Þjóðviljinn - 07.05.1988, Side 12

MINNING
Ragnar Sigurðsson
Sparisjóðsstjóri Neskaupstað
F. 27. 1. 1930 - D. 29. 4. 1988
Þann 29. apríl s.l. lézt vinur
minn og margra ára samstarfs-
maður, Ragnar Sigurðsson, spar-
isjóðsforstjóri í Neskaupstað.
Ragnar var aðeins 58 ára, þegar
hann lézt. Lát Ragnars kom mér
ekki alveg á óvart, en þegar ég
frétti af alvarlegum veikindum
hans fyrir nokkrum mánuðum,
hnykkti mér við. Það voru alvar-
legar fréttir, sem tók mig nokk-
urn tíma að trúa.
Þegar þannig tíðindi ber
skyndilega að, verður manni orð-
vant og þá segir maður gjarnan,
já, svona er lífið, sumir deyja
langt um aldur fram.
Ragnar Sigurðsson var einn af
mörgum ágætis samstarfsmönn-
um mínum í Neskaupstað. Hann
var að vísu nokkru yngri en ég og
þeir félagar mínir frá Neskaup-
stað sem mest hafa verið nefndir
til sögu sósíalistanna í Neskaup-
stað. Við félagarnir, sem hófum
baráttuna, vorum all-margir og
vel samhentir. Okkur gekk sæmi-
lega, enda í mörgu að snúast
fyrstu árin. En gæfa okkar sósíal-
istanna í Neskaupstað var ekki
sízt fólgin í því, að margir og
vaskir ungir menn, sem á eftir
komu, menn sem með okkur
unnu og við tóku, reyndust
traustir menn og trúverðugir.
Einn í þeim hópi var Ragnar Sig-
urðsson.
Ég man fyrst eftir Ragnari sem
fulltíða manni, þegar hann réðist
sem loftskeytamaður á annan ný-
sköpunartogara Norðfirðinga.
Þar stóð Ragnar sig með prýði og
sýndi strax hugkvæmni og hæfi-
leika til að koma hlutum fyrir á
hagkvæman hátt.
Lengst af var Ragnar hafnar-
stjóri í Neskaupstað. Þar tók
hann við einu þýðingarmesta og
erfiðasta verkefni, sem við þurft-
um við að glíma. Höfnin var erfið
og ekki hægt um vik með nýjar
framkvæmdir. Þörfin á betri
hafnaraðstöðu var hinsvegar
mikil.
Ragnar á mestan heiður allra
okkar félaga af hafnargerðinni
inni við Vindheim. Og hann á í
rauninni allan heiðurinn af smá-
bátahöfninni, sem þar var gerð
og mesta athygli hefir vakið
margra aðkomumanna.
Það var Ragnar sem átti hug-
myndina að því, að höfnin þarna
inn frá var gerð á þurru landi og
allt efnið mokað upp úr hafnar-
stæðinu á þann hátt að vinnuvélar
og bflar unnu á þurru landi 6
metrum undir sjávarmáli.
Þegar höfnin síðan var fullgerð
í því formi sem hún er, var síðan
sjónum hleypt inn í höfnina. Lík-
iega er þessi höfn okkar fyrir
botni fjarðarins sú eina á landinu,
sem gerð hefir verið með þessum
hætti.
Síðustu árin tók Ragnar svo við
forstjórn Sparisjóðs Norðfjarð-
ar. Ég held það sé samdómaálit,
ekki aðeins heimamanna, heldur
allra sem með hafa haft að gera,
að Ragnar hafi þar staðið sig með
miklum ágætum. Ragnar hafði
mikil afskipti af bæjarmálum í
Neskaupstað. Hann var lengi
vara-fulltrúi minn í bæjarstjórn
og mætti þar á yfir 100 bæjar-
stjórnarfundum.
