Þjóðviljinn - 21.03.1959, Page 11
Laugardagur 21. marz 1959 — ÞJÓÐVILJINN — (11
Ernest K. Ganna
80. dagur.
sentist rétt fyrir framan vélina, svo nærri að hann hefði
getað feygt sig eftir henni, kom honum til að skipta um
skoðun.
„Ha! . . . Nei!“ Of snemmt fyrir Tad. Alltof snemmt til
að skreiðast burt, vælandi eins og sigraður „landkrabbi",
sem síðarmeir verður að útskýra fyrir öðrum „land-
kröbbum“ að þetta hefði mistekizt og svo framvegis ...
og svo hefði ekki verið annað að gera en stökkva, ha. . .
Við að smágefa mótornum kom hann honum aftur í
gang. Hann beitti stýrisstönginni og hliðarstýrinu gegn
vindhviðunum, fór að horfa á snúnings og hallamælinn
og reyndi að halda beinni stefnu. Hann hafði heppnina
með sér nokkra stund, en svo þreif vindhviða næstum
stýrisstöngina úr höndum hans. Samtímis upphófst ægi-
legur gáliragangur umhverfis hann, eins og þegar fellibyl-
ur rekur brotsjó upp að bjargi. R-r-r-r-a-a-a-a-k-k-k-k-k-
a-a-a-a-k-k-k-k-a-a-a-a-a-k-k-k-k-k. Hagi! Milljónir smá-
djöfla ósköpuðust. Tækin úrðu brjáluð. Pitcairnvélin fór
að titra. Þegar vindhlífin brotnaði og þeyttist í höfuðið
á Tád, beit hann á jaxlinn og þurrkaði af sér blóðið. Hann
beygði sig eins langt fram og hann gat og barðist af öllu
afli við að halda fast um stýrisstöngina. Hann fann haglið
hamra án afláts á bakið á sér.
Eitthvað var öðruvísi en það átti að vera. Þessi titr-
ingur. Engin flugvél í góðu ásigkomulagi átti að titra
svona. Hann leit sem snöggvast yfir á vængina og beygði
sig strax aftur og um leið tók hann ákvörðun sína.
Vængirnir voru draugalegir í hvítum blossunum, aumk-
unarverðir í þjáning sinni. Höglin höfðu hamrað og
stúngið og rifið örsmá göt í strengt léreftið. Höglin sem á
eftir komu höfðu stækkað götin lítið eitt og nú voru
þarna stórar rifur og tætlur og segldúkurinn flettist af í
allar áttir. Sums staðar sást { burðarásinn. Það var
ástæðulaust að líta á aðra hluta vélarinnar. Þeir væru eins
illa á sig komnir — trúlega verr. Málmhreyfillinn var
sjálfsagt að berja nestið Það var ekki að undra þótt hroll-
ur færi um Pitcairnvélina. Það skein allsstaðar í beinin.
Eftir andartak flygi hann beinagrind. Nú gæti hann yfir-
gefið vélina með góðri samvizku.
Hann tók fæturna af hliðarf jölunuro og aðgætti hvort ól-
arnar í fallhlífinni væru hséfilega hertar. Hann aðgætti
hvort burðarlínan væri í lagi. Hægt og settlega festi hann
ólarnar um brjóstið, því að jafnvel nú þótti honum miður
að ‘þurfa að yfirgefa vélina. Hann drap á olíugjöfinni í
von um að ekki kviknaði í vélinni og leit í síðasta skipti
á gólfið í stjórnklefanum — hann vissi aldrei síðar hvers
vegna hann gerði það eiginlega. Hann rétti út höndina til
að losa sætisólina, og þá varð hann fyrir því.
Hann fann geysilegt högg, ofsalegra en nokkurt hinna
fyrri og heyrði hvin sem yfirgnæfði hávaðann kringum
hann. Hægri vængur liðaðist sundur í miðju, beygðist ískr-
andi aftur, rakst með braki í skrokkinn og hitti hann í
höfuðið með þungum dynk. Flugstögin slitnuðu og aftari
hluti vængsins ýttist til hálfs yfir stjórnklefann. Tad
hristi af sér svimann. Hann lagði hendurnar á sætið til að
ýta sér út úr stjórnklefanum — og komst að raun um
að hann var fastur.
