Morgunblaðið - 13.03.2002, Síða 36

Morgunblaðið - 13.03.2002, Síða 36
MINNINGAR 36 MIÐVIKUDAGUR 13. MARS 2002 MORGUNBLAÐIÐ ✝ Þorsteinn RúturBjarnason fædd- ist á Arnarstapa á Snæfellsnesi 30. mars 1911. Hann lést á Landspítalanum í Fossvogi 4. mars síð- astliðinn. Hann var sonur Bjarna (lista) smiðs í Reykjavík, Kjartanssonar kirkjuorganista, bróður dr. Jóns Þor- kelssonar lands- skjalavarðar, faðir þeirra, Þorkell Eyj- ólfsson var prestur á Staðastað á Snæfellsnesi. Móðir Þorsteins var Þórunn Júlíana frá Hrútafelli undir Eyjafjöllum, Þor- steinsdóttir Eyjólfssonar bónda þar. Systkini Þorsteins voru fimm, þrjú þeirra dóu kornung, þau sem upp komust eru: Kjartan Sigurð- ur, lögregluvarðstjóri í Reykja- vík, f. 9. 11. 1906, látinn og Val- gerður Helga, f. 20. 12. 1917, ekkja J. Wilfred Gott kaup- sýslumanns í Grimsby í Englandi. Dætur Þorsteins og Þórdísar Fjólu Guð- mundsdóttur, f. 7.7. 1908, d. 30.6. 1981, eru: 1) Jónína Stein- unn, f. 6.3. 1936, gift- ist Júlíusi Ragnari Júlíussyni múrara- meistara, látinn, börn þeirra og barnabörn eru fjór- tán. 2) Þórunn Rut, f. 2.10 1937, gift Erling Jóhannssyni trésmið, börn þeirra og barna- börn eru sex. 3) Guðmunda Krist- ín, f. 21.11. 1940, giftist Jóni Þór Kristjánssyni verkstjóra, látinn, börn þeirra og barnabörn eru níu. Útför Þorsteins fer fram frá Fossvogskapellu í dag og hefst at- höfnin klukkan 13.30. Ég sendi þér kæra kveðju, nú komin er lífsins nótt. Þig umvefji blessun og bænir, ég bið að þú sofir rótt. Þó svíði sorg mitt hjarta þá sælt er að vita af því þú laus ert úr veikinda viðjum, þín veröld er björt á ný. Ég þakka þau ár sem ég átti, þá auðnu að hafa þig hér. Og það er svo margs að minnast, svo margt sem um hug minn fer. Þó þú sért horfin úr heimi, ég hitti þig ekki um hríð. Þín minning er ljós sem lifir og lýsir um ókomna tíð. (Þórunn Sig.) Elsku pabbi minn, dagurinn í dag er helgaður þér. Tilfinningar eru blendnar. Og þeg- ar litið er til baka hefðu stundirnar mátt vera fleiri með þér. Veikindi þín stjórnuðu að stórum hluta lífi þínu, en lífið er ekki alltaf eins og óskað er. Núna hafa amma og afi tekið á móti þér og þrautagöngu þinni er lokið. Ég kveð þig pabbi minn og þrátt fyrir allt munt þú ætíð lifa í hjarta mínu. Ég lifi’ í Jesú nafni, í Jesú nafni’ eg dey, þó heilsa’ og líf mér hafni, hræðist ég dauðann ei. Dauði, ég óttast eigi afl þitt né valdið gilt, í Kristí krafti’ eg segi. Kom þú sæll, þá þú vilt. (Hallgrímur Pétursson.) Þín dóttir, Þórunn Rut. Í dag er afi Steini kvaddur hinstu kveðju. Langvarandi heilsubrestur hafði hrjáð afa og eins voru líkams- kraftar þrotnir því kom kallið sem líkn með þraut. Afi ólst upp við sveitabúskap og sjósókn í foreldrahúsum á Snæfells- nesi. Á þessum árum mynduðust góð tengsl hans við dýrin sem hann reyndi af bestu getu að halda eftir að hann fluttist til Reykjavíkur. Ofarlega á Laugaveginum fékk afi aðstöðu fyrir nokkrar kýr og hesta. Okkur krökkunum fannst það fyndið af afi skyldi hafa haft baulandi kýr og hneggjandi hesta í fjósi við Lauga- veginn í borginni okkar. Á árum seinni heimsstyrjaldar varð afi fyrir alvarlegu bílslysi er hann teymdi hest með hestvagn í eftirdragi. Sá heilsu- brestur sem afi varð