Óðinn - 01.06.1919, Blaðsíða 5

ÓÐINN
21
hnykkur í þá daga, er hann keypti grunninn á
50 aura feralinina. — Eyjólfur er hagsýnn maður
og búhöldur góður, eða svo myndi það vera kall-
að til sveita; hefur ekki haft það lagið á, er nú
mun tíðkast nokkuð svo, og einatt að óþörfu, að
eyða um efni fram. Húsabraski og öðru stór-
gróðabralli mun hann heldur ekki kunnur. Ætt-
ingjum sínum og vandamönnuin hefur hann reynst
hinn besti drengur; hafa þau hjón mannað marga
þeirra og komið þeim á framfæri á ýmsa lund.
Eyjólfur er glaðvær hófsemdarmaður, en sein-
tekinn nokkuð og fáskiftinn um annara hagi.
Hann er fríður sýnum og góðmannlegur, í lægra
meðallagi á vöxt, en gildur vel. Sjálfur hreykir
hann sjer heldur ekki hátt og tekur lítinn þátt í
»loftförum« nútímans; en ekki munu þeir grípa í
tómt, er ætla sjer að sveigja honum út af götu
sinni, og enga fýluför ætla jeg að þeir fari, sem
fræðast vilja af honum um ýmsa hluti, svo sem
verklegar framkvæmdir og önnur almenn mál, því
að hann er afbragðs skýr og fylgist vel með öllu,
er gerist umhverfis liann. Enginn er hann nýja-
brumsmaður, en sannur framfaramaður og kann
góða skilgreining á »vindi« og veruleika.
P.
Sl
íslenskan.
Til þín, feðranna fósturjörð,
ást þinna barna æ mun slanda,
eins þó að berist þeim til handa
sorgir og tjón og hretin hörð.
Þú átt svo margt, sem geðið gleður:
grundir og fjöll og inndælt veður,
dalina fríða, fossa gnótt,
fagrahvels skin um sumarnótt.
Um fjöll og jökla, láð og lá
þín hafa skáldin kveðið kvæði,
kepst við að lofa öll þín gæði
frá efstu tindum út að sjá.
Stigin úr Ægis- strauma-laugum
stendur þú fyrir hugskotsaugum
líkt og gullfögur gyðjumynd
gnæfi við bláa himin-lind.
En það sem hrífur mest á mig
verður þó málið megin-fríða
mætast af tungum allra lýða,
prýðin alls þess, er prýðir þig.
Tungan er sifelt mjer í minni,
með henni lýst er fegurð þinni;
hún er sjáíf, er hún býst í bjart,
sem brúður klædd í gull og skart.
Man jeg að ungur ást jeg batt
við Egils tungu, Ara, Snorra,
öndvegishölda fræða vorra;
hún hefur oft mitt hjarta glatt.
Orð hennar sætt í eyrum hljóma,
yndi þau veita, snilli róma,
ást mín til hennar haldgóð er,
hún er þáttur af sjálfum mjer.
Sem aðrir landar elska fjöll,
lindir tærar og grundir grænar,
grösuga dali, hlíðar vænar,
stöðuvötn, unnir, straumaföll,
svo elska jeg vort móðurmálið,
mjúkt sem blómin og hvast sem stálið.
Orðum þess snjöllum ann jeg vel
alt þangað til mín vitjar Hel.
Kynslóðin nýja iðkar orð,
illa sem láta í eyrum mínum,
óþjál og stirð í föllum sínum,
»kíló« og »líter« ber á borð.
Ósýnt er mörgum um að velja,
íslensku sumir »skrípi« telja,
en margt er útlent orðskrípið,
ýmsir langmest sem hafa við.
Lifi vor tunga ljúf og fræg,
auðgist og blómgist alla vega
án þess að taka hvatvíslega
óþjóðlegum við orðasæg.
Hins vegar fái óþökk illa
allir þeir samt, er máli spilla.
Tungunnar helgi haldist við,
heiður aukist við fullveldið.
Kveðið haustið 1918.
Jón Jónsson
að Stafafelli.
Sí
Með biíli og l>ra,ndl, I.—II. bnd., eftir Henryk
Sienkiewicz, fæst nú hjá öllum isl. bóksölum. Skáldsaga,
sem segir frá merkisviðburðum úr sögu Póllands.