Eimreiðin - 01.01.1919, Blaðsíða 44

44
LJÓSIÐ
[KIMREIÐIN
Hún hrökk við. Parfir hinnar liðandi stuhdar kröfðust
hennar til starfa. Hún mátti ekki láta kvíðann svifta hana
skyldutilfinningunni.
»Jú, eg skal kveikja, börnin mín; þið hafið verið svo
góð«.
Helga lagði sofandi barnið í rúm þeirra hjónanna og
tendraði síðan ljógið.
Svo tók hún rokkinn sinn og fór að spinna. En eftir
andartak var rokkurinn þagnaður og hún hafði lagt
höndur í kjöltu sér og horfði út í bláinn. Hugurinn
hvarflaði til mannsins hennar og drengsins, sem voru að
heyja baráttuna við hríðina — baráttu upp á líf og dauða.
Henni fanst hún þurfa að reyna eitthvað til að bjarga
þeim. Að fara út væri barnsæði. Að reyna að kalla væri
ekki til neins; það mundi ekki heyrast langt í þessu
veðri. En —. Hún stóð á fætur. Hugsunin flaug eins
og elding gegn um huga hennar: Að kveikja ljós og láta
það standa í skeinmuglugganum. Hann vissi fram að
sjónum. Ekki var ómögulegt, að það sæist ofurlítinn spöl,
þótt hríðin væri dimm. Reyna mætti það. Hún tók litla
vegglampann, kveikti á honum, gekk siðan fram í skemm-
una og setti ljósið á borð fast við gluggann. En þá tók
hún eftir því, að héla var á glugganum og hindraði birt-
una að leggja út. Hún mátti til að þíða héluna. Hún
hraðaði sér inn og sótti heitt vatn. Það gekk fljótt að
þíða héluna af glugganum. En hann lagði jafnóðum aftur.
Það var auðséð að var grimdarfrost úti. Hún varð að
standa þarna og þiða jafnóðum héluna, ef Ijósið ætti að
sjást út. En það var voðakalt þarna frammi í skemm-
unni. En hún hirti ekkert um það, þótt hún findi, hvernig
kuldann Iagði um fæturna og upp fótleggina. Hvernig
hann lauinaðist undir treyjuermina, upp handleggina og
inn á brjóstið. Helga var farin að skjálfa. Skjálftakippirnir
hristu hana alla, hóstinn fór að aukast og hún fór að
flnna til stings undir hægra herðablaðinu. Hún hafði
fundið til hans nokkrum sinnum fyr um veturinn, þegar
henni hafði orðið kalt eða hún hafði reynt mikið á sig.
Hún fór að hugsa um að fara inn og hætla við þetta. En