Morgunblaðið - 17.10.2003, Blaðsíða 40

MINNINGAR
40 FÖSTUDAGUR 17. OKTÓBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Þórey Rósa Stef-ánsdóttir fæddist
á Akureyri 3. nóvem-
ber 1933. Hún lést á
líknardeild Landa-
kots 9. október síð-
astliðinn. Foreldrar
Þóreyjar voru hjónin
Guðmunda Eirný
Sigurjónsdóttir, f. á
Ísafirði 20. júní 1907,
d. 9. apríl 1991, og
Stefán Friðriksson, f.
á Gilsbakka í Eyja-
fjarðarsveit 15. júní
1893, d. 8. janúar
1967. Þau voru
lengst af búsett á Akureyri.
Systkini Þóreyjar voru: 1) Ingi-
björg Sigrún Eyfjörð, f. 27. sept-
ember 1926, d. 26 mars 1956.
Fyrri maður hennar var Ingólfur
Guðmundsson, f. 15. ágúst 1923,
d. 12 maí 1999, og seinni maður
Ásgrímur Stefánsson, f. 30. maí
1920, d. 10. apríl 1998. 2) Guðrún
Lovísa, f. 15. júní 1929, d. 17 apríl
1970. Eiginmaður hennar var Ás-
geir Ólafsson, f. 6. júlí 1928. 3)
Rafn Stefánsson, f. 12 júní 1943,
d. 31 desember 1996.
Eiginmaður Þóreyjar er Mar-
íus Guðmundsson, f. 1. júlí 1935.
Foreldrar hans voru hjónin Fann-
ey Jóhannesdóttir, f. 28. septem-
ber 1895, d. 21. desember 1963,
og Guðmundur Jónasson, f. 5. júlí
1886, d. 10 apríl 1970. Þórey og
Maríus eiga þrjú börn. Þau eru: 1)
Ingibjörg Sigrún Eyfjörð, f. 5.
maí 1960, gift Har-
aldi Benediktssyni,
f. 28 mars 1959.
Börn þeirra eru
Hjördís Anna, f. 12.
júlí 1981, Maríus
Þór, f. 5. mars 1985
og Harpa Sif, f. 17.
desember 1986. 2)
Guðmundur Maríus-
son, f. 9. september
1962, kvæntur Guð-
nýju Pétursdóttur, f.
28. júní 1961. Börn
þeirra eru Hlynur
Rafn, f. 21. október
1995, og Hrund, f.
10. mars 2001. Fyrir átti Guðný
Vilborgu Einarsdóttur, f. 5. júlí
1984. 3) Guðrún Rós, f. 10. júní
1970. Unnusti hennar er Helgi
Leifur Þrastarson, f. 1. júní 1971.
Dóttir þeirra er Sunna Dís, f. 3.
desember 2002. Fyrir átti Guðrún
Þóreyju Lovísu Sigurmundsdótt-
ur, f. 21. desember 1997. Fyrir
átti Helgi Steinþór, f. 4. nóvem-
ber 1989, og Maríu Björk, f. 12.
október 1994.
Þórey Rósa ólst upp á Akureyri
til 14 ára aldurs er hún fór í vist
til Hafnarfjarðar og fluttist síðar
til Reykjavíkur þar sem hún hóf
búskap. Hún vann við ýmis störf
en lengst af vann hún við ræst-
ingar og síðar einnig í mötuneyti
Hagaskóla.
Útför Þóreyjar fer fram frá
Neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Fallin er frá tengdamóðir mín
eftir harða baráttu við krabbamein.
Hún tók örlögum sínum af miklum
styrk og æðruleysi og þótt hún
hefði gjarnan óskað sér lengri tíma
fór hún sátt við Guð og menn. Það
gefur okkur sem eftir lifa mikinn
styrk.
Ég kynnist Tótu fyrir ellefu ár-
um og var mér strax tekið opnum
örmum og ekki síður dóttur minni
Vilborgu sem var strax tekin sem
eitt af barnabörnunum. Hún er nú
stödd erlendis en sendir kærar
kveðjur og þökk fyrir allt.
