Þjóðviljinn - 20.11.1949, Blaðsíða 6

«
ÞJÓÐVILJINN
Sunaudagur.. 20. aóv. 1949
VerkalýSseining gegn
lifskjaraskerSingu
ALLT bendir til, að frönsku
verkalýðssamböndin þrjú
með um fimm milljónir með-
lima muni í sameiningu heyja
sólarhrings allsherjarverkfall
um allt Frakkland á föstudag-
inn. Almenna sambandið CGT
og dvergsambandið Force
Ouvriére, sem hægrikratar
klufu útúr CGT fyrir tveim ár-
um hafa þegar boðað verkfall
og stjórn kaþólska verkalýðs-
sambandsins tekur afstöðu í
dag. Hægrikrötunum, sem
stjórna Force Ouvriére og
flokksbræðrum Bidault forsæt-
isráðherra í stjórn kaþólska
sambandsins er allt annað en
ljúft að taka höndum saman
við CGT, sem þeir hafa for-
dæmt í ræðu og riti, vregna
þess að kommúnistar eru meðal
stjórnenda þess. En þeim er
nauðugur einn kostur, óbreytt- |
ir verkamenn í Frakklandi
sætta sig eklci lengur við fögur
loforð kaþólskra og sósíal-
demókratískra marshallpóli-
tíkusa, þeir krefjast aðgerða til
að fá sultarkjör sín bætt. For-
ystumenn Force Ouvriére hafa
orðið og forystumenn
kaþólskra munu að öllum lík-
indum verða að láta undan
þeim kröfum, annars stæðu
þeir von bráðar uppi herforingj
ar án hers, verkamennirnir
\ myndu segja skilið við þá og
ganga í CGT. Samstjórn borg-
araflokkanna og sósíaldemó-
krata í Frakklandi hafa hvar
eftir aðra lofað, að bæta kjör
verkamanna með því að lækka
vöruverðið, en öll hafa þau lof-
orð verið svikin. Stjórn
Queuille, sem sat að völdum í
ár, gaf slík loforð er hún hljóp
af stokkunum. Efndirnar urðu
þær, að framfærslukostnaður
hækkaði um 18% á stjórnar-
tíma hennar en kauphækkanir
voru bannaðar með lögum.
Jj^RÖFUR verkamanna um
bætt kjör urðu loks stjórn
Queuille að fótakefli og
Moch og Mayer gáfust upp við
að mynda nýja stjórn áður eti
Bidault tókst það. Hann tók
að erfðum frá fyrirrennara sin
um almenna óánægju verka-
manna, sem nú er að brjótast
út í allsherjarverkfalli, sem ev
gert til að árétta kröfuna um
kauphækkun þegar i stað UX
handa lægst launuðu flokkum
verkafólks og til að mótmæla
drættinum, sem orðið hefur á
að stjórnin framkvæmi loforð
sitt um afnám bannsins við
frjálsum samningum verka-
manna og atvinnurekenda. En
fleiri hættur steðja að sam-
steypustjórn Bidaults en
óánægja verkamanna. Tveir að-
al stuðningsflokkar stjórnarinn-
ar, sósíaldemókratar og rót-
tækir, eru á báðum áttum,
hvort þeir eigi að halda áfram
stjórnarsamstarfi við kaþólska,
flokk forsætisráðherrans, eða
fara úr stjórninni. Á flokks-
þingi róttækra sem stendur
yfir þessa dagana, krefst hægri
armur flokksins, að ráðherrar
hans fari úr stjórninni, ef ekki
sé framkvæmd stefna hans um
afnám opinbers eftirlits með
atvinnulífinu. Aukaþing sósíal-
demókrata kemur saman í des-
ember og þá mun liópur þing-
manna flokksins undir forystu
Depreux og Boutbien krefjast
þess, að hann fari í stjórnar- j
andstöðu til að reyna að vinna
upp fyrir næstu kosningar eitt-
hvað af því óhemju fylgistapi,
sem hann lrefur orðið fyrir
vegna undirlægjuháttarins við
borgaraflokkana í hverri sam-
steypustjórninni eftir aðra.
