Lesbók Morgunblaðsins - 04.06.1978, Page 11

í áratugi höfðu hjón af ættbálki frumbyggja
Ástralíu verið í útlegð frá sínu fólki, sem nú
hefur tekið upp nýja lifnaðarhætti. Þau Warri
og Yatungka lifðu á pessu tímabili því
hirðingjalífi í Gibson-eyðimörkinni, sem frum-
byggjar Ástralíu höfðu gert frá ómunatíð. En
útlitið var ekki bjart, þegar mannfræðileiðangur
fann þau. Gífurlegir þurrkar höfðu staðið
langtímum saman og vatnsbólin voru þurr.
Eftir dr. Bill Peasley.
mökk. Mudjon renndi augum um
sjóndeildarhringinn í norðri, en hristi
síðan höfuðið hægt. Það var ekkert
svar sjáanlegt. Ef gamla fólkið væri á
lífi við Karinarri, myndi það hafa séð
merki okkar. 'Við héldum áfram í
norður, og þegar við komum að kambi
sandhóls, hrópaði Mudjon „booyoo"
(reykur) og benti ákaft í norðaustur,
þar sem við gátum greint þunna
reykslæðu yfir sandhólunum í um 10
mílna fjarlægð. Einhverjir voru á lífi
þarna, einhver hafði lifað af hina löngu
göngu.
Það varð lítið um svefn í tjöldum
okkar þessa nótt. Mudjon talaði um
hina gömlu vini sína, og eftirvæntingin
var greinilega mikil og léttirinn, því að
við vorum allir orðnir úrkula vonar um,
að þau Warri og Yatungka væru á lífi.
Við héldum af stað við sólarupprás
næsta morgun, 19. ágúst, og klukkan
níu að morgni, þegar við nálguðumst
sandhólskamb, komum við auga á
einmana mannveru, sem hélt í austur
og var að brenna þyrnirunnum. í
sjónauka sá Mudjon, að þetta var
Warri, en hann gat hvergi séð
Yatungka. Skyldi hún ekki hafa komizt
lífs af?
Mudjon gat ekki stillt sig um að
hraða sér af stað yfir þyrnivaxna
sléttuna. Það urðu miklir fagnaðar-
fundir hjá hinum gömlu vinum, því að
Mudjon hafði sagt Warri fyrir löngu,
trjám, sem nú væru nær nakin, en það
var eina fæðan, sem þau höfðu getað
aflað sér svo vikum skipti. Búð þeirra
var í lágum runni á leirbakka við
Karinarri og eina skýli þeirra var úr
greinum gert. Aleiga þeirra var nokkur
spjót, graftrarspaði, nokkrir trédiskar,
tvær tinkrúsir og lítið axarhöfuð, sem
gestur hafði gefið þeim endur fyrir
löngu.
Yatungka kom til búðarinnar um
hádegið með fullan disk af quandong-
ávöxtum og í fylgd nokkurra mjósleg-
inna dingóa, sem hurfu hið skjótasta í
runnana, þegar þeir urðu okkar varir.
Hún var yngri en Warri og virtist
heilsubetri. Hún hafði getað haldið í
honum lífinu með matvælasöfnun
sinni, því að Warri hafði verið of veikur
til að fara neitt að ráði til að leita að
fæðu. Það var líka Yatungka, sem gat
klöngrazt niður í botn vatnsbólsins og
náð þar þeim vatnsdropum, sem
seitluðu fram þar. Warri var ekki einu
sinni fær um það.
Mudjon var himinlifandi yfir því að
sjá vini sína aftur. Hann sagði okkur,
að hjónin hefðu ekki búizt við því að
lifa þetta af öllu lengur, þar sem þetta
siðasta vatnsból væri nær þurrt og það
væri í engan stað að leita, þegar
Karinarri sleppti. Þau hikuðu ekki,
þegar Mudjon spurði, hvort þau vildu
koma til ættfólks síns, sem nú byggi
lengst í suðri, jafnvel þótt það yrði til
gjarmr
að einn góðan veðurdag myndi hann
koma aftur til Mandildjaralands til að
hitta hann.
Warri var ógurlega magur með mörg
ljót sár á skrokknum, en þau höfðu ekki
náð að gróa vegna næringarskorts
hans. Vinstri handleggur hans var
visinn og hægri fótur hans bólginn og
olli honum miklum þrautum. Hann var
na'kinn og var ekki einu sinni með
hárbeltið, sem menn hafa yfirleitt við
veiðar á þessum slóðum, og hann bar
aðeins eitt spjót og spjótkastara.
Hann sagði, að Yatungka væri á lífi
og hefði haldið i austurátt langan veg
til að safna ávöxtum af quandong—
þess, að þau yrðu að yfirgefa sitt
elskaða land. Þau áttu einskis annars
úrkosta, því að víst mátti telja, að dvöl
þýddi dauði.
Morguninn eftir tóku þau saman
hinar litlu eigur sínar og stigu upp í
farartæki okkar, reiðubúin að hefja
langa ferð út úr landi sínu til að hitta
syni sína og þeirra fjölskyldur á
mörkum landnáms hinna hvítu.
Þannig fluttu síðustu hirðingjarnir
úr vesturhluta Gibson eyðimerkurinn-
ar, úr landsvæði Mandjildjara, og
skildu landið eftir eyðilegt og þögult.
Sv.Á. þýddi.
A
Soffía Þorkelsdöttir
LJÖÐ
Lífiö vék úr vegi
þegar ég reyndi aö nálgast þaö.
En þaö læddist til mín
þegar ég átti þess síst von.
Smaug inní hjarta mitt
þegar ég uggöi ekki aö mér.
Og þegar ég fann þaö í hjarta mínu
hvarf þaö á braut.
Skildi eftir spor sín
full af sársauka og trega.
Sigurður Anton Friðþjöfsson
BORGARLJÖS
Aö fíflsins hætti án fyrirhyggju var för mín gerö Ég hiröi ekkert um horfna drauma né heilög vé
Geng ómælisstræti auðra borga einn á ferö Ég tíni forboönar ferskar þrúgur af föllnu tré
knúinn áfram af kynjaafli ég kem ég verö Ég dansa óöur því eitrið gefur mér aldrei hlé
Mig langar í friö en lífiö mér neitar aö leita hans Eftir taumlaust svall hinna trylltu nátta og tæmda skál
Sturluöum augum stari á meyjar stíga dans Ómælisstræti auöra borga fer ein mín sál
Mitt eiröarleysi er ólga í blóöi örvita manns. Meiri freisting Meiri gleöi MEIRA TÁL
Ölafur Jöhann Ölafsson
í FJARSKA
Handan viö hnjúka
himinn er fagur.
Blikar þar á bárur
í bjartara Ijósi.
Þar sigla um sundin
sægarpar miklir.
Og farfuglar koma
sem feröast meö tónum.