Alþýðublaðið - 12.05.1968, Blaðsíða 16

i
ÆlíKYÆM
EtKStO)
SÍOAt^
Bessastaðabúið
llla er komið búinu á Bessastöðum,
sem blómgaðist lengi og var í fremstu röðum,
en mörg er þar græn og grasgefin þúfan og lautin
og gróðurinn lystugur fyrir holdanautin.
í vetur var fjósið fullt af öskrandi törfum,
fyrirtaksgripum, mikilúðlegum og djörfum,
sem nú á í skóla að bása hjá Borgfirðingum.
En beljurnar sitja á eilífum mótmælaþingum.
Á jörðinni er sköpum skipt og framtíðarkjörum,
hver skepna með hófum og klaufum er þaðan á förum,
en vor er í lofti og tíst og tittlingaþytur
og Tímaspursmál nær síðasta hænan fiytur.

Þá fyrst verður nú gaman að
fótboltanum, ef dómararnir
fara í verkfall. . .
Kú er mikið talað um trygg-
ingarmál. Ein er sú trygging
sem ég tel alveg nauðsynlega
og ætti að taka upp hér, en
það er trygging sem ungar
stúlkur gætu keypt sér, gegn
því að giftast.
LOFTÞETTAR UMBLDIR
Albert
VINSÆLASTA I'ÍPUTÓBAK
í AMERÍKU.
Prince
* m l
Herrahúsið hefur sýnt í
verki að það kann til verka
á auglýsingasviðinu. Um
þessar mundir stendur yf-
ir hjá verzluninni verð-
launasamkeppni, sem bygg
ist á því að vegfarendur
sjá mikinn skyrtubúnka í
einum glugga verzlunar-
innar og mega þeir geta
til um hvað skyrturnar séu
margar. Þeir sem komast
næst því rétta fá þrenn
verðlaun. 1. verðlaun eru
Kóróna föt að verðgildi
4.500 krónur. Eins og mynd
in ber með sér vakti þetta
uppátæki forvitni meðal
vegfarenda og margir
hafa brugðið sér inn í verzl
unina og „tippað“ eins og
sagt er á íþróttamáli.

daglegi BAILstur
Hafís og hamingja
NÚ hina síðustu mánuði hefur það gerzt að hafís lagðist
að landi og vill ekki fara, kuldi er mikill og snjór yfir öllu
þótt komið sé fram í miðjan maí. Þetta er vont tíðarfar, en
þessu fylgir mikill kostur: menn hafa alltaf nóg ura að tala,
og nóg að geðvonzkast út af.
Ein mesta ógæfa sem yfir getur dunið er ef menn hafa
ekki nóg að tala um. Þá er hafísinn skárri. Þegar ura fátt er að
tala um verða menn vondir, úrillir, nervusir, naga á sér neglui
og spýta á gangstéttir. Og það er alltaf fátt um að tala þegar
allt gengur vel. Hvað skyldi vera hægt að segja ef vel afl-
ast, sólskin er og blíða, nógir peningar, nóg brennivín?
En oftast er hægt að finna eitthvað illt til að tala um. Það
er t. d. oft þrautalending að skamma alla pólitíkusa og þó
aðallega ríkissjómina, bæjaryfirvöldin meiga líka vonzkast
við, og auðvitað H-umferðina, blöðin og útvarpið (sjónvarpið er
cnn þá heilög kýr og verður það á meðan menn eru ekki orðn
ir leiðir á Dýrlingnum). Nú og svo kemur ýmislegt tilfallandi
sem hægt er að skammast yfir, t. d. það ef kvenmaður keyrir
í veg fyrir mann á móti öllum umferðarreglum og maður verð
ur að bremsa svo hvín og syngur í nærliggjandi húsum. Á
eftir líður mönnum betur, þeir eru eins og betri menn.
En gallinn á öllu þessu er sá að það vekur alls konar úlfúð
og misskilning. Allar þessar skammir valda misskilningi. Rik-
isstjórniii heldur t. d. að mönnum sé illa við hana ef þeir
skamma hana, en það er nú eitthvað annað, þetta stafar bara
af innri þörf sem einhvem veginn þarf að brjótast út. Hún
getur því ekki komizt hjá að fá skammir. Hún værl afskap-
lega ómerkileg ef hún fengi þær ekki. Mönnum þykir alltaf
bezt að skammast yfir einhverju sem skiptir máli, það hve
menn skamma ríkisstjómina af miklum fögnuði sýnir hve mik
ið þeim þykir varið í ríkisstjómina.
Nú er hafís og kuldi og allir geta geðvonzkast eins og þeir
vilja, en ^f það væri ekki, ef og þegar við fáum blíðu og afla
og nóga peninga, þá ætti ríkisstjómin að sjá fólki fyrir ein-
hverju leiðinlegu en skaðlitlu til að illskast út af. Hún verður
að skilja að ríkasti þátturinn í lífi venjulegra manna er ánægj
an, en sá næstríkasti er óánægjan, og menn geta ekki verið
ánægðir nema þeir hafi líka skilyrði til að vera annað slagið
óánægðir. Þeir endast ekki til að gleðjast yfir síld, peningum
og brennivíni ef ekki er annað slagið aflaleysi, peningaleysi og
brennvínsleysi, eða eitthvað annað til að kenna í brjósti um
sjálfan sig út af. Menn eru svona.
Mikið getum við verið þakklát fyrir að fá hafísinn.
GÖTU-GVENDUR.
Allur galdurinn í mannlífinu
er að langu til þess er maður
getur, í stað þess að vilja endi
lega geta það sem mann lang-
ar til.