FRAMH ALDSSAG A:
BROBARHRINGURINN
EFTIK
Miynon G. Eherhart
ii
i !■
26. DAGUR,
Georges Bidault
forsætisráðherra Frakklands
** ÓTTÆIKIR telja sig myndu
bæta aðstöðu sina við
kosningar, og væri því ósárt
um, að þing væri rofið fyrir
1951, þegar núverandi kjörtíma
bili lýkur. En áður en nýjar
kosningar fara fram vilja rót-
tækir, sósíaldemókratar og
gaullistar láta breyta kosninga-
lögunum, afnema hlutfallskosn-
ingar og taka upp einmennings
kjördæmi. Aðaltilgangurinn
með þessari kröfu er að fyrir-
byggja að kommúnistar, stærsti
flokkur Frakklands, fái þá
þingmannatölu, sem honum ber
miðað við fylgi hans með þjóð-
inni. En svo vill til, að krafan
um b'reytiögu á kosningalög-
unum er ’enn ágreiningsefni
meðal stjórnarflokkanna, því
að kaþóskir myndu tapa á af-
námi hlútfállskosninga og eru
því andvígir endurskoðun kosn
ingalaganna. Kommúnistar og
kaþólskir hafa til samans lirein
an meirihluta á franska þing-
inu, svo að gegn atkvæðum
þeirra beggja er ekki hægt að
koma fram neinni kosninga
lagabreytingu.
TK'INS og allt er í pottinn bú-
ið er ckki að furða, að
fréttaritari brezka blaðsins
„Times" í París hefur komizt
að þeirri niðurstöðu að „sam-
steypustjórnin er vafasamt fyr
irtæki, sem búast má við að
mjög reyni á bráðlega". Óviss-
an og umhleypingarnir í stjórn
málum Frakklands, hin sífelldu
stjórnarskipti, þótt sömu flokk-
ar séu alltaf við völd, stafar af
því, að allar stjórnir í Frakk-
landi í hálft þriðja ár hafa átt
það sammerkt, að þær hafa
reynt að stjórna gegn franska
verkalýðnum og flokki hans
I<ommúnista.flokki Frakklands.
Frá því sósíaldemókratinn
Framhald á 7. síðu.
lögreglan né Stuart. Það var Turo Radoczi.
IBrúna hárið á honum stóð út í allar .áttir. Skæru
bláu augun voru í uppnámi; hann kvaðst hafa
iverið sendur eftir lækninum til líkskoðunar.
! Hann flýtti sér að símanum; rödd hans berg-
Imálaði um allt húsið. Það var auðséð að hann
jhafði gripið það sem hendi var næst af fötum;
inniskó, lina sportskyrtu, sem var opin í háls-
málið og löfin flöksuðust utan á buxunum.
„Líkskoðunarmaðurinn er Larnoreaux læknir“.
jsagði hann, „læknir fjölskyldunnar. Já halló.
jLamoreaux læknir, þetta er Turo Radoczi. Vilj-
ið þér koma strax yfir til Belle Fleur? Nei, nei,
það er ekki Eric — honum líður vel. Það er
Yarrow dómari. Nei. Hann er dauður. Hann
jhefur verið myrtur“.
; Róní heyrði hvernig læknirinn spurði og hróp-
aði. Turo lagði frá sér símtólið. „Iívar er Cat-
,herine?“
„Eg veit það ekki. Hún er farin.“
Hann skimaði í kringum sig í stofunni. „Hvar
skyldi hún geyma áfengið. Mér veitti ekki af
strammara. Yður væri ekki vanþörf á einum
heldur, eftir útlitinu að dæma. Þeir segja að
þér hafið komið að honum. Var það virkilega?“
Hann þagnaði við það, að fótatak heyrðist
frammi. Stuart var að korna; í fylgd með honum
var lögregluþjónn í bláum einkennisbúningi með
leiftrandi sylgju á beltinu; ennfremur var með
honum lágvaxinn maður, dökkur yfirlitum.
Stuart leit rannsakandi á Róní, Turo og stofuna.
„Eg hringdi til Lamoraux læknis“, sagði Turo,
„hann kemur rétt strax“.
„Eru þér frú Chatonier?“ spurði dökkleiti
maðurinn og sneri að Róní. Hún kinnkaði kolli.
Stuart greip fram í og sagði: Lögreglan þarf að
að spyrja þig nokkurra spuminga. Þetta er
Moreaux foringi og þetta er Picot foringi frá
leynilögreglunni".
Lögregluforinginn, hár og þrekinn, í blárri
skyrtu og bláum buxum, með hendina á skamm-
byssuslíðrinu við beltið, gekk hratt yfir her-
bergið að sveifluhurðinni.
