Skírnir - 01.01.1908, Síða 6

6
A vegamótum.
Eins og hann léti hafa sig til annars eins! Maður,
sem leit á trúarbrögðin af jafn-miklu frjálslyndi og hann!
Það hefði verið móðgun við hann, að fara að skifta
sér af öðru eins máli og þessu — fara að lmlda yfir
h o n u m ræðu um annað eins og þetta. Það var gott, að
hún hafði ekki sagt meira, en hún hafði sagt.
Og hugur hennar fyltist um stund endurminningum
um atburði, sem vakið höfðu traust og fögnuð.
Ein þeirra var fegurst.
Hún var frá námsárum hans — því kvöldinu, er
maðurinn hennar, sem nú var orðinn, hafði tjáð henni
ást sína, og hún hafði lofast honum.
Þau höfðu verið stödd í Islendingafélagi í Kaupmanna-
höfn. Umræður höfðu verið fjörugar. Umræðuefnið hafði
verið kristindómurinn. Ungir stúdentar höfðu andmælt
honum. Þeir höfðu fært rök að sínum málstað, og í orð-
um sumra þeirra liafði verið eldur. Húu lmfði aldrei
heyrt mótb.irurnar orðaðar jafn-vel, og aldrei heyrt talað
af jafn-mikilli orðgnótt um neitt. Hún fann sál sína lyft-
ast upp og vaggast, ýmist á vængjum vitsmunanna, eða
mælskunnar, eða frelsisþrárinnar, eða ljósfælni-hatursins.
En við og við var eins og vængirnir linuðust. Hún
hafði þá óljóst veður af þvi, að ekkert það, sem verið
var að segja svo fagurlega, kæmi í raun og vcru insta
kjarna málsins lifandi vitund við.
Þangað til h a n n tók til máls.
Hann talaði rólega og stillilega. En henni fanst hún
finna sannfæringar-hitann leggja af orðum hans inn í instu
afkyma sálar sinnar.
Hann sagði, að þeir hefðu alt af verið að tala um
það í kvöld, hvernig trúarbrögð Jesú frá Nazaret hefði
orðið í höndum mannanna. En þeir hefdi, eins og mönn-
um hefði hætt svo við á öllum öldum, mist sjónar á því,
hvað hann hefði sjálfur sagt um þau. Auðvitað hefði hann
sagt margt um þau. En á það eitt skyldi bent nú, að
hann hefði sagt, að sitt ríki væri ekki af þessum heimi.
Það hefði nú ekki verið íuikill vandi að sjá. Því aðþegar