Eimreiðin - 01.07.1918, Blaðsíða 41
Eimreiðin]
SÝNIR ODDS BISKUPS
169
„Já, eg skal bera þaö án þess að mögla — einnig þaö,“ and-
varpið frúin.
Þegar harmurinn fór aö sefast, leit hún upp og framan í
biskupinn og mælti:
„Geröu eitt fyrir mig, elskan mín.“
„Hvaö er þaö?“
„Rektu ekki brytann burtu úr vistinni fyrir þetta.“
Biskupinn brosti raunalega:
„Það er fallega gert af þér að biðja honum vægöar. Nei,
eg rek hann ekki í burtu. En eg hefi hugboð um, að hans
njóti ekki lengi við úr þessu."
„Hvers vegna heldurðu það?“
„Það get eg ekki sagt þér, elskan mín. Guð gæðir mig stund-
um yfirnáttúrlegri sjón og heym. — Mér liggur stundum við
að halda, að hann hegni mér með því.“
Frúin horfði á hann stórum, tárvotum augum, en spurði
einskis. Svo lét hún aftur fallast í faðm hans.
X.
Arin liðu og marga skugga rak yfir æfi Odds biskups Ein-
arssonar. Hann bar hverja raun með karlmensku og stillingu
og söng bæði hátt og í hljóði:
„Alt mitt ráð til guðs eg set.“
Og öll islenska þjóðin söng með honum.
Hann var lánsmaður í mörgu og hinn mætasti og lærðasti
maður, en margt þungbært mætti honum á efri árum.
Skömmu síðar en hér var frá sagt, sá hann brytann sinn
borinn heim druknaðan úr Brúará. Honum féll fráfall hans
þungt, þótt ekki kæmi honum það á óvart. Hann hafði verið
óvenju trúr og húsbóndahollur. Hitt var þó þyngst, að hann
var þess fullviss, að hann hefði séð fleira fyrir en æfilok hans.
Marga stund grétu þau hjónin í kyrþey yfir yngstu böm-
um sinum, sem bæði voru misgefin. Eirikur fáviti, en Margrét
með mikil andlitslýti. Fólkið sá þessi lýti, ekki síður en for-
eldrarnir og ræddi margt um. Það þóttist þar þekkja áminn-
ingu þess, sem ekki lætur að sér hæða.
Þegar hann frétti lát Tycho Brahe og með hverjum atburð-