Hann sló reiðilega í vænginn, ýtti og stritaði af öllum
kröftum og leit á hæðarmælinn. Sex þúsund. Hann varð
að flýta sér. Nú var vélin komin í spuna. Hann spyrnti í
gólfbitana og ýtti aftur á vænginn. Svo reyndi hann að
hrista hann, bölvaði og reif í hann og reyndi að brjóta
stykki úr jafnvægislokunni. Fimm þúsund. Fjögur þúsund.
Hann var í hnipri í sætinu með bakið að vængnum, og tók
á öllu sem hann átti til og hrópaði á guð sér til hjálpar.
Hann ýtti og ýtti með öllu því viljaþreki sem hann átti
eftir. Vængurinn haggaðist ekki.
Þrjú þúsund. Hann barðist enn eins og óður maður og
bjó sig undir áreksturinn, þegar vélin rækist á jörðina.
Hann varð skjótur og miskunnsamur.
láust. Fyrst báru þeir hann utan af bersvæði og að bónda-
þæ. Þar var hann lagður á gólfið, því að hann mótmælti
harðlega þegar þeir reyndu að leggja stóran kropp hans
á gamaldags sófa. Þeir óku honum í vörubíl inn í búðina
í þorpinu. Tad mundi það ekki greinilega, en læknirinn
sem kom að mörgum klukkutímum liðnum, sagðist skyldu
sjá um allt, ef Tad héldi að hann hefði efni á að hringt
yrði á sjúkrabíl frá Poughkeepsie. Tad mundi ekki hverju
hann svaraði. En sjúkrabíllinn kom seint og síðar meir.
Ferðin til Poughkeepsie var mjög kvalafull.
Þeir þvoðu af honum blóðið og færðu hann úr og fötin
hans voru gegnvætt í olíu. Hann mundi það, að hann hafði
beðið þá að halda til haga kökubitanum sem var saman-
klístraður í jakkavasa hans. Þeir hann inn í sjúkra-
stofu, og hann hefði getað cr;ð að hann hefði sofnað
strax, en seinna sögðu hinir ^jkúnr>ar,'.ir að hann hefði
ænt til hádegis. Lucille og Col: 'nir i -i fengu ekki leyfi
til að sjá hann. Þau biðu á gist «ús> hkeepsie þang-
að til Timothy læknir kom og >a'j o>í'u ð bíða meðan
hann fór inn í spítalann.
Timothy læknir sagði: „Tum-tum-^'-H’trr' og blístraði
lágt meðan litlar, feitar hendur han:; r j uni um-
búðirnar. Svo var löng ráðstefna við 'jú1-' r-..tu’r- ■ nknana —
Tad mundi óljóst að hún fór að nok’,:,u tam við
rúmið hans. Loks sagði Timothy læk ,r .•<: tt væri
að flytja hann til Newark. Og nú lá h.’nn .menn-
ingsherbergi á öðrum spítala; það var nerbergi, en
hann gat ekki hreyft einn einasta vöðva. Af umbúðunum
var honum ljóst að hann var alvarlega meiddur, en hann
vissi. ekki hve alvaríega.
Þegar Tad spurði Timothy lækni um það, svaraði hann
aðeins að tíminn myndi leiða það í ljós.
Áður en þau hin fóru inn til að heimsækja hann sagði
læknirinn: „Gætið þess að hann geti ekki lesið neitt úr
svip ykkar — það er mjög þýðingarmikið þessa stundina.
Hann lifir þetta af; fyrir kraftaverk eru aðeins bein hans
og vissar taugar sködduð. En hann getur dáið af öðrum
ástæðum, ef hann fær að vita sannleikann of fljótt. Þá
get ég ekkert fyrir hann gert.“
Timothy læknir stóð og reri fram og aftur meðan hann
horfði á kvíðafull andlit þeirra. Þau sátu hlið við hlið í
litla biðsalnum. Colin og Lucille héldust í hendur og Ro-
land sat hokinn við hliðina á þeim. Svo komu Fleski
Scott og Stubbur Baker sem sátu og fitluðu við húfur sín-
ar og loks Gafferty.
