Skírnir - 01.08.1909, Blaðsíða 32

224
Prestarnir og játningarritin.
skylda að heimta af þjónum sínum, að þeir boði þetta
evangelíum; því að evangelíum Jesú Krists er öllu öðru
fremur guðs orðið í heilagri ritningu. Væri því nú svo
farið, að evangelíum Jesú Krists og játningar kirkjunnar
væri í öllum greinum samhljóða, gæti það réttlæzt —
þótt þess gjörðist þá ekki beint þörf — að kirkjan heit-
bindi þjóna sína við játningarnar. En nú eignar kirkjan
•ekki játningum sínum neinn óskeikulleika. — Lútersku
17. aldar trúfræðingarnir gerðu það að vísu, en þeir eru
ekki kirkjan. — Og þá getur kirkjan ekki heldur með
góðri samvizku heitbundið þjóna sína við játningarnar, —
hún getur ekki lagt heitbönd á þjóna sína, sem þótt þau
ekki aftri þeim frá að rannsaka evangelíum Jesú Krists,
gjöra þeim að skyldu að halda því leyndu fyrir söfn-
uðum sínum, sem ekki kemur heim við játningarritin.
Kirkjan getur ekki leyft sér slíkt. Hún syndgar með
því gagnvart guði og gagnvart sjálfri sér. Með því að
tjóðra þjóna sína, tjóðrar hún sjálfa sig og heftir alla
framþróun sína1).
Þess vegna hlýtur markmið vort að vera það, að
losna sem fyrst við heitbindingu prestanna við játningar-
ritin. Dagar hennar ættu fyrir löngu að vera taldir, og
gagn heíir hún aldrei gjört. Þeir tímar, sem mest gjörðu
að því að binda kenninguna við játningarritin urðu und-
anfarar einhverra hinna köldustu og dimmustu daga, sem
runnið hafa upp yfir kirkju vora, daga skynsemistrúar-
innar gömlu. Tryggingin, sem heitbindingin átti að veita
hefir reynst einskisvirði. Heitið hefir alið hræsnina og aftr-
að framförunum, sem ávalt eru frelsinu samfara. Það
hefir oft og tiðum gjört mennina, sem því voru bundnir,
að beygðum, áhugalitlum og ósjálfstæðum bókstafsþjónum,
í stað þess að gjöra þá að glöðum, upplitsdjörfum og sjálf-
sfæðum samverkamönnum guðs.
‘) Sbr. grein Klövstads L. K. 1909. I. bls. 90.