Lögberg - 17.06.1891, Blaðsíða 3

LÖGBERG.MIÐVIKUDAGINN 17. JÖNI 1891.
3
HITT OG PETTA
‘úr Isl. blöðum.
Að beenna lík. Víða hafa
naenn mikinn ymigust á p>ví, að
brenna lík, jafnvel J>ótt bver skyn-
samur maður sjái og játi, að það
er að eins tímalengdarmunur á þvl
hvort líkatninn er heldur látinn rotna
(f>. e. eyðast) í eldi eða mold, en
mikill kostnaður og margt óhag-
ræði að greptrunum, þar á noeðal
sótthætta af líkum í jörðu, þar sem
þjettbylt er eða neyzluvatn nærri
kirkjugörðum. — Frönskum blaða-
manni hugkvæmdist í vetur, að
spyrja ýmsa helztu rithöfunda meðal
landa sinna, hvort þeir vildu held-
ur láta brenna s:g eða jarða, f>eg-
ar þeir væru dauðir.
Alphonse Ðaudet svaraði: „Að
vera jarðaður eða brenndur, — mjer
fellur hvorttveggja jafnilla“.
I)e Lisle: „Pjer spyrjið migi
hvort jeg vilji heldur láta jarða
mig eða brenna. Eptir vandlega í-
hugun verð jeg að játa, að jeg
óska hvorugs. En verði annaðhvort
afráðið á sínum tíma, mun jeg láta
mjer það lynda og fást eigi mikið
um“.
Coppée: „Spurning yðar rifjar
upp fyrir mjer fyrirsögn í mat-
reiðslubók, þannig orðaða: kanínan
útheimtir að vera flegin lifandi, hjer-
inn heldur að bíða. Með yðar leyfi
halla jeg mjer að dæmi hjerans.
Jeg geri að gamni mínu af því, að
jeg óttast eigi dauðann. Mjer er
sama, hvað verður um þetta hýði,
sem jeg er klæddur. Jeg trúi ekki
og get ekki trúað því, að jeg lendi
allur í gröfinni. Sál mín vonar“.
Jules Simon svaraði, að sjer
stæði alveg á sama. „.Jeg veit“,
sagði hann, „að margir kapólskir
menn eru líkbrennum andstæðir vegna
|>ess, að talað er í heilagri ritn-
ingu um upprisu holdsins. En jeg
veit eigi til, að nokkur ögn verði
eptir af holdi voru í kirkjugarðin-
um, og drottinn parf eigi mannlegt
dupt til pess að vekja upp mann-
legan líkama“.
JTyacinthe Loyson: „Jeg læt
mig |>etta mál mjög litlu skipta
livað sjálfan mig snertir. Jeg held^
eins og Plato, að líkaminn sje ekki
maðurinn, heldur sje pað maðurinm
er á sjer líkama. Mest er um það
vert, að vera ekki kviksettur, en
pað ber optar við en margur hyggur“.
Emile Zola svaraði: „Jeg hef
ekki spurt sjálfan mig um, hvort
mjer muni falla betur, og jeg hygg
rjeitast, að láta pann vanda lenda
á eptirlátnum ástvinum voium. Þeir
einir geta haft ánægju eða armæðu
af að ráða fram úr því“.
Francisque Sarcey vill lieldur
láta brenna sig, en segist pó ekki
hafa noinn ýmigust á greptrun.
Sardou tók langfjörugast í mál-
ið: „Brenna! brenna!“ segir hann;
„pað væri mjer einstök fyrirtaks-
ánægja að vera brenndur!“
Hjúskapaeauglýsing. Pað er
alsiða víða um liinn menntaða heim,
að menn sem vilja kvongast, leita
sjer konuefnis með auglýsingum í
blöðum. — Japansmönnum er við-
brugðið fyrir, hvað næmir þeir eru
á siði menntaðra pjóða, og liafa
þeir tekið eptir peim pessa tízku
sein aðrar, eins og sjá má á pess-
ari vel liugsuðu og laglega orðuðu
hjúskaparauglýsingu, er kvað hafa
staðið í einu japönsku blaði í vetur:
Vilk fá: konu. Ef hún er fríð,
parf hún ekki að vera greind. Ef
hún er vel efnuð, parf hún ekki
að vera fríð. Ef hún er greind,
parf hún ekki að vera sjerlega vel
sköpuð, en hún má samt að minnsta
kosti ekki vera skotin í sjálfri sjer.
