Þjóðviljinn - 22.12.1946, Blaðsíða 42

40
ÞJÓÐVILJINN
Jólin 1946
Og, drottinn minn, réðu þau yfir húsinu eða réði húsið
yfir þeim? Hún fölnaði við þetta og fékk mjög hættuleg-
an svip, og minnti hann á að húshaldið væri engu síður
hans verk en hennar. Hún þurfti að stunda önnur verk al-
veg eins og hann, hvenær héldi hann að hún hefði tíma
til alls þessa verks?
Ætlaði hún nú að byrja á þessu aftur? Hún vissi jafnvel
og hann að hans vinna færði peningana í búið, hennar var
aðein3 komin undir tilviljunum.
Það var alls ekki aðalatriðið. Spurningin var, þegar þau
unnu bæði sinn tíma, átti þá að skipta húsverkunum, eða
ekki ? Hún fór aðeins fram á að fá að vita þetta, hún þurfti
að gera sínar áætlanir. Hvað, hann hélt þetta væri allt í
lagi. Ilann skildi að liann átti að hjálpa til. Hafði hann
ekki alltaf gert það á sumrin ?
Hafði hann ekki, ha? Ó, hafði hann einmitt gert það?
Og hvenær, og hvar, og við hvað? Dro'.tinn minn, þvílík
fjmdni! Það var svo stórkostleg fyndni, að andlit
hennar var nærri dökkrautt, og hún öskraði af
hlátri. Hún hló svo að hún varð að setjast
niður, og að lokurn fór straumur af tárurn að
renna niður kinnar hennar. Hann rauk til og reisti hana
á fætur og reyndi að hella vatni á höfuð hennar. Vatns-
málið var bundið upp á vegg og hann reif það niður. Þá
reyndi hann að ná i vatn með annarri hendi, mcðan hún
barðist um í hinni. En hann hætti við það og hristi hana
í staðinn.
Hún snerist í burt kallandi til hana að taka snærið og
fara til helvítis, og hljóp. Hann heyrði háhæluðu morg-
unskó.ia hennar renna til í stiganum.
Hann fór út og lagði á stað niður trööina, hann upp-
götvaði allt í einu að hann hafði blöðru á hæinum og
skyrtan hans var eins og hún væri brennandi. Allt brast
svo fljótt að maður vissi ekki hvar maður stóð. Hún gat
æst sig upp út af beinlínis engu. Hún var hræðileg, and-
skotinn hafi það: ekki vottur af sanngirni. Maður gat
alveg eins talað við sög eins og þessa konu, þegar hún
var einu sinni byrjuð. Andskolinn að hann cyddi
lífi sínu í að skemmta hcnni! Jæia hvaö lá
næst fyrir að gera? Hann færi til baka mcð snær-
ið og fengi því skipt íyrir eitthvað annað. Illutir stækk-
uðu, hlutir urðu geysistórir, maður gat ekki losnað við
þá. Hann ætlaði að fara með það til baka. Andskotann æt'.i
hann að vcra að þvi. Hann ætlaði það. Ilvr.o var þctta
eiginlcga? Snærisspotti. Hugsið ykkur einhvern scm ber
meiri umhyggju fyrir snærisspotta en fyrir tilfinningum
manns. Hvaða andskotans rétt hafði hún ti! að segja orð
um þetta? Hann minntist allra gagnlausu, mciningar-
lausu hlutanna sem hún keypti handa sjálfri sér. Hvers
vegna? Vegna þess að hann langaði til þess, það var það!
Hann stanzaði og valdi sér stóran stein hjá veginum. Hann
ætlaði að láta snærið bak við hann. Hann ætlaði að setja
það í áhaldakassann, þegar hann kæmi til baka. Hann
liafði heyrt nóg um það til að endast honum alla ævi.
Þegar hann kom til baka stóð hún hjá póstkassanum
við veginn bíðandi eftir honum. Það var nokkuð framorð-
ið, lyktin af steiktu kjöti barst út í svalt loftið. Andlit
hennar var ungt og mjúkt og frískt. Óþekka, skringilega
dökka hárið hennar var allt úfið. Hún veifaði til hans í
nokkrum f jarska og hann herti á sér. Kún kallaði til hans
að kvöldmaturinn biði eftir honum, var hann ekki
svangur ?
Hamn var svei mér þá svangur. Hér var kaffið, hann
hélt því á loft. Hún leit á hina liönd hans. Hvað var hann
með í henni?
Ja, það var snærið aftur. Ilann stanzaði allt í einu. Hann
hafði ætlað að skipta en gleymdi því. Hana langaði að vita
hvort nokkur ástæoa væri til að skipta því, ef hann þurfti
þess í raun og veru. Var ekki veðrið milt núna og var
ekki fínt að vera hér?
Hún gekk við hlið honum og stakk annarri hendi undir
leðurbeltið hansl Hún togaði í hann og ýtti við honum um
leið og þau gengu heim, og hallaði sér upp að honum Hann
tók utan um hana og danglaði í magann á henni. Þau
skiptust á varkárum brosum. Kaffi, kaffi handa stelpu-
anganurn. Honum fannst hann væri að færa henni dýr-
mæta gjöf.
Hann var ynclislegur, fannst henni, og ef hún hefði
fcngið kaffið sict uin morguninn mundi hún ekki hafa
liagað sér svona kjánalega. . . . Þarna var hrossagaukur-
inn enn kominn til baka sitjandi í villieplatrénu. Kannski
kærastan hans leyfði honum að fljúga um stundarkorn.
Kannski geroi hún það. Hún vonaði að hún heyrði í hon-
um enn, hún elskaði hrossagauka. . . . Hann vissi hvernig
hún var, var þaö ekki?
Áreiða ilcga vissi hann hvernig hún var.
Loiúsöguniauur: Þstta er stærsti foss hér á landi. Má ég biðja
ykkur að þagna eitt andartak, svo að þið beyrið niðinn í hon-
um.
*
Gi.itun (í fange’si): Og þér frömduð alltaf þessi djarflegu
rán aleinn. Hvers vegna tóku þér yður ekld félaga?
Fangi: Eg var hræddur um að hann reyndist óheiðarlegur.
★
Þór játið ao haía brotizt fjórum sinnum inn i kjólaverzl-
unina. Hverju sláluð þér?
— Kjól handa konunni minni, en hún lét mig skipta á hon-
um þrisvar,