fyrir vegna slyssins setti mark sitt á hann alla tíð síðan. Þegar afi gat farið að vinna aftur eftir slysið reyndi hann fyrir sér á vörubílastöð en sjórinn heillaði frekar og lagði hann sjómennsku fyrir sig sem varð hans ævistarf. Kom sér vel fyrir afa af hafa þjálfast í sjómennsku í heimabyggð sinni á Snæfellsnesi. Afi var eftirsóttur sjómaður vegna dugnaðar og handlagni og hann dró aldrei af sér til að gera sitt besta í hverri veiðiferð. Enda fór svo að þeg- ar afi var um fimmtugt setttist hann á skólabekk í Sjómannaskólanum og tók þar stýrimannapróf á minni fiski- skip. Afi gat ekki slitið sig frá tilfinning- unni sem hann bar til dýra á uppvaxt- arárum sínum í sveitinni fyrir vestan. Til að hafa eitthvert dýr hjá sér fékk hann sér hund. Til að þurfa ekki að skilja við hundinn í sjóferðum sínum tók hann hundinn með á sjóinn. Á efri árum afa var einkar kært með honum og hundinum Bangsa sem eitt okkar barnanna átti. Það var gleðistund hjá Bangsa þegar afi fór í úlpu og tók stafinn sinn og hélt í gönguferð með Bangsa sem hoppaði og skoppaði af kæti, Bangsi réð sér ekki fyrir kæti að ganga um með afa. Að leiðarlokum trúum við að al- mættið taki vel á móti afa Steina og að þar geti hann notið sín innan um og með ástvinum sínum sem fóru á und- an honum. Eins vonum við að Bangsi og öll önnur dýr sem voru afa kær, geti nú hoppað og skoppað af kæti við að fá kæran og góðan vin sinn aftur að sjá og farið í gönguferðir með á ný. Barnabörnin. Þorsteinn fæddist á Arnarstapa og ólst upp á bænum Hnausum. Hann átti eftir nokkra daga í nítugasta og fyrsta árið. Bróðir Þorsteins hét Kjartan Bjarnason og var röskur lög- reglumaður í Reykjavík. Ég man það alltaf þegar ég hitti Kjartan stóra fyrst. „Mikið rosalega ert þú alltaf glæsileg stúlka“ sagði hann við mið- aldra móður mína um leið og hann reis rösklega upp, hallaði sér fram og tók í hönd hennar og brosti. Þau voru sex systkinin en þrjú af þeim dóu ung. Eitt af þeim sem dó var tvíburi eina eftirlifandi systkinis Þorsteins, henn- ar Valgerðar Helgu Gott. Valgerður, eða Lúlla eins og hún er kölluð, fædd- ist á Litlu-Hnausum í Breiðuvík vestra. Hún var gift John Gott sem var í æskuminningu minni mikill mis- skilningur þar sem John kom ávallt færandi hendi með poka af gotteríi og hét John Gott. Móðir mín sagði jafn- an stolt en kímin á svip, „Þetta er John Gott“ og kreisti hönd mína. Þetta var í líkingu við minninguna um hann afa Steina sem kom ávallt í heimsókn til okkar í Hátúnið þar sem ég ólst upp fyrstu árin. Afi átti það til að bregða á leik og taka út úr sér tennurnar mér til mikillar undrunar og sprella með þær að hætti kátra karla. Ég man að það var alltaf fjöl- notaður brúnn uppábrettur bréfpoki með nammi í sem við krakkarnir fengum hjá honum þegar hann kíkti inn. Þetta hefur verið þegar hann kom í land af sjónum og þá átti hann til að fá sér neðan í því. Það gerðist eitt sinn í óþökk föður míns en sjó- mönnum er vorkunn að lifa lífi sem helgast af óreglubundnum frídögum og mikilli vinnu, sjálfsagt sex tíma vöktum eins og tíðkuðust í þá daga. Ég á góða minningu um hann afa því fróður var hann og íhugull. Ég man að hann fræddi mig um allar tegundir skýja sem voru á himninum slæðu-, bólstra-, grisjuð netju-, blika og grá- blika, þokuskýjaruðningur og góð- viðrisbólstrar. Hann gat lesið í skýin eins og sagt er og það eru orð að sönnu. „Sjáðu þessar slæður yfir Snæfellsnesi? Á næstu dögum máttu búast við sól- björtum degi.