Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1916, Blaðsíða 64

f>4
Ólafur Gíslason
girt] að sunnan og til suðvesturs, og eins voru girðingar
frá suðaustri til norðvesturs og svo frá norðvestri til
norðausturs, en frá norðaustri til suðausturs voru engar
girðingar. Túnið var allþýft sumstaðar og jarðvegur sum-
staðar leirkendur og ófrjór, sem Gottrúp sáh lögmaður
gat ekki komið við að bæta áður en hann ljetst, sem þó
virðist gjörlegt, ef hygginn og bráðvirkur eigandi býr á
jörðinni. En mestur hluti túnsins var sljett, og grasgefið
í góðum árum. Sá mikli búmaður Láritz Gottrúp hjelt
fjölda vinnufólks og hafði mikinn búpening á tveimur
klausturjörðum til ljettis fyrir staðinn, svo að staðartúnið
fekk á hverju ári ríkulegan áburð. Jeg man eftir því,
eitt árið sem jeg var þar, 1735 ef mig minnir rjett, að
þá fengust af túninu 5 stór hundruð hestar og tuttugu af
bestu töðu, það er alls 620 hestar, á hverjum hesti tvær
sátur, sín hvoru megin, en hver sáta á 6 til 7 eða stund-
um fleiri lýsipund. 30 hestar er reiknað að sje nóg handa
mjólkurkú um vetur, ef hún er snemmbær, en sje hún
síðbær, þá má gefa henni helming af góðri töðu, en
helming af útheyi. Auk túnsins átti klaustrið tvær smá-
eyjar og eina stóra í Húnavatni, sem liggur nálægt
klaustrinu að austan, fram að sjó norðan til, en vestan
við það er stórt saltvatn, er kallast Vesturhóp, og er
þaðan mjó afrás í sjó út, fer þar oft upp mergð af laxi,
sem gengur upp í næstu á, Víðidalsá. Silungar eru og
veiddir í Húnavatni sumar og vetur; á vetrum eru
stundum höggnar vakir í ísinn, og dorgað með önglum,
og eru maðkar eða silungaaugu notuð að agni.
Gottrúp lögmaður ljet reisa kirkjuna frá grunni. Frið-
rik konungur fjórði, lofsællar minningar, gaf timbrið í
hana, en lögmaður hjelt á sinn kostnað timburmann og
snikkara, annan danskan, hinn íslenskan, sem hafði lært
í Kaupmannahöfn. Ef jeg man rjett, voru 10 stoðir
hvoru megin til að halda uppi byggingunni, hver um sig