Lesbók Morgunblaðsins - 14.03.1954, Blaðsíða 22

V 178
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
kolbrunnir og þar var svo mikill eldur
að engum mundi þar líft.
Við rerum nú í kring um skipið til
þess að vera áveðurs við það. Um leið
leit ég upp og sá nafn þess. „Ascension“
hét það. Þremur bátum hafði verið
komið á flot hinum megin skipsins og
skipverjar reru sem trylltir í burt. Það
var þó gott að þeir höfðu bjargazt.
Bátakaðlarnir hengu lausir niður
með skipinu og á endum þeirra voru
hjólblakkirnar og slógust fram og aftur
eftir því sem skipið hreyfðist. Álitið var
að nokkrir menn væri enn um borð,
svo að báturinn lagði að skipinu og ég
átti að reyna að ná í eina hjólblökkina.
Hún sveiflaðist til um leið og ég ætlaði
að grípa hana og ég var nær kominn
á höfuðið útbyrðis. í næsta skifti lá
við að hún slægist í höfuðið á mér, en
í þriðju atrennu festi ég hendur á henni.
Og á meðan þessu fór fram var ég alltaf
að hugsa um það hvort ég mundi verða
sendur upp í hið brennandi skip.
í sama bili og ég náði í blökkina
komu tvö andlit í Ijós yfir hástokk
skipsins. Mennirnir voru kolsvartir af
sóti og reyk. Þeir kölluðu eitthvað, en
við skildum það ekki. Sennilega hafa
þeir verið spanskir. Þeim var ákaflega
mikið niðri fyrir og báru svo ótt á að
ekki urðu greind orðaskil.
— Hlaupið fyrir borð! öskraði ég.
Eftir hverju eruð þið að bíða? Hlaupið
fyrir borð!
Ég veit ekki hvort þeir skildu mig,
en þeir fóru þó að klífa yfir hástokkinn.
Ég sá ekki hvort þeir slepptu sér og
stukku í sjóinn, því í sama augnabliki
kvað við ógurleg þruma innan í skip-
inu. Hún minnti mig á hávaðann sem
verður þegar eimlest ekur á fullri ferð
inn í jarðgöng. Hávaðinn jókst og það
var eins og allt loftið léki á reiðiskjálfi.
Ekki get ég gert mér grein fyrir hvað
gerðist næst, nema það kom líkt og
heitur fellibylur og feykti mér niður í
bqtn' á bátnum. Báturinn nötraði og
skálf og svo var eins og hann reyndi
alð, standa upp á endann í sjónum. —
Menn köstuðust í eina bendu og annar
stýrimaður lá undir hrúgunni. En hann
kallaði þo: „Rólegir piltar. Hann réttir
sig aftur, Sitjið kyrrir“.
Sitja k> r! Við sátum alls ekki. Við
lágum hver ofan á öðrum. Ég var skorð-
aður og eitthvað hart var undir bakinu
á mér svo að ég helt að það mundi
brotna. En þrátt fyrir þetta gat ég þó
ekki annað en dáðst að því hvað stýri-
maður var rólegur,
Nokkra stund — ég veit ekki hve
lengi, hringsnerist báturinn eins og
hann hefði lent í hringiðu. En svo fór
hann að hægja á sér og rétta sig við.
Við gripum þá tækifærið til þess að
komast úr bendunni og skríða á fætur.
Við yorum allir meira og minna marðir
og skrámaðir. Rétt á eftir kallar einn:
„Sko, skipið er horfið!“
Það var rétt. Hið brennandi skip var
horfið. En í stað þess blasti önnur hrylli
-legri sjón við okkur. — Sjórinn var í
báli.
Kolsvartir reykjarmekkir stigu upp
af óheillastaðnum og inn á milli voru
logar og eldtungur — þó ekki líkt nein-
um venjulegum eldi, heldur voru log-
arnir bláir. Reykurinn af þessu var
banvænn, okkur sveið í augun og við
ætluðum ekki að ná andanum. Stýri-
maður hóstaði og stundi upp með and-
köfum: „Dýfið---------treflunum í sjó-
inn----------og bindið þá fyrir vitin
.... Skipið hlýtur .... að hafa haft.. .
brennisteinsfarm“.