Ragnar var hollráður og athug-
ull vel. Hann var einn af þeim,
sem ég hafði mikið samband við,
um það sem var að gerast í bæn-
um, og um það sem gera þurfti.
Okkar góða samband var mér
dýrmætt, þegar ég varð að vera
langtímum fjarstaddur úr bæn-
um.
Nú er Ragnar vinur minn fall-
inn frá. Þar verður skarð fyrir
skildi. Ósjálfrátt leitar þá hugur-
inn til Stínu, til Kristínar Lund-
berg eiginkonu Ragnars. Þau
Ragnar og Stína voru jafnan
nefnd saman, af mér og minni
konu þegar um annað þeirra var
talað.
Þannig voru þau tengd okkur,
bæði sem vinir okkar og félagar.
Stína var Ragnari mikil stoð, en
Stína var líka og er enn, ein af
okkar úrvalsstuðnings- og barátt-
ukonum í Neskaupstað.
Mér verður líka hugsað til Sig-
urðar Hinrikssonar og Kristrúnar
Helgadóttur, foreldra Ragnars,
þessa trölltrygga afbragðs fólks,
sem í mínum huga eru fulltrúar
okkar gömlu og góðu Norðfirð-
inga.
Við Fjóla vottum Stínu, Sig-
urði og Kristrúnu og öllum vand-
amönnum, okkar dýpstu samúð
við fráfall okkar góða vinar og
félaga Ragnars Sigurðssonar.
Lúðvík Jósepsson
Það dregur dimma skugga yfir
dagana vorlanga og bjarta þegar
dánarklukkan glymur.
Kvaddur er hinztu kveðju hug-
umprúður drengur og frábær fé-
lagi.
Svo alltof fljótt urðu leiðarlok.
Orð megna svo ósköp lítils á
slíkum stundum, en ekki get ég
látið hjá líða að senda örfá
kveðju- og þakkarorð.
Ég kynntist þessum bjartleita
og drengilega félaga fyrst og síð-
ast í gegnum þjóðmálaafskipti,
þar sem hann var hinn vökuli
fylgismaður verðugrar hugsjónar
og lagði hvarvetna gott til mála,
athugull og greindur vel með
gnótt af hlýju hjartans. Ég mat
hans mikils sem félaga, sem
mann og orð mín fá og fátækleg
eru skrifuð í þökk fyrir þau
kynni.
Aðrir munu gera æviþáttum
verðug skil, greina frá störfum
hans góðum og miklum, unnum
af samvizkusemi með því von-
glaða hugarfari, sem einkenndi
alla hans lífsgöngu.
Að sjálfsögðu var jafn traustur
og vel verki búinn maður valinn
til trúnaðar af þeirri vösku og
baráttuglöðu sveit sósíalista í
Neskaupstað, sem þar hefur um
áratugi gert garðinn frægan.
Þar er hlutur Ragnars gegn og
góður. En þessum geðþekka
dreng treystu allir til góðra verka,
vitandi það að hvergi fór hann í
flokkadrætti né manngreinarálit.
Þó var hann ekki í auðveldu starfi
hin síðari ár, þar sem ekki var við
öllum hægt að brosa og bara segja
já, en almannarómur í Neskaup-
stað sagði ótvírætt, að þar hefði
hann þrætt hinn gullna meðalveg
og gert ævinlega allt, sem unnt
var.
Áhugamál átti Ragnar ófá,
enda hugur frjór og fjöldi góðra
mála, sem ævinlega eru til reiðu,
ef vilji er fyrir hendi. Hann var
t.d. hestamaðuraf lífi og sálíþess
orðs beztu merkingu og naut þess
að vera sem knapi á hestbaki
kóngur um stund, og útiveran
lokkaði ætíð og seiddi.
Ég vildi gjarnan mega meira
segja, en varast skyldi að mæra
þann svo mjög, sem af hógværð
og hjartans lítillæti gekk um göt-
ur og greiddi öðrum veg sem allra
bezt.
