Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 14.10.1945, Blaðsíða 6

126
SUNNUDAGUR
Landamaera-
verðir á landa-
maerum Sovét-
ríkjanna og
Mancliukuo.
Nú hefur Sov-
éther hrakið
Japana úr
Manchukuo og
skilað því aft-
ur til Kína.
Skiljanlega kom það mest á
kennarann að afgreiða símtölin
fyrgta kvöldið, meðan ég var að
læfa hélztu undirstöðuatriðin. En
þetta var mjög alúðleg stúlka og
vel fær í sínu starfi og þreyttist
ekkert á að kenna mér, þó að hún
þyrfti að segja mér oftar en einu
sirjni það sama. Líkléga hefur hún
talið það sjálfsagt og eðlilegt. Áð-
ur en við byrjuðum að vinna
þama, var okkur sagt, að við
mættum sófa til skiptis um nótt-
iria því að þá væri sama og ekkert
að gera. Það reyndist líka þannig,
að fá samtöl þurfti að afgreiða eft-
ir miðnætti, en ekki vildu upp-
hringingarnar innanbæjar hætta
fyrir því, svo að næði var ekki
mikið til að sofa. Menn hringdu
til að spyrja um allt mögulegt,
s. s. hvaða bifreiðastöðvar hefðu
næturvakt, hver væri næturlækn-
ir, hvað klukkan væri, hvaða sími
væri á hinum eða þessum stað, —
eins og sjálfsagt væri að Landssím
inn gæti upplýst þá um allt þess
háttar. Ýmsir báðu lika um að
vekja sig einhvern tíma um nótt-
ina eða morguninn, — með hring-
ingu. Það fannst mér kynlegt af
því að ég vissi ekkert um það áð-'
ur. En síðar fékk ég að vita, að
naeturvörðurinn hafði marga fasta
„viðskiptamenn“, sem hann
hringdi til á hverjum morgni á
vissúm tímum og var þeim eins og
vekjaraklukka, nema kannski ör-
uggari — og kostaði auk þess ékki
neitt. Auðvitað treystu þessir
menn á það, að ekkert gæti kom-
ið fyrir, sem hindraði að þeir yrðu
vaktir. Þeir sváfu því fast þennan
fyrsta morgun, sem næturvörður-
inn var veikur. Við höfðum nefni-
lega ekki hugmynd um þetta þá,
eða hverjir það voru.
Auk þessarra föstu „viðskipta-
manna“ voru ýmsir, sexn hringdu
þegar eitthvað sérstakt stóð til
fyrir þeim, eða þeir þurftu að
vakna óvenjulega snemma og
báðu um að hringja til sín á ein-
hverjum vissum tíma. Mörgum
þessum mönnum fannst þetta víst
ekki nema sjálfsagður greiði og
mundu sennilega hafa móðgazt, ef
beiðni þeirra hefði verið synjað og
fannst víst ekki ástæða fyrir byrj-
endur í starfinu að vera að skor-
ast undan þessu.
Þetta gekk allt betur en á horfð-
ist í fyrstu, og eftir átta nætur var
ég farinn að vera einsamall. En
þá var ég líka búinn að hafa þrjá
kennara. Sú fyrsta var nefnilega
ekki nema þrjár nætur. Líklega
hefur það verið annað hvort svefn-
leysið eða kennslan sem hún gafst
upp á. Sú næsta var fjórar nætur
og sú þriðja eina nótt. Þá var þessi
sæluvika á enda. Eg reyndi að sofa
á daginn, en það- gekk misjafníega.
Samt gekk allt slysalaust þangað
til næturvörðurinn kom aftur og
tók við sínu fyrra stárfi.
Þetta er í stuttu máli lýsing á
starfi símavarðanna, sem aðallega
eru stúlkur.. Þrátt fyrir það að
þetta eru mestmegnis stúlkur, hef
ég aðallega notað orðið „símavÖrð-
ur“, sem jafnt á við um bæði 'kyri-
in og er, að mínum dómi, bezta
orðið í staðinn fyrir enska orðið
„operator“.
Starf símavarðanna er afar mik-
ilvægt í hverju þjóðfélagi og áríð-
andi að bað sé rækt af rilúð og
samvizkusemi. Það er líka riauð-