“ Og það voru orð að sönnu, það var heiðskírt og stafalogn í viku frá þeim degi. Þá varð mér hugs- að til þess samfélags sem við byggj- um með áherslu á unga fólkið en litla áherslu á visku þeirra eldri og reynd- ari. En framlag dætra hans til slíkra ÞORSTEINN BJARNASON Hin langa þraut er liðin, nú loksins hlaustu friðinn, og allt er orðið rótt, nú sæll er sigur unninn og sólin björt upp runnin á bak við dimma dauðans nótt. Fyrst sigur sá er fenginn, fyrst sorgar þraut er gengin, hvað getur grætt oss þá? Oss þykir þungt að skilja, en það er Guðs að vilja og gott er allt, sem Guði er frá. Nú héðan lík skal hefja, ei hér má lengur tefja í dauðans dimmum val. Úr inni harms og hryggða til helgra ljóssins byggða far vel í Guðs þíns gleðisal. (Vald. Briem.) Elsku Hrannar minn. Með sárum söknuði og sorg í hjarta kveð ég þig og bið algóðan Guð að leiða þig inn í eilífðina. Takk fyrir allt, þín elskandi systir. Gréta Björk. Þegar ég hugsa til baka, til æsku okkar Hrannars, eru ótal minningar sem koma til hugar. Hrannar var mikill grallari á yngri árum og þegar HRANNAR ÞÓR JÓNSSON ✝ Hrannar ÞórJónsson fæddist í Reykjavík 30. mars 1976. Hann lést á heimili sínu í Dan- mörku 2. mars síð- astliðinn. Foreldrar hans eru Kristín M. Haraldsdóttir og Jón Sigurðsson. Systir Hrannars er Gréta Björk Valdimars- dóttir. Eftirlifandi eiginkona hans er Marguerite West- hausen. Sonur Hrannars er Pétur Leó, f. 18. des. 1997. Útför Hrannars fer fram frá Fossvogskirkju í dag og hefst at- höfnin klukkan 10.30. við komum saman tók- um við upp á öllu mögu- legu og fengum oftar en ekki skammir fyrir ein- hvern óskunda. Einn minnisstæður atburður átti sér stað þegar við fórum í berja- mó suður fyrir Jökul með foreldrum mínum og ömmu og afa. Amma okkar var vön að búa til bláberjasultu á hverju ári sem dugði fyrir fjölskylduna allt árið. Það þurfti því að tína mikið af berjum og við Hrannar vorum fengnir til að hjálpa. Við vorum í splunkunýjum peysum sem amma hafði gefið okkur og áður en við lögðum af stað í berja- tínsluna brýndi hún það fyrir okkur að passa uppá þær. Við frændurnir vorum með sitthvora fötuna og vorum duglegir að tína, þótt lítið hafi í raun farið ofan í föturnar. Saddir af berja- áti fórum við að líta í kringum okkur til að finna eitthvað annað að gera. Ég man ekki hvor okkar fékk hugmynd- ina að koma af stað skriðu en við klifr- uðum upp hlíð sem var þar skammt frá og byrjuðum að kasta niður grjóti. Þetta gekk þó ekki vel hjá okkur og við komumst að því að þetta voru ekki nægilega stórir hnullungar sem við köstuðum. Hrannar fékk því snilld- arhugmynd hvernig hægt væri að bæta úr því. Hann fór úr peysunni og við fylltum hana af grjóti og hraun- hnullungum, bundum svo fyrir og fleygðum henni niður. Ekkert varð úr skriðufallinu þrátt fyrir margar til- raunir, en peysan var öll orðin götótt og slitin eftir flugferðirnar. Þegar við áttuðum okkur á því hvað við höfðum gert ætluðum við