Tóta var mjög hress og skemmti-
leg kona, ein sú mesta keppnis-
manneskja sem ég hef þekkt. Hún
fylgdist með næstum öllum íþrótta-
viðburðum í sjónvarpi og var í ess-
inu sínu ef voru landsleikir eða KR-
leikir og gat þá heldur betur hvinið
í. Ekki var keppnisskapið minna
þegar kom að spilamennsku. Und-
anfarin ár hefur stórfjölskyldan
komið saman á þorrablóti og þá er
spiluð félagsvist. Þar var Tóta í ess-
inu sínu, höfuð fjölskyldunnar, og
stóð oftar en ekki uppi sem sig-
urvegari.
Nú er komið að kveðjustund, þú
ert nú komin í faðm foreldra þinna
og systkina sem þú talaðir svo mik-
ið um undir lokin og það er áreið-
anlega sungið og spilað eins og í
gamla daga.
Ég kveð þig elsku Tóta með virð-
ingu og þökk.
Þín tengdadóttir
Guðný.
Elsku amma mín, það er sárt að
kveðja þig núna. Ég vildi að þú
hefðir lifað lengur, en þessu er ekki
hægt að ráða. Ég á erfitt með að
trúa að þessi elskulega kona sé far-
in fyrir fullt og allt. Sem betur fer á
ég gnótt af minningum sem lifa
áfram.
Mig langar til að rifja upp nokkr-
ar minningar sem mér finnst að lýsi
þér vel. Ég man að þegar þú pass-
aðir mig sem barn fórstu varla út
úr húsi án þess að gera þrennt, laga
hárið, setja á þig varalit á og fara í
kápuna. Ég man enn hvernig þú
fórst að því að mála á þér varirnar.
Þú varst rosalega nákvæm en þú
gast gert það með eða án spegils.
Það var alltaf gott að borða hjá
þér. Maturinn þinn var ekta ís-
lenskur matur og pönnukökurnar
ógleymanlegu sem þú bjóst til, al-
veg næfurþunnar og svo bragðgóð-
ar að maður gat ekki hætt að borða.
Og alltaf bauðstu meira. Ef ég af-
þakkaði þá spurðir þú gjarnan
hvort mér þætti maturinn vondur.
Þá fékk ég mér meira á diskinn til
að gleðja þig.
Þú varst góður fulltrúi Vest-
urbæinga og hélst alltaf tryggð við
KR. Það var meiri æsingur í þér
fyrir framan sjónvarpið en hjá
pabba mínum sem er forfallinn fót-
boltafíkill. Þú varst stundum svo
spennt að þú gast ekki setið kyrr í
stólnum. Ég hef ekki áhuga á að
horfa á fótbolta- eða handboltaleiki
í sjónvarpi en það var svo gaman að
fylgjast með hvernig þú horfðir á
sjónvarpið.
Þegar ég var lítil fórstu á tákn-
málsnámskeið til að geta talað við
mig. Þegar ég varð eldri ræddum
við oft um þessa gömlu daga og við
skoðuðum saman myndaalbúmin,
bæði þitt og hennar mömmu þinn-
ar. Þú varst svo dugleg að fræða
mig um lífið í gamla daga og hvern-
ig þú upplifðir það. Það er þér að
þakka hvað ég veit mikið um upp-
runa minn og frá þér fékk ég sögur
af forfeðrum mínum.
Fyrir skömmu fórstu á tölvu-
námskeið til að geta haldið meira
sambandi við mig með tölvupósti.
Það gaf þér einnig tækifæri til að
forvitnast á vefnum um ættina þína
á islendingabok.is. Ég man sérstak-
lega vel eftir einni samverustund
okkar fyrir framan tölvuna þar sem
við vorum að skoða ættina og ætt-
artréð. Okkur þótti þetta báðum
skemmtilegt og þar mátti greina
margar sögur af forfeðrum og fjöl-
skyldum.
Að lokum langar mig að segja að
það var svo mikill kærleikur sem
bjó í þér og þú og Rafn bróðir þinn
gáfuð mér ótakmarkað af honum og
þess hef ég notið í gegnum tíðina.
Það er mér ómetanlegt.
Nú kveð ég þig og segi góða ferð.
Nú færðu að hitta ættingja þína
aftur. Vonandi sjáumst við síðar og
þá hef ég margt að segja þér. Megi
Drottinn taka vel á móti þér.
