Óðinn - 01.06.1919, Side 3

ÓÐINN
19
en bjó ekki slægð á bak við hjúp,
er bróðernið veiklað pandi
með skjálfandi hönd um höfin djúp
og hallir og torg í landi?
Hann taldi sig hanga’ á lieljarþröm,
ef hjeldi sjer menn í skefjum;
ef mannúðin yrði traust og töm
og træði á lygi og refjum. —
En ef að nú þyrfti’ ei annað til
en ákveðið skot í leyni
að gera þau merki’ og greinaskil
er gæti þar valdið meini?
Hann taldi það eina úrkostinn,
er áfram til sigurs bæri:
að miða nú ekki ávöxtinn
við ónotað tækifæri,
að rjúfa sem fyrst þann helgi-hjúp,
er hvervetna blakti’ um löndin,
að opna vonskunnar undirdjúp
svo eitraðist bróðurhöndin:
Hann greip ekki’ um ónýtt axarskaft
nje egglausa kuta brýndi,
nei, allan sinn djarfa djöful-kraft
í drápsvjel hann saman píndi
og magnaði hennar meginþátt
i meinvísi þúsundfaldri
— hann útbjó hylkið á allan hátt
með andskotalegum galdri.
Og hleðsluefnið var: auður, vald
og ágirnd og svik og lygi,
gegn ásælni’ og heiftum hefndargjald
á hæsta og versta stigi
— að hleypa þvi skoti’ í lijarta manns
án hljóðs, svo að rninst á bæri,
var einka-hugsun og áform hans
við ákveðið tækifæri.
Og andskotinn kraup á annað hnjeð
og ýtti þar við sem skyldi. —
Og nú var gaman að geta sjeð
hvað göfgið í mönnum þyldi!
— Og eimyrjan gaus og áfram smó.
Og eitrið — það kvaldi’ og særði.
Og loganum yfir löndin s)ó
og lýðina drap og ærði.
— Og andskotinn hló svo heiftar-kalt
að Helvíti ljek á þræði;
en jarðrikið skalf og engdist alt
í ógnum og smánar-bræði.
Og krosstrjen, sem þóttu mýking meins
og miðluðu epla-gæðum,
þau brugðust vonum og brunnu eins
og birkið á lægri svæðum.
Og djöfullinn hlær í heljargátt
með hroka og frekju-sköllum:
»Sko! nú er þó ærið yndisfátt
á elskunnar »blómsturvöllum«!
Hve gott er að hafa svona salt,
og sigra með slíkri kenning!
Og hvar er nú vígða vatnið alt
og viska og trú og menning!«
(1917.)
Skammdegisgustur.
Sefur sumarkæti.
Sólarljós er hnigið.
— ískrar undir fæti
ef á grund er stigið.
Harðnar að til heiða
— herðir vetur tökin.
Dalinn bringubreiða
byrgja fanna-þökin.
Frosnar mjallar-fyllur
fylla gil og slakka.
— Uppi’ um hamra-hillur
hreykir roku-makka
hastur veðrahestur,
hristir úr gráu tagli
(heyrist brak og brestur)
býsn af stæltu hagli. —
Sveitir niður níðir
norðanhríð með klipum;
húsabæi hýðir
hörðum stormasvipum.
— Iíring um insta arinn
eru þó hlýir blettir;
þar eru vígi varin
— vist er það stunda-ljettir.
st
Nætursólin.
Nætursól við norður strönd
nálgast rjóð það gaman,
er himininn og hafsins rönd
halla vöngum saman.
Góðan koss hún gefur þeim
og gullnum sveipar skýjum;
hraðar sjer svo hátt í geim
að heilsa degi nýjum.
Fnjóskur.