Lesbók Morgunblaðsins - 22.05.1938, Blaðsíða 3

LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
155
Frá Sandfelli í Öræfum.
kartöflurnar. Fólk lifði þá mikið
á kartöflum o<r mjólk — og svo
fiski sem rak. í þá tíð rak svo
mikið af brimrotuðum fiski þar
á hverju vori, að menn gerðu fylli
lega ráð fyrir því að fá þannig
björg í búið. Það þurfti vitaskuld
að ganga með dugnaði á rekana,
svo fiskinum skolaði ekki út eða
selur og fugl næðu honum ekki
á undan manni. Þetta varð mik-
i) búbót. Þangað til trollararnir
komu til sögunnar. Þá tók fyrir
þessa björg, eða hún minkaði
stórlega. Það urðu mörgum mikil
viðbrigði.
— Eru árnar ekki erfiðar tor-
færur í prestakalli þessu?
— Þær eru margar. En maður
venst þeim furðanlega.
-Já, maður hættir furðu fljótt
að láta þær hamla ferðum sínum.
segir frúin. Kvöldið sem við í
fjrrsta sinn komum að Sandfelli
hugsaði jeg með injer, að aldrei
skj-ldi jeg ótilneydd fara út af
heimilinu og þurfa að fara yfir
allar þessar ár. En næsta sunnu-
dag fórum við til kirkju að Hofi.
Og síðan glevmdi jeg því alveg,
að láta árnar kyrsetja mig. Með-
an við vorum í Öræfum fór jeg
þrettán sinnum landveg milli
Sandfells og Reykjavíkur. Það
var þá altaf farið á 7 dögum.
Fann jeg ekkert til þess erfiða
ferðalags, og 33 sinnum fór jeg
milli Sandfells og Hornafjarðar.
Hve oft hljóp Skeiðará meðan
þið voruð þarna eystra ?
— Tvisvar meðan jeg var þar,
segir sr. Ólafur, en konan mín
var sjónarvottur að þriðja hlaup-
inu. Það var vorið 1903. Þ. 17.
maí lagði jeg af stað frá Sand
felli með tveim börnum okkar. Er
jeg fór yfir Skeiðarársand voru
vötnin þar ekki nema venjulegir
bæjarlækir. En rjett á eftir kom
ákaflega mikið hlaup í Skeiðará.
Þó það væri erfitt að vera eft-
ir með yngstu börnin tvö, segir
frúin, og þarna teþt austan við
ána, þá vildi jeg ekki fyrir nokk
urn mun bafa mist af því, að sjá
þá mikilfenglegu sjón, sem þetta
lilaup var.
Versta hlaupið af þessum
þrem var hlaup, sem kom harð-
indaárið 1892. Því þá fylgdi mik-
ið eldgos, öskufall og jarðskjálft-
ar. En þá hafði liðið óvenjulega
langt á milli hlaupa.
★
jer hefir maður uú lifað í
Ölfusinu í sátt og samlyndi
við alla í 35 ár, heldur sr. Ólafur
áfram. Og árið 1908 bættist
Strandarkirkja í Selvogi við, þeg-
ar sr. Eggert Sigfússon dó. í Sel-
A’ogssókn eru um 100 manns, en
hefir heldur fækkað á síðustu ár-
um. Einkum kvenfólkið fer til
Reykjavíkur.
— Hve oft messar þú á ári í
Strandarkirkju ?
— í þessi 30 ár, sem jeg hefi
þjónað þeirri kirkju, hefir það
verið fæst 9 sinnum og oftast 14
sinnum yfir árið. Þangað úteftir
er 4 tíma ferð. En það kann að
þykja einkennilegt frásagnar, að
á þessari leið eru stunduin á vetr-
um meiri torfærur en urðu á
kirkjuferðum mínum í Öræfum,
þar sem eru sandbleytusíkin hjer
í nánd við Arnarbæli, er jeg oft
þarf að sundríða, og síðast í vet-
ur.
Vikum við síðan talinu um
stund að Strandarkirkju og
sjóði hennar, sem var um síðustu
áramóí kr. 153.458.02, en var.ekki
neina kr. 31.477 árið 1926. Árið
1937 hækkaði sjóður kirkjunnar
um rúnil. 10 þiis. kr. og voru um
6000 kr. af því vaxtafje;. En fjeð
er ávaxtað í hinum almenna
kirkjusjóði og er eign Strandar-
kirkju nú nál. 2/5 af þeim sjóði
öllum. En mestar tekjur hafði
Strandarkirkju árið 1928, nál.
17 þúsundir króna.
Vill sr. Ólafur og fleiri prest-
ar hjeraðsins, að þegar fram líða
stundir verði að Strönd í Selvogi
undir verndarvæng liinnar frægu
áheitakirkju komið upp hinu svo
nefnda Vídalínsklaustri, hvíldar-
stað fyrir kennimenn og miðstöð
kirkjulegra fræða þjóðar vorrar.
Er kirkjusóknin í kirkjum sr.
Ólafs bar á góma, ljet hann
vel yfir henni, enda sannarlega
yfir engu að kvarta fyrir hinn 50
ára prest, sem haldið hefir sál og
líkama síungum allan þenna tíma,
svo margir, sem að árum eru á
besta aldri mega öfunda hann af.
Hann trúði mjer fyrir því, að
ekkert hjeldi heilsu sinni betur
við en ferðalögin á hestbaki. Þau
væru lians lífselexír og hefðu alt
af verið. — Enda hefi jeg, sagði
hann, átt liest síðan jeg tók tönn
og reiðtygi síðan jeg var á fjórða
ári og fór að ríða einsamall, bund
inn í hnakkinn.
Kirkjusókn sagði hann að
hefði heldur minkað hjá sjer
fyrstu árin eftir að útvarpið kom
til sögunnar. En síðustu árin liafi
alt sótt í svipað horf og áður —
Framli. á bls. 159.