Lögberg-Heimskringla - 07.10.1965, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 7. OKTÓBER
GUÐRÚN FRA LUNDI:
Tengdadóttirin
Skáldsaga
„Jú, náttúrlega vildirðu
kosta alla ræfla sveitarinnar í
skóla, en það er líklega sama
hvað hún yrði mörg ár í
skóla, þá myndi hún seint
jafnast á við aðra eins konu.
Svo er þýðingarlaust að tala
um svona lagað lengur. Ég sit
við minn keip eins og vant er.
Ég hef ráðið hérna á heimil-
inu hingað til og geri það
eins hér eftir. Og reyndu svo
að hafa þig fram, áður en þú
gerir mig vitlausan með bölv-
uðu nauðinu í þér“. — Hún
hlýddi eins og vant var. Hann
varð einn inni í þögninni. —
Það var eins og allt fólkið
hefði yfirgefið heimilið —
enginn heyrðist opna hurð né
loka henni aftur, því síður að
það heyrðist hljóð úr manns-
barka. Hann var hissa á því,
að móðir hans skyldi ekki
koma inn til hans. Hann hik-
aði við að fara fram. Það var
náttúrlega allt annað en við-
kunnanlegt að reka vinnu-
fólkið í burtu. Hann hafði
víst sofnað, því að það var
orðið talsvert rokkið, þegar
hann vaknaði við það að móð-
ir hans kom inn og sagðist
vera búin að leita svo lengi
að kálfskömminni — hann
hafði verið búinn að slíta
tjóðurbandið og legið fram
með á.
|llllllllllll
(lCELANDIC...
p hagstæSustu kaup yðar til
líSLANDS T
„Gat nú enginn leitað að
honum annar en þú? Ég gæti
hugsað, að Sigríður hefði ver-
ið færari til þess“.
„Ég vissi ekki„ að ég þyrfti
að leita svona lengi að hon-
um, annars hefði ég sjálfsagt
beðið hana þess, því að það
má hún eiga að ekki er hún
sporlöt, greyið“, sagði hún og
settist niður til að blása mæð-
inni.
Þorgeir reis upp og rangl-
aði út að glugganum og leit
út. Þarna suður og upp á fell-
inu báru tveir ríðandi við loft
og stefndu austur selgötur.
Hver þremillinn sjálfur! Það
var þó líklega ekki---------
Hann opnaði húshurðina og
hrópaði á Siggu. Hún kom
hlaupandi framan göngin. -
„Hvaða ferðafólk fer þarna
austur selgöturnar?“ spurði
hann höstugur.
„Auðvitað er það sú, sem
þú gafst fararleyfi, og fylgd-
armaður með henni. Varla
hefurðu þó ætlazt til, að hún
færi gangandi alla leið austur
að Heiðargörðum í nátt-
myrkrinu. Mér fannst varla
von að hún færi að biðja þig
um hest, þú hefur ekki verið
svo bóngóður við hana í þeim
efnum í sumar. Það er Hjálm-
ar, sem hefur þá ekki talið
það eftir að lána henni hest“.
„Þegiðu, blaðran þín, aldrei
geturðu haldið þér saman“,
sagði hann reiður.
„Þú kallaðir á mig og
spurðir mig“, sagði hún og
hvarf fram aftur.
Hann skálmaði á eftir
henni og leit inn í búrið. Þar
var enginn, enda sjálfsagt lið-
ILÆGSTU
FLUGFARGJÖLD TIL EVRÓPU
ALLRA ÁÆTLUNARFLUGFÉLAGA
| Nú er tækifærið að færa sér í nyt hin lágu Thrift Season h
= fargjöld Loftleiða, sem gildir nú þegar. Sparið hvert sem þér =
= farið . . . greiðið miklu minna en þotu Economy fargjöld =
j§ til höfuðborga Skandinavíu og annara Evrópu landa. Tökum =
H t.d. flugið fram og aftur milli New York og Islands; hjón geta =
= SPARAÐ $130.80 framyfir þotu Economy fargjöldin.
i§ Munið að fargjöld Loftleiða eru alltaf lægst á öllum árs- M
= tímum . . . aðra leiðina eða fram og aftur. Fljúgið með nýjum =
= rúmgóðum hraðfara Rolls-Royce 400 Jet Props og ábyggilegum =
= langferða DC-6Bs. Ókeypis máltíðir, drykkir, snacks. Frekari =
= upplýsingar fást á ferðaskrifstofum.