Austfirzkir sósíalistar sakna
framúrskarandi félaga og ég færi
honum alúðarþakkir fyrir öll
okkar ágætu kynni.
Skuggans tjöld eru uppi og ein-
lægur tregi fer um hug, en von-
djarfur vinur hefði viljað, að
horft væri til framtíðar inn í birt-
una, ylinn og austfirzka sól-
skinið.
Ég færi Kristínu, börnum hans
og öðrum, er um sárt eiga að
binda einlægar samúðarkveðjur.
Megi vættir allar verða þeim mis-
kunnsamar.
Ragnar Stefánsson kveð ég
með hlýrri þökk þar sem muna-
björt minning ríkir efst og æðst.
Blessuð sé sú minning.
Helgi Seljan
Vinur minn Ragnar Sigurðsson
í Neskaupstað er látinn. Á ör-
fáum mánuðum tók dauðinn
hann í greipar sínar aðeins 58 ára
gamlan. Hann er horfinn burt frá
Stínu sinni og uppkomnum börn-
um og barnabörnum þeirra, svo
og öldnum foreldrum. Samfé-
lagið í Neskaupstað stendur fá-
tækara eftir og hefur misst einn
sinna bestu liðsmanna.
Ábyrgðarstörf Ragnas voru
mörg í byggðarlaginu eftir að
hann hætti sem loftskeytamaður
á norðfirskum togurum. Hæst
ber þar störf hans sem hafnar-
stjóra 1958-1979 og síðan spari-
sjóðsstjóra við Sparisjóð Norð-
fjarðar. Sem hafnarstjóri vann
hann oft við erfiðar aðstæður,
fjárhagur hafnarinnar þröngur en
framkvæmdaþörfin mikil. Iþessu
starfi stjórnaði hann hins vegar
stórvirkjum á okkar mælikvarða:
Byggingu nýrrar dráttarbrautar,
bæjarbryggju og síðast nýju hafn-
arinnar við fjarðarbotninn.
Öll framfaramál í bænum áttu
hug Ragnars og vísan stuðning.
Hann var hugmyndaríkur og
djarfur til ákvarðana og oft langt
á undan öðrum að koma auga á
góðar lausnir. Auðvitað var hann
stundum orðaður við skýjaborgir
eins og allir sem lyfta sér upp úr
hversdeginum. Ein af þessum
„skýjaborgum" var höfn á þurru
landí við Vindheim, verkfræði-
legt stórvirki og ég hygg nýjung í
hafnargerð hér á landi. t dag er
hún ekki aðeins lífhöfn byggðar-
innar, stórra báta og smárra,
heldur einnig stolt Norðfirðinga,
vitni um það hvað hægt er að gera
við erfiðar aðstæður.
Sem sparisjóðsstjóri reyndist
Ragnar líka einkar farsæll, stýrði
þessum heimabanka okkar af
raunsæi og festu og tókst að láta
hann þjóna byggðarlaginu eins
og markmiðið hefur verið frá
upphafi.
Ragnar átti sæti í stjórn
Kaupfélagsins Fram í mörg ár, nú
síðast sem stjórnarformaður. Þar
eins og víða í verslun á lands-
byggðinni hefur verið á brattann
að sækja. Ragnar lagði sig fram
um að finna leiðir út úr þeim erf-
iðleikum, m.a. með það íhuga að
yfirráð yfir þessari samvinnu-
verslun flyttust ekki úr byggðar-
laginu.
Þannig var hann með fangið
fullt af verkefnum og hugann við
efnið alla tíð til hinstu stundar.
Þegar ég leit til hans á Landspítal-
anum nú fyrir páskana var á-
hyggjuefnið staða landsbyggðar-
innar, fyrirtækjanna og fólksins.
Um sjúkdóminn sem hafði hel-
tekið hann var ekki rætt. Af hon-
um vildi hann sem minnst vita.
