Alþýðublaðið - 24.10.1963, Qupperneq 15

maður, sem sér um rekstur bús-
ins og vinnumennina. Svo er hér
garðyrkjumaðurinn, Evald, vinnu
stúlkan, Anna-María, eldabusk-
an, Sara, og Tajt, sónúr hénn-
ar. Svo er það bara ungfrú Fylgia
og ég . . .
— Amma hlýtur að hafa lok-
að flestum herbergjunum, úr því
að hún komast af með svo litla
hjálp.
Nanna virtist hálf vansæl, svo
sagði hún: — Hún var . . afar
sparsöm síðustu árin.
— Mig langar til að líta í
kringum mig hér, sagði ég. Held
urðu að þú vildir vera svo væn,
að sækja lykklakippúna.
Nökkrum mínútum siðar kom
Nanna aftur með stóra lykla-
kippu, og ég hóf eftirlitsferð
mina í eldhúsinu. Það var ekki
jafn hreint og gljáandi og það
var í gamla daga, og tatarinn
Sara átti ekki margt sameigin-
legt með Maju, sem ríkti hér áð
ur. Sara var grönn og dálítið
sóðaleg, með svört augu og
beizkjudrætti um munninn.
—• Velkomin til Nohrsetus,
fröken Nohr, sagði hún og brosti
fýlulega.
— Þökk, sagði ég. Mig lang-
aði bara til að litast um liérna.
Sara var ekki ein. Sonur henn
ar, Tajt, sat á skemli við glugg-
ann með hendur í vösum. Hann
horfði frekjulega á mig.
— Ætlarðu ekki að lieilsa,
strákur, sagði Sara.
Pilturinn reis þrjóskulega á
fætur, og hneigði sig.
-— Hann er svo feiminn, sagði
Sara, og horfði hörkulega á son
sinn. Annars er hann ágætur . .
Mig langað til að hlæja. Ég
efaðist um að Tajt væri svo
feiminn og ágætur. Augnaráð
hans var mjög frekjulegt.
Nanna fylgdi mér um húsið,
sem bar öll merki hörnunar. Alls
staðar var ryk og skítur.
— Nanna, sagði ég, gætuð
þið ekki fengið einhverjar kon-
ur úr nágrenninu til að gera
hreint? Þegar ég var hérna var
það gert bæði haust og vor.
— En nú lieimta allir sæmileg
laun, sagði Nanna varlega, og
amma ungfrúarinnar . . . ég er
ekki að hallmæla henni, en hún
. . . í þau fimm ár, sem ég hef
verið hér, hefur aldrei verið gert
hreint.
— Sæmileg laun? En Nanna,
hafið þið, sem eruð fastráðin hér
ekki heldur sæmileg laun?
— Það ér nú Svona og svona,
sagði Nanna. Sara og Tajt eru
jú tatarar, og erfitt fyrir þau að
fá vinnu . . Evald, garðyrkjumað
urinn, kærir sig lítið um pen-
inga, hann vill bara fá að fást
við blómin sín í friði.
— En þú?
Hún sagði mér dálítið vand-
ræðilega hvað hún hefði í laun,
og mér féll allur ketill í eld.
.— Hvernig hefurðu gétað kom
izt af með svó lág laun í fimm
ár?
Stúlkan varð niðurlút og roðn
aði: — Ég hef ekki viljað hætta
vegna . . .
— Vegna?
— Ungfrú Nohr má ékki segja
það . . . én það er vegna Evalds
— Nei, bætti liún hræðslulega
við, hann . . . hann veit ekki . . .
mér þykir svo vænt um hann en
liánn veit ekkert um það.
— Ég skal engum segja það,
Nanna, sagði ég og klappaði
lienni á öxlina.
Sama dag sá ég lierbergið, sem
Fylgia hafði. Ég vcrð að játa að
ég varð undrandi. Hún hafði þrjú
ljómandi góð herbergi með fall-
egum húsgögnum. Það var auð-
séð að Fylgia hafði ekki átt erf-
itt með að fá ömmu til að eyða
peningum í hennar þágu.
