því er hann þóttist eiga tilkall til eftir Ljót enn
bleika: »Þóttist þar mikils fjár missa, ok eigi at réttu«.
En á hverju hugmynd Egils um rétt hans byggist, þegar
öll kurl koma til grafar, það gægist fram í orðum þeim
er hann segir við Hákon konung, er hann beiðist full-
tingis konungs til þess að ná arfi konu sinnar: »Ek ltefi
spurt, at þér setið lög hér í landi ok rétt hverjum manni.
Nú veit ek, at þér munuð mik láta þeim ná sem aðra
menn. Þykjumst ek hafa til þess burði ok frænda-
styrk hér í landi at hafa við Atla enn skamma«.
Hann telur sig meiri mann en Atla enn skamma og ætt-
göfgari, þess vegna á hann að ná arfinum. Sami ættar-
þóttinn kemur fram, er Egill dæmir milli Þorsteins sonar
síns og Steinars, þar andar fyrirlitningu að mótstöðu-
mönnunum, »— því at þú Steinarr ok þit önundur megut
þat vita, at Áni þá land at Grími feðr mínum —«. Og
þegar önundur sjóni hallmælir Agli fyrir gjörðina, segir
Egill: »Hugða ek, önundr, at þú mundir þat vita, at ek