Ragnar var sósíalisti alla tíð og
einn af burðarásum Alþýðu-
bandalagsins í Neskaupstað.
Hann ólst upp við hugsjónir sam-
hjálpar og félagshyggju hjá for-
eldrum sínum á Tröllanesi, þeim
Kristrúnu Helgadóttur og Sigurði
Hinrikssyni.
Lífsförunautur Ragnars,
Kristín Lundberg talsímavörður,
kom með sömu lífssýn sem
heimanmund í hjónabandið. Það
var því ekki að undra þótt rót-
tækur og frjálslyndur blær ein-
kenndi heimili þeirra. Þar hefur
verið mikið um glaðværð og
mannlega hlýju, sem margir hafa
leitað í til að orna sér seint og
snemma. Þangað rötuðum við
Kristín fljótlega eftir að við kom-
um til Norðfjarðar og höfum því
margar stundir að þakka.
Nú þegar Ragnar er allur
hljóðnar yfir gestaboðinu hjá
Stínu um sinn meðan heimilisfað-
irinn er kvaddur. Það væri hins
vegar ekki honum að skapi að
menn sætu lengi í sorg og sút.
Sjálfur var hann einbirni, en upp
úr garði þeirra Stínu hafa sprottið
fjögur mannvænleg börn sem
með móðurinni halda merki
Ragnars og minningunni um
hann á lofti.
Hjörleifur Guttormsson
Vinur minn og tengdafaðir,
Ragnar Á. Sigurðsson, verður til
moldar borinn í dag. Baráttan við
sjúkdóminn vannst ekki. Barátta
sem hann svo sannanlega háði,
vildi há og tókst á við af alefli.
Hann átti svo margt eftir ógert -
viljinn var óbugaður, hugrekkið
svo mikið, lífsandinn sterkur -
óbilandi fannst manni. Hann var
aðeins 58 ára að aldri. Allt lífið
framundan.
Þetta er sárt, svo óendanlega
sárt. Stórt stórra höggva á milli.
Fyrir aðeins rúmum fimm mán-
uðum gekk sonur minn Styrkár,
aðeins 6 ára gamall, á braut - nú
Ragnar. Maður er orðlaus, svo
magnvana.
Eg hitti Ragnar og Stínu fyrst
fyrir tæpum fjórum árum er ég og
Styrkár minn komum í heimsókn
til þeirra. Strax varð maður var
við þá eiginleika er Ragnar hafði
til að bera í svo ríkum mæli. Hann
var ekki margmáll. Hann var
fyrst og fremst traustur- traustur
og úrræðagóður. Klettur í hafinu,
er stóð ólguna og ágjöfina af sér.
Vísaði veginn - hafði lausnir til
reiðu. Við höfum ekki þekkst
lengi en samt er Ragnar höfund-
urinn - arkitektinn, ef svo má að
orði komast, að mörgu af því sem
ég hef gert og mun gera. Þeim
sem þekktu hann er þessi eigin-
leiki hans ljós, enda hefur hann
verið valinn til trúnaðarstarfa
víða. Hann sóttist ekki eftir veg-
tyllum, hann vildi vinna sín störf í
kyrrþey. Vildi koma málum
áleiðis - framávið. Ekki vegna
ljómans - heldur verkanna
vegna.
Styrkár minn spurði oft, „hvers
vegna pabbi“ og er svar var feng-
ið kom, „já en pabbi“ - ég man
það. Ragnar hafði þann sið að
kippa til öxlinni. Það er nokkuð
síðan ég stóð sjálfan mig að því að
gera eins - ég man það.
Hvar stöndum við og hvert för-
um við? Þegar stórt er spurt er
fátt um svör. Frammi fyrir þeim
atburðum er nú hafa gerst er erf-
itt að standa. Lítil huggun felst í
orðagjálfri og hamagangi nútím-
ans. Veraldlegir hlutir eru hjóm-
ið eitt. Vinátta manna - tengsl
þeirra og tryggðabönd er það sem
uppúr stendur. Við göngum
hnípin fram veginn. En við verð-
um að halda áfram og standa
saman, bera virðingu fyrir hvert
öðru - skoðunum og væntingum.
