Eimreiðin - 01.01.1919, Blaðsíða 18

18
AÐALBLÁBEH
[EIMliEIÐIS
komst ekki lengur að. Sorgin, óblandin og hrein, var orðin
einvöld í sál hans.
Hann starði fram fyrir sig. Eitt og eitt tár læddist fram
og féll.
Sorgin bar hann i faðmi sínum lengra og lengra. Hann
veitti enga mótstöðu framar. Það var eins og hann vissi
aí djúpum friði, einhversstaðar lengst í burtu. Þangað
myndi sorgin bera hann að lokum. Hann vissi ekki tii
þess, að hann hefði viljandi gert rangt.
»Viltu nú ekki berin, Steini minn?«, spurði Ása hálf-
hikandi, þegar hún sá að hann var hættur að gráta. »Það
eru alt aðalbláber«.
Hann leit við.
Nú tók hann fyrst eftir því, að hún sat þarna og hafði
setið. Svo mundi hann eftir því, að hún hafði kallað á
hann og neylt hann til þess að fara burtu af klöppinni.
Og um leið fann hann, að það hafði ekki mátt tæpara
standa.
Það fór um hann hrollur. Hafði hann vissulega verið
kominn á ílugstig með að taka af sér líiið?
»— Það eru alt saman aðalbláber«, sagði Ása aftur og
mændi á hann.
»Blessuð litla frænka«, hvislaði hann og strauk kollinn
á henni með kaldri hendi.
Það glaðnaði yflr henni. Hún rétti honum berjafötuna.
Hann mátti til að borða berin hennar.
»Eru þau ekki góð«, sagði hún ánægð.
»Jú«, sagði liann.
Nú var hann aftur kominn inn í þessa undarlegu
hugsanaþoku, sem byrgði alt. Ása leit ekki af honum.
Henni þótti vænt um hvað hann borðaði mikið af berj-
unum. Hann hélt áfram, án þess að vita af því sjálfur.
»Þú ætlar reyndar að ljúka úr fötunni«, sagði hún og
hló við. »Golt, gotl!«
Hann sá að það var satl. Eitthvað, sem álti skyll við
bros, fór yfir andlit hans. Hann rétli Ásu litlu tóma fötuna.
»Nú hefir þú ekkert eftir handa mömmu og pabba.
Þykir þér það ekki leiðinlegt?«