Vísir - 21.10.1974, Blaðsíða 2

2
Vísir. Mánudagur 21. október 1974.
vfentsm:
HvaO hefuröu vakaö lengst i einni
lotu?
Róbert Brink, verkstjóri: —
Sólarhring, bara viö að skemmta
mér. Ég fór aö vinna klukkan sjö
og eftir vinnu um kvöldiö
skemmti ég mér fram á næsta
morgun. Þá svaf ég i klukkutima
og hélt svo i vinnuna á ný.
Agúst Atiason: — Ekki nema eitt-
hvaö sólarhring. Þaö er nú litiö
merkilegt. Ég var á feröalagi i bil
frá Bandarikjunum til Kanada.
Viö lögðum af stað klukkan 4 um
miðjan dag og komum á áfanga-
stað 31 tima seinna eða klukkan
11 næsta kvöld. Jú, maður var
orðinn anzi slæptur.
Jörundur Guömundsson, sölu-
stjóri: — 1 sumar, þegar ég var
með hópi skemmtikrafta úti á
landi. Þá var mikið vakað. Við
vöknuðum t.d. snemma á sunnu-
dagsmorgni i Mývatnsveit og
keyrðum yfir til Raufarhafnar.
Þar skemmtum við á sunnudags-
kvöld, héldum eftir skemmtunina
til Akureyrar um nóttina og
náðum þar flugvél til Reykja-
vikur næsta morgun.
Jón R. Sigmundsson, tækninemi:
— Það var einn og hálfur sólar-
hringur. Við vorum að fara með
skúra inn á Sigöldu. Jú, maður
var orðinn heldur slappur.
ólafur Jónsson, kokkur: — 1 einn
og hálfan sólarhring. Þá var ég á
sjónum og við vorum aö kassa
sild. Aður en ég fór að sofa næsta
dag hitaði ég hádegisverð. Maður
var ekkert oröinn sérstaklega
óhress.
Guömundur Agústsson, tækni-
fræöingur: —-Ég var aö vinna við
aö setja upp birgöastöövar fyrir
Oliufélagiö úti á landi i mörg ár.
Þá ferðaðist maður mikið um og
vann oft langt fram á nætur.
Rithöfundar eiga ekki
samleið með útgefendum
— varðandi baráttu þeirra fyrir eftirgjöf á söluskatti,
segir stjórn Félags íslenzkra rithöfunda
íslenzkir rithöfundar
telja sig enga samleið
eiga með útgefendum i
baráttu þeirra fyrir eft-
irgjöf á söluskatti. Þeir
telja, að bókaútgefendur
beri yfirleitt ekki með
sér, að þeir reki fjár-
vana fyrirtæki.
Stjórn Félags islenzkra rit-
höfunda bendir á, að rithöfund-
ar hafi ekki orðið varir við telj-
andi hækkun ritlauna, þrátt fyrir
hækkað bókaverð, og telur að
fjármunir bókaútgáfunnar I
landinu renni til einhverra ann-
arra fremur en rithöfunda.
Þá telur hún, að endurskoða
verði nú þegar greiðslur fyrir út-
lán bóka af söfnum. Nú eru
greiddar þrjár krónur þrjátiu og
einn eyrir fyrir hvert eintak bók-
ar á safni, án tillits til þess,
hvort bókin er lánuð og lesin eða
ekki. Krefjast rithöfundar, að
hafnar verði greiðslur fyrir útlán
i stað eintakafjölda, og verði
gjald það, sem riki og byggðir
greiði, 50 krónur á hvert lánað
eintak. Aldrei komi til greina, að
lesandinn verði látinn greiða út-
lánsgjald, segja rithöfundar.
Bent er á, að siðan starfslauna-
kerfið var tekið upp i tengslum
við úthlutun listamannalauna,
hafi það gefið góða raun og leitt til
þess, að skrifaðar hafi verið
bækur og önnur listaverk unnin,
sem enginn vildi án vera. Þeir
telja af fenginni reynslu, að aukin
starfslaun myndu auka listræn
afköst að sama skapi.
Siðast segir: „Þótt ekki sé mik-
ils að vænta frá bókaútgefendum i
hagsmunamálum rithöfunda,
gerir stjórn félagsins þá kröfu, að
gerður verði rammasamningur
við útgefendur, sem tryggði, að
ritlaun fari aldrei niður fyrir
ákveðið lágmark.”
—SH
SVR á 5 mín. í stað
15 niður Laugaveginn
Blaðið hafði samband viö
Eirlk Asgeirsson, forstjóra
Strætisvagna Reykjavikur, og
spuröi hvaöa áhrif Laugavegs
breytingin hefði þegar haft á
akstur strætisvagnanna.
„Utanáliggjandi bilar hafa
þegar horfið, en þeir ollu okkur
oft á tiðum vandræðum. Þetta
voru bílar, sem lögðu utan á
röðina,sem lá við stöðumælana.
Hugmyndin er ekki sú, að
SVR fái merkta akbraut eins og
i Bankastrætinu, heldur verði
Laugavegurinn tvær akreinar,
sem öllum er heimilt að aka um.
Á hægri akreininni, verður
bllum og strætisvögnum aftur á
móti heimilt að taka og skila af
sér farþegum.