Á sama stendur í hvaða stöðu hún
er, og eins, hvar hún á heima, hvort
heldur í kaupstað eða í sveit. Iiún
verður að vera lijer um bil um tvít-
ugt. Sá sem vill fá sjer slíka konu
er listamaður í Osaka. Nánari deili
segir Mainicke Shimbun (blaðiðý
ef einhver gefur sig fram sjálf“.
Hveenig op miklum auð ke
vaeið. Kona auðkýfingsins Vander-
bilts S New York í Ameríku ljet
gera sjer S vetur kórónu af gulli,
alsetta dýrindis gimsteinum, og bar
hana i leikhúsinu. Kórónan var
steypt alveg í sama móti og kóróna
Viktoríu Bretadrottninnar o<r að öllu
O O
alveg eins frá henni gengið. Hún
kostaði 300,000 pd. sterling eða
5,400,000 kr. (fimm millíónir og 400
púsund kr.!).
Dýeasta mynd f heimi er ept-
ir hinn mikla frakkneska málara,
Meissonier, er andaðist í vetur. Hún
er 29 þuml. á annan veginn, breidd-
ina, og 19 á hinn, en var seld í
fyrra sumar fyrir 850,000 franka>
sama sem hjer um bil 600,000 kr.;
eða hátt upp i 2 ára laridssjóðs-
tekjur Islands! — Myndin hcitir
„1814“ og sýnir Napóleon ksisara
mikla á flótta eða undanhaldi ásaint
vfirliðsföruneyti sínu eptir einhverja
orustu á austanverðu Frakklandi
veturinn 1814; sjer á meginherinn
bak við fyrirliðasveitina. Iveisarinn
ríður fremstur, fót fyrir fót, á h n-
um fræga gæðingi sínum „Maren-
go“, hljóður og pungbúinn, og hef-
ur stungið hægri liendi með keyr.
inu í barm sjer. Næstur honum
ríður Ney marskálkur og horfir á
keisarann, eins og hann sje að grennsl-
ast eptir, hvað honum muni búa í
skapi. Pá kemur Berthoud hershöfð-
| ingi, með raunarósemdaryfirbragði á
sínu nauða-hrukkótta andliti, og við
hlið honum aptanhalt ríður Drouot
hershöfðingi, sofnaður á hestbaai.
Snjór er á jörðu, en brautin ein-
tóm leðja og for eptir fallbyssu-
ækin, sem á undan eru farin sömu
leið. Dimmt er upp yfir og þoku-
úði; gjörir pað liðið enn daprara
útlits, og taka allir til þess, er sjeð
hafa, hve snilldarlega höfundi lista-
verks pessa hafi tekizt að láta ó-
farirnar og mótlætið skína út úr
allri myndinni, hvar sem á er litið.
Tvær myndir aðrar af herferð-
um Napóleons hafði Meissonier gert,
en frá sigursældartímum hans, og
póttu báðar ágætar, en pó ekki
eins mikið í pær varið og pessa.
Önnur hjet „1805“. Hún var höfð
á sýningu 1871 og síðan seld til
Ameríku fyrir 400,000 franka, en
lenti í húsbruna í New York fám
árum síðar og glataðist með peim
hætti. Ilin mun vera óglötuð; hún
heitir „Friedland“ eða „1807“; hana
keypti amerískur auðmaður, er Stew-
art hjet, fyrir 300,000 franka;
hún var gerð 1878.
Meissonier liafði „1814“ á sýn-
ingu 1865 og hafði þá fengið fyrir
hana 70,000 franka hjá frakknesk-
um auðmanni, er Delahante heitir.
Fám árum síðar voru Delahante
boðnir fyrir myndina 300,000 frank-
ar frá Englandi, en hann vildi ekki
selja. Fyrir nokKrum árum bauð
Vanderbilt honum fyrir hana 400,000
franka. Hann sagði Meissonier frá
pví: M. svarar: „Ekki skuluð pjer
selja hana fyrir pað; hún er meira
virði“. Þá var Meissonier orðinn
margfalt frægari, en hann hafði ver-
ið fyrrum, pegar hann bjó þessa
mynd til, og myndir eptir
hann pá komnar í margfalt verð.
Delahante fór að ráðum hans og
lijet honum 50,000 frönkum, ef sjer
lieppnaðist að fá meira fyrir hana.
Pað leið ekki á löngu. Listaverka-
kaupmaður einn, er Bague heitir,
kom og keypti hana fyrir 500,000
franka og seldi liana aptur fám dög-
um síðar manni peim, er Chauchard
heitir og verið hafði áður forstöðu-
maður listaverkasafnsins í Louvre,
fyrir 850,000 franka!