„Eg held það sé bezt að þið fáið að vita hið sanna, að svo
miklu leyti sem mér er það ljóst. Seinna meir — eftir
langan tíma, þegar hann fer héðan — getið þið veitt hon-
um þá hjálp, sem hann hefur.svo mikla þörf fyrir. Eg
XVII. KAFLI.
Tad var feginn þegar þeir lögðu hann loks í hvíta rúm-
ið og sögðu að þar ætti hann að vera fyrst um sinn. Hon-
um virtíst sem hann hefði verið fluttur til og frá enda-
Kjóll sem auðvelt er að breyta
Margar ungar stúlkur eru enn hrifnar af skyrtukjólum þó
að hann sé nú að ,fara úr tizku. Þær þeirra sem vilja samt
sem áður fylgjast með tízkunni geta þá farið að eins og
sýnt er á myndinni. Aukapilsið fylgir kjólniun og hægt að
setja það utan yfir hann svo að úr verður mittiskjóll, eins
og tizkan segir nú til um. Efnið er úr baðmull, rautf og rauð-
gult.- Myndin er tekin úr danska tízkublaðinu „Klæder skaber
foIk“.
íslenzk tunga
Framhald af 4. síðu.
óneitanlega skapast við að
nota á íslenzku sömu orð og
eru í skyldum menningarmál-
um. Enginn getur heldur neit.
að því að fyrir ýmsar sakir
gæti verið heppilegt að nota
í ísleuzku orð eins og „radió“,
„helíkopter", „telefónn“, og
þar fram eftir götunum,
vegna þess að þessi orð eru
notuð í skyldum menningar-
málum um þessa hluti. Þá
vaknar spurningin: Er þá
nægilega rílc ástæða tij að
„vernda“ tunguna gegn slík-
um útlendum áhrifum, og er
þegar á allt er litiö fullgild
ástæða fyrir okkur að vera
að burðast við að haldá í
þetta, gamla mál sem aðrir
skilja ekki en innan við 2Ö0
þús. eyjarskeggjar í Norður-
Atlantshafi ? Þessari . spurn-
ingu er ágætt að velta fyrir
sér — í alvöru og einlægni,
|P ilil HEIMILiSÞÁTTUR TfímutMMtmttmiTNnrrntrmr.fítmnmitrtN-t-l- rrrrr miiimiiin,|iiiirnnii iiiinrmHmrmrn. rrtj wW- tpf® Égri m
Framhald af 6. síðú
einungis forsmekkur af því,
sem gerast hlýtur í Afríkuný-
lendum, þar sem fámennir
’ hópar evrópskra landnema
streitast við að halda niðri.
fjölmennum Afríkuþjóðum.
Sjálfstæðishreyfing Afríku-
manna er óðum að sigra í ný-
lendunum sunnan Sahara í álf-
unni vestanveðri, og' Afríku-
menn í austurhluta álfunnar
sætta sig ekki við að vera
settir skör lægra, vegna þess
eins að mildara loftlag hefur
komið hópum evrópskra land-
nema tii að setjast að meðal
þeirra. Bretar, sem ráða allri
Austur-Afriku sunnan Ethíó-
píú nema Mozambique, hafa
valdið og ábyr.gðina. I orði
kveðnu er það stefna brezku
stjórnarinnar að gera nýlend-
urna'r að sjálfstæðum ríkjum,
þar sem jafnrétti ríkir milli
kynþáttanna. Atburðir síðustu
vikna hafa sýnt að brezka í-
haldstjórnin er í hjarta sínu
hljðholl landncmunum. sem
horfa löngunaraugum lil kyn-
þáttakúgunarinnar í Suður-
Afríku og' vænta stuðnings
þaðan.
M.T.Ó.
A-
W
RIMSINS
óiTÍim
fer til Sands, Hvammsfjárðar-
og Gilsfjarðarhafna -á mánu-
dag. Vörumóttaka í dag.
HEKLA
vestur um land t-il Akureyrár
ihinn 25. þ.m. Tekið á móti
flutningi til áætlunarhafna i
dag og árdegis á máaudag.
Farseðlar seldir á mánudag.
Fer til Vestmannaeyja 24, þ..m.
Vörumóttaka daglega.