Skírnir - 01.01.1908, Qupperneq 11

Á vegamútum.
11
fari hans að hrinda nokkurum manni frá sér. Til þess
var hann of mikið ljúfmenni. Og oft hafði hún séð ein-
kennileg svipbrigði á andlitinu á honum, þegar þeir höfðu
sagt eitthvað, sem honum gazt sýnilega ekki að. Líkast
því, sem þokuslæðingur kæmi á augun á honum.
— Er hann að loka augum sálar sinnar? hafði hún
sagt við sjálfa sig.
Hana liafði langað til þess, að hann gerði meira.
En vænt hafði henni þótt um, að þetta fór ekki alveg
fram hjá honum.
En hvað setn því leið — hvaða rétt átti hún á því
að drotna yfir honum, velja honum vini, dæma alt óal-
andi og óferjandi, sem henni gazt ekki að, haga öllu eft-
ir sinni vild?
Móðir hennar hafði einu sinni sagt við hana í þykkju,
að hún blési alt út, sem henni þætti miður, eins og líkna-
belg. Það mundi stafa af því, að hún væri einbirni, og
faðir hennar væri efnaður maður, og gæti látið alt eftir
henni og vildi gera það. Et' hún hefði verið fátækling-
ur, mundi henni hafa lærst betur að sætta sig við það,
sem ekki væri alveg eftir hennar geðþótta. Voru um-
mæli móður hennar að koma fram nú? Var þetta, þegar
öllu var á botninn hvolft, ráðríki og ofstopi ?
Nei! Nei! Það átti ekkert skylt við ráðriki, að hún
var hrædd við pað, sem nú átti að reyna. Það var áreið-
anlega glæpur og skömm — öllum, sem við það yrði
riðnir — að svifta bláfátækan barnamann atvinnu sinni
við barnaskólann, og hafa rétttrúnaðinn að yfirvarpi, til
þess að koma að einum v:ni sýslumanns.
Hvað hafði kennarinn til unnið?
Ekkert annað en það, að hann hafði sagt satt. Það
átti að í íða honum að fullu.
Hann hafði sagt börnunum, að ritningin væri ekki
öll guðs orð.
Eins og nokkur lifandi maður á jarðiíki gæti fært
nokkur skynsamleg rök að því, að hún sé öil guðs orð!
Hann hafði sagt þcim, að ýmsar kenningar í kverinu