Lesbók Morgunblaðsins - 22.05.1938, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
157
staðt'esti Pjetur prófastur Pjeturs-
son í Stafholti skírn þessa í
kirkju os spurði þá Björn, hvort
barnið hefði verið skírt í hreinu
vatni, eins og venja er til, en hann
neitaði því og kvaðst hafa borið
yfir það þurra hendina og ekkert
vatn notað. — Skírn Björns var
þá ónýtt «>>• hlaut svo blessað
barnið fullkomna skírn í kirkj-
unni, en Birni var strítt með því
að kalla hann Björn „þurraskírn“
Björn var mikill raddmaður og
Kkræki-addaður o? þepar hann
sönp hætti honum við að rífa si"
svo o» þenja, að varla heyrðist til
annara en hans þeg-ar fleiri sungu
og svo kom það fyrir að hann
sprakk á háu tónunum og fór út
af laginu, svo að allur söngurinn
truflaðist og fór í ólagi. — Þetta
kom einu sinni fyrir við messu í
Stafholti og varð þá Pjetur pró-
fastur að kalla til hans í kirkj-
unui og segja honum að hætta að
syiigja, en Björn sat altaf í kórn-
um hjá meðhjálparanum. Björn
snarhætti að syngja í þetta skifti
og þó að prófastur banuaði hon-
um að syngja oftar þar í kirkj-
unni, gat hann ekki á sjer setið
að taka undir sönginn ef auðvehl
lög voru sungin, en þá þagnaði
hann óðar, ef prófastur leit tih
hans. — Pjetur prófastur gekk
jafnan úr kirkjunni meðan sung-
ið var útgönguversið, en um leið
stóð Björn upp, steig fram á fót
sjer og tók þá lagið af svo mikl-
um krafti, að allar hálsæðar hans
þrútnuðu og stóðu á blístri. —
★
Einu sinni var Björn fylgdar
maður Bjarna amtmanns Thor-
steinsson á Stapa, vestur um
Strandir og ætluðu þeir að fara
yfir fjallið frá Búðardal á
Skarðsströnd að Hvammi í
Hvammssveit, en Björn hafði áð
ur þrásinnis farið þessa leið á
póstgöngum sínum og' kvaðst rata
vel. Þeim gekk vel fyrir Skegg-
öxl og fram Akursfjall. en þar
er vandfarið fvrir ókunnuga ofan
af fjallinu og er hætta á því, að
menn stevpi sjer of fljótt af svo-
nefndum Skothrvgg á Skeggja-
dalsbrún og þar taka við hengi-
flugs björg og klungrótt gil. —
Björn viltist í þetta skifti, en
hjelt stöðugt áfram þangað til að
þeir voru komnir í ógöngur, að
svokölluðu Gullbrárgili. — Þá
þótti amtinanni nóg um, er hann
sá hversu mikinn bratta þeir
höfðu farið niður og þá hafi liann
spurt Björn, hvað væri til bragðs
að taka. Björn svaraði: „Spinnið
þjer yður upp aftur, herra
minn!“ — Eftir langa mæðu náðu
þeir svo til bygðar í Hvamms-
sveit. —
Björn þótti ekki neitt umtals-
frómur um velgjorðarmenn sína,
ef því væri að skifta, þó að hann
væri með smeðjrlega bliðmælgi
við þá eða vandamenn þeirra upp
í eyrun, en um þetta er þessi
saga: — Bjarni amtmaður á
Stapa lá í fótarmeini og koin þá
Björn þangað og liitti Þórunni
amtmannsfrú og spurði liana ofur
Ijúflega: „Hvenær kreinktist herr-
ann, móðir góð?“ Frúin sagði hon-
um hvenær amtinaður hefði meitfr
sig á fæti, en þegar Björn kom
að Búðum í súðurleið og var
spúrður uin hvernig amtmannin-
um liði í fætinum. svaraði hann
kuldalega: „Spyrjið þið ekki að
því, hann liggur í helv.... skyr-
sótt karlskra..“. —
*
Þegar Björn var orðinn gamall
og farinn að lýjast á póstgöngum
sínum, tók hann sjer aðstoðar-
mann, sem svo var með honum í
ferðunum. — Hann hjet Þorsteinn
og var frá Dagverðará. sem er
næsti bær við Málarrif undir
Jökli, en hann var oftast kallað-
ur Steini á Hillunni og veit jeg
ekki hvernig honnm hefir hlotn-
ast sn nafnbót. — Þorsteinn lag-
aði sig svo eftir Birni. í máífæri,
limaburði, spekingshætti og allri
hegðun, að svo varð hann líkur
honum, að varla gátu menn þekt
þá að. ef þeir heyrðrst tala en
sáust ekki. — Þorsteinn var í
byrjun framhleypinn og svo ósið-
aður, að Birni gamla var raun að.
Þegar þeir komu á bæina ljet
liann bununa ganga og sagði all-
ar frjettir áður en Björn gat kom-
ist að. Þetta líkaði Birni stórilla
og sagði stráknum afdráttarlaust,
að hann ræki hann úr þjónustn
sinni, ef hanii ekki hæíti þessari
frekju, því að honum bæri að
setjast þegjamli þar sem hann
kæmi og vísa úrlausn allra spurn
inga til sín, enda segði hann sjálf
ur allar frjettir, eins og hann
hefði verið vanur. — Þessu varð
Þorsteinn að hlýða og þorði eftir
það hvorki að sitja nje standa
öðruvísi en Birni líkaði. —
Þegar Björn kom á bæina lieils-
aði hann altaf þannig: „Sælt veri
hjer alt fólk, sem kristins manns
nafn ber!“ Og svo leit hann hvat-
skeytlega til Steina á Hillunni og
sagði: „Sittu þarna Þorsteinn“.
Á efri árum átti Björn barn
með kvensnift þeirri undir Jökli,
er Sigríður hjet og var kölluð
Sigga Sloms. — Barnið var dreng
ur, sem Sigurbjörn hjet og ljetu
gárungar hann draga nafn af
báðum foreldrum sínum og köll-
uðu hann „Bíblíu-slomsa“. —
*
Björn biblía var meðalmaður á
hæð, þunnvaxinn, grannur og
baraxlaður, bjartleitur og ber-
evgður, skarpleitur, svo að mót-
aði fyrir hverju beini og æð í and-
liti hans. — Hann var kátur og
Ijettlyndur og svo skrítinn, að
alíir gátu liaft gaman af honum,
en svo var hann líka háðskur og
gat verið napur í orðum, ef liann
vildi það við hafa. —
Björn var samflevtt 20 ár í
póstgöngum sínum og þó að hann
fengi oft vond veður og erfiða
færð, var hann altaf jafn skvldu-
rækinn og áframhaldssamur, en
þegar hann liætti ferðunum, sem
ekki var fvr eu skömmu áður en
hann dó, var hann orðinn hrör-
legur og slitinn maður, hvítur
fyrir hærum og úttaugaður, svo
að hægt var að telja hvert hans
bem. — Fætur hans og höndur
visnuðu og voru orðnar svo sina-
berar, að þær líktust lielst fugls-
klóm. —
Þorsteinn á Hillunni fjekk em-
bættið eftir Björn og hjelt því
til dauðadags. Hann efnaðist og
varð jarðeigandi og altaf mintist
hann Björns með lotningu og
nefndi hann, með mikilli virðingu,
„þann sáluga“. —