Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 14.10.1945, Qupperneq 3

SUNNUDAGUR
123
-------------------------------
ÚR LlFI ALÞtÐUNNAR
_______________________________
SÍMAVARZLA
Símavarzlan er mikilvægt starf,
enda þótt ekki séu öll símtöl, sem
afgíeidd eru, jafn áríðandi. Oft
eru afgreidd símtöl, sem mikið
liggur við að, séu afgreidd á sem
allra stytztum tíima frá því beðið
er um þau.
Símtölum er skipt í þrjá aðal-
flokka, með mismunandi verði og
rétti. til afgreiðslu. Fyrst eru al-
menn símtöl, sem innbyrðis eru
mismunandi dýr eftir vegalengd-
inni. Þar næst eru hraðsímtöl, sem
kosta þrefalt á við almennu sím-
tölin og ganga líka fyrir þeim.
Þó geta menn hér þurft að bíða
alllengi eftir hraðsímtölum, ef
margir biðja um slík símtöl í einu.
Fyrir öllum símtölum ganga svo
forgarigshraðsímtöl, sem kosta tí-
falt á við þau almennu. Síma-
verðir hafa fyrirmæli um að af-
greiða slík símtöl tafarlaust og má
undir þeim kringumstæðum rjúfa
hvaða samtöl sem eru á línunni.
Eðlilega eru ekki allir hrifnir af
því að þurfa að hætta að tala
í miðju kafi. En þeir fá sam-
bandið aftur jafnskjótt og unnt
er. Oft getur legið mikið við, að
ekki líði nema 1—2 mín. frá því
beðið er um forgangshraðsímtal,
þar til samtalið er hafið. Þá ríður
á, að allir símaverðir séu vel vak-
andi í starfinu og jafnan viðbúnir
að gera skyldu sína. Stundum eru
það peningarnir, sem ráða því
hvort símtölin eru venjuleg símtöl
eða hraðsímtöl. Þeir sem hafa
nóga peninga vilja gjarnan greiða
nokkuð fyrir það að þurfa ekki
að bíða lengi eftir símtölunum. En
við það verður ekki ráðið.
Eg átti að vera kominri til vinnu
í síðasta lagi kl. 9, eða kl. 21, sem
venjulega er sagt nú orðið, því
að þetta var að kvöldlagi. Eg átti
að vinna alla nóttina á Langlínu-
miðstöðinni í Reykjavík. Eg hafði
aldrei komið þar áður, en var bú-
inn að vinna nokkurn tíma við
önnur störf hjá Landssímanum.
Nú ætlaði ég að fara að læra
símaafgreiðslu og síðán var ætl-
unin, að ég ynni í forföllum næt-
urvarðarins, sem hafði veikzt
skyndilega.
Áður en ég fer lengra í þessu
efni, ætla ég að skýra ofurlítið
frá aðdraganda þess að ég kom
að þessu starfi og að hverju ég
gekk og frá ýmsu, sem ég síðar
fékk að vita um þennan nætur-
vörð, sem nú var forfallaður frá
að gegna störfum sínum.
Næturvörðurinn hafði veikzt
skyndilega, fengið svæsið tauga-
áfall. Enginn var tilbúinn að taka
við starfi hans, nema þá símastúlk-
urnar, sem höfðu nóg á sinni
könnu. Þess vegna þurfti að láta
einhvern læra, sem gæti tekið við
starfinu 1 foföllum hans. Þau mik-
ilsverðu sannindi voru uppgötvuð
allt 1 einu, að menn geta veikzt
hvenær sem'er og oft með litlum
eða engum fyrjrvara. Nætuivörð-
urinn var búinn að vinpa þarna
hátt á annan tug ára samfleytt
og sjaldan hafði það komið fyrir,
að hann mætti ekki til vinriu
sinnar, enda sagði hann svo sjálf-
ur, að hann máétti aldrei verða
veikur vegna starfsins, því að. eng-
inn var til að leysa hann af. Það
var alls ekki gengið út frá. því,
að hann gæti bilað, og því ekki
hugsað fyrir neinum, sem komið
gæti í hans stað — ekki fyrr en
eftirá. En þannig fer um flesta
hluti, sem of mikið er lagt á, að
þeir bila fyrir tímann. Manns-
Eftir
Björn Guðmundsson
frá Fagradal. '
líkaminn er ekki eins og vél, sem
hægt er að endurnýja í smápört-
um, eftir því sem þeir slitna. Sum-
ir bila skyndilega, aðrir láta undan
smátt og smátt.
í þetta sinn vay það Vönúiri
seinna, því að hér var úin aug-
ljósa vinnuþrælkun á manniiium
að ræða, enda þótt margir munu
ekki hafa skilið það til fulls.
Vinnan var mikiö meiri eri það,
að nokkur meðalmaður gæti þol-
að hana áratugum saman, án þess
að láta á sjá, Vinriutíminn hafði
að jafnaði verið 77 klst. á viku,
allt næturvinna. Aldrei frí, néma
til að sofa á daginn. þegar aðrir
unnu eða skemmtu sér, eftir því
hvort um virkan dag eða hvíldar-
dag var að ræða. Hjá honum voru
allir dagar og allar nætur svo