— Hún lá á legubekknum,
klædd fallegum kjól.
— Halló, Elsbeth, sagði hún.
Heíurðu ekki sofið vel?
Fylgia, sagði ég, og sneri mér
að henni. Hvað skeði eginlega?
Hvers vegna breytti amma erfða
skránni? Hvers vegna urðuð þið
óvinir?
Fylgia andvarpaði: — Þú getur
ekki ímyndað þér hvað það var
orðið erfitt að eiga við ömmu,
sagði hún. Við þorðum varla að
4
hósta i nærveru hennar. Hún hat
aði okkur öll eins og péstina,
hún hataði allan heiminn. Ef tll
vill hataði hún sjálfa sig mest.
Hún hataði jafnvel gamla dr.
Berg, sem hún hafði þekkt alla
ævi, og sém heimsótti hana
hvem einasta dag. Hún lamdi
til hans með stafnum sínum,
bölvaði honum, og ásakaði hann
fyrir að hann kæmi bara til að
krækja í peninga hennar. Og dr.
Berg, sem aldrei tók grænan eyri
fyrir læknishjálp. Hann hjálpaði
ömmu af því hann vorkenndi
henni og af því að afi var bezti
vinur hans.
— Úr hverju dó hún eiginlega?
— Dr. Berg hafði spáð rátt . .
amma var jú alltaf svo æst í des
erta. Dr. Berg sagði að hún yrði
að vera varkár, én það stoðaði
ekkert. Hún skellti skollaeyrum
við aðvömnum hans.
Þú veizt, hvernig hún var. Ef
hún hafði tekið eitthvað í sig,
gat enginn fengið hana ofan af
því. Hún lét engann segja sér fyr
ir verkum. Hún var sérlega sólg
in í rabarbara með rjóma. Ég
frétti það allt saman. Hún
liringdi á Söru og heimtaði auka
skammt af ábætinum. Sara
reyndi að fá hana ofan af því,
en þá brást hún hin vesta við.
Sara þorði ekki annað en að
hlýða skipunum hennar. Ég kom
heim rétt fyrir miðnætti. Ég
heyrði að hún stundi og kvein-
aði. Þegar ég kom upp á herberg
ið hennar lá hún í rúminu og
engdist af kvölum. Ég hringdi til
dr. Berg. Hann kom strax, og var
hjá henni þar til hún gaf upp
öndina.
Ég settist á legubekkinn. Ég
gat vel ímyndað mér hve þessi
síðustu ár ömmu hefðu verið
Fylgju erfið.
— En svo við skiptum um um
ræðuefni, sagði Fylgja glaðlega.
Þú varst að tala um að skipta
arfinum. Hvað fæ ég mikið?
Það kom dálítið á mig. Mér
geðjaðist ekki að því hvernig
hún sagði þetta, og mér geðjað-
ist heldur ekki að svip hennar.
— En hvað fæ ég, endurtók
hún.
— Helminginn.
— Tæpa milljón?
— Já.
Hún brosti sigri hrósandi.
— En þú færð ekki búgarð-
inn, sagði ég.
— Nei, ég kæri mig heldur
ekkert um hann, sagði hún. Ég
er búin að fá nóg af Nohrsetri.
— Seinni part vikunnar getum
við farið til Stokkhólms og tal
að við lögfræðinginn minn.
— Hún gekk yfir gólfið.
— Hélf milljón sagði hún. Það
er gott stofnfé.
— Af hverju?
— Að því lífi, sem mig hefur
alltaf dreyrnt um að lifa. Þú get
ur ékki ímyndað þér hvað ég hef
þráð að komast héðan, að kom-
ast til Stokkhólms. Fá mér góða
íbúð, kaupa föt, mikið af föt-
um. Mig langar til að verða sýn
ingarstúlka. Ég með minn vöxst
ætti að hafa mikla möguleika á
því. í fyrra hitti ég tfzkukóng á
Berlingshólmi. Hann sagði, að
ég hefði mikla hæfileika.
