Lesbók Morgunblaðsins - 05.08.1989, Blaðsíða 9

)ur rúmgóður pallur og af honum sést vel
úr gleri, heldur er þar yfir pýramídi úr
Að halda áfram
að berjast
Rætt við Steingrím St. Th.Sigurðsson
Steingrímur St. Th
Sjálfsmynd, máluð á Roðgúlsárum Steingríms, 1972-74.
Páfínn kemdr til íslands I, 1989.
Sigurðsson hlýtur að eiga
margfalt íslandsmet í
sýningarhaldi og nú um
verzlunarmannahelgina
er hann enn á ferðinni
með málverkasýningu
númer 67, og þáá
eftirlætis sýningarstað
sínum, Eden í
Hveragerði.
teingrímur St. Th. Sigurðs-
son hefur ekki verið að þvæl-
ast fyrir lesendum á síðum
Lesbókar til þessa, en er
landskunnur engu að síður
'og hefur um árabil verið einn
þeirra fáu, sem næstum
tekst að lifa af myndlist. Það
hefur ekki verið tekið út með sældinni, en
Steingrímur hefur gengið að þessu verki
með ástríðufullu kappi þó aðstaðan hafi
ekki alltaf verið sem bezt. Á 23 árum hefur
hann haldið 66 sýningar og nú stendur yfir
í Eden í Hveragerði sú 67. Kannski dugar
það ekki í heimsmetabók Guinness, en ís-
landsmet er það án nokkurs vafa. Þó hann
hafi áður sýnt í viðurkenndum sýningarsöl-
um höfuðborgarinnar, 1966 og 69 í Boga-
salnum, og á Kjarvalsstöðum 1975 og 78
ásamt Casa Nova 1968 og 73, hefur hann
síðasta áratuginn fjarlægst þá leið til móts
við sýningargesti og sjálfviljugur valið sér
hlutskipti utangarðsmanns í myndlist, sem
ekki vill vera háður mati þeirra sem ráða
fyrir hinum virðulegu sýningarsölum.
Þegar þessi ótrúlegi sýningafjöldi er at-
hugaður ögn betur, kemur í ljós, að þetta
eru um 3 sýningar á ári að jafnaði. „Ég
verð að lifa“, segir Stéingrímur. Hann er
ekki einn af þeim, sem mála fyrir kollega
og þaðan af síður fyrir gagnrýnendur; hefur
raunar mestu skömm á menningarvitum,
en þeim mun meiri mætur á hinum venju-
lega manni, sem kemur á sýningu áf for-
vitni, vopnaður brjóstvitinu, og hefur sínar
skoðanir og veit hvað honum líkar.
Steingrímur væri þó ekki sannur íslend-
ingur, ef hann hefði ekki svo sem eina
aukabúgrein. Frá því hann ritstýrði Lífi og
list á sjötta tugnum og af blaðamennsku
síðar, hafa menn vitað að hann er vel rit-
fær. Nú hefur hann efnt sér í tölvu og
aukabúgreinin er tvær bækur, sem nú eru
í takinu. Um aðra þeirra segir hann svo:
„Það fer ekki hjá því að ég nota ýmislegt
úr minni lífsbaráttu. Ég tel mig hafa lifað
sterkt og: lent í ýmsu, en ég er ekkert að
sýta það, ef ég get notað það. Maður er
ekki að skrifa til þess að hefja sig á stall,
en hinsvegar er ég í samkeppni við sjálfan
mig. Ég verð að ná því fram, sem mér ligg-
ur á hjarta og til þess þarf miklar geð-
sveiflur."
Steingrímur skrifar sig „Að Hæðar-
dragi“, en það er annað heiti á Stífluseli 1
í Breiðholtinu, þar sem hann á íbúð. Þar
málar hann stundum, ýmist úti á svölum
eða inni og eins og nærri má geta er íbúðin
undirlögð; allsstaðar eru myndir, hvar sem
þeim verður fyrir komið. Þar var röð mynda,
sem verða á sýningunni í Eden; sumar hverj-
ar með áþekkum blæbrigðum, ljósar með
fínlegu og mildu litaívafi, nokkrar þeirra
sjávarmyndir; aðrar abstrakt og fantasíur.
Ég hafði orð á því við Steingrím, að hann
væri spar á liti; tilveran virtist vera orðin
hrímgrá. „Ég hef alltaf litið á þig sem litrík-
an persónuleika, hrifnæman ástríðumann
með ólgandi kviku. Ég verð að játa, að ég
sé ekki örla fyrir einkennum höfundarins í
þessum myndum; er ekki eitthvert ósam-
ræmi þarna á ferðinni?"
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 6. ÁGÚST 1989 9