Lesbók Morgunblaðsins - 06.08.1944, Blaðsíða 8

LESBÓK MOROUNBLAÐSINR
3G0
Þegar jeg kom að Kiröi í ])etta
sinn, vat' mjei' sagt aö peningafnir
væru farnir af stað. Það hafði ]iá
fallið bátsferð út að Askncsi, og
peningarnir verið sendir itm leið.
Þegar jeg kom heim aftur vortt
fjelagar mlnir búnir að skifta á-
góðanum, og komu sínar 14 kr. í
hiut. Þótti okkur jietta gott. og
vorttm þakklátir Ellefsen fvrir hug-
ttlsemina. Okkur gat ekki dreymt
unt }>að þá, að við myndum lifa þá,
tínia, að jafnmikið yrði greitt fyrir
eina klukkustuml að næturlagi. en
nú eru þessir tímar þó yfirstaiHÍamli
og hafa sumir okkar hrept þetta
hnoss!
★
Það vakti athygii hjá mjer fyrst
eftir að jeg kom til Mjóafjarðar,
að sjá nokkur eintök tiuibtirhús,
sem stóðu þar við fjörðinn á nokkv-
um stöðum. Þau voru mannlaus, og
nelgt fyrir dyr og glugga. Eitt
slíkt hús var rjett fyrir innaií
hvalstöðina á Asknesi. Annað var
innarlega með firðinum sama meg-
in. Stóð það á eyrartanga, sem
Skolleyri hjet. Og eitt var beint á
móti Asknesi, norðanntegin fjarð-
arins. Þegar jeg fór að spyrjast
fyrir um hvaða hús þetta væru, var
mjer sagt að það væru gömul sí]d-
armannahús. Frá tímum þeim sem
Norðmenn voru þar á fjörðunum
með síldveiðaútgerð sípa.
Á Mjóafirði yoru þá tveir aldr-
aðir Norðmenn, sent lengi höfðu
haft umsjón með þessum norsktt
húsum. Sá jeg minsta kosti annan
þessara manna. Jlann talaði blend-
ing af íslensku og norsku. Hann
var orðinn skar, og dó víst á
Mjóafirði. Hann hefir líklega átt
fáa að. Norðmenti hirtu svo ekki
tneira um þessi hús, þau voru rifin
meðan jeg var fvrir austan, nema
húsið á Skolleyri það stóð lengst.
Sá jeg það fram til þess síðasta,
sem jeg var á Mjóalirði.
★
Hvalveiðatíminn cndaði venju-
Jega I kringum miðjan september.
Var þá sent skip til Reevkjavíkur
með íslensku vcrknmcnnina, og
þegar skipið kom til baka úr þeirri
för, hjelt norski leiðangurinn af
stað licint 1 i 1 Noregs. Þá stöðvað-
ist hin mikla slagæð atvinnu-
rekstursins á AsknCsi, og alt lá
þar í dái unx G mánaða skeið. Að'
eins tveir menn voru þar suma
veturna, og lifðu þar einsetumaima-
]ífi.
Fyttitu árin eftir að útgerðin
I verslun.
— Raksápa, sem jeg keypti hjá
yður handa maiuiiiium mínum,
reyndist- illa. Getið þjer látið ínig
fá aðra betri?
— Nei, það er ekki hægt.
— Þá verðið þjer að láta mig fá
annan mann.
★
— Hvers vegna var aðalleikkon-
an svona reið eftir sýninguna? Hún
fjekk þrjá blpmvendi.
— Já, hún liafði borgað . íjóra.
★
Veiðimenn.
I fyrri viku veiddi jeg svo
stóran fisk, að jeg þorði ekki að
innbyrða hann.
1 — Sama kom fyrir mig í fyrstu
ferðhmi með ,.Normandie“.
★
Enginn var hrifinn af kvæðum
Timóteusar annar en hanu sjálfur.
Haim greip því hvert tækifærið
til að lesa upp kvæði sín. Svo var
það einu sinni í stóru sámkvæmi,
að hann las upp nokkur kvæði, en
íluttist til Mjóafjarðar, fóru hval-
veiðabátarnii' vestur til Onundar-
fjarðar, og voru dregnir á land þar,
þá var útbúnaður til þess á stöð-
inni þar. Síðar voru öll mannvirki
rifiii þar vesti'a og fllutt austur
á Asknes og sett þar upp að nýju,
þar á meðul skipabrautin. Eftir
.1007 voru bátarnir dregnir á laiul
á Asknesi, og eftir það vorli nol^kr-
ir menií þar á vetrum 1 iI að hreinsá
og mála bátana, undir umsjóti
Svendsens gamla vjelameistara.
I'.jó hann ]>ar ]>á árið um kring með
fjölskyldu sinni.
(Meira).
íanst áheyrendur taka þeim heldur
þurlega. llann sagði því, liálf-
gramur:.
— Jeg hef ákveðið, að kvæði þau,
sem jeg á heima, megi ekki birtast
fyr en jeg er daúður.
Þá hóf einn gestanna glas og
hrópaði:
— Lengi lil'i Timóteus!
★
— llvernig gengur að leika íjór-
*hent. IJóttir nún fer auðvitað íir
takt vióð og við ?
Kennarinn: — Nei, nei, hún
liefir ekki enn komist í haiin.
Leiörjetting
í kvæði, „17. júní", eftir Maríus
Ólafsson, sem birtist í Lesbók Morg-
unblaðsins síðastl. sunnudag var
næstsíðasta Ijóðlína næstsíðasta er-
indis höfð svona: „Vjer íinnum í
hjartanu vaþandi vor", en á að,
véra: „Vjer finnum í hjartanu
vaknandi vor‘ ‘.
FJAÐRAFOK