Veita styrk þeim er minna mega
sín, skapa réttlátara samfélag
byggt einmitt á þeim manngild-
um sem ég veit að Ragnar bar
með sér, starfaði eftir og vildi að
norðfirskt samfélag - íslenskt
samfélag - gæfi betri og meiri
gaum að. Að því skulum við
vinna einmitt í minningu hans -
og margra annarra dáindis-
manna.
Að endingu langar mig að til að
senda Ragnari kveðju mína með
ljóðlínu er sungin var við jarðar-
för Styrkárs míns; „...eilíft hon-
um fylgja frá mér friðarkveðjur
brottu geingnum."
Megi allur sá kraftur er fyrir
finnst hjálpa Kristínu, Kristrúnu
og Sigurði og okkur öllum er
þekktum Ragnar til að komast
yfir erfiðasta hjallann og gera
minningu hans að Ijósi - ljósi er
lýsir.
Snorri Styrkársson
Ragnar Sigurðsson, Spari-
sjóðsstjóri í Neskaupstað lést 29.
aprfl sl. aðeins 58 ára gamall.
Ragnar var fæddur í Neskaup-
stað og bjó þar alla tíð. Foreldrar
hans voru Kristrún Helgadóttir
og Sigurður Hinriksson. Var
hann einkasonur þeirra, en auk
þess tóku þau kjörson Hinrik.
Kristrún var ættuð frá Húsavík
og kom 16 ára gömul til Norð-
fjarðar og þar giftist hún Sigurði
fýrir tæpum 60 árum. Sigurður
var Norðfirðingur og stundaði sjó
og rak útgerð um langt skeið. Var
hann mikill félagsmálamaður,
stoð og stytta Kaupfélagsins
Fram á þrengingartímum þess á
kreppuárunum og mjög lengi
stjórnarmaður. Þá var Sigurður
einn af frumkvöðlum stofnunar
Samvinnufélags útgerðarmanna
og einn þriggja í fyrstu stjórn þess
1932. Sigurður fylgir öldinni og
einn þeirra örfáu Norðfirðinga,
sem á lífi eru, en þessi kynslóð
setti mikinn svip á vöxt og við-
gang Norðfjarðar á sínum tíma.
Þegar Kristrún móðir Ragnars
tók við búsforráðum að Trölla-
nesi, sem alltaf var þá kallað
Hinrikshús, var hún aðeins 18
ára. Gerði Sigurður út bátinn
Harcilíu og voru þá um sumarið
allir sem störfuðu við útgerðina
bæði landmenn og sjómenn eða
12 manns alls á heimilinu. Var
dugnaði ungu húsmóðurinnar
viðbrugðið, sem raunar alla tíð.
Kristrún var eins og maður henn-
ar mikil félagsmálakona. Hún var
lengi formaður Kvenfélagsins
Nönnu, gæslumaður Barnastúk-
unnar Vorperlu og í mörgu fleiru.
Ragnar Sigurðsson ólst upp á
þessu myndarheimili, þar sem fé-
lagshyggja, frjálshyggja, frjáls-
lyndi og róttækni sat í fyrirrúmi.
Höfðu hugsjónir foreldranna
Tónlistarkennari
Tónskólinn á Hólmavík óskar aö ráöa kennara til
starfa næsta skólaár. Nánari upplýsingar gefa
Jóhann Guðmundsson (símar 95-3281 og 95-
3131) og Stefán Gíslason (símar 95-3193 og
95-3112). Umsóknarfrestur er til 20. maí 1988.
Skólanefnd
12 SfÐA - ÞJÓÐVILJINN Laugardagur 7. maí 1988