Næst þessari („1814“) vita menn
pessar prjár myndir hafa verið dýrst
seldar hingað til: „Himnaförin“ ept-
ir Murillo á 650,000 franka; „An-
gelus“ eptir Millet fyrir 600,000
franka, og „Kristur frammi fyrir
Pílatusi“ eptir Munkaczy fyrir 500,000
franka. — Murillo var uppi á 17.
öld á Spáni (1617 til 1682), og er
hinn frægasti listamaður, er þar hef-
ur nokkurn tíma uppi verið. Millet
var franskur (1814—1874), og Mun
kaczy er ungverskur (f. 1846).
Stæestu hafís.iakae. Dr. Hay-
es, heimskautsfari, hitti við Græn-
land strandaðan hafísjalta, sem var
315 fet upp úr sjónum og um 1500
fet neðansjávar. En ekki er það
nema eins og lítill moli á borð við
hafísjaka í Suðurhafinu, og pað svo
norðarlega, að miklu er nær mið-
jarðarbaug en miðja vegu milli hans
og suðurheimsskautsins. Þar hefur
verið mældur jaki, sem stóð 1000
fet upp úr sjó, og á að gizka 6000
fet neðan sjávar, og margar mílur
enskar á lengd og breidd. Það eru
fjöll en ekki borgir. (ísafold).
LJÓSHIYKDARAR.
Eptirmenn Best & Co.
Þeir liafa nú gert ljósmynda stofur
sínar enn stærri og skrautlegri en
áður og eru reiðubúnir að taka á-
gætustu myndir bæði fljótt og bil-
lega.
Baldwin & Blondal
.207 Sixth Ave., N., Winnipeg.
búðin er sú stærsta
í borginni; þrjár
búðir í einni. Vörutegundir eru
Dry Goods, Sinávara, Skrautvara,
Gólfteppi, yfir 300 tegundir að
velja úr, það lægsta fyrir að eins
25c. fyrir Tapestry, og ef prísinn
er 50c. eða meir, þá eru þau lögð
niður frítt. Karlmannaföt með öllu
þar tilheyrandi, föt með því nýj-
asta og fallegasta sniði í borginni.
Verðið er eins lítið cg nokkurs
staðar í Canada. þeir verzla fyrir
peninga út í hönd að eins og þeir
geta keypt inn á billegustu mörk-
uðum lieimsins. — þeirra verzlun
fer sívaxandi. — það að selja rnik-
iff fyrir peninga út í hönd og
selja billega er það sem ldýtur að
gera þessa verzlun geysistóra. —
þeir selja fallegt Flanneleth tyrir
7|c. yardið, sem kostar lOc. ann-
ars staðar, 100 stykki af Prints
á 7Jc., vert 12|c. Komið og skoð-
ið okkar kvennsokka á 10c., verð-
ir 25c. Nýfengið 3 kassa af Mill
remnants, hvítum bómullardúkum
og sheetings. hálf þriðja alin á
breidd fyrir 20c., vert í það minnsta
40c.; vjer bjóðum þessi kjörkaup,
það er í smáum stykkjum. Geo.
Craig & Co. bíður og býður yður
að koma það allra fyrsta til að
skoða vörurnar, það borgar sig að
kaupa í stóru búðinni hans Craigs.
S4,00 buxur fyrir $2,00.
Jeg sel
• SEDRUS-
(jIRDIN&A-STÓLPA
sjerstaklega ódýrt.
Einnig allskonar
TIMBUR.
SJERSTÖK SALA
Á
Ameríkanskri, þurri
livit - fu.ru
A. E. VAN ETTBN
á liorninu á
Prinsess og Logan strætum,
WlNNIPEG.
Oanailian l’iicilic
jarnbrautin.
Ilin
B i 11 e g a s t a
S t y t s t a
B e s t a
Braut til allra staða
A u s t ii r
V e s t u r
S u d u r
Fimm til tíu dollars sparaðir með i>ví
að kaupa farbfjef af okkur
Vcstur »«1 lmfi.
Colonists vefnvagnar með öllum lestum
Farbpjef til Evropu
Lægsta fargjald til Íslands
og l>aöan hingað.
Viðvíkjandi frekari upplýsingum, kort-
um, tímatöflum, og farbrjef-
um, skrifi menn
eða snúi sjer
til
W. M. McLeod,
Farbrjefa agent, 471 Main St., WiNNirKa
Eða til
J. S. Carter,
á C. P. R. járnbrautarstöðvunum.
