Þjóðviljinn - 22.12.1946, Blaðsíða 16

14
ÞJÓÐVILJINN
Jólin 1946
eftir hvannarótum og kannski borðað hrossakjöt með,
því hrossaganga í Herðubreiðarlindum var talin til hlunn
inda áður fyi’r.
Fyrir allmörgum árum síðan var kofinn endurbyggður,
og þá notaðar sömu hraunhellurnar í þakið og áður. Það
var Fjalla-Bensi, sem leysti það verk af hendi, en hann
gisti stundum í kofanum í eftirleitarferðum.
Allt er þögult. Heiðasvanirnir lieilla okkur ekki með
söng sínuin þetta kvöld í Herðubreiðarlindum. Við sáum
enga, utan cinn ófleygan álftarunga.
Hvergi er 'unaðslegra að hverfa yfir takmörk svefns
og vöku en í tjaldi inni á regin öræfum, þar sem ekkert
rýfur þögnina nema lágt hvískur lindarinnar sem aldrei
þverr.
GÖNGUFÖR Á HERÐUBREIÐ
Miðvikudagsmorgunn (10. júlí). Giaðlegar raddir sam-
ferðafólksins vekja mig af værum svefni. Það er einn
þessara mildu, en mátulega svölu morgna á öræfum.Prýði
legt gönguveður. Þeir árrisulustu eru farnir að hita kaffi.
Farangurinn er tekinn saman og tjöldin felld. Nú skulu
þeir fjallsæknustu ganga á lícrðubreið, meðan bílarnir
fara næsta áfangann: norður í Grafarlönd. Tvisvar verða
þeir að fara yfir Lindaána á þeirri leið. Kannski reynist
hún ófær og þá verðum við að fara sömu leið til baka
suður fyrir Dyngjuf jöll.
Liðskönnun. Tíu sveinar og fjórar meyjar vilja þreyta
göngu á Herðubreið. Nestistöskur eru spenntar um mittið
eða hengdar á öxlina. Kaðall er tékinn með. Klukkan 9
leggur hópurinn af stað vestur hraunhólana.
Eftir klukkustundargöngu erum við komin að fjallsrót-
„Brautryðjendur“ í Ódáðahrauni.
(Ljósm. Þorbergur Guðlaugsson).
unum. Okkur finnst Herðubi’eið ekki lengur falleg heldur
brött og hrikaleg, og við finnum væntanlega þreytuverki í
fótum og baki, þegar við sjáum þessar snarbröttu
lausagrjótskriður og gilskorninga.
Upp yfir okkur gnæfa móbergsklettarnir ókleifu og
bera við himinn. Á milli þeirra verðum við að komast.
Því miður höfðum við ekki aflað okkur upplýsinga um
hvar gengið skyldi á Herðubreið, og átti sú slysni auðvit-
að eftir að verða okkur að falli. Við lögðum því til upp-
göngu þar sem við komum að fjallsrótunum. Ofan við
móbergsklettana urðu skriðurnar brattari og um leið
hættulegri vegna grjóthruns. Með smáhvíldum er haldið
áfram, fast upp að blágrýtisklettunum, er sperra fyrir
okkur „veginn“ og reynast algerlega ókleifir. Efsta spöl-
inn förum við með hjálp kaðalsins. Þannig að einhver sá
fóthvatasti í hópnum, klifrar með endann upp í klettana
og bindur honum þar við stein.
Er þangað var komið urðu flestir ásáttir með að snúa
til baka niður fjallið.
Hólarnir, sem áður fálu okkur sýn, voru þúfur einar
héðan að sjá. Herðubreiðarlindir og Grafarlönd líktust
einstökum bóndabæjum, hér inni í miðri auðninni.
„STIGINN", SEM VAR OF STUTTUR!
Við vorum fjögur, þrír piltar og ein stúlka, sem ákváð-
um að freista uppgöngu á fjallið annarstaðar. Kaðalinn
fengum við til fullra umráða.
Einhvern grun höfðum við um það, að helzt væri að
leita uppgöngustaðar norðar á f jallinu. Handan við næstu
klettanöf var skál inn í fjallið, þakin hjarni upp að ókleif
um klettaveggnum. Við gengum í sporaslóð þvert 'yfir
skálina. Sá fremsti hjó spor með hælunum og studdi ann-
ari hendi við hjarnið, en hélt með hinni um kaðalinn. Við
hin fylgdum í slóðina. í næsta viki, handan við næstu
snös, náði lijarnið alveg upp á brún. Skyldi þetta ekki ein-
mitt vera staðurinn, sem við leitum að ? Við erum svo
viss um þetta, að við leggjum strax af stað, skáhallt upp
í vikið. Um miðbik þess er brúnin mcinleysisleg að
sjá, hér að neðan, og við smá fikrum okkur upp eftir
hjarninu, sem stöðugt verður brattara. Það er svipað
og ganga upp handriðslausan stiga, að því viðbættu að við
smíðum þrepin í hann sjálf, jafnóðum, með höndum og
fótum. Að lokum eigum við ekki eftir nema á að gizka
tvær mannhæðir upp á hjarnbrúnina, sem slútir dálítið
fram yfir okkur. ,
Upp við hengjuna skagar steinn fram úr hjarninu. Tveir
okkar komast upp á hann, og annar byrjar þegar að
grafa með höndunum inn í hjarnið.
Eina leiðin til að komast upp á brúnina, var að grafa
l