ekki að þora til baka og þurfa að útskýra hvað hefði komið fyrir peysuna. Við bjuggum til full- komna sögu að okkur fannst til að út- skýra ónýtu peysuna og bitum í okkur kjark. Við komum til baka berjabláir í framan og skömmustulegir með botn- fylli af berjum í fötunni og Hrannar í gjörslitinni peysu. Við vorum þó ekki við teknir trúanlegir, að peysan hefði rifnað þegar Hrannar datt ofan í gjótu og var bílferðin heim ekki skemmtileg. Samband okkar Hrannars fór held- ur minnkandi með árunum og leiðir okkar skildi þótt vináttan hafi alltaf haldist. Það er með sorg og trega sem ég kveð hann en er þakklátur fyrir all- ar minningarnar sem eftir lifa. Haraldur Pétursson Við systurnar þekktum Hrannar ekki mikið, þó nógu mikið til að þykja vænt um hann. Þegar fjölskyldan var hjá Grétu Björk og Doni á Ítalíu kynntumst við Hrannari mun betur. Eitt kvöldið vöktum við þrjú langt fram eftir nóttu, við sátum og spiluðum og töl- uðum mjög mikið saman. Þetta kvöld skiptir okkur miklu máli og við mun- um ekki gleyma því í bráð. Þetta var í síðasta skiptið sem við hittum Hrannar. Við hefðum viljað hitta hann aftur og kynnast honum betur. Nú kveðjum við þig, elsku Hrannar frændi, og vonum að þú hafir fundið þinn frið. Þínar frænkur, Guðný og Sigrún. Ég kynntist Hrannari fyrst á ung- lingameðferðarheimilinu Tindum árið 1993 en þá var ég 16 ára og hann að verða 17 ára, ég mun aldrei gleyma stundunum sem við vörðum saman, við vorum þá báðir svolítið villtir og alveg æðislegir töffarar að eigin mati a.m.k. Eftir þessi fyrstu kynni okkar vorum við saman öllum stundum meira og minna næsta árið. Það mun aldrei hverfa úr minni mínu hve svalir við vorum á Skódanum hennar Grétu með litla útvarpið alveg í botni á fullu að heilla stelpurnar út um allan bæ. Ef við vorum ekki á ferðinni sátum við saman ég, Hrannar og Kristín móðir hans og skeggræddum um mál- efni heimsins og í kjölfar vináttu okk- ar Hrannars tengdumst við Kristín alveg einstökum vináttuböndum sem hafa haldist á ótrúlegan hátt í gegn- um allt ruglið á okkur Hrannari en báðir börðumst við við sjúkdóminn alkóhólisma sem oft var nærri búinn að leggja okkur að velli en einhverra hluta vegna komumst við lifandi í gegnum þessi tímabil þegar himnarn- ir gjörsamlega virtust ætla að hrynja yfir okkur. Þegar við Hrannar fórum að leiðast út í neyslu sterkari vímuefna skildi leiðir okkar og við héldum hvor í sína áttina en hittumst þó alltaf með reglu- legu millibili bæði í meðferðum og fangelsum landsins, en Hrannar hitti ég seinast nú um jólin er hann kom í heimsókn til landsins og fékk ég á til- finninguna að þetta væri með sein- ustu skiptunum sem ég mundi hitta Hrannar. Skömmu síðar lenti hann á sjúkrahúsi hér á Íslandi og lá hann þar milli heims og helju en braggaðist svo og hélt aftur heim til Danmerkur til unnustu sinnar sem hann svo gift- ist rétt um viku fyrir andlát sitt. Þeg- ar mamma hringdi í mig laugardag- inn 2. mars og tjáði mér að Hrannar hefði látist þá um nóttina var mér vissulega brugðið þó ég hafi einnig þá samstundis fengið á tilfinninguna að nú væri Hrannar kominn til Guðs og í þá ró og þann endalausa kærleik sem þar er til staðar fyrir alla skilyrðis- laust. Alltaf er