Lesbók Morgunblaðsins - 09.04.1967, Blaðsíða 5

. E g kaus að fara ein.
Sjóferð. Fullkomið frí. Alein innan um fjölda fólks.
Alein í friði.
Sólskin 'hvern einasta dag, blár himinn, blár sjór.
Ég eignaði mér vissan stól á þilfarinu, þann sið höfðu
flestir. Þegjandi samkomulag.
Við hægri hlið mína sat gamall maður, kryppling-
ur. að því er virtist vel efnum búinn, og las í sífellu
bækur um leyndardóma Austurlanda.
Vinstra megin við mig sat gráhærð kona, m.jög
hávaxin, áberandi en ekki að sama skapi smekklega
klædd. Ég hafði þann sið að hafa alltaf með mér bók
eða blöð; ég gerði það til þess að þurfa ekki að
taka meiri þátt í samræðum fólksins en mér sjálfri
þótti gott. Ég hélt að einangrun mín væri fullkomin,
og að ég hefði algerlega á mínu valdi hvort hún yrði
rofin eða ekki. Hvílík hamingja að eiga sjálfa sig í
fnði í þrjár vikur. Ég hélt að svo yrði.
E n því miður, ég komst að raun um annað.
Gráhærða konan sá fyrir því. Hana vantaði alltaf
áheyrendur. Og það var ég sem sat næst henni.
— Afsakið, þér ætlið auðvitað alla leiðina? hóf hún
máls.
— Já, svaraði ég stuttlega.
— Já, þér eigið gott. Yndislegt að hafa tækifæri
til að fara svo langa ferð; sá sem hefði nú ráð á því.
Ég fer nú bara til London. Hún frænka mín í ís-
lenzka sendiráðinu bauð mér að koma til sín og
dvelja nokkrar vikur. Ég býst varla við að eiga eftir
að fara margar svona sjóferðir í þessu lífi.
— Bara að skipið verði ekki hætt þessum ferðum,
nema þér séuð sjálf alveg á næstu grösum við
grafarbakkann? Ætli hún þagni nú ekki? hugsaði ég,
en því var ekki að heilsa.
— O, nei, það held ég varla. Ég reikna með að ná
háum aldri; það hafa allir ættingjar mínir gert.
Mér varð ljóst að ótalandi gæti hún ekki lifað.
Og ég yrði að draga þar.n tíma, sem það tók að
komast til London, frá fríinu mínu.
— Já, ekki hefði mig órað fyrir því fyrir ári, að
ég færi þessa ferð, þó ég væri búin að aura saman
dálítilli upphæð. Ég geymdi peningana alltaf í Lands-
bankanum, og nú er hann tómur.
— Er Landsbankinn tómur? Þó ég hafi lítið vit á
peningamálum, gat ég ekki fengið þetta til að hljóma
sennijega.
— Ég meinti auðVitað, að ég tók út allt sem ég
átti, þér skiljið.
Jú, ég skildi það.
— Sjáið þér til, ég á frænku sem vinnur I sendi-
ráðinu; við enum æskuvinkonur. Æ, þér þyrftuð að
kynnast henni. Skemmtilegri manneskju hef ég
aldrei fyrirhitt.
— Hún hlýtur að vera alveg einstök.
— Já, því getið þér slegið föstu. Hlær og talar
allan daginn, allan sólarhringmn, ef því er að skipta.
Drekkur eins og fílefldur karlmaður, en sér aldrei
á henni, að hún hafi bragðað vín.
— Drekkur hún svona mikið?
— Það verða allir að gera, sem vinna í sendiráðum.
Á hverjum degi árið um kring. Mesta furðu hve
fátt af þessu fólki verður að aumingjum.
— Það er víst mesta furða.
— Hún frænka mín hefur vit á að gæta sín. Hún
sér við öllu.
—- Hvernig þá?
SMÁSAGA
EFTIR
UNt'SI EIRÍKSDÓTTUR
Hún
frænka mín í
sendirácfcinu
— Nú, þegar hún fer í kokkteilpartí frá 5 til 7,
þá notar hún aðferð, sem hún fann upp sjálf.
— Það er og.
— Jú, sjáið þér til, þjónarnir ganga um og fylla
glösin í sífellu; hvernig haldið þér að færi fyrir þeim
sem drykkju öll þau ósköp?
— Það færi sjálfsagt ekki vel.
— Nei, það færi ekki vel. En hún frænka mín í
sendiráðinu, hún hefur sínar aðferðir. Hún hefur
sagt mér margar sögur af þvi.
— Jæja.
— Sjáið þér til, hún drekkur næstum ekkert af
víninu.
— Hvað gerir hún þá?