Hjördís Anna Haraldsdóttir.
Núna setjumst við niður til að
kveðja ömmu Tótu. Hvað getum við
gert? Við vissum að amma væri
veik, en af hverju þurfti hún samt
að deyja? Minningarnar um ömmu
verða með okkur alla ævi, mjúka
faðmlagið og kossinn þegar við
komum í heimsókn eða æsingurinn
þegar sest var við eldhúsborðið og
spilað á spil. Alltaf sagðir þú þegar
búið var að borða mat eða kaffi:
„Fáið ykkur nú meira.“ Þú vissir
alltaf hvað við vorum að gera og
hvernig okkur gekk í skólanum og
íþróttunum. Eitt skiptið, þegar fjöl-
skyldan fór í sumarbústað í Vík í
Mýrdal, þurfti Maríus að keppa í
fótbolta. Þá bjargaðir þú málunum,
keyrðir bara með hann austur eftir
leik. Þá lofaði hann þér að hann
skyldi keyra þig þegar hann fengi
bílpróf og þig vantaði far.
Við munum alltaf muna eftir
lyktinni í eldhúsinu þegar þú varst
að elda eða baka. Og hvernig við
systkinin hentumst upp á 4. hæð
um leið og við fundum ilminn af
pönnukökunum þínum. Þú varst
alltaf tilbúin að gera allt fyrir okk-
ur, hvort sem það var að keyra okk-
ur út um allan bæ eða passa gælu-
dýrin okkar á meðan við vorum í
útlöndum.
Við munum eftir ævintýralegri
ferð okkar saman til Mallorca sum-
arið 1997. Það var ein af betri ferð-
um sem við förum í á okkar lífsleið.
Þetta var þriggja vikna ferð og
Maríus fékk þann heiður að vera
með ykkur afa í herbergi tvær af
þessum þremur vikum. Það var sér-
stök upplifun að sofa í sama hót-
elherbergi og hjón sem hafa eytt
yfir 40 árum saman í einni sæng.
Það er mjög minnisstætt hvernig
hroturnar í ykkur afa höfðu sam-
lagast hver annarri. Það var alveg
þess virði að vera andvaka nokkrar
nætur. Ég vona að ég eigi eftir að
finna mér konu sem ég vil eyða æv-
inni með og láta hrotur okkar sam-
lagast eins og ykkar. Við eigum eft-
ir að sakna þín sárt og öll
spilakvöldin og jólaboðin verða ekki
söm án þín. Þú kenndir okkur svo
margt um lífið og tilveruna.
Elsku amma, nú er höfuð ætt-
arinnar horfið og farið að hitta sína.
Þú sagðir að eftir lífið hitti maður
gamla ástvini og eyddi eilífðinni
með þeim. Nú hittir þú fyrir tvær
systur þínar og litla bróður. Við vit-
um að þú hefur saknað þeirra mjög
mikið, alveg eins og við eigum eftir
að sakna þín.
Þú munt ávallt halda verndar-
hendi yfir okkur og fylgjast með
okkur og við vonum að þú verðir
ánægð með för okkar í gegnum líf-
ið. Það er og verður bara ein amma
Tóta og það ert þú. Hvíldu í friði
elsku amma.
Maríus Þór og Harpa Sif.
Nú hefur Þórey kvatt þetta líf
eftir erfið veikindi. Ég man ekki
hvenær ég sá hana fyrst, ég hef lík-
lega ekki verið meira en svona 10–
11 ára hnokki í húsi afa og ömmu
norður á Raufarhöfn. Hún ung og
glæsileg síldarstúlka sem vann á
sama síldarplani og Maríus móð-
urbróðir minn. Með þeim tókust
ástir en hún varð vinkona mín sem
þreyttist aldrei á að taka svari
mínu þegar henni fannst á mig hall-
að. Þetta varð upphaf að löngum
kynnum okkar sem ekki bar á
skugga allt til þess að yfir lauk.
Á þessum árum var hún oft gest-
ur á heimili móðurforeldra minna
og vann þar hug heimilismanna
með glaðværð og lipurlegri fram-
komu sem einkenndi hana alla tíð.