Robt. Kerr,
Aðalfarbr j efagent
444
nývaknaðir og farnir aö kvaka á
trjánum. En svo dýrðleg sem dög-
unin var, pá veitti Brian henni ekki
athygli, pó að hann stæð'i og glápti
á ljósbjarmann á austurloptinu. Hann
var að hugsa um brjef Caltons.
„Jeg get ekkert gert frekara“,
sagði hann gremjulega og hallaði
höfðinu upp að húsveggnum. „Það
er ekki til nema ein aðferð til að
stöðva Calton og hún er sú, að
segja honum allt. Aumingja Madge!
Aumingja Madge!“
Hægur andvari kom, svo að
skrjáfaði í trjánuni, og stórar rauð-
ar ljósrákir voru á austurloptinu;
svo sást sólin allt í einu eins og
blossi upp yfir röndinni á stóru
sljettunni. Heitu, gulu geislarnir
komu blíðlega við fallega höfuðið
á hinum þreytta manni. Hann sneri
sjer allt í einu við, og breiddi
faðminn út á móti hinum mikla
ljósgjafa, eins og hann væri elds-
dýrkandi.
„Jeg ætla að vona“, sagði hann
hátt, „að pessi dögun viti á gott
bæði fyrir hennar líf og mitt líf“.
453
nafn Rósönnu Moore. Mr. Frettlby
varð fyrr til að líta undan.
„Jæja“, sagði liann blátt áfram
um leið og hann stóð upp af stóln-
um og rjetti Brian hönd sína, „ef
pjer verðið tvær vikur í Melbourne,
pá komið pjer við í St. Kilda, og
pá er mjög líklegt, að þjor hittið
okkur par“.
Brian tók þegjandi í höndina
á lionum og horfði á hann meðan
hann tók upp hatt sinn og gekk
út á svalirnar og þaðan út í heitt
sólskinið.
„Hann veit pað“, tautaði hann
ósjálfrátt.
„Veit hvað?“ sagði Madge; hún
kom hljóðlega að baki lians og tók
undir liandarkrika hans. „Að pú
ert hungraður og parft eitthvað að
fá að borða áður en pú fer frá
okkur?“
„Jeg er ekki svangur“, sagði
Brian á leiðinni til dyranna.
Einstök vitleysa“, svaraði Madge
glaðlega; hún var, eins og Eva, fús
á að bjóða sælgæti sitt. „Jeg kæri
mig ekki um, að pú sjert náfölur,
þegar pú kemur til Melbourae, eins
452
pað verði ekki. 'Þjer munuð fara
í ákveðnum erindagjörðurn?“
„Ja-—a, sannleikurinn er sá, að
Calton—“ Svo þagnaði Brian allt
í einu, og beit í varirnar á sjer í
ráðaleysi, því að hann liafði ekki
ætlað sjer að nefua málafærslu-
manninn.
„Já?“ sagði Mr. Frettlby í
spyrjandi róm, settist upp fjörlega
og leit fast á Brian.
„Þarf að finna mig,“ hætti hann
við vandræðalega.
„Viðvlkjandi sölunni á land-
setrinu yðar býst jeg við,“ sagði
Frettlby, og liorfði enn fast fram-
an í hinn unga manri. „Þjer getið
enyan betri fentrið. Calton er á-
gætur f viðskiptasökum.“
„Dálítið of ágætur“, svaraði
Fitzgerald gremjulega; „hann er mað-
ur, sem ómögulegt er að losna við“.
,Ariö hvað eigið pjer?“
„O, ekkert“, svaraði Fitzgerald
fljótlega, og rjett f sama bili varð
honum litið í augun á Frettlby.
Mennirair litu hvor framan í ann-
an, og á þeim stutta tíma kom
þeim báðum í hug sama nafnið —
445
XXV. KAPÍTULl.
Dr. Chinston segir sitt álit.
Þegar Brian hafði ráðið af hvað
gera skyldi, beið hann ekki boð-
anna lieldur lagði af stað sfðari
hluta dagsins á hestbaki til þess
að segja Madge, að hann ætlaði
að takast ferð á hendur.
Virnukonan sagði honum, að
hún væri f aldingarðinum og þang-
að fór hann; glaðlegar raddir og
silfurskær hlátur fríðra kvenna vís-
uðu honuin leiðina, og innan skamms
var hann kominn á knattleiksvöll-
inn. Madge var par með öllum
gestum sínum, og sat fólkið lundir
stórum álmviði og var að horfa með
mikiili athygli á þá Rolleston og
Paterson; peir voru að liika knatt-
leik tveir einir og voru háðir snill-
ingar S peirri íþrótt. Mr. Frettl-
by var ekki viðstaddur, heldur sat
liann inni og var að skrifa brjef