„ Er nokkur hér?“ spurði hann.
Róní hristi höfuðið. „Það er bezt að ganga úr
skugga um það“, mælti hann og hvarf. En
Turo varð kyrr, forvitnin skein út úr bláu aug-
unum. Picot, leynilögreglumaður, stuttur og dig-
ur, kringluieitur með dökkbrún augu, sagði:
„Sáuð þér Lewis Sedley um borð í skútunni?“
Um borð í skútunni. Róní sagði með hægð:
„Nei, ég sá engan nema -— nema dauða mann-
inn“.
„Þangað til ég kom“, sagði Stuart, „og svo
Scott, eins og við höfum sagt yður“.
Þau heyrðu hratt og fast fótatak lögreglu-
þjónsins uppi. Picot leit tómlátlega á Stuart.
„Eg hélt að frú Sedley væri hér“.
’„Já, hún var hérna". Stuart leit til Róní, og
hún sagði:
„Iiún sagðist ætla upp á loft að klæða sig.
Eg varð þess ekki vör, að hún færi, en ég held
að hún sé ekki í húsinu“.
Lögregluþjónninn kom niður stigann; hún
heyrði hann fara inn í eldhúsið. Turo sperrti
eyrun eins og kálfur og hlustaði. Svo opnaðist
sveifluhurðin og lögregluþjónninn kom inn.
„Enginn", sagði hann.
Picot leit á Róní. „Nefndi frú Sedley ekkert
hvert hún væri að fara?“
„Nei. Eg vissi ekki að hún væri farin fyrr
en mér fannst svo undarlega hljótt í húsinu".
„Hún hefur farið til þess að hjálpa Sedley að
komast undan“, sagði Moreaux. „Það ér bezt að
ég láti gefa henni gætur. Hafi henni tekizt að
ná í bíl —“
„Já, það er bezt“.‘ Picot starði dökkbrúnum
augun á Róní. „Eg ætla að verða kyrr og
taka skýrslu af frú Chatonier. Fáið þér yður
sæti, frú. Hérna“. Hann ýtti til hennar stól.
Hátterni hans var kurteislegt og hálfsmeðjulegt
í senn. Augun voru deyfðarleg.
Moreaux dró fram skammbyssu sína, athug-
aði hana eins og hann væri að fullvissa sig um
að hún væri hlaðin. „Við náum þeim áreiðanlega
ef þau reyna að komast eftir þjóðveginum", sagði
hann um leið og hann fór, og skildi dyrnar eftir
opnar. Hurðin skall aftur á hæla honuni. Picot
sneri sér að Turo. „Hafði frú Sedley bíl?“
„Nei, hún á engan bíl. Hún hefur fengið litla
bílinn hjá Eric, þegar hún hefur þurft á bíl að
halda“.
„Einmitt það“, sagði Picot, „viljið þér fara og
gá að, hvort litli bíllinn eðanokkur af Chatoniers
bílunum hefur verið tekinn ?“
„Ha“. Turo hrökk við, drap > tittlinga þegar
hann mætti dreymandi augnaráði Picots. „Já,
ég skal gera það“, sagði hann og fór.
Það var ljóst, að honum var þvert um geð
að þurfa að fara; inniskórnir drógust eftir
gólfiau. Picot sneri sér að Róní. „Jæja þá, frú
Chatenier, við hvað eruð þér hræddar?“
Það varð einkennileg þögn. Stuart vildi gjarna
koma henni til hjálpar, eða vara hana við.
Hugskeytin lágu í loftinu. En hann vissi ekki,
að Lewis Sedley hafði verið inni. Hún varð að
segja þeim frá því. Nú var einmitt rétti tíminn
til þess. Hiklaust. Strax. Hún gerði það. „Lewis
Sedley var hérna“, sagði hún.
„Hér!“ Stuart flýtti sér til hennar. „Sedley
hér“, hrópaði Picot. „Hvenær? Hvað gerði hann?
Hvert fór hann? Bíðið við, hvar er síminn. jú,
þarna“. Hann skálmaði þvert yfir stofuna, lík-
astur stórum gúmmíbolta og þreif símann.
„Eg þarf að fá samband við Chatoniers-hús-
ið. Fljótt". Hann leit til hennar. „Hvert fór
BAVÍ
fc0V~