Þjóðviljinn - 22.12.1946, Blaðsíða 44

42
ÞJ ÓÐVILJINN
Jólin 1946
Gó«l bók er gsilli feetrl
Einn daginn, þegar ég var á gangi hér niðri í bænum,
keypti ég eina litla bók, sem ég skar þegar upp úr, er
ég kom heim. Mér varð þá á að bera saman í huganum
hina þrjá skítugu peningaseðla, er ég hafði greitt fyrir
hana, og fannst mér þá skynjan mín aldrei hafa verið
eins hvöss á það, hvað peningarnir geta stundum verið
auðvirðilegir, þegar þeir eru mældir við andleg verðmæti.
Litla bókin, sem ég keypti voru Ný Ijóð eftir Guðfinnu
frá Hömrum. Hún lætur ekki mikið yfir sér, þessi ljóða-
bók, og sízt í stórum bókhlöðum, svo mörgum verður
sennilega á að sjást yfir hana, eins og lítið lautarblóm,
sem hulið er að mestu leyti af öðrum stærri gróðri. Það
má kannski segja, að þar sé ekki um stórbrotinn skáld-
skap að ræða, en stundum á það, sem lítið ber á, meira
hlutverk að leysa — og hefur gert —, en það sem stærra
sýnist.
Þessi ljóð búa yfir fegurð og töfrum, sem geta leyst
hverja heilbrigða mannssál úr álögum hversdagsleikans,
meðan hann les þau yfir. Og sérstaklega eiga ljóðin
kannski erindi til þeirra, sem árin eru að færast yfir, og
til þeirrar efnishyggjualdar, sem við lifum á, þegar blóm
vallarins eru aðeins metin á krónur og aura, eins og feg-
urð og list væru ekki til.
Kvæðið Gamli Sveinn og Faxi er innsýn í sögu ein-
staklings og þjóðar. — Kotungsins, sem átti ekki til
næsta máls:
Þá var Faxi hið eina athvarf mitt,
hið einasta gleðival.
svo ég fengi að drekka,
segir hún Flekka.
Ég skal snjónum spyrna,
segjr hún Hyrna.
Ég vil töðuna tyggja,
segir hún Friggja.
Ég vil fylla mína hít,
segir hún Hvít.
Ég skal éta sem ég þoli,
segir hann stóri boli.
Ég sltal éta sjálfur,
segir hann litli kálfur.
Þar sefur bolabarn
á bássteini
með moð fyrir múla,
og manngi það svæíir.
(Úr skipum heiðríkjunnar.
v .*?'•,?.] Gunnar Gunnarsson).
Er jörðin söng undir hófum hans,
var ég horfinn úr táradal.
— En eldinu bezta, er blakkurinn hlaut,
frá börnunum mínum ég stal.
Og þetta:
Af sálu minni féllu álög ill,
er áttum við saman för. — —
Það er óskráð saga um það, hvað hesturinn hefur verið
þeim manni, sem hversdagsönn og ill örlög höfðu svipt
öllum möguleikum til menningarlífs.
Og var það ekki líka ljóðið og málið, sem bjargaði þjóð-
inni frá því að hætta að vera til.-----
Guðfinna líkir íslenzkunni við drottningu:
1 gæfu og þrautum þekkir hún
sína þegna um andans láð.
I ríki sínu þá rekka slær s
til riddara af orðsins dáð, t;
sem í fylkLigarbrjósti báru skjöld,
er var bjartur af himins náð. —
Er þetta ekki vel sagt?
Það er nauðsynlegt að rækta jörðina, en böggull fylgir
skammrifi.
Sú jörð, sem á gagnleg gæði,
er gleymin á ævintýr.
Þar reyrflautur engar óma
og álfur úr hólum flýr.
Með öll sín Ijúfustu leyndarmál
hver lækur á burtu snýr.
Leyndur grunur um það, að það sé ekki nóg að gjalda
keisaranum það, sem honum ber, heldur líka guði sem
guðs er: vera trúr því sannasta og bezta, sem við eigum,
selja ekki fyrir gull landið — þar sem aldrei festir snjó.
Allir þeir, sem unna fegurð og ljóði ættu að kaupa og
lesa þessa ljóðabók, sér til sálubótar.
Jóh. Ásgeirsson.
Skoti nokkur var svo óheppinn að missa joðáburð á fingurinn
á sér. Svo að áburðurinn færi ekki til ónýtis, skar hann sig:
í fingurinn_
★
— Sæll Jón, ætlar þú að nota sláttuvélina þina í dag?
— Já, því miður. Eg ætla að slá blettinn.
Það er ágætt. Eg get þá vonandi fengið lánaðan bílinn þinn.
★
Ræningi: Ileyrðu, við skulum telja saman, hvað við höfum
up úr þessari ferð.
Félagi: Fari í helvíti að ég nenni því. Það er nógur tíminn
til að sjá það í blöðunum á morgun.