ég hugsa til Hrannars, sé ég hann fyrir mér brosandi út að eyrum með þetta fallega bros sem hann hafði. Hrannar hafði alveg ein- stök karaktereinkenni sem fólk man vel og lengi eftir, hann var einfaldlega þessi týpa sem fólk hrífst með og líður vel með í kringum, hann var alltaf fullur af lífsgleði sem skein úr andliti hans og fasi. Hrannar var alveg ynd- islegur vinur og er ég ævinlega þakk- látur fyrir að hafa fengið að kynnast honum. Elsku Marguerite, Kristín, Leó, Gréta og Pétur Leó, ég votta ykkur mína dýpstu samúð og óska ykkur alls góðs í ykkar lífi og ég veit að Guð mun hugga ykkur í sorg ykkar ef þið leitið þess í bæn eins og þeirri sem við Hrannar þekktum svo vel til. Guð gefi mér æðruleysi til að sætta mig við það sem ég fæ ekki breytt, kjark til að breyta því sem ég get breytt og vit til þess að greina þar á milli. Amen. Elsku Hrannar minn, nú ert þú kominn í ljósið til Guðs aftur og ég veit það fyrir víst að nú muntu finna þann frið sem þú leitaðir svo ákaft meðan á jarðvist þinni stóð. Þangað til við sjáumst aftur, bestu kveðjur, þinn vinur Guðjón Egill Guðjónsson. Það var dapurleg upphringing sem ég fékk laugardaginn 2. mars. Í símanum var Dísa hennar Lenu að láta mig vita að Hrannar hefði dáið þá um nóttina. Mér var mjög brugðið, ég var búin að þekkja Hrannar frá fæðingu og hefur alltaf verið mikið samband á milli heimilanna. Það voru ekki nema nokkrir dagar síðan Stína mamma hans sagði mér að hann hefði verið að gifta sig úti í Danmörku og allt gengi nú mjög vel hjá honum. Ég hringdi strax í dóttur mína sem býr í Bandaríkjunum og sagði henni þessar sorgarfréttir og var hún mjög slegin. Þau eru gamlir vinir og leik- félagar og þó svo að þau hafi ekki hist mikið hin seinni ár spurði hún oft um hann og fékk fréttir í gegnum mig. Hrannar hefur oft átt mjög erfitt og rataði ekki alltaf réttu leiðina í líf- inu. En fyrir fjórum árum kom lítill sólargeisli inn í líf hans þegar sonur hans Pétur Leó fæddist. Við Guðrún Dagný fórum að heimsækja hann að sjá litla prinsinn og var Hrannar mjög stoltur faðir. Síðastliðin ár hefur Hrannar búið í Danmörku og þar kynntist hann eig- inkonu sinni og virtist lífið brosa við þeim. Elsku Hrannar, vertu sæll að sinni, okkur langar að kveðja þig með þess- ari fallegu bæn sem ég veit að þú þekktir svo vel. Guð gefi mér æðruleysi til að sætta mig við það, sem ég fæ ekki breytt, kjark til að breyta því, sem ég get ekki breytt, og vit til að greina þar á milli. Við vottum Pétri Leó, Marguerite, Stínu, Leó, Grétu Björk, Dony og Halla og Grétu okkar dýpstu samúð og biðjum Guð að styrkja þau í þess- ari miklu sorg. Guð blessi minningu Hrannars Þórs. Kær kveðja, Nína, Guðrún Dagný og Hildur Ýr. Kæri vinur. Það var laugardaginn 2. mars sem ég fékk þær hræðilegu fréttir að þú værir látinn, ég get ekki lýst áfallinu sem ég fékk. Einn af mín- um bestu vinum var farinn og aðeins 25 ára gamall. Það fyrsta sem mér fannst að ég yrði að gera var að hringja í Sigga Braga sem var einn af þínum bestu vinum. Það var óneitan- lega eitt það erfiðasta sem ég hef gert að þurfa að tilkynna honum þessar leiðinlegu fréttir. Það er alveg óhætt

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.