Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1973, Qupperneq 146

146
ÁRBÓK FORNLEIFAFÉLAGSINS
muni býsna oft sjá stað í væntanlegu sjávarháttariti, og það hefði
þess vegna misst mikils í, ef þessi vinnubrögð hefðu ekki verið við
höfð. Að sjálfsögðu verður þá ekki af sér keypt seinkun á samningu
ritsins, en það tel ég ekki skipta höfuðmáli, miklu fremur hitt, að
það geymi sem mestar heimildir um það efni, sem því er ætlað að
fjalla um. Ennfremur að áherzla sé á það lögð, að úr því sé unnið
á þann hátt, að það geti orðið almenningi sem aðgengilegast, sam-
tímis og því eru gerð sem vísindalegust skil. En því verður ekki við
komið nema með mjög miklu af skýringarmyndum, og þótt ég geri
þær ekki, kemst ég eigi hjá að eyða verulegum tíma í sambandi við
þær. Þess má geta, að endanlega urðu t. d. 83 myndir í kaflanum
um þorskhausinn, og má af því marka, að þær verða ekki fáar, þegar
allt verður í eitt komið.
Á árinu lauk ég við kaflann: „Happdrætti og hlutarbót" og gerði
uppkastsdrög að köflunum: „Verstöðvar" — „Rekaviður" — „Ver-
tíðir“ — „Aflaskipti“. Ef ekkert sérstakt kemur fyrir er ekki ósenni-
legt, að þessum köflum gæti orðið lokið á árinu 1973. Ennfremur
er til uppkast að kaflanum um hákarlinn. Loks er þess að geta, að
alllangt er síðan ég byrjaði að leggja drög að kaflanum um ísl. bát-
inn, en smám saman hefur mér verið að bætast efni varðandi þann
kafla, og að honum lútandi er enn vafalaust margt ókannað. Þar er
um svo viðamikið efni að ræða, að eigi getur dulizt, að mjög lang-
an tíma tekur að gera því viðunandi skil. Má í því sambandi geta
þess, að Bernhard Færoyvik vann að því einu mörg ár að draga að
föng, teikna og semja rit um norska bátinn, en féll frá áður en hann
fengi því lokið. Og nú hefur Oystein sonur hans eytt öllum sumar-
fríum sínum frá kennslu í áratug við að halda því verki áfram, og
sér þó ekki enn fyrir endann á því.
Að lyktum verður ekki að því spurt, hvort ísl. sjávarháttarit birt-
ist ári fyrr eða síðar, öllu fremur hinu, hvort það fyllir sómasam-
lega í þá eyðu, sem enn er í þeim fræðum.“
Guðmundur Þorsteinsson frá Lundi vann í safninu nokkra mán-
uði fyrra hluta ársins, svo sem verið hefur um langt árabil, og gerði
við ýmsa safngripi, einkum tréhluti. Meðal þess má geta, að hann
setti saman tvo gamla prédikunarstóla, frá Staðastað og Kálfa-
fellsstað, en stólarnir höfðu verið slegnir sundur og lent nánast í
rusli er núverandi kirkjur voru byggðar á þessum stöðum. Fengu
stólarnir síðan frekari aðgerð og er ætlazt til, að þeir verði settir
í kirkjurnar að nýju.