Meira gat hann ekki sagt í bili, en
eftir iitla stund sogaði í honum: „Róið
.... annarst förumst við.... í eldin-
um“.
Við skildum þetta vel og rerum eins
og við gátum. En menn eru ekki karskir
þegar þeir ná ekki andanum og eftir
stutta stund hnigu tveir meðvitundar-
lausir niður í bátinn. — Ég sá þetta
óglöggt því mig sveið svo í augun að
tárin streymdu úr þeim. Ég bjóst við á
hverri stundu að eins mundi fara fyrir
mér og félögum mínum. En ég helt
áfram að róa af öllu afli og þó eins og
ósjálfrátt, og fann að alltaf dró af mér.
En þá var eins og gluggi hefði verið
opnaður. Ofurlítill vindgustur kom
framan í mig og eftir stutta stund var
komin snörp gola, sem hrakti hinn ban-
væna reyk á burt. Ég reyndi að hrópa
af fögnuði, en kom ekki upp neinu
hljóði.
Þegar við vorum lausir úr hinum
banvæna reykmekki var það okkar
fyrsta verk að opna vatnsílátin í bátn-
um og væta á okkur kverkarnar. Og þá
vorum við allir færir um að róa, nema
þeir tveir, er enn lágu meðvitundar-
lausir á botni bátsins. Og við rerum
eins og ættum lífið að leysa.
Og svo mun stýrim^nni hafa fund-
izt, því að þegar við komum að skip-
inu, kallaði hann: „Hægan piltar, við
eigum að leggja að skipinu en ekki
að róa í gegn um það.“
Trúaræsing
á Puerto Rico
í VOR sem leið gerðust einkennilegir
atburðir á eynni Puerto Rico. Það
byrjaði hinn 23. apríl með því, að 9
ára drengur, Juan Angel, sagði frá því
í skólanum að hann hefði séð sjálfa
Maríu mey hjá brunni nokkrum
skammt frá skólanum. En skóli þessi
er í sveit, sem nefnist Barrio Rincon og
er skammt frá borginni Sabana Grande.
Og næstu daga þóttust sex skólasystur
hans, á aldrinum 7—10 ára, einnig hafa
séð „hina heilögu mey“. Öll þessi börn
voru frá kaþólskum heimilum.
Fregnin flaug eins og eldur i sinu
um allt nágrennið, og fólk tók að
flykkjast að þessum brunni. Og ekki
minnkaði áhuginn er bæði blöð og út-
varp fluttu söguna. Fáum dögum seinna
komu þessi börn með þá sögu, að hin
helga mær hefði taiað við sig og sagt,
að kraftaverk ætti að ske hinn 25. maí
kl. 11 fyrir hádegi.
Smám saman bættust við fleiri sög-
ur, en enginn sá né heyrði hina guð-
legu veru nema börnin. Einn daginn
sqgðu þau að hún hefði fylgzt með sér
inn í skólastofuna, sezt á borðið hjá
kennaranum og sagt honum að gefa
börnunum frí, svo að þau gæti hvílzt.
Það var auðvitað ein af litlu stúlkun-
um, sem heyrði þetta og bar fram skila-
boðin. Oft lenti í orðahnippingum milli
barnanna, sum voru ásökuð fyrir það
að þau gæti ekki séð Maríu mey, en
þau urðu uppvæg og kváðust sjá hana
greinilega. Blaðamaður kom einu sinni
í skólann og stóð hjá einni telpunni.
Þá kölluðu tvær aðrar að skrattinn
stæði við hliðina á honum. Þær sögðu
að það væri vegna þess að telpan hefði
óhlýðnast Maríu mey og nú væri sá
vondi kominn til að sækja hana. Þær
lýstu honum mjög ófrýnilegum, og
auðvitað var hann með horn.
Á hverjum degi fylgdu þessi börn,
er sáu Maríu mey, fjölda fólks út að
brunninum, þar sem hún hafði sést
fyrst. Juan Angel var venjulega í far-
ararbroddi og hann staðnæmdist oft,
því að hann sagði að María mey yrði
að hvíla sig, en hún gengi á undan
hópnum. Einu sinni staðnæmdist hann
fyrir framan jeppabíl og bað ljós-
myndara, sem var í hópnum, að taka