— Ég er viss um, að þín bíð-
ur mikill frami á því sviði, sagði
ég hreinskilnislega. Þú ert svo
falleg.
— Ertu kannske öfundsjúk?
-— Nei, sagði ég og hló. Ég
hef Nohrsetur. Ég þarf ekki að
öfunda neinn.
Ég held, að henni hafi gram-
izt, að ég var ekki öfundsjúk
Hún horfði næstum því haturs-
full á mig. Svo hló hún hörku-
lega.
— Nú er komið að þér, Els-
beth, sagði hún. Nú færð þú að
visna á þessum bölvaða stað. Þú
mátt trúa því, að það er allt
annað en skemmtilegt. Veturnir
eru verstir. Ég veit, livað ég er
að tala um, hér hef ég glatað
fimm árum af æsku minni. Bara
beðið eftir því, að gamla norn-
in hrykki upp af.
Ég reis áfætur: — Fylgia,
sagði ég. Þú hefur ekkert leyfi
til að tala svona um ömmu. Ég
get vel ímyndað mér, að hún hafi
verið erfið, en nú er hún dáin.
Látum hana hvíla í friði.
Nú var barið að dyrum: — Dv,
Berg er kominn, sagði Nanna og
kom inn. Hann bíður í anddyr-*
inu.
Dr. Berg var gamall, þegar ég
bjó hér sem barn. Ég undraðisfc
það að hann skyldi ennþá etarfa
sem læknir.
— Elsbeth, sagði hann og réttl
mér hendurnar. Hugsa sér, atS
þú skulir nú vera orðin full-
orðin stúlka. Og svona lagleg
Þú líkist föður þínum. Já, tim-
inn líður. Mér finnst næstum
því að það hafi verið í gær, a3
ég hjálpaði þér í heiminn.
— Það eru nú samt sem áð-
ur tuttugu og þrjú ár síðan, sagðl
ég og hló.
— Já, börnin stækka og við
eldumst. Hvernig finnst þér aS
vera aftur komin á bernsku-
heimilið?
— Ég er tæplega búin að áttá
mig á því, að ég eigi nú Nohr-
setur, sagði ég.
•— Elsbeth, sagði hann og
þrýsti hendur mínar. Mig lang
ar til að biðja þig um að gera
mér greiða. Þú hefur kannske
frétt, að Maja gamla býr uppi
— Ég var að gera við skóna mína.
.ALTHOltíH V&yf RgiNð !N A 1
Jv'.öi'JT tHC'W ?LAT5 ÍTMIIX!
ITTC6=fc'THB.Vl /-T.-Í5 V
•TC45THSE l Vte’ * *T )
" 'T /‘AAJK • )
r rr
50 UN- \ ■
'xsimeþ \
'K>& THAT' I
AC.TDP. T?
em .MIS5 I
PA*y yijch /
HA1 ONE^
íáSJK fKOM
CUPrSsa AHD
v'CV W0UU5
ftAVt rENT
OVES ANP
UCKEÞ H!S
HAHP-EVai
V'vnh Htó
— Er allt í lagi Daay, rektor? Já, Doris,
ég er bara með höfuðverk.
__ Vesalings Daay rektor, hún tekur
þetta svo nærri sér, að maður gæti lialdið,
áð hún væri völd að hvarfi leikarans.
—Aðstoffarrektorinn er afbrýðissöm. Það
er bara vegna þess liversu myndarleg Daay
rektor er. Daay er í raun og veru eldri en
hún, það sér maffur þó ekki þegar þær eru
bornar saman.
— Mér fannst alls ekki viðeigandl
hvernig leikarinn lét við hana.
— Blessuff vertu, þú hefðir sleikt rykið
<af fótum hans, jafnvel þótt liann hefði veá
iff í skítugum skóm. J
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 24. okt. 1963 15