I FRA NEW YORK TIL; ÍSLANDS - ENGLANDS - SKOT- 1
= LANDS - HOLLANDS - NOREGS - SVÍÞJÓÐAR - DAN- =
| MERKUR - FINNLANDS - LUXEMBOURG.
1 Fljúgið með Loftleiðum—og sparið—til allra landa Evrópu §jj
og lengra
BRAUTRYÐJANDI lágra fargjalda til Evrópu
ICELAND/CAIRLINES
I nmmmm \
= 610 Fifth Avenue (Rockefeller Center) New York 20 - PL 7-8585 =
NEW YORK - CHICAGO - SAN FRANCISCO
Skrifið og spyrjið um bækling XI
American Express Credit Cards viðurkennd
Sllllllllllll
lllllllllllll?
ið að mjaltatíma. En fram í
stofu heyrðist til einhvers,
sem hafði þó lágt um sig.
Þorgeir opnaði hurðina og
leit inn. Það var kona hans,
sem þarna var inni að búa um
rúm einkasonar hans. Hún
hrökk við og leit hræðslulega
til dyra, því að hún vissi,
hver þar myndi vera á ferð
og þá mátti búast við enn
nýrri dembu af aðfinnslum og
ákúrum. Hún fann, að þetta
ætlaði að gera út af við sitt
veikbyggða hjarta. Hún slétt-
aði og strauk sængurfötin
með litlu, mjúku höndunum
og beið þess, sem koma vildi.
Þorgeir ræskti sig, áður en
hann lét til sín heyra. „Þú
lætur það viðgangast að
Hjálmar þeysi með hana út í
náttmyrkrið á meðan ég sef
inni í rúmi“, byrjaði hann.
„Hún vildi ekki bíða til
morguns, aumingja stúlkan,
og Hjálmar treysti sér að rata
heim, þó að dimmt yrði í
nótt“, svaraði hún og klapp-
að koddanum vandlega.
„Alltaf er skilningurinn
þinn jafn, Gunnhildur“, sagði
hann gremjulega. „Hélztu, að
ég óttaðist um hann í heið-
inni?“
„Ég er hrædd um, að þetta
spyrjist ekki vel fyrir“, greip
hún fram í fyrir honum.
„Hvað skyldi mér koma það
við, hvað kjaftakerlingar
sveitarinnar þvaðra, enda er
það víst ekki nauðsyn að
koma því inn í hvers manns
eyra. Það er víst hægt að láta
það berast út, að hún hafi
aldrei verið ráðin lengur. —
Náttúrlega hefði mér aldrei
dottið í hug að ýta við henni,
ef ég hefði ekki séð, hvað
vera hennar hér á heimilinu
gat orðið hættuleg“.
„Hún er ákaflega hlýleg og
dagfarsprúð stúlka“, vogaði
hún sér að segja, „og ég er
viss um, að Hjálmari þykir
vænt um hana. Það hefur
aldrei þótt fallegt né lánlegt
að aðskilja þá, sem fellt hafa
hugi saman“.
„Sei, sei, ætli þær gufi ekki
upp svoleiðis grillur. Það hef-
ur mér að minnsta kosti
sýnzt. Þú veizt, hvað ég hef
ætlað honum. Ég get ekki
verið að tyggja það í þig enn
einu sinni. Ef það gengur ekki
fyrir sig, verð ég ekki vel
hlýlegur í sambúðinni“.
„Ég hef nú orðið þess vör í
sumar, en það er varla von,
að hann líti í þá átt, ef hann
er farinn að elska aðra stúlku.
Æskuástin verður ekki upp-
rætt á svipstundu“, sagði hún
og stundi mæðulega.
„En sú skynsemi“, hnuss-
aði í Þorgeiri. Rétt í þessu
gekk Inga á Fellsenda fyrir
stofugluggana. „Alltaf skán-
ar það, er hún þá ekki á ferð-
inni, þessi flækingur. Ég verð
að fyrirbyggja, að hún finni
stelpuna hana Siggu“, sagði
Þorgeir og snaraðist fram í
dyrnar, áður en gesturinn
barði.