Þegar þau Maríus hófu búskap í
Reykjavík fækkaði fundum okkar,
enda langt á milli. Það átti þó eftir
að breytast þegar strákur fór að
sækja skóla fyrir sunnan. Þá var
heimili Tótu og Maríusar á Forn-
haganum það athvarf sem oftast
var leitað í. Þær voru ófáar stund-
irnar við eldhúsborðið þessi ár yfir
kaffibolla eða mat. Umræður voru
oft líflegar um atburði líðandi
stundar og Tóta hrókur alls fagn-
aðar. Í þessu rabbi kom skýrt fram
réttsýni hennar og tilfinning fyrir
meðbræðrum og -systrum. Hún var
ætíð málsvari lítilmagnans og gat
verið föst fyrir og hélt fram skoð-
unum sínum af einurð ef með
þurfti.
Tóta og Maríus eignuðust þrjú
börn sem nú eru vaxin úr grasi fyr-
ir löngu og eiga orðið fjölskyldur.
Hún var barnabörnunum góð og
vinsæl amma. Þar kom til hlýleiki
hennar og óþrjótandi áhugi á því
sem barnabörnin höfðust að, hvort
sem þau voru kornung eða komin
vel á legg. Hún var vel viðræðuhæf
um hvaðeina sem þau höfðu áhuga
á, þar voru íþróttir engin undan-
tekning. Þeim fannst alltaf gott að
koma til ömmu, hvort sem það var
til að rabba eða fá sér í svanginn.
Börn okkar hjóna nutu einnig
þessarar góðvildar og ræktarsemi
og okkur fannst oft eins og hún
setti þau á svipaðan stall og barna-
börn sín. Það var ekki ónýtt að fá
inni hjá Tótu þegar pabbi og
mamma brugðu sér af bæ.
Tóta kom mér oft á óvart. Fáein-
um mánuðum áður en hún veiktist
fór hún á tölvunámskeið. Kona sem
aldrei hafði komist í tæri við tölvu
og hafði til þessa ekki haft tól af því
tagi á heimili sínu. Eitt sinn þegar
við hjón komum í heimsókn sýndi
hún okkur hvað hún hafði lært og
var heilluð af þessari tækni. Við
fórum að skrifast á og það var stór-
kostlegt að fá skeyti frá Tótu í vet-
ur þegar við dvöldum í útlöndum.
Þar fengum við fréttir af börnum
og barnabörnum, ættingjum og vin-
um. Frásögnin var lipur og
heillandi.
Heimilið á Fornhaganum er
einkar snoturt og smekklegt. Tóta
lét sér annt um það og þau Maríus
voru samhent í að búa vel. Við hjón
komum í heimsókn fyrir fáeinum
vikum. Tóta var þá þrotin að kröft-
um og vissi vel að hverju stefndi.
Hún sýndi okkur sýnishorn af
áklæði. Henni fannst tími til kom-
inn að skipta um áklæði á borð-
stofustólunum. Hún leit glettnis-
lega á okkur og sagði: „Ja, maður
verður að halda þessu við, það dug-
ar ekkert annað.“ Hún leit alltaf
fram á veg, hvað svo sem fram-
undan var.
Nú kveðjum við Tótu og þökkum
henni samfylgdina. Kynni okkar
hafa verið löng og þar höfum við
notið mannkosta, glaðlyndis og
hlýju. Þó svo hún sé okkur horfin
og við munum ekki oftar spjalla yfir
kaffibolla eða rabba saman í síma
mun hún ylja okkur í minningunni.
Við sendum Maríusi, börnum
þeirra hjóna og barnabörnum sam-
úðarkveðjur. Megi minning um
góða konu verða þeim huggun.
Guðmundur B. Kristmundsson,
Sigríður Bjarnadóttir.
