Alþýðublaðið - 12.07.1961, Blaðsíða 2

j Bttstjórar: Gísli J. Ástþórsson (áb.) og Benedikt Gröndal. — Fulltrúi rit-
■tjórnar: Indriði G. Þorsteinsson. — Fréttastjóri: Björgvin Guðmundsson. —
Eímar: 14 900 — 14 90* — 14 903. Auglýsingasími 14 906. — Aðsetur: Alþýðu-
*úsið. — Prentsmiðja Alþýðublaðsins Hverfisgötu 8—10. — Áskriftargjald
kr. 45,00 á mánuði. í lausasölu kr. 3,00 eint. Útgefandi Alþýðuflokkurinn. —
Fra kvæmdastjóri Sverrir Kjartansson.
VIÐSKIPTABANDALÖGIN
í EIGA íslendingar að taka þátt í því viðskipta
samstarfi sem nú er í mótun í VestuHEvrópu eða
- .eiga þeir að standa utan hjá. Þetta er spurning sem
íslendingar verða að svara áður en langt um líður.
; .Þróun markaðsmálanna í Evrópu hefur verið ör
; undanfarið. 2 viðskiptabandalög hafa verið mynd
uð og ýmislegt bendir til þess nú, að í náinni fram
ííð muni þau renna saman í eitt stórt viðskipta
bandalag Vestur-Evrópu. Verði þróunin sú munu
íslendinigar ekki geta staðið utan vilð, heldur
verða þeir þá að gerast þar aðilar og þátttakendur
í því mikla viðskiptasamstarfi, sem þá mun hefj
' ast í Vestur-Evrópu.
Gylfi Þ. Gíslason viðskiptamálaráðherra ræddi
fiessi mál á fundi í Verzlunarráði íslands í gær.
Niíðurlagsorð ræðu hans voru þessi: „Renni Vestur
Evrópa saman í eina viðskiptaheild, getum við
ekki staðið utan þeirrar heildar, þótt við verðum
jaífnframt að kappkosta að haldá þeim mörkuðum,
sem við höfum nú annars staðar og eru okkur hag
stæðir. Ef viðskiptatengsl okkar rofna við þau
híki), sem ætíð hafa verið aðalviðskiptalönd okk
ar og þar sem eru miklir framtíðarmarkaðir fyr
ir afurðir okkar, hlyti það að hafa örlagaríkar af
1 leiðingar fyrir efnahag okkar ag lífskjör. í kjölfar
viðskiptaeinangrunar mundi sigla einangrun á
öðrum sviðum. En sú eilnangrun mundi einmitt
sérstaklega varhugaverð vegna þess, að í hlut eiga
þjóðir, sem eru okkur skyldastar að menningu og
stjórnarháttum. Til slíks má ekki koma. Við hljót
J rum að ætlast til þess af þjóðum Vestur-Evrópu, að
þær skilji sérstök vandamál okkar og annarra
smáríkja og auðveldi okkur aðild að viðskiptasam
1 starfisínu. Jafnframt hljótum við að gera þá kröfu
íil sjálfra okkar að við skiljum mikilvægi þess að
! slitna ekki úr tengslum við þá þróun, sem nú á
sér stað í Vestur-Evrópu og höfum djörfung og
! þrek til þess að stjórna málum okkar þannig, að
aðild okkar að viðskilptasamstarfi Vestur-Evrópu
1 verði möguleg“.
Segja má, að í þessum orðum viðskiptamálaráð
herra felist kjarni málsins. íslendingar geta ekki
menningar sinnar vegna rofið tengslin við Vestur
Evrópu ríkin. Enda þótt víð eigum nú góð við
skipti við Austur-Evrópu getum við ekki keypt
þau viðskipti það dýru verði, að við slítum alger
iega öll tengsl okkar við Vestur-Evrópu. en á því
Væri mikil hæ-tta ef við stæðum utan
við nýja viðskiptaheild Vestur-Evrópu. Enginn
vafi er heldur á því, að er fram í sækir mundum
við Íslendiíngar eins og aðrar Vestur-Evrópuþjóðir
njóta góðs af hagræði þess viðskiptasamstarfs
sem komið yrði á fót ef samkomulag næðist um
samruna viðskiptabandalaganna beggja.
í dag er STEYPUSTÖÐIN eini steypuframleið-
andinn, sem viðhefur kerfisbundið eftirlit með
framleiðslu sinni.
Hjó STEYPUSTÖÐINNI fóið þér:
VARANLEGA OG STERKA STEYPU
FLJÓTA AFGREIÐSLU
LÆGST VERÐ Á STEYPU OG SEMENTl
HANNES
Á HORNINU
Svívirðileg framkoma
gagnvart flóttamönn
um hér.
Íf Sögur um þá hafa bor
izt frá Vestmannaeyj
um.
•fe Hér er önnur og ólík
saga og um annað fólk.
Ít Njóta flóttamenn, sem
hoðnir hafa verið hing
að, ekki almennra
mannréttinda?
MÉR BARST BRÉF fyrir
nokkrum dögum, sem ég tel
mér skylt að birta. Bréfið segir
Ijóta sögu, sem nauðsynlegt er
!að komi fyrir almenningssjón
ir, ekki aðeins vegna þess sér
staka máls, sem bréfið fjallar
um, heldur einnig vegna þess,
að gott er og sjálfsagt að menn
fái að vita það, að fylgzt er
með framkomu einstaklinga
gagnvar.t fólki, sem á einn eða
annan hátt stendur höllum fæti.
Höfundur bréfsins lieitir Evind
ur G. Friðgeirsson — og fer bréf
hans orðrétt hér á eftir:
„UNDANFARANDI ÁR hafa
við og við borizt í dagblöðum
Reykjavíkur fréttir frá Vest
mannaeyjum um samskipti Ung
verja búsetta þar og íslendinga,
en ekki allar á betri veg Rétt
fyrir áramót 1956 og 1957 komu
hingað til lands í boði Rauða
kross íslands rúmlega 50 ung
yerskir flóttamenn. Þeim var
komið fyrir á nokkrum stöðum
á landinu, aðallega þó í Reykja
vík. Ein fjölskylda hafnaði hjá
útgerðarmanni, hóteleiganda og
kaupmanna í Vestmannaeyjum,
í vetur var sá sem sendir þesa
ar línur, 2 mánuði í Vestmanna
eyjum við fiskverkun hjá Fisk
iðjunni og kynntist þeim nokls
uð en þó aðallega eftir að hann
kom aftur til Reykjavíkur.
FYRST EFTIR að Ungverjara
ir komu til Eyja bjuggu þeir að
Hásteinsvegi 7, en unnu flestir
á hótelinu. Fæði og húsnæði
fengu þeir fyrir störfin en eng
ar fégreiðslur. Hins vegar máttu
þeir taka vörur út í reikning I
verzlun. Brátt urðu þeir varir
við að meira var skrifað en út
var tekið. Þeim þótti því væa
legra að borga vörurnar þótt fð
litlir væru, frekar en að gefa
kost á að falsa úttektina. Þann
ig gekk þetta í lVz ár. Stuttu
eftir að Ddela sonur fjölskyldu
föðursins, sem heitir Laszlo
Horvath fór að vinna í Vinnu
stöðunni kom hann eitt sinn með
vikulaunin til pabba síns og seg
ir: „Sjáðu pabbi, ég fæ mikiS
Framhald á 10.
2 12. júlí 1961 — Alþýðublaðið