„Sæll vertu“, sagði Inga
kumpánlega.
„Sæl“, var hans stutta svar.
„Er Hjálmar heima?“ spurði
hún.
„Nei, það er hann nú ekki“.
„Aldrei er hann heima, þeg-
ar ég kem. Það er svei mér
skipt um þann mann, sem
aldrei fór út af heimilinu.
Hann væri sjaldnar utan
heimilis, ef ég væri hérna“,
sagði hún hlæjandi. „Ég sem
ætlaði einmitt að biðja hann
stórrar bónar — næstum því
að biðja hans“.
„Nú, ekkert annað, þér
væri svo sem trúandi til
þess“, hnussaði í Þorgeiri. —
„Þú verður víst að bíða með
það til næsta sunnudags“.
„Þá er nú gangnasunnudag-
urinn. Það getur ekki beðið
svo lengi. Ég ætlaðij nefnilega
að biðja hann að lána mér
hest í réttimar“.
„Hest í réttirnar? Eruð þið
orðin svona hrossalaus á
Fellsenda, að þið þurfið að fá
lánshesta?“
„Nei, það þarftu ekki að
láta þér detta í hug, en mig
langar svo mikið til að koma
á bak þeim jarpa Hann var
ekki frá því að lofa mér það“,
sagði Inga og setti laglegan
tilgerðarhnykk á höfuðið.
Gunnhildur kom fram úr
stofunni og heilsaði gestinum.
„Þú ert heldur seint á ferð-
inni. Hjálmar er nýlega rið-
inn úr hlaði. Þú verður að
koma einhvern tíma seinna,
þegar bjartara er upp yfir“,
sagði hún spaugandi.
„Er þér verr við að ég finni
hann í dimmunni?“ sagði
Inga í sama tón.
„Já, ég vildi það síður“.
„Er ekki Ásta heima
núna?“ spurði Inga. „Vonandi
em þau þá ekki á útreiðar-
ferð núna eins og seinast, þeg-
ar ég kom?“
Nú byrjuðu kannske bölv-
aðar forvitnisspurningarnar,
hugsaði Þorgeir og beið þess
að kona hans svaraði.
„Ásta fór til berja í dag.
Það gerðum við Guðbjörg
líka. Ég býst við, að Ásta hafi
ætlað fram að Borgum eftir
berjatínsluna“, sagði hún.
„Það er aldrei að hún hafi
það frjálslegt hjá ykkur —
að fara til berja og ríða á
bæi“, sagði Inga.
„Það er sunnudagur í dag
eins og þér er sjálfsagt kunn-
ugt um“, sagði Þorgeir og
hugsaði með velþóknun til
konu sinnar. Henni talaðist
vel í þetta sinn, enda vissi
hann það fyrir löngu, að hún
var vel skynsöm.
„Hvar em þá hinar vinnu-
konurnar? Hefur ekki verið
settur hestur undir þær til
næstu bæja?“ spurði Inga
háðslega.
„Ég gæti hugsað að þær
væm farnar að mjólka“, svar-
aði Gunnhildur.
„Það leynir sér ekki, hver
er í eftirlætinu“, sagði Inga
og kvaddi. Heni hafði ekki
verið boðið inn í þetta sinn.
„Já, það er nú meira eftir-
lætið eða hitt þó heldur“,
tautaði Gunnhildur og fór
í búrið.
Þegar þeir Alexander
Rússakeisari og Napoleon voru
í Tilsit, hittist einu sinni svo
á, að þeir gengu fram hjá
frönskum hermanni úr varð-
liðinu. Þessi hermaður hafði
stórt ör á andlitinu. Þá mælti
Napóleon; „Hvernig lízt yðar
hátign á þá menn, sem þola
þvílík högg?“
Alexander svaraði: „Hvern-
ig lízt yðar hátign, á þá menn,
sem greiða slík högg?“
Napóleon þagði og vissi eigi
hverju svara skyldi, en her-
maðurinn, sem stóð grafkyrr
eins og stytta, gall þá við og
sagði með drynjandi raust:
„Þeir eru dauðir!“
Sending
Christmas
gift parcels
Ask your
Postmaster
for last
mail dates
please!
CP150FL