Það er eitthvað svo sérkennilegt
að sitja nú og skrifa um þig minn-
ingargrein, elsku Tóta mín. Við átt-
um eftir að spjalla svo margt og nú
fór að hægjast um hjá mér og ég
hafði heitið mér því að nota tíma
minn betur með þeim sem mér
þótti vænst um. Þú varst ein af
þeim. Ég hef þekkt þig svo lengi
sem ég man eftir mér. Fyrstu
minningarbrotin eru frá því að ég
sat uppi á barnavagninum sem bar
frumburð þinn og þú ýttir á undan
þér. Marsi, maðurinn þinn, var á
sjónum og ég fékk að fara með þér
heim og gista hjá þér. Systir þín,
hún mamma mín, var einnig með
kornabarn á sama aldri og þitt barn
og henni hefur sjálfsagt þótt gott
að eitt af okkur systkinunum fór
heim með þér og ég var sú heppna.
Það var alltaf svo gott að koma
heim til þín. Þú tókst svo hlýlega á
móti manni og spurðir frétta af öll-
um. Af heilum hug tókst þú þátt í
gleði okkar í fjölskyldunni og einn-
ig í sorg okkar, eins og þegar við
misstum hana mömmu okkar svo
unga, þá varst þú alltaf til staðar
með stuðning og elsku.
Ég man að á unglingsárunum var
gott að líta inn til Tótu og Marsa og
oftast fór það nú svo að Marsi var
löngu farinn að sofa en við sátum
saman í eldhúsinu og spjölluðum
um lífið og tilveruna og trúna á
Drottinn. Það tók oftast langan
tíma að kveðja og ég held að í hvert
sinn þá komst þú fram á stigapall-
inn og þar var spjallað í a.m.k kort-
er áður en við sögðum endanlega
„góða nótt“ og maður labbaði út í
nóttina eitthvað svo hress og end-
urnærður eftir heimsóknina. Það
var líka gaman að horfa með þér á
fótboltaleiki í sjónvarpinu, sérstak-
lega ef KR var að keppa. „Áfram
strákar“ hrópaðir þú hárri röddu
og það var bara eins og leikurinn
færi fram í stofu heima hjá þér, þú
tókst þátt í honum af lífi og sál. Þau
verða heldur ekki söm án þín, spila-
kvöldin okkar á Þorranum. Þar höf-
um við hist öll í stórfjölskyldunni
og þú stjórnaðir spilavistinni með
mikilli röggsemi. En þú gerðir ekki
bara það, þú leitaðir frétta hjá
hverjum og einum, hvað hann væri
að gera og hvernig gengi hjá hon-
um, þú vildir fá að fylgjast með.
Þannig bara varst þú, elsku Tóta,
okkur öllum sem þekktum þig og
núna ert þú farin, en við vitum að
það hefur verið vel tekið á móti þér
á nýjum stað. Systkini þín öll og
foreldrar voru farin á undan þér og
ég veit að það hafa verið fagnaðar-
fundir á meðal ykkar, því ykkur
þótti svo vænt um hvert annað.
Við sem eftir erum munum sakna
þín, elsku Tóta, en við vitum að
þetta varð ekki umflúið. Um leið og
ég þakka þér, elsku Tóta, hvað þú
varst mér og mínum, læt ég hann
fylgja með sálminn sem þér þótti
svo vænt um og bið góðan Guð að
geyma þig.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig,
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt sem miður fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér.
Því veit mér feta veginn þinn
og verðir þú æ Drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson.)
Eirný.
Kveðja frá Hagaskóla
Þórey Rósa Stefánsdóttir var af
þeirri kynslóð sem batt tryggð við
vinnustað sinn. Hún vann við ræst-
ingar í Hagaskóla um áratuga
skeið, fyllti þann fríða flokk kvenna
sem kom til vinnu þegar aðrir voru
á leið heim og sá um að skila skól-
anum hreinum og gljáandi að
morgni næsta vinnudags.
Þórey sá einnig um mötuneyti
nemenda um nokkurra ára skeið og
gegndi auk þess starfi trúnaðar-
manns félaga sinna í skólanum.
Þórey var iðin og samviskusöm í
hvívetna og eru henni þökkuð frá-
bær störf við skólann nú að leið-
arlokum.
Innilegar samúðarkveðjur til eig-
inmanns og fjölskyldu.
Einar Magnússon.
ÞÓREY RÓSA
STEFÁNSDÓTTIR
Elsku amma Tóta, ég sakna þín
svo mikið. Takk fyrir að kenna
mér að reima.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgrímur Pétursson.)
Hlynur Rafn.
HINSTA KVEÐJA