Eimreiðin - 01.07.1918, Blaðsíða 45

Éimreíöin)
ÞRJú ÆFINTýRÍ
in
skaltu, að þú sjálf ert miðdepill allrar tilverunnar —
miðpunktur hins mikla alheims-rúms — og upphaf og
endir tímans. Og þess vegna eru takmörk tíma og rúms
hið innra hjá s j á 1 f r i þ é r. par, og hvergi annars-
staðar muntu finna þau og fá hvíld. — Farðu því heim
aftur til jarðarinnar og hvíldu þig — Og vertu nú sæl.“
Og hann hreyfði ofurlitið annan vænginn um leið og
hann sagði síðustu orðin.
„Vertu sæll!“ sagði sálin. „Eg verð að t r ú a og h 1 ý ð a,
því ekki s k i 1 eg.“
Hún sveif heim til jarðar á hálfu augnabliki, skreið
þar inn í moldarkofann sinn, og fann þar að lokum tak-
mörkin, sem hún hafði leitað að, og hvíldina, sem hún
þráði.
II.
Dansmærin.
Einu sinni var dansmær, sem var svo fagurlega limuð
og mjúkleg í öllum hreyfingum, að hún þótti bera langt
af öðrum yngismeyjum. Hún fór um alt landið og dans-
aði á öllum helstu leiksviðum. Og að síðustu dansaði hún
i sjálfri konungshöllinni. Og eftir því, sem hún steig
dansinn lengur í hvert skiftið, þvi elskulegra varð útlit
hennar, og því meiri varð yndisþokkinn, sem af henni
lagði.
„Ó, hvað hún á gott, að þurfa ekkert að gera nema að
dansa!“ sagði ein hirðmærin.
„Og að fá lof hjá öllu tignu fólki og jafnvel sjálfum
konunginum,“ sagði önnur.
„Og að fá stóra hauga af gulli og gimsteinum,“ sagði
hin þriðja.
„Ef eg væri i hennar sporum, þá væri eg sælli en
nokkur önnur manneskja í heiminum,“ sagði hin fjórða.
„En hvað gerir hana svona fallega, þegar hún dansar?“
sagði kóngsdóttirin.