— Skvettir þvi. Út um allt. Bak við sófa, undir
borð, blómapotta. Alls staðar Hún segist ekki vita
tölu á öllum þeim blómum sem hún hefur drekkt í
víni.
— Jæja, fer hún þannig að því?
— Já, þannig fer hún að því. Og hún er svo
skemmtileg. Jafnvel dauð manneskja mundi hlæja,
þegar henni tekst upp. Ég man alltaf þegar hann
Bjarni heildsali fór út til að leita sér lækninga.
Hann var með magasár. Frænka mín var beðin að
taka á móti honum og greiða fyrir honum, koma
honum á gott sjúkrahús, skiljið þér. Þá fékk hún nú
hlutverk sem átti við hana. Þér haldið auðvitað að
hún hafi lagt hann inn á sjúkrahús? Ekki aldeilis.
Hún fór með hann á alla dýrustu matstaði og nætur-
klúbba í London, drakk með honum heilar nætur.
— Og drakk hún þá?
— Auðvitað ekki. Hún skvetti undir borð og bak
við gluggatjöld og hélt heildsalanum í himnaskapi í
hálfan mánuð.
— Og hvað svo?
— Nú, þá var seðlaveskið hans orðið tómt, og
hann fór heim.
— Með magann ólæknaðan?
— Aldrei fundið að hann hefði maga síðan. Já,
hún kann á karlmennina, vefur þeim um fingur sér.
— Það lítur út fyrir það.
— Við erum talsvert líkar. Báðar hávaxnar, og
nctum skó nr. 42. Já, hún kann á karlmennina, það
er óihætt um það.
Eg svaraði með löngum geispa, sem ég reyndi
þó að leyna. Svo stóð ég upp og ákvað að leggja
mig; kannski fyndi hún sér annað fórnarlamb á með-
an.
Þegar ég settist í stólinn minn seinni hluta dags-
ins, reiðubúin að baka mig í sólinni, var hún hvergi
sjáanleg. Guði sé lof. Ég lokaði augunum og var ham-
ingjusöm í sólskininu.
Það stóð ekki lengi.
— Æ, hvað það er gott að sjá yður áftur. Ég hef
bara saknað yðar, get ég sagt yður. Þér eruð svo
intelligent, segir maður það ekki? Ég er ekki sterk á
svelíinu í tungumálum. Þér eruð óvenjuleg kona.
Þér hefðuð átt að vinna í sendiráði, þér hafið áreið-
aniega gaman af að kynnast sérkennilegu fólkL Já,
þér ættuð sannarlega að vera í sendiráðL
— Ég þakka.
— Ég hugsa að það hefði átt vel við mig líka
að lifa svona lífi eins og hún frænka min. Fötin sem
hún sendir mér, þér ættuð að sjá þau. Hún sendir
mér oft föt; við notum nákvæmlega sömu stærð.
Þessa fjólubláu dragt, sem ég er í núna, sendi hún
mér fyrir stuttu.
Það er nú svo, hugsaði ég, að visu hef ég álíka
mikið vit á sendiráðum og halastjörnum, en ekki
þóttu mér fötin smekkleg.
— Já, hún kynnist alira landa fólki, oft afskaplega
skemmtilegu.
Það segir sig sjálft.
— Lítið á þetta armband. Það er gjöf frá prinsin-
um af Algebru, já Algebru, ég man það áreiðanlega
rétt. Hann kom til London í þriggja daga heimsókn
og varð svona yfir sig hrifinn af henni. Þeir eru
óskaplega blóðheitir í Algebru. Líka aðalsmennirnir.
Veslings prinsinn, hann skrifar henni enniþá á háLfs-
mánaðar frestL
— Hvernig ætli loftslagið sé í Algebru? spurði ég
og var einhvemveginn ekki alveg með á nótunum.
— Loftsiagið? Heitt. Ofsalega heitt. Svo rignir
kannski í hálfan mánuð í einu.
— Ég kem ekki staðnum fyrir mig, sagði ég.
— Æ, það munar engu. En hugsið yður, hefði ég
nú ekki gifzt fiskkaupmanninum, blessuð sé minn-
ing hans, þá ynni ég áreiðanlega í einhverju sendiráð-
inu líka. Já ég giftist og hann var dauðans drullu-
sokkur, en sá dauði tekur sína dánu með sér. Og eng-
inn getur tekið frá manni minningarnar. Það er víst
og satt.
— Það er nú svo.
— Hún hefði áreiðanlega útvegað mér vinnu I
ser.diráði. Hún spilar á karlmenn eins og einföldusUi
munnhörpur. En þessi slysni mín, að fara að giftast
fiskkaupmanninum, var eingöngu vegna þess að ég
Framhald á bls. 6
S. apríl 1967
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS 5