Lesbók Morgunblaðsins - 20.03.1977, Qupperneq 2

%V.v%

1
Eftir Gísla Sigurðsson
Sólarlag eða sólaruppkoma — þa8 skiptir ekki máli. Hér er unnið allan sólarhringinn og
innan vi8 hliðið tekur við sérstakur og nokkuð framandlegur heimur. Út gengur einn, sem
lokið hefur vaktinni sinni þennan daginn.
Ofan gefur ál á ál
ál umvefur mála bál.
Þannig mætti snúa út úr
vfsunni alkunnu, sem eign-
uð hefur verið Hjálmari
Jðnssyni frá Bólu, nú þeg-
ar rætt er um að koma
álfðtum undir skjögrandi
efnahagslíf okkar. Nú eru
ýmist samin bænarskjöl til
að biðja um álver, ellegar
öllu slíku óskað út í hafs-
auga. Sá hiti, sem orðinn
er utanum hugmyndir um
frekari álbúskap, hefur
enn á ný beint athyglinni
að álverinu í Straumsvík,
kostum og göllum
samningsins við álfurstana
i Sviss og menguninni, sem
sögð er vera þar utandyra
og innan.
í þeim málgögnum, sem
harðasta afstöðu hafa tekið
gegn stóriðju og álbúskap,
hefur tfðum verið minnst á
grimmileg örlög mosans f
næsta nágrenni við verk-
smiðjuna; einnig á þau
óæskilegu áhrif, sem flúor
f of rfkum mæli getur haft
Til hægri: í stybbunni í
kerskála var Ólafur Hall-
dórsson beðinn um að taka
grisjuna framanúr sér
augnablik, svo hægt væri
að þekkja hann á mynd.
Ólafur er rafgreinir á þess-
um stað; búinn að vinna
þarna hálft annað ár og
telur starfið gott, ef menn
þoli það. Hann segir dálítið
þvingandi að vinna með
grisjuna, en notar hana
alltaf. Vaktirnar taldi Ólaf-
ur leiðar, en þó ekki svo
bölvaðar að hann gæti ekki
hugsað sér að halda áfram
— það gerðu hlunnindin.
Til vinstri:
Egill Grettisson að störfum
I steypuskála. Hann er
með þeim yngri þarna, 23
ára og búinn að starfa i
alverinu í rúm tvö ár, en
áður vann hann við járn-
bindingar. Egill kvaðst una
sínum hlut vel, en vaktirn-
ar væru leiðinlegar.