Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1983, Blaðsíða 10
14
ÁRBÓK FORNLEIFAFÉLAGSINS
5. mynd. Steinamir yjír karlmannskumlinu 1981. Tommustokkurinn er 1 metri, gjóskulögin í stál-
inu sjást greinilega. Um 2 m eru frá yfirborði niður að gröfinni. Ljósm.: Kristján Eldjártt, sept.
1981.
gulbleikum kleprum úr fokmoldarlögum, skildist mjög skýrt frá svarta
öskulaginu til beggja enda og einnig á norðurhlið svo hátt sem það lag
náði, en upp þaðan var of mikið hrunið úr stálinu til þess að skilin
hefðu varðveist. Dysjarsteinana, þá sem óhreyfðir voru — og það var
meirihluti þeirra — bar mest um 10 sm yfir svarta gjóskulagið. Þeir hafa
verið látnir í gröfina þegar búið var að moka miklu ofan í hana. Þetta
eru hnullungar, þeir stærstu á stærð við mannshöfuð, 19 talsins og hafa
ekki verið fleiri, þótt nokkrir væru nú oltnir fram úr gröfinni. Að
minnsta kosti 11 þeirra voru á upprunalegum stað, 30-40 sm ofan við
grafarbotn. Steinarnir hafa verið teknir á áreyrunum framan við gröfina.
Frágangur þessarar grafar er að öllu leyti mjög dæmigerður fyrir
íslenskar greftrunarvenjur: Grafin hefur verið gröf, 50-60 sm, ekki
stærri um sig en svo að vel mætti leggja hinn dauða í réttar stellingar,
mokað ofan í allnokkru, síðan lagðir dysjarsteinar, og þá orpið lágt
leiði, sem kannski var ekki miklu meira en venjulegar grastorfur. Allt
svarar þetta mjög vel til þess sem lýst er í Kumlum og haugfé, bls. 205-
209.
Þó að dysjarsteinarnir bentu ekki til annars en að kuml þetta kynni að
vera óhreyft af manna völdum, virðist innihald þess, mannabeinaleifar