Sllkar aðgerðir koma heim og
saman við það, sem ofan á hefur
orðið I öðrum löndum og fólk
hreinlega verður að sætta sig
við. Við erum þó að þyi leýti
öðru vlsi, að við leyfum áfram
umferð einkablla um pessa
verzlunargötu, en ekki aðéins
strætisvagna eins og viðast
tiðkast.
Með þessum aðgerðum núna
vonast SVR, að I stað 15
mlnútna, sem það hefur
stundum tekið að aka niður
Laugaveginn, haldi þeir áætlun,
sem er 5 mlnútur, þessa leið”.
sagði Eirikur.
—JB
LESENDUR HAFA ORÐIÐ
„Afturhaldsöflin í útvarpinu
ganga af poppinu dauðu"
„Poppari” hringdi, æstur i skapi:
„Enn einu sinni eru afturhalds-
öflin i útvarpinu að reyna að
ganga af poppi og léttri músik
dauðri i útvarpinu.
Ég var að hlusta á þáttinn hans
Arnar Petersen „Tiu á toppnum”
i gær , þegar örn tilkynnti, að
þátturinn ætti að færast enn einu
sinni. Að sögn hans, þá á
þátturinn að vera kl. hálfellefu á
föstudagskvöldum. Og þátturinn
„Afangar”, sem oft flytur frá-
bæra músik, á vist að hætta al-
veg.
Hvers konar tilræði eru þetta
eiginlega við poppunnendur? Það
var nógu slæmt, þegar „TIu á
toppnum” var færður af
laugardögum yfir á sunnudag,
þótt það eigi ekki að flytja hann á
þennan tima.
Hvaða ástæða ætli liggi að baki
þvi að færa þáttinn svona til.
Heldur útvarpsráö, að poopunn-
endum sé botur sm.it með þvi að
færa þáttinn svona?
Ég spái þvi, að þátttaka I at-
kvæðagreiðslum um vinsælustu
lögin eigi eftir að detta alveg
niður við þessa breytingu.
Það er staðreynd, að fólk á
aldrinum 10 til 25 ára hlustar
mest á þennan þátt. En það er svo
margt, sem glepur, sjónvarp,
bióhús, skólaböll o.fl. Og svo er
fri hjá flestum á laugardögum,
þannig að menn fara frekar út á
föstudagsk völdum.
Og hvernig ætli foreldrum liki,
að börn þeirra á aldrinum 8 til 12
ára séu að hlusta á útvarpið fram
til klukkan hálf tólf á kvöldin?
Það á ekki að leyfa útvarpinu
að niðast svona á okkur poppunn-
endum. Ég er hræddur um, að út-
varpið sé búið að gleyma, fyrir
hvern það starfar. Ef svo er, þá
vil ég rifja það upp, að útvarpið er
i þágu hlustenda, en ekki útvarps-
ráðs eða dyntóttra starfsmanna
þess.
Ég skora á alla, sem eru á móti
þessari ráðstöfun, að senda
áskorun til útvarpsins með
bréfunum, sem þeir senda næst til
þáttarins „Tiu á toppnum”. Og ég
skora á örn Petersen að taka
þessar áskoranir til hliðar og
sýna þær þeim, sem ábyrgð bera
á dagskrárbreytingunni”.
GAMLI BJÖRGUNARBÁTURINN
VERÐUR VARÐVEITTUR
Björgunarbáturinn „Þorstéimi'* reyndur i fyrsta sjdpti áður en hánn er
sendur til Sandgerðis.
Jón Snæland i Keflavik hringdi:
„Þegar ég ek til Sandgerðis,
hef ég tekið eftir bát, sem
stendur uppi á landi i Hvalsnes-
hverfi. Ég þykist þarna þekkja
gamla björgunarbátinn, sem
Slysavarnafélagiö notaði úti á
Granda, þegar þar var
björgunarstöð/
Mig langar til að vita, hvort
ekki eigi að varðveita þennan
björgunarbát á einhvern hátt.
Hann er nokkuö gamall, aö þvi
er ég bezt veit, og var sér-
byggður fyrir þetta hlutverk.
Mér þætti sárt, ef hann á að
grotna niöur þarna”.
Við spurðum Hannes Hafstein
framkvæmdastjóra
Siysavarnafélagsins, hvort
hann kannaðist við bátinn.
Jú, það stendur heima, þetta
er björgunarbáturinn, sem
Sandgerðingar fengu árið 1929
og var siðar fluttur til Reykja-
víkur. En ég get glatt Jón með
þvf, að björgunars veit
Slysavarnafélagsins i Sandgerði
hefur bátinn i sinni umsjá.
Ætlunin er, að siðar meir verði
hann varðveittur I nýrri
björgunarstöð, sem féiagið er
að reisa I Sandgerði.
Báturinn var smiðaður i Eng-
landi, sérstaklega ætlaður til
björgunarstarfa. Þorsteinn
Þorsteinsson skipstjóri og kona
hans gáfu Slysavarnafélaginu
bátinn. Báturinn var nefndur
Þorsteinn og afhentur
Sandgerðingum 1929 i tilefni af
vigslu fyrstu björgunar-
stöðvarinnar þar. t Sandgeröi
var báturinn I mörg ár, en kom
siðan til Reykjavikur.
Iiann var notaður i björgunar
stöðinni I örfirisey, og þá var
sett véi I hann, en þetta var áður
seglbátur. Báturinn var nokkur
ár i örfirisey, en lá siðan I
hirðuleysi inni I Skerjafirði. Nú
er hann sem sagt kominn aftur á
heimaslóðir.”